To nie tak miało wyglądać, zupełnie nie tak. Blaidd przygotowywał się do tej wyprawy już jakiś czas, wszystko miał wstępnie opracowane. Sam wybrał sobie podkomendnego, który miał wyruszyć razem z nim. Arata był dobrym lekarzem, doskonale znał się na ziołach i potrafił je przetwarzać. Niestety, los chciał, że plany generała gwałtownie się zmieniły dwa dni przed wyruszeniem. Przede wszystkim Yakuya się wykruszył, zamiast niego do misji został skierowany inny medyk - Morozov. Już kiedy czytał nazwisko, Jiro doszedł do wniosku, że ma wyjątkowe... szczęście... do ludzi z europejskim pochodzeniem, szczególnie tych ,,szeleszczących''. Nie, żeby akurat to mu przeszkadzało. Gorzej, że Morozov znał się na roślinach w stopniu najwyżej podstawowym. Ale i to byłoby do przeżycia, gdyby na dokładkę nie postanowił ciągnąć za sobą jednego z eksperymentów S.SPEC - Kite. Próba wyperswadowania mu tego po dobroci nie powiodła się, a po tej rozmowie postanowił nie korzystać ze swojego stanowiska i nie rozkazywać. Pozostało się z tym pogodzić. Oczywiście po ustaleniu, że jeśli Kite narazi powodzenie misji, to Blaidd osobiście go odstrzeli.

Wyruszyli planowo. Generał z zaskakującym zadowoleniem przyjął pierwszy wdech gorącego, suchego powietrza Desperacji. Zdawał sobie sprawę z ryzyka i zachowywał czujność, ale opuszczał M3 już tyle razy, że poza murami czuł się PRAWIE jak u siebie. Nie pozwalał jednak zwieść się temu uczuciu. Za utratę ostrożności można tu było zapłacić kalectwem lub śmiercią. A przynajmniej zdartą przez wiatr i piasek skórą. Przy tym wszystkim Jiro, oprócz na siebie, musiał po części uważać również na swoich towarzyszy. Desperacja, wnioskując z akt, nie była dla wojskowego lekarza żadną nowością. Blaidd przyzwyczaił się już jednak do obserwowania członków swojej grupy. Zresztą tylko to mógł robić. Nawet jeśli chcieliby o czymkolwiek rozmawiać, regularne burze piaskowe praktycznie to uniemożliwiały - a w innych wszyscy byli zbyt zmęczeni, aby tracić siły na pogaduchy. Pod koniec drogi Redfern już wyraźnie odczuwał jej trudy. Z tym większym zadowoleniem przyjął zmianę klimatu i otoczenia. Szczęśliwie dotarli bez problemów.
- Chwila przerwy. Sprawdź sprzęt i idziemy dalej. - zakomenderował. Sięgnął po bukłak i upił łyk wody, po czym rozejrzał się z uwagą. Okolica wydawała się spokojna. Mimo tego nasłuchiwał dłuższą chwilę, nim usiadł i zaczął przeglądać to, co niósł przez całą Desperacje. Najpierw przegląd tego co oczywiste jak lekki koc, prowiant i inne rzeczy niezbędne w podróży. Przy okazji szybko przeliczył ilość zapasów na kolejne dni, które spędzi w drodze. Następnie specjalne pojemniki na zdobyte składniki lekarstw - wszystkie w idealnym stanie. Potem własny ubiór, z którego należało wytrzepać namiar piachu. Na koniec najważniejsze czyli broń - w jego przypadku był to nieodłączny czarny nóż Ka-Bar, załadowany pistolet 10-cio strzałowy i dwa zapasowe magazynki. Oraz snajperka z lunetą i tłumikiem, wraz z zapasowymi nabojami (ich ilość zostawiam do decyzji MG). Szczególnie karabin obejrzał z wyjątkową uwagą, chociaż na czas marszu przez pustkowia był dobrze zabezpieczony. Teraz Blaidd wyciągnął go z pokrowca, obejrzał z uwagą, aby następnie ponownie zawiesić na ramieniu. Z tą bronią, jako były strzelec wyborowy i Eliminator, czuł się najpewniej. Na koniec jeszcze odruchowo poklepał się po kieszeniach, w poszukiwaniu papierosów, po czym westchnął z niejaką udręką. Oczywiście ich nie wziął - palenie w Desperacji lub tutaj byłoby głupotą, która mogłaby ściągnąć na nich kłopoty. Co nie zmieniało faktu, że cholernie chciało mu się palić.
