Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szkla­ne do­my... szcze­re uśmie­chy i we­sołe twarze?"

Rozgardiasz i hałas, i chaos, i harmider rozbrzmiewały nierównym, fałszującym tandemem dookoła niego, zalewając ich setkami i tysiącami fal o przeplatających się, jaskrawych i bladych, i ostrych, i poszarpanych barwach. Oni, samotni i jednocześnie nie, stali pośrodku tegoż uporczywego, niemożliwego do przejrzenia przez niego lub wyłapania pojedynczych elementów w czeluściach tegoż kolorowego rozgardiaszu sztormu, nie będąc zdolnymi do wykroczenia poza jego ruchliwe, płynne oraz wijące się nieprzerwanie granice chociażby koniuszkiem palca czy nosa. Zablokowani i zmuszeni do tkwienia w jednym punkcie niby smutne, wbite w grunt pomniki  spoglądać mogli tylko dookoła siebie na te wszystkie fikuśne, mieszające i niekiedy nawet zlewające się ze sobą odcienie oraz pigmenty, jak również słuchać niezidentyfikowanej, składającej się z niepasujących do siebie nut i tonów wrzawy, która to towarzyszyła tej niezwykłej, przyprawiającej o mdłości burzy barw. Całość kręciła się, wiła i skakała wokół niego coraz szybciej i szybciej, prędko nabierając tak dużego tempa, że kolory poczęły stawać się jednością - szarą, zbitą i jednolitą nieprzyjemnie masą. I kiedy niczego nie dało się już rozróżnić, wyciągnąć z tej wirującej ściany szarzyzny, świat nagle zamilkł, znieruchomiał kompletnie oraz całkowicie, wchodząc w tak głęboki stan zastygnięcia, iż wydawał się zamknięty w wiekowym, pięknym i przeźroczystym bursztynie. A potem... potem pękł, rozpadł się na miliony kawalątków i szczątków, i drobinek podartych oraz postrzępionych, pośród których rozległ się ochrypły, niski śmiech sparowany z migającymi w ciemnościach, mrokach głębokich ślepiami o jadowicie zielonych, lśniących tęczówkach.

Piękny oraz przyjemny dzień był, przyozdobiony szafirowym, czystym niebem oraz dryfującym po nim, radosnym słoneczkiem, które to zrzucało na ziemię cieplutkie, milutkie promienie. Wiaterek towarzyszący tej dobie także był niesamowicie sympatyczny, lawirując pomiędzy tłumami ludzi leciutkimi, leniwymi podmuchami i ratując ich przed potencjalnym przegrzaniem - nie było może aktualnie jakichś straszliwych i duszących upałów, jednakże bez tych delikatnych powiewów wszechobecny gorąc byłby o wiele bardziej odczuwalny i dotkliwszy. Podsumowując - obecne warunki atmosferyczne graniczyły z tymi rajskimi, idyllicznymi, oferując przechadzającym się tu osobom doprawdy idealny, cudowny dzień przeznaczony na rozluźniający, napełniający świeżą energią relaks. Główni bohaterowie tejże opowieści - jeden czarnowłosy, zbliżający się do czterdziestki mężczyzna oraz drugi o szafirowych tęczówkach i jasnych kudłach - spacerowali wraz z innymi obecnymi tu personami, będąc otoczonymi kolorowymi namiotami oraz masami ofert rozrywki - dom luster znajdował się gdzieś tam na prawo, z przodu piętrzył się i wyciągał ku niebu ogromny diabelski młyn, po lewej stronie sprzedawcy przeróżnych smakołyków nawoływali do zwiedzających i namawiali na kupno ich produktów, tak samo jak właściciele gierek z pluszowymi nagrodami czy sterczący przy wejściach na karuzele pracownicy zapraszali do wzięcia w nich udziału - za odpowiednią opłatą, oczywiście. Wszystko to było iście imponujące zważywszy na fakt, że wesołe miasteczko to było z tego typu wędrownych, ruchomych, a nie statycznych i egzystujących ciągle w jednym miejscu - przenoszenie tego wszystkiego musiało być naprawdę ciężkie oraz czasochłonne, nie wspominając o tym, że kosztowne.

