Na łowy...ienie?

Łowca Demonów, Eliminator Maszkar, Wiedźmin - to kilka z tytułów, którymi Frankenstein nie mógł się poszczycić, jednak jeżeli pozwoliłby mu na to program, to właśnie tak siebie nazywając wczułby się w rolę podczas osobistego zadania, którego się podjął.
Windykator, mający trochę wolnego przed potrzebą ściągnięcia długu od kolejnego cwaniaka, który posługę u Drug-on traktował jak gratis z kuponu trafionego w paczce Lays, nie tak dawno temu kręcił się bez celu po Desperacji. Odwiedził między innymi okolice Czarnej melancholii i Baru przyszłość. Liczył, że przebywając niedaleko większych skupisk nieludzi, przykuje do siebie czyjąś uwagę i sposób na spożytkowanie wolnego czasu sam się znajdzie. Taktyka ta nie podziałała, jednak wyłącznie z winy samego Desmonda. Do jego receptorów słuchowych trafiła bowiem dość intrygująca plotka, która uruchomiła program zainteresowanie.exe. Wstępny pomysł, by samemu zainicjować interakcję z jakimś nieznajomym, natychmiast zmienił się na znalezienie potwierdzenia wspomnianej pogłoski. Wszakże Frankenstein może spróbować pogadać i poszerzyć swoje koło znajomości w każdej wolnej chwili, ale pobawić się w detektywa i/lub poszukiwacza dziwactw? Nie mógł przegapić tej szansy. Tym bardziej, że biorąc pod uwagę standardy panujące na Desperacji, wspomniane dziwactwo może okazać się ciekawym rozmówcą. Byle tylko nie było tak zdziczałe, że na widok androida ograniczać będzie swoje priorytety wyłącznie do przerobienia go na coś podobnego do zgniecionej puszki po Pepsi.
Frankenstein jako swój cel, oraz potencjalne miejsce przebywania poszukiwanej kreatury, obrał okolice Oceanu Spokojnego. Z plotek wydedukował, że to właśnie tam będzie miał największe szanse na konfrontację. Nie odrzucał jednak opcji, że stworzenie równie dobrze może przebywać w innych miejscach ze zbiornikiem wodnym, bo to było punktem wspólnym większości opowieści. Nic więc dziwnego, że Desmond tak wybrał drogę do swego celu, by w trakcie mijać miejscówki spełniające wyżej postawiony warunek. Zważając też na niewiadome nastawienie poszukiwanej istoty, Windykator postanowił zabrać ze sobą swoją czarną, wierną walizkę, w której trzymał swoje "narzędzia pracy".
Frankenstein szedł dość energicznym krokiem wzdłuż rzeki, kierując się w stronę oceanu. Od czasu do czasu zatrzymywał się, gdy jego receptory zarejestrowały niepokojące zagłębienie się kończyny dolnej w podłoże, spowodowane jego nadmierną wilgotnością. Takie postoje były jednak i krótkie, i rzadkie. Nie wydawał się zachowywać jakichś szczególnych środków ostrożności. Powód był prosty - wiedział, że poszukiwana istota była takich gabarytów, że w tych okolicach powinien zauważyć ją z dość znacznej odległości, co da mu ewentualny czas na odpowiednie przygotowania. Interakcję miał jednak zamiar rozpocząć po przyjacielsku - gdy tylko ujrzy przerośniętego wymordowanego pasującego do opisu z plotek, wesoło pomacha do niego ręką w geście przywitania. To powinno wystarczyć, by określić agresywność nieznajomego. I ewentualnie jego przebiegłość.

Unbench the Kench btw

Ribbit? Bulbul?

Frankenstein nie zawsze miał na tyle szczęścia, by w rekordowym czasie odnaleźć tych, których szukał. To takie trochę fatum pracy, którą się trudził, gdzie większość jego celów - uprzednio poinformowanych bądź nie - zdawały bawić się z nim chowanego. Na szczęście android nie miał jakoś specjalnie rozpisanego skryptu odpowiadającego za zdenerwowanie przez marnowanie czasu, tak też ten niekorzystny stan rzeczy mocno go nie ruszał. A co się odwlecze, to nie uciecze, więc nie było powodów do nerwów.
Ale tym razem bohater niemalże odczuł satysfakcję, gdy w oddali udało mu się zlokalizować sporych rozmiarów - tak poziomych jak i pionowych - istotę. Ta zdawała się również kierować w stronę oceanu i raczej Desmond z góry mógł odrzucić opcję, że nie była tym, czego szukał. Teraz dzielił go całkiem spory dystans od pleców nieznanego, lecz lecąc na skrzydłach motywacji, android przyśpieszył kroku. Po drodze zwiększył też dystans dzielący go od samej rzeki. Walizkę zaczął nieść oburącz, za swoimi plecami. Może szczęście mu tak dopisało, bo nie było związane ze ściąganiem długów?
Jako, że nieznajomej istocie o dość pokaźnych gabarytach niespecjalnie się śpieszyło, Frankenstein nie miał większych problemów ze zbliżeniem się doń. Choć zdawał się być beztroski, to bacznie obserwował ryboluda. Trzymane przez niego sieć i kotwica, w takich przerośniętych łapach, nabierały kilku dodatkowych sposobów użycia, w tym jako narzędzia do siania demokracji. Choć android, ze względu na swój budulec, mógł uznać kojarzony ze statkami kawał stali taszczoną przez ryboluda za bratnią duszę, to nie chciał być z nią w bliższych relacjach. Tym bardziej, gdy to agresywny Wymordowany zapragnie ich ze sobą poznać. Ekwipunek nieznajomego, choć pozornie wydający się na mało bezpieczny, mógł też służyć jako znak, że stworzenie wykazywało się dość konkretną dozą inteligencji.
Plan Frankensteina zakładał takie zbliżenie się do nieznanego, by zacząć kroczyć obok niego, po jego lewicy. Jeżeli stwór okaże się mało towarzyski, jeżeli nie po prostu głodny (bo skąd miałby wiedzieć, że ma do czynienia z konserwą, a nie mięsem i kośćmi), to bohater przejdzie w tryb "nie daj się zjeść/uszkodzić". A potem będzie myślał najpierw o ucieczce, a dopiero potem o ewentualnej obronie. Jeżeli jednak wszystko pójdzie gładko i Desmond bez problemu będzie mógł towarzyszyć ryboludowi w jego wędrowce, to wtedy spróbuje nawiązać kontakt.
- Czyżby ktoś się tutaj wybierał na połów? - bohater postara się w ten niezbyt kreatywnhy i o dość wątpliwej skuteczności sposób nawiązać rozmowę, cały czas patrząc przed siebie - Czy może wracał po nadmiernym byciu ignorowanym przez tutejsze ryby?

Fun fact: pogrubienie mojego dialogu nie jest poprawnie wyświettlane na Firefox'ie. Shiet?