Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Żadne z nich nie było wyjątkowo czy szczególnie zadowolone z perspektywy bezczynnego, ich zdaniem, siedzenia na tyłkach i przesuwania po czarno-białej, marmurowej planszy pięknie wyrzeźbionych, przedstawiających sobą jednostki tak z piekła, jak i nieba pionków - ani jedno, ani drugie nie było fanem tego typu zabaw, uważając je za bezsensowną stratę jakże wartościowego, umykającego między palcami czasu. Pierwszym, który zareagował na niespodziewane, nagłe pojawienie się tego szachowego, cudownie wykreowanego zestawu oraz niespieszny, okraszony krótką wypowiedzią ruch wykonany przez tajemniczą kobietę był Biomech, chwytając jedną z figur i dokonując pobieżnych jej oględzin. Nie trwały one długo, gdyż zaraz odstawił pochwycony, upiorny element z powrotem na jego prawowite, początkowe pole, chwilę później - i bez zapoznania się ze spisanymi w cienkiej, użyczonej im łaskawie książeczce zasadami dotyczącymi tejże antycznej, niezwykle wiekowej gry - przesuwając zwykłego, stojącego przed prawym gońcem pionka o krateczkę w przód. Czynność ta zwieńczona została niezmąconym, twardym spojrzeniem wbitym w ślepia siedzącej naprzeciwko niego niewiasty sparowanym z pogardliwym uśmiechem. Gospodyni przyodziana w kilka ciężkich, acz wydających się nie sprawiać jej najmniejszego problemu przy poruszaniu się warstw materiału zareagowała na to delikatnym wykrzywieniem usteczek oraz niezachwianym, jawiącym się w mętnych, zielonych oczach spokojem. Niezadowolony z całej tej przedziwnej sytuacji i niezbyt przychylnie nastawiony wobec kobiety lekarz towarzyszący Yury'emu nie pozostał daleko w tyle, po szyderczo wypowiedzianych słowach dołączając się do rozgrywki i także wystawiając jedną z najsłabszych - i zarazem najsilniejszych, jeżeli odpowiednio i szerzej na to spojrzeć - figur do przodu - tak, aby stanęła ona tuż obok tej wybranej oraz przestawionej przez towarzysza jego.

Śmiech.

Z początku cichy i rozbrzmiewający w przestrzeni tej nieskończonej - a przynajmniej takie miało się wrażenie z powodu rozciągającego się nad, wokół i pod nimi wszechświata wypełnionego milionem migoczących, malutkich i ślicznie mrugających gwiazd - niby kilkanaście łagodnych, przestarzałych dzwoneczków, lecz zaledwie moment złamany później rozrastając się do grzmiącej, hucznej orkiestry. Śmiech szaleńczy i niekontrolowany, i roznoszący się echem na wszystkie strony otoczył dwójkę naszych zacnych bohaterów, dochodząc jakby z każdego kierunku i żadnego jednocześnie - to nie znajdująca się po drugiej stronie stołu kobieta była jego źródłem, jako że ta dalej siedziała stoicko, z niezmiennie cierpliwym i zakrapianym nutą wyzwania wyrazem twarzy na swoim prostym, drewnianym krześle.
- Cieszę się, że oboje przypieczętowaliście swój udział - odezwała się wtem, a głos jej ochrypły i opanowany zdawał się dobiegać do nich bez żadnych, jakichkolwiek przeszkód, przebijając się przez nowy, obłąkany dźwięk tła niczym strzała idealnie, perfekcyjnie wymierzona w cel. W nich. I wtem - po mrugnięciu jednym, szybkim - otoczenie zmieniło się po raz kolejny, przekształciło ponownie i poddało się metamorfozie... ale czy na pewno? Bo to oni znajdowali się teraz na szachownicy, stojąc w miejscu diabelskiej pary królewskiej i wzrostem dorównując pionkom, za które nie tak dawno temu złapali i które wysłali kratkę do przodu, w kierunku wroga. Prócz nich, po stronie ich nie było żadnej figury, podczas gdy naprzeciwko, na drugim końcu marmurowej szachownicy, stała dumnie armia niebiańskich, przyodzianych w ciężkie zbroje i wyposażonych w śmiercionośne bronie istot. - Zabić - rozkazała oponentka ich, która siedziała aktualnie na wysokim, ustawionym za jej białą armią tronie i spoglądała z góry mętnymi ślepiami na jednostki już niedługo mające związać się w pasjonującej, krwawej bitwie. Pionki z pierwszej linii - te zwykłe, teraz humanoidalne i dzierżące półtora-ręczne, rycerskie miecze - ruszyły naprzód w równym tempie, a kroki ich dudniące i głośne przyćmiły w dalszym ciągu rozbrzmiewający, acz cichszy śmiech, a także wbiły się brutalnie w otaczający ich wszystkich, przyozdobiony białymi i pomarańczowymi, i żółtymi punkcikami wszechświat.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.
  
