There is always a bigger fish

Choć do odważnych świat należy, to Frankensteinowi nie w głowie przejęcie tego pokręconego padołu. Bardziej interesowała go postać, przy której miał przyjemność kroczyć i przekonać się, że była jak najbardziej rozumna i nieskora do konfliktu - a przynajmniej takie robiła wstępne wrażenie. Była to jednak zachęta dla bohatera do jeszcze bliższego poznania swojego nietuzinkowego towarzysza.
- Rozumiem, rozumiem. - Pokiwał głową.
Choć Desmond miał własną teorię odnośnie powodu, dla którego rybolud chciałby powrócić do domu z widocznie pustymi sieciami, to okazała się ona błędna. Przekonał go o tym nie kto inny jak sam Wymordowany, swoimi kolejnymi słowami. Choć te nasz bohater mógł nieco znadinterpretować. Przynajmniej niewyłapanie kontekstu - po którejkolwiek z rozmawiających stron - mogło prowadzić do pewnego urozmaicenia konwersacji, jeżeli nie po prostu nadania jej humoru.
- Wybacz, jednak nie do końca znane mi są ryby, które można poławiać w tych okolicach.
Przy tych słowach położył sobie prawą dłoń na klatce piersiowej i schyliił nieznacznie do przodu. Szybko jednak powrócił ręką do poprzedniej i kroczył wraz z ryboludiem w wyprostowanej pozie.
- Ciekawością podsyconą przez lubiących plotkować gapiów - odpowiedział na pytanie, lecz dalej patrzył przed siebie. - Nic poza tym. Proszę wybaczyć, jeżeli to mało wybitny dla Ciebie powód...
Przeciągnął ostatnie słowo, jakoby w zastanowieniu. Rzeczywiście jego program wskazał na brak pewnych danych, z których mogł skorzystać w swojej kwestii. Niezwłocznie więc przeszedł do ich zdobycia.
- Zapomniałbym o manierach! - zakomunikował, ponownie kładaąc sobie dłoń na piersi i odwracając ukrytą pod uśmiechniętą maską twarz w stronę Wymordowanego - Na imię mi Cromwell. Desmond Cromwell, przyjacielu. I jeszcze chciałbym zapytać, dla pewności,  a co powinienem uczynić znacznie wczesniej: mam rozumieć, że moje towarzystwo nijak Ci nie będzie przeszkadzać? Nawet, jeżeli będzie wiązać się z rozmową?
Nie było sensu bawić się w domysły. Skoro nieznajomy potrafił tak biegle posługiwać się mową, nie szkodziło go zapytać o te sprawy wprost. Choć niektórzy zapewne poddawali by w wątpliwość szczerość odpowiedzi ryboluda, to Frankenstein nie miał takiego zamiaru, jak długo czyny jego towarzysza nie negowały jego słów.

Nie martw się Amepie. Wujek Franek nie pyta. Wujek Franek rozumie.

Unleash the Fish!

