Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Nie zawsze wszystko toczy się gładkim, pięknym tokiem i nie wszystkie drużyny pozostają w jednym składzie przy końcu cudownej, zapierającej dech w piersiach podróży. Istotnym, jednakże, i wartym wytknięcia elementem w obecnej sytuacji było to, iż grupka nasza nie znajdowała się przed zbawienną, słodką metą swej wędrówki, a zaledwie przed jej startem - czekali, aktualnie, na gwizdek głośny, na flagi machnięcie, za światło zielone; na cokolwiek, co dałoby im znak do rozpoczęcia biegu i ruszenia ku wspaniałej wygranej. Ku zwycięstwu! Czy rozbicie ich składu na tym wczesnym niby raczkujący bobas etapie było posunięciem właściwym i dobrym, i prawidłowym? Czy rozdzielanie się tuż przed wkroczeniem w nieznane, rozpościerające się pod nimi podziemia było czymś, co nagrodzi ich triumfem i sukcesem? Wiekowe, trwające tu od naprawdę dawna drzewo - a raczej dusza w nim zaklęta, zamknięta - wodziło spojrzeniem swych paciorkowych, czarnych oczu po Aniołach tu zgromadzonych i do wymarszu się przygotowujących. Wzrok jego zatrzymał się na osobniku, który to skreślił opowieść jego z listy prawdziwości i zadeklarował dodatkowo, iż zostanie on tutaj, na powierzchni, w celu pilnowania przykutego do jednego punktu Staruszka. Uziemiony i niemożny do ruchu westchnął tylko leciutko oraz z nutą gorzką, a liście jego jawiące się na przepastnej, bujnej koronie zaszumiały melodią wiekową i smętną.
- Zostać tu Ci nikt nie broni, Aniele Bitewny, lecz pewnym nie jestem, czy przy zrywaniu pieczęci lub docieraniu do nich nic Ci grozić nie będzie - ostrzegł go otwarcie, jako że nie miał pojęcia, jak wielkie będzie ryzyko podejmowane przez Skrzydlatych zagłębiających się pod ziemię i jak dużo z tego, co dziać się tam będzie odbijać się przy okazji będzie tutaj, na terenach tych równie skutych i zniewolonych, jak jego dusza.

Trójka pozostałych członków tejże wyprawy zdobywczej podeszła do kamienia mającego służyć za wrota, z czego pierwszym, który do niego dobrnął był Evan. Żmij, nie czekając na resztę, przelał na głaz runami ozdobiony trochę mocy swego żywiołu, co spowodowało nagłe, gwałtowne rozjaśnienie się znaków na nim wyrytych. Nie trwało to jednak długo, ponieważ zaledwie sekundę po ich rozbłyśnięciu - fioletowym, ametystowym wręcz kolorem - zlały się one w jedną, rysująca zarys wejścia linię. Kolejne uderzenie ich serc i kamienne, nierówne wnętrze tegoż zarysu zniknęło, rozpłynęło się, otwierając im przejście do krętych, prowadzących w dół schodów. Wijący się korytarz wyposażony w obdrapane, miernie wyciosane stopnie był wąski - ledwo mieszczący jedną osobę, o dwóch maszerujących ramię w ramię nie było tutaj mowy - i słabo oświetlony niewielkimi, żółtawymi kulkami wbitymi w ściany niczym nienaturalne, wygładzone kamienie szlachetne. Przebrnięcie przez tę swoistą klatkę schodową - długą, nużącą i spiralnie skonstruowaną - zajmie im dobre parę minut, zaprowadzając ich do ponurej, półciemnej komnaty, w której to przecinały się cztery drogi.

Pomieszczenie to było obskurne, skalno-ziemne i wypełnione stęchłym odorem, jak również zalane absolutną, uwydatniającą piski w uszach i myśli kłębiące się w głowie ciszą. Schodząc ze stopni Anioły będą miały idealny widok na dwa pierwsze, biegnące naprzód niby wyciągnięcie i lekko rozszerzone ramiona tunele, zaś po zerknięciu za zalegające na środku tej mrocznej komory schody będą mieli szansę dojrzeć lustrzane ich odbicia idące w drugą stronę - z góry wyglądałoby to pewnie niczym troszkę wąski iks. Wszystkie z nich cechowały się ciemnościami w nich panującymi i zawieszonymi nad wejściami, jarzącymi się delikatnie kulkami o różnych kolorach. Ten idący naprzód i w prawo zaznaczony był na niebiesko, ten naprzód i w lewo na czerwono, ten w tył i na prawo na zielono, natomiast ten w tył i na lewo żółto.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej siódmej/ósmej godziny.
  
• Termin odpisów: 03.02.18r. (Jak ktoś nie będzie w stanie się wyrobić, proszę o pw)

Hersha, Veles, Lilo, Raven, Absinthium | Poziom Średni+
Cel: Przejęcie Doliny na rzecz utworzenia w niej Azylu
"Drzewa umierają stojąc."