Podniósł się, lekko poirytowany. Zaraz jednak się ogarnął i kolejny raz rzucił okiem na najbliższe otoczenie. - Jeśli wszystko w porządku, to ruszamy. Godzina jeszcze młoda, jeśli dobrze pójdzie to może uda nam się znaleźć potrzebne zielska przed wieczorem. - powiedział, po czym ruszył przed siebie. - Nie traćcie czujności. Tu tylko wygląda, że jest ładnie i miło. - dodał. Potem zaczął rozglądać się za potrzebnymi roślinami.

Parodniowe paradowanie w towarzystwie nasłonecznionego klimatu Desperacji dla sztucznego organizmu nigdy nie było sprawą łatwą, a po części nawet niewskazaną. W końcu sposób jego działania nierzadko był po prostu szybki i rozgrywał się pod osłonną nocy, a nie w ostrym świetle dnia, które źle wpływało na jego fizjonomię, ale też nieznacznie dotykało samej psychiki. Naturalnie podniesiona temperatura ciała spowodowana przez jedną z podstawowych części składowych jego organizmu w charakterze znienawidzonego przez wielu wirusa X w kontakcie ze słońcem sprawiała, że ciepło skutecznie utrudniało funkcjonalność p04, odbierając częściowo zdolność do oddychania. Dorzucić do pakietu piasek, który - mimo iż odsłoniętą, narażoną na kontakt z szkodliwą kąpielą słoneczną skórę ciasno obwiązano bandażami (w tym układzie pełniącymi rolę zbroi, która miała chronić mniej lub bardziej skutecznie nabytą przez eksperymenty drażliwość przed szkodliwymi promieniami UV) - wkradał się do nosa, uszu i ust, zaglądał w intensywnie niebieski ślepia, zaburzając skutecznie pracę zmysłów, wprawiał w stan dyskomfortu tak wielkiego, że Kite zgrzytał zębami, ogarnięty niezidentyfikowanym uczuciem będącym na pograniczu frustracji a chęci zniszczenia wszystkiego, co znajdowało się w zasięgu spojrzenia, stąd też pojawiło się wytłumaczalna chęć zabarwienia ubrań generała na odcień krwi. Ręce aż go świerzbiły, by sięgnąć po jeden z noży i wbić go generałowi w plecy w ramach zaspokojenia swojej żądzy, ostatecznie jednak ograniczył się do zbędnego minimum, dbając o to, by nie utracić kontroli, choć główne skrzypce odgrywały w tej materii prochy, tym razem umiejętnie dawkowane przez wojskowego medyka, który profilaktycznie skonfiskował mu wszystkie ampułki. Omiótł zniecierpliwionym spojrzeniem kark generała; wojskowy wysunął się pewnie na przód, kontrolując przebieg wędrówki jak rasowy nawigator, acz zabawka w ręku wojska doszła koniec końców do konkluzji, że Blaidd najprościej świecie stracił orientacje w terenie i zgubił drogę, wszak na pustynnym terenie wszystko wyglądało niemal identycznie, a jednymi znakami charakterystycznymi mogły być gdzieniegdzie widoczne skały. Ich bytowanie na tym mało charakternym obszarze było jednak tak rzadkie, że prawie niedostrzegalne, co automatycznie skreślało je z bycia dobrym szlakiem turystycznym.
Sam eksperyment poniekąd czuł się jak na wakacjach, bo nigdy nie przypuszczał, że będzie poszukiwał zielsk z leczniczymi właściwościami, na które wojsko miało wyraźny deficyt. Na co dzień zajmował się czymś zgoła innym, co czasem wykraczało poza rozumowanie przeciętnego obywatela Miasta 3, a dla p04 stało się codziennością. Po pewnym czasie zaczął traktować to jako rutynę, mimo iż nadal tliła się w nim sztucznie wszczepiona paleta emocji, której pole było ograniczone do zbędnego minimum możliwości. Kite nie mógł pochwalić się bogatą ekspresją. Była wyposażona w wybrane wzorce zachowań, dzięki czemu były łatwo czytelne i sprawiały, że przy ewentualnych komplikacjach, interwencja przebiegała prawie bezboleśnie dla otoczenia.