• Zajęliście miejsce diabelskiej pary królewskiej, jesteście sami po swojej stronie. Maszerują na Was pionki (tylko te z pierwszej linii) niebiańskie, teraz wyglądające jak rycerze przyodziani w biało-złote zbroje. Za armią anielską jest tron wysoki, pięciokrotnie wyższy od pionków i siedzi na nim znajoma już Wam 'cyganka' - ona też się 'skurczyła', można rzec. Wokół Was nie ma już pokoju, tylko sam otwarty wszechświat z dużym słońcem pod szachownicą.

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Obrót sytuacji - kompletna jej zmiana oraz gwałtowna metamorfoza - rozgrywającej się wewnątrz otwartego na ciemny oraz jasny zarazem wszechświat namiotu niejednego człowieka, Wymordowanego czy inną jednostkę przeraziłby okropnie, zdziwiłby niesamowicie i wprowadził w stan głębokiego zaniepokojenia wynikającego chociażby z przeważającej liczby uzbrojonych, opancerzonych wrogów będących pod komendą siedzącej na wysokim tronie kobiety. Nie naszą zacną, bojową dwójkę, jednakże, jako że obaj mężczyźni wydawali się niezwykle ukontentowani takim zwrotem akcji, czerpiąc z niego ogromną dawkę szaleńczej radości i odżywioną, nawodnioną nadciągającą dudniącym marszem walką chęcią do działania. Niechęć do zadawania się z nieznajomą, niezadowolenie wywoływane prowadzoną przez nią farsą, obrzydzenie jej spokojnym i obszytym mistycyzmem zachowaniem, zniecierpliwienie wobec prezentowanym, obcym im gierek - wszystko to rozpłynęło się w momencie, kiedy niewiasta o mętnych oczach wypowiedziała tę jakże prostą, krótką komendę swym wiernym pionkom; porzucone zostało na rzecz bliźniaczych, szerokich i nacechowanych drapieżnością oraz zadziornością uśmiechów; odrzucili w odległy, ciemny i osnuty zapomnieniem kąt, w miejsce tego umieszczając to palące, podżegające ducha i popychające do czynu łaknienie starcia się z biało-złotymi, kroczącymi ku nim figurami. W tej chwili - cennej, przewróconej na drugą stronę niby smakowity naleśnik, obiecującej szarpiącą i krwawą rozrywkę - oboje odżyli i poczuli, chyba po raz pierwszy, zaangażowanie do całej tej przedziwnej, magicznej okoliczności.

Jak niewiele potrzeba, aby uszczęśliwić człowieka.