Powinno być mu wstyd, że przed dość bezpośrednim wytłumaczeniem dokonanym przez jego rozmówce, Frankenstein nie załapał, o jakie „ryby” wcześniej chodziło. Być może emulując poczucie zakłopotania z własnej nieumiejętności odczytywania aluzji, w żaden sposób nie zareagował na wyjaśnienie, choć bez wątpienia był za nie wdzięczny.
Początkowo nie odpowiadał na zadane przez ryboluda pytanie. Nie dlatego, że nie znał na nie odpowiedzi. Po prostu chciał ją tak uformować, by nie urazić swojego rozmówcy. I tym razem nie w obawie, że nieodpowiedni dobór słów wywoła u towarzysza Desmonda agresję. Algorytm, który rządził tym zachowaniem u androida, był bardziej związany z symulacją taktu, niżeli wolą przetrwania. Amep, jak to się przedstawił osobnik, z minuty na minutę sprawiał wrażenie osoby, dla której wręcz obrazą było traktowanie – nawet dyskretne – jak tykającej, potwornej bomby, niżeli jak dżentelmena.
- Trochę szkoda by mi było nie nazywać Cię jednym z Twoich dłuższych imion, Teodorze – przyznał Frankenstein. – Byłbym nawet skłonny zwracać się do Ciebie pełnym mianem, ale zakładam, że mógłbyś się wtedy czuć nieco nieswojo, żeby nie powiedzieć „służbowo”.
Bohater rzeczywiście uznał zwracanie się do Amepa per „Teodorze” za lepszy pomysł. Częściowo dlatego, że takie podejście było swoistym wyzwaniem i nie chciał wybrać łatwiejszej, zapewne popularniejszej, czteroliterowej ścieżki. Trochę liczył też na to, że takim potencjalnie nietypowym podejściem sprawi swojemu rozmówcy przyjemność. Ale jak się okazało, już sama konwersacja zdawała się pozytywnie wpływać na humor wielkoluda.
- Miło mi to słyszeć – odpowiedział na oznajmienie Amepa. – A wracając do tematu moich dalszych planów co do Ciebie, Teodorze, to chciałbym stworzyć z tej niepowtarzalnej okazji rozmowy z Tobą, nawet jeżeli określenie „niepowtarzalnej” wydaje się wyolbrzymieniem, coś...cóż, powtarzalniejszego, jeżeli tak to mogę ująć.
Choć jako maszynie z pewnym trudem wychodziło mu stwarzanie dwuznacznych wypowiedzi, tę uznał za dość udaną i w dobrym tonie. Pozytywne, trwalsze znajomości zawsze mogą się przydać, tako samo prywatnie, jak i w kontekście działań Drug-on. No i zawsze jest fajnie mieć do kogo otworzyć gębę, nawet jeżeli była tylko malunkiem na masce zakrywającej urządzenie odpowiedzialne za mowę androida.
- Jestem otwarty na sugestie, korekty oraz zażalenia związane z tym pomysłem – dodał po chwili, przechylając nieznacznie głowę w stronę swego towarzysza.
Nim jednak beztroska pogadanka mogła być kontynuowana, Frankenstein zatrzymał się wraz z widocznie rozkojarzonym Amepem. Biedny android nie był aż tak biegły w rozpoznawaniu subtelnych znaków, które jego towarzysz wyłapał prawie natychmiast.
- Co masz na myśli? - zapytał na komentarz ryboluda, jednak ten wystarczył, by bohater przeszedł w tryb wzmożonej czujności.
Dopiero gdy niebezpieczeństwo otwarcie dało o sobie znać, Desmond obrócił się chwilę po Amepie, by rzucić nań mechanicznym okiem. Pędząca ku nim postać jasno sygnalizowała swoją wrogość. Android spojrzał na swojego szykującego się do obrony kompana. Postanowił ukryć się za nadzwyczaj wielkim cielskiem Amepa, by zniknąć z oczu jeźdźcowi. Pośpiesznie otworzył swoją walizkę, z której wydobył swój sztylet "FANGO", dzierżąc go teraz w prawicy w chwycie odwrotnym. Planował zaczekać, aż Amep zajmie się wstępnym natarciem, być może zatrzymując przy tym napastnika, a następnie wyskoczy zza jego pleców, z lewej strony, by mieć cel po swojej prawej. Planował zatopić ostrze silnym pchnięciem w ciele jeźdźca, najlepiej gdzieś w jego boku, choć nie obrazi się, trafiając w udo.

Apokalipsa na obu fapułach <3

Calm after the storm

Postać jeźdźca znikła równie tajemniczo, jak się pojawiła. Choć paranormalny atak zdawał się nie wyrządzić fizycznych szkód ani Desmondowi, ani jego wymordowanemu towarzyszowi, to przynajmniej w przypadku tego pierwszego, pozostawił pewne skutki uboczne. System bohatera zanotował kilka dziwnych, acz niegroźnych błędów, oraz utworzenie pewnej specyficznej wiadomości. I to ona właśnie chwilowo zaabsorbowała uwagę bohatera, który na czas jej analizy stał bezruchu, skupiony na bliżej nieokreślony punkt w przestrzeni przed nim.
Z zamyślenia wyprowadził go Amep, który postanowił doszukać się potwierdzenia, jakoby tajemniczy napastnik rzeczywiście istniał. Frankenstein szybko wydedukował, że jego towarzysz miał wątpliwości co do prawdziwości niedawnego zdarzenia. Android schował swój sztylet z powrotem do walizki, co już samo w sobie powinno dać wymordowanemu do zrozumienia, że nie on jeden był gotów do obrony podczas natarcia tajemniczego jeźdźca.
- O tym, czy zbyt długo przebywałeś na powietrzu, powinieneś sam wiedzieć najlepiej, Teodorze - odpowiedział Desmond. - Jeżeli jednak o jeźdźca Ci chodzi, to jak najbardziej również doświadczyłem jego obecności i ofensywy. A skoro o niej mowa, to czy nic Ci się nie stało?
Bohater spodziewał się, że Amep mógł odczuć skutki ataku w inny sposób, niż w pełni zmechanizowana jednostka. A skoro i na takową jeździec potrafił wpłynąć, to nic dziwnego, że Desmond mógł obawiać się o stan swojego rozmówcy.
Chętny do kontynuowania konwersacji Teodor, przynajmniej sprawiał pozory nienaruszonego tak fizycznie, jak i psychicznie.
- Być może, ale mam przyjemność rozmawiać akurat z Tobą - odpowiedział. - Więc nie bądź dla siebie taki surowy. Podobnych do mnie też znajdziesz na pęczki. No może tylko nie z takim urzekającym uśmiechem.
Najwidoczniej Frankensteinowi zebrało się na żarty. Może jakiś algorytm podpowiadał mu, by nieco załagodzić atmosferę po niedawnym ataku?
- Zauważ również, że to z Tobą miałem okazję doświadczyć dość nietypowego, acz pozornie niebezpiecznego zjawiska. Oczywiście nie sugeruję, że jesteś temu winny Teodorze, zważywszy na Twoje własne zdziwienie tą sytuacją. Najpewniej byliśmy w nieodpowiednim miejscu o nieodpowiednim czasie, zakładając, że ten jeździec nie stał się stałym bywalcem tych okolic. Może mógłbym być wybredny i prosić o mniej ekscytujące rozrywki, to nie mogę teraz narzekać na nudę.
Nie żałował, że przy bardziej konkretnym starciu z oprawcą bawiącym się w kostuchę Desmond mógłby zacieśnić więzi ze swoim nowym, wymordowanym sprzymierzeńcem. Przynajmniej nie trzeba było oblizywać się z ewentualnych ran.
- To może wróćmy do postaci tego jeźdźca. Nie masz może jakiegoś pomysłu, kim lub czym mógłby być i czego dokładnie chciał? Jakieś podejrzenia związane z ostatnimi wydarzeniami na Desperacji, jeżeli plotki o takowych trafiły do twych uszu, a ominęły jakoś moje?
Frankenstein uznał, że zaznajomienie się z tajemniczą postacią bliżej było dobrym wyjściem, zważywszy na wiadomość, którą mu pozostawiła. Nie spodziewał się, by Amep wiedział coś konkretnego, ale również nie uważał, by zapytanie na wszelki wypadek było złym wyjściem. Mógł się mile zaskoczyć wiedzą swojego rozmówcy.