Kiedy jego oczy ostatecznie skonfrontowały się z jaskrawym, wyróżniającym się punktem i jednocześnie niebywale rzadkim widokiem na bezkresach Desperacji, czy nawet w sztucznie stworzonym mieście, gdzie na dobrą sprawę wszystko było wyimaginowane, chciał tam pobiec, ale skutecznie powstrzymany przez Doktora, zamarł prawie w bezruchu ze zrezygnowaniem wydmuchując powietrze z płuc. Kiedy padła wzmianka o zwierzątku Morozova, Kite nadymał policzki niczym zawodowy chomik; wyglądał teraz jak naburmuszone dziecko, któremu zabrano w ramach szlabanu ulubioną zabawkę.
— Nie powinien zostawać sam — wymamrotał, dzieląc się ze swoim opiekunem jakże błyskotliwą anegdotą na tyle cicho, by nie mogła zostać zarejestrowana przez generała i spuścił wzrok na swoje wysokie buty, które skutecznie chroniły stopy przez nagrzanym do granic możliwości piaskiem. Gdyby mógł, wydostałby się z tego pozornie silnego uścisku Doktora, demonstrując przy okazji swoją niewidoczną na pierwszy rzut oka siłę, ale w ostateczności poczekał aż ten przestanie afiszować się ze swoją dominacją i go wypuści. Mimo iż Morozov nie osiągnął jeszcze sukcesu w dziedzinie oswajania go, posiadał ku temu pewne predyspozycje, których zabrakło wcześniejszym kandydatom stojącym w kolejce do zaszczytnego tytułu bycia autorytetem dla nieokrzesanego obiektu badań. Szacunek do Doktora nadal był kwestią sporną, acz nie dało się ukryć, że pojawiła się między nimi pewna więź, zależność, która nie była koniecznie spowodowana przez Kido, acz on też miał tu swój niemały udział. Zdobył sympatię czwartego prototypu, sprawiając iż ten coraz częściej odwiedzał utrzymany w sterylnych warunkach gabinet Rosjanina do obrzydzenia przypominający laboratoria.
Słowa generała zostały wyparte ze świadomości Kite'a przeobrażając się w dźwięk podobny do szelestu, który towarzyszył liściom w kontakcie z wiatrem. Zbyt zaoferowany tym, że coś właśnie wpełzło na nogawkę jego spodni, poświęcił całkowitą uwagę żyjątku. Przyjrzał mu się uważnie z wyraźnym zainteresowaniem. Stwór do złudzenia przypominał węża, acz branie jego rasy za pewniak nie rokowało dobrze na przyszłość misji, w końcu nie od dziś wiadomo, że postępująca mutacja działa cuda na organizmy. Po rozluźnieniu uścisku, Kite kucnął, by lepiej przyjrzeć się gadowi, a na jego usta wkradł się uśmiech, świadczącym o tym, że właśnie znalazł tymczasowo zastępstwo, które miało mu wynagrodzić brak żółwia w najbliższym otoczeniu. Szturchnął stworka rączką trzymanego w dłoni parasola; wąż w ramach obrony syknął i rzucił się do dłoni prototypu, jednakże jego staranie spaliły na panewce, kiedy druga ręka eksperymentu wyposażona w nieco przedłużone paznokcie imitujące małe ostrza przebiły gada na wylot, by zaraz rozszarpać go na dwie części. Wstał, by zmiażdżyć truchło czubkiem butów.
— Stwarzał potencjalne zagrożenie — rzucił niedbale, zerkając kątem oka na Doktora, choć sam nie kwapił się, by sprawdzić swój ekwipunek. Skromny asortyment Kite'a sprowadzał się do zakresu jego własnych umiejętności, dwóch noży, parasola, na którym zacisnęło się pięć spoconych placów i plecaka, w którym znajdowała się wydzielona dla niego porcja żywności w zestawie z paroma butelkami wody opróżnianymi w dość ekspresowym tempie oraz porcja świeżych bandaży. Jako że cechowała go niska tolerancja w stosunku do broni palnej, nie miał zamiaru jej stosować, choć rozkazy były jasne i czytelne. Na szczęście jednak nikt o zdrowych zmysłach nie dałby Kite'owi naładowanej broni do ręki, wiedząc dobrze, jak może się to skończyć, gdy tego znów ogarnie nieważkość.