Nakazawszy kompanowi swemu trwać w miejscu i obdarowawszy go nożem motylkowym - który pochwycony i przygotowany został do ewentualnej, potencjalnej akcji z niesamowitą, piękną zręcznością oraz wprawą - Yury ruszył do boju z pistoletem przy boku - a raczej w dłoniach. Nosiciel, zadziwiająco, posłuchał się rzuconego w jego stronę rozkazu, zamierzając najwidoczniej współpracować ze swym towarzyszem i nie wchodzić mu niepotrzebnie w drogę. Spoglądając na fakt, iż różne sytuacje rodzą w ludziach odmienne reakcje i wymagają konkretnych podejmowanych kroków oraz nieszczęsnych poświęceń, to zachowanie Chashki nie było wcale takie dziwne czy zaskakujące. Mieli, wszakże, wspólny cel, toteż nic nie stało im na drodze do współpracy - jedynie ich zatwardziałe, gryzące się ze sobą charaktery, które udało im się, na calutkie szczęście, tutaj opanować i uwiązać na luźnej, kruchej smyczy. Pierwszy strzał z broni palnej dzierżonej przez Biomecha rozgrzmiał niedługo później w powietrzu, a kula wypuszczona z lufy trafiła jednego z pionków w lewy, słabo - w porównaniu do reszty ciała - osłonięty zbroją obojczyk. Nie polała się, jednakże, krew i nie rozdarły boleśnie skóra oraz mięśnie - ugodzony pociskiem punkt ciała szachowego żołnierza pękł niby rąbnięty dłutem kamień wapienny, rozsypując się w biało-złoty pył i nierówne, chropowate odłamki. Mimo odniesionej rany postać ta szła dalej do przodu wraz ze swymi kamratami, a równa ich dotąd linia poczęła się zaokrąglać, aż niedługo później osiem pionków tworzyło zgrabne, mające zamknąć naszych bohaterów bez możliwości ucieczki półkole. Mieli zaledwie parę sekund na wyślizgnięcie się przez kurczące się stopniowo dziury pomiędzy krańcem szachownicy a nadciągającymi figurami - jeżeli im się to nie uda bądź postanowią tego najzwyczajniej w świecie nie robić, to za plecami będą mieli wszechświat przepastny i chłodny, z przodu czterech wrogów, a po lewej i prawej stronie po dwóch.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.
  
• W połowie drogi do Was pionki z prostej linii poczęły tworzyć półkole, wewnątrz którego zamierzają Was zamknąć na granicy szachownicy, gdzie obecnie stoicie. Macie jeszcze chwilę, nim to nastąpi i po bokach macie luki, przez które możecie się z tej nadchodzącej pułapki wymknąć.
  
• Postrzelony pionek ma poszarpaną, sypiącą się dziurę w obojczyku, lecz nie wydaje się tym jakoś specjalnie przejęty.
  
• Figur jest, naturalnie, osiem.
  
• Przypominam, że wszyscy żołnierze szli marszem i żaden nie wystąpił - zwłaszcza biegiem - przed szereg.

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Trzymający się z tyłu, bliżej krańca przepastnej i przeistoczonej w pole prawdziwej bitwy szachownicy, Medyk słusznie uważał oraz sądził, iż jedynym żywym, organicznym przeciwnikiem była tutaj Cyganka siedząca sobie wygodnie na swoim wysokim, umieszczonym za białą armią tronie i wydająca z pozycji swej bezpiecznej rozkazy żołnierzom będącym pod jej kompletną, całkowitą władzą. Same pionki przywodziły z początku na myśl armię istot niebiańskich, przyodzianych w szaty i biało-złote zbroje, jak również wyposażonych w miecze spore oraz niewątpliwie śmiertelne przy bliższym spotkaniu, jednakże po tym, jak Yury trafił jednego z nich w obojczyk celnym, niebezpiecznym dla zwykłego człowieka strzałem z pistoletu, dwójce bohaterów naszych było dane ujrzeć nowe oblicze zmierzających ku nim figur. Rana zadana przez Biomecha sypała się i kruszyła niby kamień - wapienny, najpewniej - z każdym ruchem wykonanym przez pionka nieszczęsnego, który to nie zwracał większej uwagi na tę powstałą w jego ciele dziurę. Udowadniało to, iż stworzenia - chociaż ciężko było nazywać ich takim właśnie mianem - będące ich wrogami nie były żywe, a stanowił zaledwie kukiełki, marionetki marne, za których sznurki pociągała kobieta o oczach mętnych i niezmąconej, spokojnej twarzy.