Chashka oraz Yury, bo tak zwali się nasi zacni protagoniści, przeciskali się przez gęsty, hałaśliwy tłum rozweselonych, głośnych ludzi, zmierzając w tylko sobie znanym kierunku oraz celu. Dlaczegóż przemierzali te nakrapiane chaosem obszary? Po cóż przybyli w te wrzaskliwe, wypełnione turystami strony? Jedynie oni to wiedzieli, lecz pozostawał ciągle fakt tego, że nasi Drug-oni imponujący tutaj są; że osoby ich przemieszczają się przez to wędrowne Wesołe Miasteczko; że są obecni tu i teraz. I gdy tak maszerowali przed siebie, pośród zgiełku tego i harmidru, to dojrzeć mogli dwie bardzo ciekawe, interesujące rzeczy - jedną z nich była kobieta przyodziana w ciężkie, barwne szaty, która to patrzyła wprost na nich swymi mętnymi, szmaragdowymi oczyma i z poważną miną na pomarszczonej, naznaczonej paroma bliznami twarzy; drugą z kolei był budynek inny niż reszta, nie był kolorowy czy sprawiający pozytywne wrażenie, tylko pomalowany ciemnymi barwami, brązowymi i szarymi, jak również mniejszych rozmiarów, dorodnej szopy, i lekko podniszczony. Widać było, iż wspomniana budowla jest omijana oraz ignorowana przez większość ludzi, a ci, którzy zwracali na nią uwagę szybko zbywali ją jako niezbyt interesującą i niegodną dalszych oględzin - zwłaszcza, że nie posiadała ona nikogo przy wejściu, kto promowałby ją i jej zawartość.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), lekki i przyjemny wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej dwunastej godziny.
  
• Macie tu dwie rzeczy do wyboru: pannę o mętnych, szmaragdowych oczach, która patrzy na Ws bądź podniszczony, pomalowany na ciemne kolory budyneczek wielkości sporej szopy.

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Przedziwną byli parą, przemieszczając się niezatrzymanie i niestrudzenie przez tłum gęsty i wypełniony rozweselonymi, roześmianymi twarzami setek przebywających tu, bawiących się w najlepsze i korzystających ze słodkich, nierzadko podnoszących ciśnienie – w pozytywny sposób, ten wymalowujący wesołość na usteczkach różnorakich - atrakcji ludzi. Starzy i w średnim wieku, i młodzi rodzice, i dzieci skaczące, biegające oraz co chwilę o coś – watę cukrową, karuzelę, zabawkę czy – proszące – a raczej wymuszające na matulkach i tatulkach wszystkie te słodkości i radości, i pożeracze pieniędzy – przewijali się pośród hordy tej całej kolorowej i przytłaczająco wręcz, nieznośnie hałaśliwej. Wrzaski i krzyki, i chichoty, i śmiechy wypełniały tutejsze ciepłe, przyozdobione lekkim oraz przyjemnym wiaterkiem powietrze, napawając tym ciężkim, niezaprzeczalnym wrażeniem, iż każda cząstka, każdy element i każdy szczegół tego zakątka żyje – głośny i barwy, i prawie że tętniący energią oraz werwą. Nasza dwójka była wewnątrz tegoż gwarnego, bujnego tłumu i jednocześnie od niego odizolowana – przepływał on obok nich niby ogromna, posiadająca swój początek w górskim, wysokim źródle rzeka, zalewając ich milionem dźwięków i rozpraszając swoją niesamowitą, mało kiedy na Desperacji spotykaną intensywnością, ruchliwością i dynamicznością. Może odnosiło się takie wrażenie ze względu na niezbyt przyjazne nastawienie obojga bohaterów; na ich krzywe, niezadowolone miny i wręcz odpychającą, groźną aurę; na język przez nich stosowany i charaktery okazywane? A może to przez ten niepokojący, zatruwający spokój ducha i dziwny fakt, że nawet kiedy Nosiciel wpadł na Biomecha i obrzucił go wulgarnymi, wywarczanymi praktycznie słowami, to nikt nie zwrócił na nich większej – najmniejszej nawet, ha – uwagi; nikt nie spojrzał w ich kierunku z degustacją, potępieniem bądź karcącą nutą; nikt nawet nie zerknął na nich przez sekundę marną i prędko przemijającą?