Error 404 - additional comment not found

Calm after the storm 2

Nie będąc do końca pewnym, czy za dolegliwość wspomnianą przez Amepa należy obwiniać niedawny atak tajemniczego jeźdźca, Frankenstein postanowił nie obciążać dodatkowych wątków i uznał, że jego towarzyszowi rzeczywiście nic się nie stało. Tym samym mógł skupić się na dalszym prowadzeniu dyskusji i odprowadzaniu swego towarzysza do celu jego wędrówki. O ile wymordowany nie zmienił swoich planów po ataku.
- Fakt. Acz muszę przyznać, że dla noszenia się w tym dość gustownym stylu, muszę wkładać nieco więcej wysiłku. Poświęcam więc trochę wygody dla utrzymania wizerunku - odpowiedział na komentarz Amepa.
Nawet Androidy miały swoje gusta. Zwykle odgórnie zaprogramowane przez ich stwórców, ale jednak gusta.
- Twój wygląd niektórych onieśmiela, mówiąc grzecznie, ale pozwala też na nietypowe interakcje z innymi, nawet tymi mniej inteligentnymi indywiduami - stwierdził Frankenstein i kiwnął głową. - Osobiście jestem pełen podziwu, że możesz w taki cywilizowany, jak na standardy Desperacji, sposób przedyskutować z mantykorą wasze relacje.
Nie ulegało wątpliwości, że Desmond musiałby zastosować zupełnie inne argumenty, niżeli te słowne, by nie tylko wyperswadować mantykorze pewne kwestie, ale przede wszystkim nie narażać jej na przedawkowanie żelaza. Bo przecież to nie tak, że to bohater powinien bać się o swoją (sztuczną) skórę, prawda?
Frankenstein uniósł prawą dłoń i objął jej palcami swój podbródek, a następnie przechylił lekko głowę w zamyśleniu.
- Nie brzmi to więc jak dobry omen - odrzekł po chwili - Mam teraz kilka hipotez co do tożsamości tegoż jeźdźca. Najbardziej pozytywna to zwykły miraż wywołany zdolnościami kogoś innego, kto również potrafi bardzo dobrze się ukrywać. Wątpliwe byłyby jednak motywy kogoś takiego, chyba że chciał spłatać komuś niewinnego figla, a my byliśmy nieszczęśliwymi ofiarami. Najbardziej negatywna wersja utożsamia to widmo z prawdziwym Jeźdźcem Apokalipsy, co nie wróży dobrze.
Śmierć jako koncept nie była czymś niezwykłym na Desperacji. Wszakże wymordowani byli z nią, w pewnym pokręconym sensie, za pan brat. Ale jej fizyczna manifestacja szalejąca i - broń Boże, Jezusie, Ao czy inny Jehowy - zbierająca żniwo? Z Amepem i Desmondem się jej nie udało, ale może był ku temu powód?
- Być może nigdy się tego nie dowiemy - wzruszył ramionami, opuścił rękę i podniósł wzrok skierowany na swojego towarzysza.

Nawet. Nie. Pytaj.