Poluzował nieco opatrunek, który przylegał, niemal przyklejając się do jego twarzy i poprawił bagaż na plecach, rzucając zniecierpliwione spojrzenie ni to Rosjaninowi, ni to Japończykowi, choć tego drugiego traktował z pewną powierzchownością; w oczach Kite’a generał Blaidd pełnił na tej misji rolę powietrza, czegoś co stanowiło jej stały element i gwarantowało wzrost szans przeżycia, ale nie wymagało zbyt wielkiej uwagi. Brak respektu do mężczyzny potęgowało te uczucie, w końcu nie zademonstrował nic, co mogło sprawić, by eksperyment mógł poczuć w stosunku do niego chociażby nutkę sympatii.
— Możemy ruszać, Doktorze — zwrócił się do Rosjanina, a na wąskie wargi wkradł się beztroski uśmiech, który był całkowitym zaprzeczeniem wypowiedzianych przez generała słów. Rozszerzyły się odrobinę, gdy ciekawe świata kocie ślepia p04 rozglądnęły się dookoła, poznając wcześniej niespotykany sielankowy klimat, który był nieodłączonym elementem Edenu. Ten niepokojący uśmiech był najprawdopodobniej jedyną oznaką, która mogłaby ewentualnie świadczyć o tym, że Kite'a jest oczarowany nowym miejscem. Odkąd ich nogi znalazły się poza murami, zdecydował, że sam nie będzie szukał roślin. Zajmie się ochroną Morozova przed ewentualnym zagrożeniem, gdy ten odda się pracy, acz obawa, że jego poziom niecierpliwości przekroczy normę, była nieznośna, toteż miał nadzieję, że wcześniejszy brak komplikacji był alegorią przysłowiowej ciszy przed burzą, a czające się niebezpieczeństwo wynagrodzi im ich wysiłek i w końcu dopomnij się o swoje. Wyszczerzy kły, by złapać podróżników w pułapkę strachu i niepewności, zmusi do wykazania się umiejętnościami bojowymi.

Morozov jakby zapobiegawczo wyciągnął jedną parę białych, nitrylowych rękawiczek, które prawie, że odruchowo wsunął niedbałym ruchem do jednej z kieszeni ciemno-piaskowych spodni, zważywszy na okoliczności. Zrobił to niemalże tak samo jak zwykł robić to w swoim gabinecie. Wcześniej w trakcie podróży – na bezkresach Desperacji jakiekolwiek zranienia wydawały się Rosjaninowi o wiele bardziej przewidywalne niż tutaj. Nie da się bowiem ukryć, że na pustynnym terenie mieszkaniec Szóstki przebywał dostatecznie długo i nader często w trakcie samych misji, żeby mniej więcej wiedzieć czego się spodziewać. Tereny poza Trójką i Szóstką były sobie wbrew wszelkim pozorom bliskie zarówno niezbyt łaskawym otoczeniem, jak i suchym powietrzem.
Wśród otaczającej go zewsząd zdradliwej zieleni Dr Morozov nie potrafił przewidzieć wszystkich, ba!, zapewne co najmniej połowy możliwych zagrożeń. Wyjątkowo go to irytowało, dlatego też w swoim typowo medycznym wyposażeniu uwzględnił wszystko co wpadło mu do ręki przy zgarnianiu tego do wnętrza plecaka, nie bacząc na fakt, że w praktyce mogą okazać się zbędne. Morozov jako zdeklarowany od dawien dawna ateista nie wierzył w cuda, a i nie był dostatecznie naiwny, by zawierzyć, że temperatury Desperacji oszczędzą przygotowane w Trójce maści przeznaczone w głównej mierze na oparzenia słoneczne. Zabrane ze względu na Kite’a i jego nadwrażliwość na promienie słoneczne, ale w praktyce mogły okazać się przydatne dla każdego uczestnika wyprawy. Mogły to kluczowe słowo. Teraz ukryte za dokładnie przytwierdzonymi wieczkami – w takim, a nie innym stanie były bezużyteczne.