Któż to wie.

Wpierw Yury skoncentrował się na podniszczonym, lekko zdewastowanym budynku o małych, szopowych rozmiarach, lecz prędko wzrok jego powędrował – po tym, jak w kark ukłuła go natrętna, ostra igiełka świadcząca o tym, iż ktoś go bacznie obserwuje - do kobiety przyodzianej w ciężkie, kolorowe szaty, która go wpatrywała się w niego szmaragdowymi, mętnymi oczyma – nachalnie, nieprzerwanie, śledząc każdy jego i jego partnera ruch. Zrezygnowawszy na tę chwilę ze zwiedzenia drobnej, niewielkiej chatki, postanowił on – bez porozumienia czy konsultacji z towarzyszem - podejść do niewiasty tej znajdującej się przy szkarłatnym, mistycznie wyglądającym namiocie i przywitać się z nią niezbyt grzecznym, bezpośrednim pytaniem. Nie odpowiedziała na nie, patrząc na niego niezmąconym, spokojnym spojrzeniem – żaden mięsień na jej twarzy nie drgnął, powieki nie zamrugały chociażby raz, nawet włosy, kręcone, ciemne i gęste, zdawały się trwać w pomnikowym bezruchu – i z kamiennym, niezachwianym wyrazem twarzy. Jedyny moment, kiedy oczy jej oderwały się od Biomecha był wtedy, gdy to ten podetknął jej pod nos zdjęcie wyznaczonego im przez najemnika celu i zapytał, czy ta widziała znajdującą się na nim osobę. Kobieta nie zdążyła na to zareagować, ponieważ moment ledwo po ujrzeniu fotografii przedarł się do nich – roztrącając na boki napotykanych, walających się pod nogami ludzi i za nim mając sobie ich protesty. Jeśli takowe by były, gdyż żadne nie były wykrzykiwane lub wywrzaskiwane w jego stronę, hm - paranoiczny, niezbyt lubiący przebywać w tymże miejscu Nosiciel.

Cyk.

Wyciągnął spluwę, wycelował i pociągnął za spust – wszystko pięknie i cacy, lecz nic się nie stało, jako że pistolet dzierżony aktualnie przez Chashkę nie był naładowany; nie miał w sobie naboi – albo nie posiadał ich w każdej komorze, przeistaczając obecną, morderczą czynność mężczyzny w istną rosyjską ruletką - co czyniło go tak pożytecznym i wartościowym, jak parasol podczas hucznego, niszczycielskiego tornada. Niebieskooki zganił ostro swego kompana i odpowiedział za niewiastę, polecając przy tym trzymanie się od niej z daleka z powodu potencjalnej, zjadającej jej organizm infekcji – ona, tymczasem, dalej spoglądała na trzymane przez Biomecha zdjęcie, jakby nie zdając sobie sprawy z zaistniałej dla niej, niebezpiecznej i niemalże kończącej się jej śmiercią sytuacji. Dopiero po chwili – kiedy Nosiciel opuścił lewą rękę, czyli tę, w której to trzymał broń – mrugnęła – w końcu, rzekłby niejeden z ulgą i modlitwą, może nawet i egzorcyzmami, na ustach – i wzrok zwróciła z powrotem na Yury’ego, chwytając przy tym za rąbek czerwonego, rubinowego szala zasłaniającego drzwi do jedwabnego namiotu, przy którym to czynnie, niezłomnie sterczała.
- To, czego poszukujesz bądź pragniesz, znajdziesz w środku – przemówiła lekko ochrypłym, acz dalej zaskakująco dźwięcznym głosem, zaś dwójka nasza ujrzeć mogła przez ‘uchylone’ wejście pomieszczenie zasnute szmaragdową  mgłą, przyozdobione barwnymi, bajecznie puszystymi poduszkami i pustym, przykrytym idealnie białym obrusem stołem.