Dwójka będąca powoli zamykaną w półokręgu szachowych rycerzy postanowiła nie czmychnąć bokiem czy prześlizgnąć się między zacieśniającymi się pionkami, tylko zdecydowali się - a przynajmniej Yury - wyjść przeciwnikom naprzeciw. Wydobywszy cudowną, niezwykłą zapalniczkę i rozjarzywszy ją stałym, pojawiającym się już po pierwszym kliknięciu płomieniem, Biomech łaknął zagrozić podpaleniem figurze, którą to już zdołał uszkodzić. Chashka, tymczasem, uzbroił się w częściowo nabity pistolet, ażeby nie musieć polegać wyłącznie na motylkowym nożu. Wojownik, do którego odezwał się Yury nie zareagował słownie - wątpliwym w ogóle było to, czy zdolne są do wypowiadania wyrazów czy nawet rozumienia tych skierowanych przez kogoś do nich - i nie odsunął się z drogi Biomecha, miast tego wykonując wysokie, pionowe zamachnięcie - czubek dzierżonego przez niego miecza wskazywał w górę, na gwiazdy migoczące nad ich głowami - broniąc i następujące po tym, spadające z góry na Yury'ego cięcie ostrzem. Trzy pozostałe posągowe postacie skierowały się także ku Biomechowi, lecz nie czyniły jak na razie żadnego widocznego ataku, zaś cztery figury będące po bokach - dwa po lewej i dwa po prawej - pomaszerowały dudniącymi krokami w kierunku Medyka.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Usadzona na wysokim, górującym ponad marmurową, czarno-białą szachownicą kobieta przyglądała się z ciekawością oraz zaintrygowaniem wymalowanymi na cygańskiej twarzyczce dwójce zmagającej się z wykreowaną przez nią, powołaną do życia - sztucznego i tymczasowego, posiadającego tylko jeden, piękny cel: służyć jej oraz spełniać wszelkie rozkazy rzucone przez nią w ich stronę - armią białych pionków. Figury te majestatyczne i na obraz aniołów stworzone, jak również wyposażone w miecze ciężkie i niezaprzeczalnie śmiertelne przy bliższym spotkaniu mogą wydawać się bardzo trudne do pokonania - zwłaszcza po tym, jak pocisk wystrzelony w jednego z jej wiernych, cudownych wojowników nadrąbał zaledwie obojczyk jego, ledwo wyżarł w nim i wybił obszarpaną i nierówną dziurę, która mało co hamowała jego ruchy i niemalże w ogóle nie kaleczyła podejmowanych przez niego działań. Niewiasta o ślepiach mętnawych, acz niezaprzeczalnie widzących - a może postrzegała świat ten cały kompletnie inaczej? Może wzrok jej pracował w zupełnie inny i niepowtarzalny sposób? Któż to wie? - spoglądała w dół, opierając luźno, beztrosko niemalże policzek swój o piąstkę podpartej o podłokietnik ręki. Gdyby nie nazbyt barwne, plebejskie szaty, w jakie była przyodziana i blizny naznaczające jej pomarszczoną, wiekową twarzyczkę, to ktoś wziąć mógłby ją za szlachetnie urodzoną personę - królową nawet - doglądającą aktualnie honorowego, wspaniałego i widowiskowego pojedynku dzielnych rycerzy.