Nie od dziś wiadomo, że znacznie efektywniej pracuje się w przystępniejszych warunkach. Jednak te ostatnie były sprawą względną – jeśli do wszystkiego można było przywyknąć to adaptacja do Desperacji i jej humorzastości była również kwestią czasu. Morozov w gruncie rzeczy mógłby się do niej przyzwyczaić, jakby nie spojrzeć. Nie było mu jednak w żadnym razie zbyt śpieszno do tak radykalnych decyzji. Hue, w zasadzie dumny Rosjanin nie zamierzał niczego zmieniać w tej materii. Po tym wszystkim – nie zamierzał się na marne poświęcać. Wystarczającym poświęceniem z jego strony było pozostanie w Trójce i zrezygnowanie z możliwości na powrót do Szóstki. W sprawie samej misji – mieli pewną jej część już za sobą. Tylko teoretycznie, gdyż odnalezienie niezbędnych dla wojska roślin było ich rzeczywistym celem. Niby nie wydawało się to jakoś szczególnie wymagające zadanie, ale Morozov za zlekceważenie takiego życiodajnego otoczenia z iście dziecinną naiwnością mógłby takowego debila w najlżejszej wersji wyśmiać. W końcu tacy jako pierwsi ładują się w niebezpieczeństwo, kończąc marnie jednorazową przygodę tego typu, wąchając kwiatki od spodu. Niech im Eden, tudzież Desperacja lekką będzie – w zależności jak daleko zabrnęli, licząc na łut szczęścia.
Piękne, idylliczne tereny zielonego Edenu były jak na oko Rosjanina widokiem niezwykle złudnym niczym trująca roślina przyciągająca niepotykaną intensywnością barw, ale okazująca się w ostatecznym rozrachunku wyjątkowo przebiegłym drapieżnikiem wyczekującym jedynie odpowiedniego momentu. Rześki, chłodny wietrzyk w styczności z rozgrzaną od słońca skórą i w bezpośrednim zetknięciu z przyklejoną do ciała odzieżą przyniósł w przypadku Rosjanina odruchowe wzdrygnięcie się. Morozov nie mógł tego zaliczyć do listy najprzyjemniejszych doznań, czego uwiecznieniem był momentalnie wymalowany na twarzy grymas niezadowolenia.
Ze względu na miejsce, którego pewnym być nie mógł jedynym rozsądnym podejściem było opanowanie i pełna ostrożność. Nie bez powodu nakazał swojemu Promyczkowi, aby nie robił niczego głupiego... Kite jako podopieczny Dr Morozova musiał mieć na uwadze jego stosunkowo niską tolerancję na nie respektowanie swojej osoby – wypowiedziane słowa do uroczego Rebenoka uznał zatem za jedyne ostrzeżenie jakim go podczas trwania całej wyprawy uraczy. Rosjanin był w końcu dostatecznie nieobliczalny, by stanowić zagrożenie dla tego, kto będzie na tyle głupi, by go zlekceważyć.
– Ale został sam i tak musiało być, vy ponimayete? Wolę mieć żywego żółwia niż takiego sprażonego na słońcu. – burknął Dr z udawaną obojętnością, bo tylko osoba, która znała dokładnie jego podejście i przywiązanie do żółwia imieniem Kido, miała rzeczywistą świadomość, że wybrał względnie mniejsze zło. Nie, żeby planował tak długą rozłąkę, ale nie powierzał zwierzątka dźwigającego twardą skorupę byle komu. Kido-żołw był jego oczkiem w głowie, a i swoją drogą komuś zawdzięczał swoje imię.
Przyglądał się dłuższą chwilę dość sceptycznie i krytycznie zarazem poczynaniom Kite’a, a także uśmierceniu edenowego żyjątka. Czy było to idiotyczne? Oczywiście, że tak. Sam Morozov był wówczas jeszcze pochylony nad otworzonym niedawno plecakiem i jego zawartością.