(Dodatkowe) Informacje:
[list][*]Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), lekki i przyjemny wiaterek, słońce jest w położeniu mniej więcej dwunastej godziny[./list]

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Współpraca - bardzo ważna oraz istotna rzecz podczas przeprowadzania wszelkiej maści, grupowych operacji i brania udziału w różnorakich, mniej lub bardziej złożonych czy skomplikowanych misjach. Jest to coś, czym szczycą się najznamienitsze, najlepsze i cechujące się wysokim współczynnikiem powodzenia jednostki oraz oddziały, które przebijają się przez stojące przed nimi, zalegające na drogach do sukcesu przeszkody w zawodowy, niemalże bezproblemowy sposób. Powiada się, że aby kooperacja dwóch - bądź też większej ilości, wszakże wielkość drużyny nie jest stała i z kamienia wyciosana - osób była cudowna, taneczna i iście profesjonalna; aby osiągnąć zadziwiający oraz zapierający dech w piersiach poziom współpracy, to persony takie działające razem i wspólnie powinny darzyć się zaufaniem, minimalnym chociażby uczuciem sympatii oraz iskierką szacunku, inaczej ciężko będzie im osiągnąć coś powyżej dostatecznych, wystarczających do zrealizowania przyznanego im zadania, acz nie zachwycających wyników. W przypadku naszej zacnej parki, jednakże, dostrzec można było otwartą animozję, niechęć do zespołowej pracy i wręcz nieskrywaną, jawnie oraz publicznie ukazywaną agresję jednego do drugiego - nie były to dobre warunki do powstania świetnej, zgranej i idealnie ze sobą współpracującej ekipy, lecz z drugiej strony świat pełen jest dziwów oraz cudów. A nuż podczas wydarzeń wymagających zgrania i działania razem zdołają odsunąć wszelkie te negatywne emocje oraz niesmaki na bok, przedzierając się przez rzucane im pod nogi, ciężkie i oplecione cierniami kłody.

Kiedy dwójka ta uwolniła się ze sceny dotyczącej wyłącznie ich - i która zignorowana została przez kolorowy, głośny tłum ludzi przelewający się tymczasowymi, wykreowanymi tu na potrzeby parku rozrywki dróżkami, ale obserwowana była przez niezmąconą w swej stoickości, wydającą się być istną oazą spokoju kobietę - Yury'ego naszły wątpliwości odnośnie prawdziwości rozmówczyni, której to praktycznie podetknął pod nos zdjęcie jego - ich - aktualnego, obecnego celu. Ażeby rozwiać je i zasmakować słodkiej, chwiejnej w tym barwnym miejscu rzeczywistości, wyciągnął on rękę ku niewieście o mętnych oczach w łaknieniu dotknięcia jej. Chashka przyglądał się tejże czynności swego towarzysza krzywym wzrokiem i z gotowością do sięgnięcia po ukryty w kieszeni spodni sztylet, lecz nie wypowiedział żadnego, najwątlejszego nawet słowa krytykującego zachowanie i poczynania Wiecznego. I wreszcie - po sekundach niemo tykających - palce Biomecha musnęły zasłonięte ciężkim, zadziwiająco miękkim materiałem ramię kobiety o pomarszczonej, naznaczonej paroma bliznami twarzy, dając mu tym samym dowód na to, że istniała ona i egzystowała tak samo, jak oni. A może i zmysł dotyku ugryziony był przez tę wesołą, gwarną iluzję? Może i na niego wpływała ta radosna, zapełniona bawiącymi się ludźmi i atrakcyjnymi zabawami ułuda? Fakt ten ciężki był do sprawdzenia, przetestowania i ustalenia, tym bardziej teraz, kiedy zdecydowali się - oboje, mimo iż Yury planował sam wejść do namiotu nieznajomej - przekroczyć próg włości tajemniczej niewiasty.