Potyczka ta zakończyła się, jednakże, w chwili, w której Yury wyminął sprawnie i zwinnie spadający na niego atak masywnego, morderczego oręża. Niemalże upuszczając przy manewru tym swoją magiczną zapalniczkę i rozrzucając po okolicy nieprzyjemny, roznoszący się echem dźwięk haratanego - na calutkie szczęście w niewielkim tylko, minimalnym stopniu - metalu, Biomech umknął sukcesywnie przed natarciem Pionka. Łupnięcie rozgrzmiało na polu bitwy niby wystrzał z armaty potężnej i o imponujących rozmiarach, kiedy to ostrze zderzyło się z marmurową posadzką i wgryzło się w nią jak zakrzywione, jadowite kły wygłodzonego, rozszalałego węża. Nie oglądając się za siebie i nie przejmując dewastacją otoczenia, Wieczny począł lawirować między maszerującymi dudniącym krokiem Marionetkami - nie było to nadzwyczaj trudne czy ciężkie, nawet jeśli ci obracali się ku niemu i próbowali złapać go w zbyt wolne dla niego, niezgrabne w tego typu ruchach dłonie. Nie czekając na nic więcej i nie ryzykując ogarnięcia się chwilowo zamieszanych, skonsternowanych Figur, Yury pochwycił bezceremonialnie towarzysza swojego za fraki i wraz z nim skoczył w Bezkres rozciągający się tak pod nimi, jak i naokoło nich, a także nad nimi. Gdzie by nie spojrzeć, tak jawił się upstrzony jasnymi gwiazdami wszechświat i tylko jarzące się pod szachownicą, oślepiające i ogromne słońce psuło cały ten potencjalnie mroczny, noszący za sobą uczucie pustki klimat.

Po krótkim impakcie spowodowanym wybiciem się z krańca szachownicy zaczęli najzwyczajniej w świecie spadać w dół - co przeczyło temu, iż znajdowali się w środku prawdziwego wszechświata - ku ruszającej się, przepastnej i ognistej powierzchni wspomnianego wcześniej słońca. Nim dane im było wpaść w jego piekielne, niesamowicie gorące - czuli to, upał ten i wysoką temperaturę liżącą ich po odsłoniętych kawałkach skóry oraz wślizgującą się pod ubrania - objęcia, pochłonęła ich lepka, wszechobecna Czerń. Przez ułamek sekundy nie było niczego, nie słyszeli nawet własnych oddechów, nie czuli ciał swych i stracili kontakt z drugą osobą, zatapiając się w obezwładniającej i przytłaczającej Nicości. Trwało to moment ulotny, złamany - dla niejednego przerażający - po którym wylądowali ciężko i w dwuosobowym stosie na twardej, kamiennej powierzchni usłanej grubą warstwą naturalnego, piaszczystego kurzu, który wzbił się na chwilę w powietrze po tym, jak bohaterowie nasi zaliczyli bliski kontakt trzeciego stopnia z tutejszym gruntem. Kiedy ogarną się po podróży tej nietypowej i przez Pustkę prowadzącej, to rozejrzeć będą mogli się w końcu dookoła oraz rozeznać w sytuacji, w którą, dosłownie, wskoczyli.

I cóż to za widok był! Znajdowali się, bowiem, w klatce przestrzennej i okrągłej, o średnicy około piętnastu metrów, jak również otoczonej kratami siatkowatymi oraz zwieńczonej płaskim, metalowym sufitem - ostatnia rzecz zmuszała do zastanowienia się nad faktem, jak w ogóle się tu znaleźli spadając w dół. Odsuwając zagwozdkę tę na bok... Wnętrze tej pułapki było puste, obskurne i spartańskie wręcz - jedynymi 'rzeczami' tu wraz z parką nasza zacną zamkniętymi były dwie przedziwne, karykaturalnie chude postacie cechujące się makabrycznie bladą skórą, pozbawione twarzy i odziane w biało-złote, falujące nawet bez wiatru szaty. Najciekawszymi, jednakże, w nich elementami były jakby szklane, wbite w ich tors i będące wielkości zaciśniętej pięści kulki wypełnione świecącymi się substancjami - ta zamknięta w kryształowej bili postaci po lewej była jasnoniebieska, zaś tego po prawej mieniąca się złotawą barwą.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.
  
• Termin odpisów: 1.02.18r.