– Żebym to ja czasem nie pokazał ci czym jest prawdziwe potencjalne zagrożenie, skarbeńku – prychnął pogardliwie Rosjanin i pokręcił głową. Dr podarował sobie w tym miejscu dodatkowy komentarz, uznając że jego spojrzenie było wystarczające w tym zakresie. Po ponownym sprawdzeniu tego co znajduje się w środku – zapiął plecak.
Wciąż się nie podnosząc zmierzwił sobie jasne włosy, z których nagromadzony piach Desperacji posypał się nieprzyjemną chmurką kurzu. W rzeczy samej piach po całej tej przeprawie nie robił mu już większej różnicy, więc oszczędził sobie dalszych prób pozbycia się go. Jeśli pomyśleć, że droga powrotna będzie wiodła przez tę samą pustynię to nie było sensu się tym zajmować, a marnowanie czasu na tego typu głupoty było zwyczajnie niewskazane. Wyprostował się niedługo potem, zarzucając plecak na jedno ramię i w następstwie zatrzymując na dłuższy moment spojrzenie na jaskrawej, oślepiającej plamie na niebie. Jej fikcyjna, imitacja nad sklepieniem Trójki nie była w porównaniu do oryginału żadną konkurencją.
Po sprawdzeniu wyposażenia – według pierwotnego planu – mieli ruszyć naprzód w poszukiwaniu ziół, które były właściwą częścią ich misji, kiedy usłyszał słowa Rebenoka jedynie skinął głową. Morozov nie zamierzał ingerować w przewodnictwo całej ekspedycji – raz nie było mu to do szczęścia w ogóle potrzebne, a dwa doskonale wiedział, że walka o dominację i przywództwo było po prostu jawną głupotą. To, że Kite respektował i liczył się ze słowami Rosjanina było czymś zupełnie innym. Słoneczko zostało mu przydzielone odgórnie, a on czasem miał wrażenie, że jakiś imbecyl pomylił go z niańką. Oczywiście, że na początku działało mu to na nerwy, ale jednak pojawiła się między nimi pewna więź, której sam Dr nie zamierzał w żaden sposób nazywać, by tym samym nie zamknąć jej w żadnych ramach znaczeniowych. Traktował na pewno o wiele lepiej „eksperyment” jak zwykli go nazywać, niż naukowcy w tych zatęchłych laboratoriach, gdzie jedynym widzem wszelkich przedstawień mogły być ciekawskie szczury. Teraz przechodziło to do lamusa, kiedy wtórowały takiemu kretynowi rosyjskie przekleństwa przeplecione misternie z tymi japońskimi, ostatecznie zamykając mu nimi mordę.
Mimo, że Morozov tolerował obecność Kite'a nie oznaczało to w żadnym razie, że na wszystko mu pozwala, a gdzie tam! Będąc pod pełną władzą lekarza wojskowego wypadało brać pod uwagę jego nieobliczalne usposobienie. Należało liczyć się również z tym, że dziwne drapanie nie umknie Morozovowi. Zmarszczył brwi, z początku nie łącząc ze sobą faktów i myśląc, że to tylko owady. Wolałby, żeby to były one, naprawdę. Do Rosjanina dotarło całkiem szybko, że takie zbiegi okoliczności po prostu nie istnieją. Niedługo potem jego ręka zacisnęła się w żelaznym uścisku na przegubie Promyczka, unosząc go nieco ku górze, by uważniej się temu przyjrzeć.