Hersha

Na powierzchni panował - serca jednych napełniając przyjemnym spokojem, innych natomiast kłującym napięciem - bezruch oraz naturalna cisza, którą przerywał wyłącznie cichy śpiew pobliskiej, marnej rzeczki sparowany z szumem poruszanych delikatnym wiaterkiem liści i źdźbeł trawy. Ptaki szybujące po porannym, jasnym nieboskłonie omijały tę okolicę szerokimi łukami, podczas gdy na ziemi - przemykających pomiędzy nielicznymi, pokrytymi chropowatą korą konarami czy chowającymi się za niekształtnymi, miejscami pokruszonymi głazami - dojrzeć można było parę malutkich, niegroźnych zwierzątek. Drzewiec obserwował z początku swymi paciorkowatymi, czarnymi oczyma wejście do podziemi, wewnątrz którego zniknęła ta większa, trzyosobowa grupka Skrzydlatych, lecz w pewnym momencie zwrócił spojrzenie swe - tak bardzo zmęczone, z melancholijną nutą w nie wszczepioną - na Anioła, który postanowił zostać tutaj i dotrzymać mu towarzystwa. Dawno już nie miał szansy z kimś pokonwersować - wieki minęły od ostatniego czasu, kiedy dane mu było z kimś najzwyczajniej w świecie porozmawiać - dlatego też zdumienie oraz wątła, słabiutka iskierka uciechy wypełniły jego skutą duszę wtedy, gdy zadane mu zostało przez Hershę pytanie. Doprawdy nie sądził, iż przyjdzie mu wdać się z kimś ponownie w jakąkolwiek dyskusję, że będzie mógł z kimś podebatować lub o szarych, płytkich faktach porozprawiać.
- Cóż chciałbyś wiedzieć, o Bojowy? - odparł nie wiedząc, od czego zacząć i na czym się skupić, i co rzec powinien więcej o sobie. Tyle stuleci w milczeniu i bez towarzystwa nie sprzyjały utrzymywaniu się w kimś szanownej sztuki konwersowania.

Veles, Lilo, Raven

Podczas u góry dwójka związała się raczkującą, początkującą dyskusją, na dole doszło do podjęcia niezwykle ważnej, pierwszej - w sumie drugiej, jeśli wziąć pod uwagę to, co zaszło na powierzchni - decyzji grupowej. Rozejrzawszy się po wypełnionej stęchłym powietrzem komnacie i zbadawszy wiszące przy wejściach do korytarzy kulki wypełnione barwnymi światełkami - zimne w dotyku, gładkie i ledwo wyczuwalne przez zmysł dotyku, jak gdyby istniały w realnym świecie, ale na samym jego krańcu i chwiejnej granicy - drużyna postanowiła ruszyć - wspólnie i bez rozdzielania się - tunelem oznaczonym zieloną lampką. Wkroczywszy do niego i przebrnąwszy pierwsze metry zauważyć mogli, iż ciemność - gęsta i czarna, i niemożliwa do przebicia wzrokiem - rozstępowała się przed nimi i zamykała za nimi, dając im widoczność na jakieś dwa metry przed i za siebie. W konsekwencji nie potrzeba było wiele czasu na to, aby pomieszczenie ze schodami zniknęło w mrokach głębokich, ale na całe szczęście droga była prosta i mogli w razie co zawrócić z powrotem do wyjścia prowadzącego na górę. Czyż nie?

Korytarz, jakim wędrowali nie był czymś fascynującym bądź pięknym, jako że ściany i sufit jego były kamienno-ziemne, obskurne oraz pozbawione jakichkolwiek ozdób - nawet lampek, jako że grupka nasza zacna była jakby zamknięta w bańce światła niewiadomego pochodzenia. Było to typowe, podziemne i brutalnie surowe środowisko, którego jednostajność i niezmienność dawały złudne wrażenie monotonnej, ciągnącej się w nieskończoność podróży. Ile kroków już wykonali? Jak bardzo oddalili się od początkowej komnaty? Jak daleko zaszli? Ile czasu minęło? Wszystko to zatracało się w nieurozmaiconym, pozbawionym różnorodności otoczeniu.
Aż wtem nastała ciemność.
Bez żadnego ostrzeżenia blask dający im możliwość widzenia siebie nawzajem i tunelu, jakim się przemieszczali - a przynajmniej jego kawałka - znikł, przepadł, wyłączył się tak, jak gdyby ktoś niechcący oparł się o przełącznik. Cisza i ciemność zalały ich ze wszystkich stron, zaś potencjalne próby wymacania i znalezienia otaczających ich ścian spełzną tu na niczym. To zawieszenie w milczącej, pustej nicości nie potrwa, jednakże, długo, ponieważ po zaledwie paru marnych sekundach rozbrzmi wokół nich chichot ochrypły, niski oraz odbijający się mnożnym, przeplatającym się echem.

- Któż kto, któż to. Człowiek, ptak? Może, może, gołąb, szpak? Nie wiem, puścić, trzymać, kraść? Kimże, jak i czegóż Wam? - Słowa mnogie wszyły się pomiędzy chichot, który przycichł znacznie, lecz dalej szumiał nieprzerwanie w tle. Nim zdołali porwać się na odpowiedź lub konkretne działanie, cała trójka usłyszeć mogła, jak coś uderza z klekotem o ziemię w środkowym punkcie ich skromnej drużyny. Były to trzy kostki sześcienne, które zamiast cyfr miały jarzące się w mrokach, zielonkawe i karykaturalnie proste rysunki na każdej ze ścianek. Smok, królik, tarcza, lew, miecz i zaciśnięta pięść prezentowały się dumnie na nich, lśniąc i błyszcząc w ciemnościach niczym rozjarzone od środka, szmaragdowe nici wszyte w białe, kościane kostki. - Rzucać, rzucać, każdy raz! Jedna kostka, jedna twarz!

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: chłodno (około 2 stopnia Celsjusza), lekki wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej ósmej godziny.
  
• Veles, Lilo, Raven - przy odpisie rzućcie, proszę, kostką6.
  
• Cyfry odpowiadające znakom (żeby było mi i Wam prościej):
  
  
  1 - Smok2 - Królik3 - Tarcza4 - Lew5 - Miecz6 - Pięść
  
  
  
• Termin odpisów: 15.02.18r. (Jeżeli chcecie krótszy termin, to dajcie znać)