– Szlag, by jasny trafił w tego lekceważącego, małego gnojka. Zachciało im się niańki, popaprańcy. – mruknął pod nosem z pogardą, której nie mógł tak dobitnie wyrazić żaden inny język, którym Ilya Antonowicz Morozov się posługiwał. Rosjanin zmarszczył nos w akcie jawnej frustracji i irytacja zalała go nową falą. To mogło zatem skutkować brutalnością w skutkach. A przecież mówił mu, aby nie robił niczego głupiego, czyż nie? Nie ma się zatem czemu dziwić, że Kite w ramach reprymendy został zdzielony w głowę. – Shlyukha, teraz może nareszcie dotrze do ciebie fakt, że kazałem nie robić ci niczego głupiego – warknął, nie kryjąc swojej złości względem tego, bądź co bądź, uroczego dziaciaka, ale któż mógł go wychować należycie jeśli nie Dr? Cóż, chyba sam Kite nie dawał nawet takich szans żadnym oddychającym jednostkom. – Mam nadzieję, że zakaz dotykania, opiekowania i karmienia mojego żółwia aż do odwołania będzie zapewne wystarczająco wysoką karą. W nagrodę po powrocie do Trójki pozwolę sobie pokazać ci czym jest prawdziwa dyscyplina, jeśli masz jeszcze czelność lekceważyć co do ciebie powiedziałem. – dodał zimnym niczym syberyjskie mrozy głosem. Przez cały ten czas wpatrywał się w Promyczka przenikliwym, może nieco świdrującym spojrzeniem. Oj, zapewne przydał się Promyczkowi ten równie chłodny prysznic. Morozov co wypada zaznaczyć – nie baczył zbytnio na reakcję generała, który przewodził tej wyprawie. Cóż, lepiej dla niego, aby nie mieszał się w wychowywanie Kite'a. Dr nie dzielił się nikim i niczym, więc przekroczenie tej granicy było tożsame z masą krwi i przenikliwym bólem.
Po rozładowaniu nagromadzonej złości i ukazaniu swojego wyjątkowo podniesionego jak na ten moment ciśnienia – Morozov zgodnie z planem przeszedł do dokładniejszej oceny obrażeń, o ile tak można, by to w ogóle nazwać. Jeśli za pęcherze skórne odpowiadała tamta mała, pozornie nieszkodliwa zaraza* to był to głośny rechot karmy, ale i zarazem jasny znak na to, że organizm podjął się próby należytej reakcji. Same wykwity na dłoni wzniesione nad powierzchnią skóry – oddzielały bowiem zewnętrzną warstwę skóry od głębiej leżących tkanek płynem surowiczym. Płyn ten jak powszechnie wiadomo przenika do uszkodzonego lub zakażonego obszaru pod powierzchnią skóry, tworząc tym samym swoistą poduszeczkę ochronną. To dopiero pod nią powstaje nowa, nieuszkodzona skóra. W przypadku Kite’a, co Morozov zdążył zauważyć występował objaw swędzenia takowego naskórka, stąd droga do ewentualnej infekcji czy obecności bakterii nie była aż taka daleka. Sięgnął dostatecznie brutalnie do wyposażenia Kite'a, by przejąć jedną z napoczętych butelek wody z ekwipunku Słoneczka. W pierwszej kolejności przemył swoje ręce, tylko na moment puszczając przegub chłopca. Marzenie o tym, że uzyska jednak wolność było w tym przypadku niezwykle złudne. Niedługo potem przemył dokładnie dłoń Kite'a. Co kluczowe nie sięgał po rękawiczki – nie było tutaj krwawiących ran, a i sam nie był zbytnio narażony na jakiekolwiek zakażenie. Warunki Edenu nie były zbyt sterylne jak na gust Morozova, dlatego Dr nie zamierzał usuwać pęcherzy – nie w tych cholernie niepewnych okolicznościach, zamiast tego wstępnie postanowił zmniejszyć narażenie na drobnoustroje, owijając dłoń Kite’a bandażem, który wydobył z do połowy otwartego szybkim ruchem plecaka. Nie, żeby uważał objawy swędzenia za miłe i znośne, ale odgrodzenie ich od ewentualnego zakażenia było niezbędne. (Miejsce na uszczegółowienie w kwestii stworka i ewentualnego leczenia).








//Wybaczcie, że tyle trwało moje ogarnianie, ale wypadało się należycie dokształcić z zakresu trujących i jadowitych zwierząt, radzenia sobie z ukąszeniami, jak i z samym zdobyciem wiedzy z zakresu leczenia.

* Trujący czy jadowity (bez uściślenia nie mogę pokusić się o żaden dokładny opis)? Chodziło o wydzielanie trucizny czy jadu? To akurat spora różnica i w związku z tym wskazane byłoby dodatkowe sprecyzowanie, żeby móc określić leczenie i uzupełnić ten wpis o należyte szczegóły, o które na ten moment pokusić się nie mogę.