Świat zawirował dookoła nich niby bajeczne, nagłe tornado, w oku którego przyszło im stanąć i - stulecia - trwać. Wnętrze - pomieszczenie przyozdobione lekką, szmaragdową mgłą, puszyście jawiące się poduszkami i pojedynczym, przykrytym białym obrusem stolikiem - pozostało niezmienne, stałe i tylko ściany dziko oraz szalenie się kręciły, aż w końcu - po czasie krótkim, przelotnym i liczonym w ułamkach - zatrzymały się. Nie wyglądały, jednakże, tak samo, jak wcześniej. Kosmos ich otaczał; czerń niezgłębiona i piękna, i wszechobecna, upstrzona miliardami migoczących, lśniących gwiazd oraz naznaczona jednym, ogromnym księżycem o srebrzystej, pełnej twarzy, który to wisiał tuż pod nimi - zupełnie tak, jak gdyby podłoga była na nim oparta i jednocześnie położony kilometry odległe od niej. Sama kobieta przyodziana w szaty ciężkie i wielowarstwowe nie przeistoczyła się w coś innego, obserwując ich tylko swymi zielonymi, niewidomymi - czy aby na pewno? - ślepiami i siadając bez wahania czy wątpliwości na ustawionym za stolikiem, znikąd się pojawiającym krzesełku o najprostszej, drewnianej prezencji.
- Siadajcie, proszę - przemówiła tym nieco ochrypłym, dźwięcznym głosem, wskazując na dwa kolejne, usytuowane naprzeciwko niej siedziska, których jeszcze przed chwilą tam nie było. - Piekło czy niebo? - zapytała wtem, przechylając delikatnie głowę i nie zwracając większej uwagi na czarne, gęste loki zsuwające się przez ruch ten z ramienia jej.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.

Yury i Chashka | Poziom Średni | Cel: Zmiana srebrnych obrączek w artefakty (Chashka - kontrola wody Yury - kontrola piasku)
"Gdzie się podziały te szklane domy... szczere uśmiechy i wesołe twarze?"

Mimo faktu, iż łączącym ich persony elementem - cząsteczką dla nich wspólną, niteczką stałą i silną, i ciągnącą się pomiędzy noszonymi przez nich obrączkami - była wzajemna, otwarcie ukazywana - ani odrobinę nie ukrywana, nie maskowana i nie przysłaniana fałszywymi, sztucznymi emocjami - niechęć jednego do drugiego, to koniec końców uczestniczyli w zaistniałej sytuacji razem; zamknięci byli w pomieszczeniu tym przyozdobionym kosmosem w trójkę, nie dwójkę czy pojedynczo. Bo może nie zwrócili na to jeszcze jakiejś szczególnej uwagi, lecz wejście do namiotu należącego do przyodzianej w barwne, wielowarstwowe szaty kobiety zniknęło, rozpłynęło się w momencie, w którym to ściany poczęły kręcić się i otwierać na cudowny, przepastny i usłany migoczącymi gwiazdami obraz wszechświata. Z pokoju wcześniejszego pozostała wyłącznie usłana miękkimi, kolorowymi poduszkami podłoga i nawet ta szmaragdowa, leniwie sunąca w powietrzu mgiełka przerzedzała się z każdą mijającą, tykającą bezgłośnie sekundą. Na tę chwilę żadne z pary naszych zacnych bohaterów nie było zainteresowane wydostaniem się z tego odizolowanego od świata zewnętrznego - hałaśliwego, gwarnego, zatłoczonego i podszytego złudną, mistrzowsko wykreowaną iluzją - zakątka, skupiając się na wystroju, a także niewieście, która to usytuowała się zgrabnie, bez najmniejszych problemów za stolikiem i nie tylko zachęciła ich do zajęcia pozostałych dwóch krzeseł, ale i zadała im krótkie, pozornie proste pytanie. Pozornie, ponieważ niejedna osoba - czy to wierząca, czy ateizmem się w egzystencji swej kierująca - miałaby spore problemy z szybkim, bezproblemowym odpowiedzeniem kobiecie, preferując głęboko zastanowić się nad tą kwestią, przetrawić ją odpowiednio i dopiero po minutach się ciągnących wykrztusić to jedno, wytypowane ostrożnie słowo. Wiara, bądź jej brak, jest tu jednym z czynników ciążących, utrudniających i sprawiających, że dokonanie wyboru w tym zagadnieniu nie jest łatwe, jednakże istnieją jeszcze inne, dodatkowe faktory - prywatne preferencje rozsiane po umyśle, uczucia buzujące w sercu i duszy, podejrzliwość wobec pytającej i próby odgadnięcia jej zamiarów, logika wgryzającą się we wszelkie komponowane argumenty i wiele, wiele innych rzeczy.

Piekło czy niebo?

Rozsiadłszy się na zaoferowanym mu miejscu i nie zamierzając podjąć odpowiedzialności samemu, Yury zrzucił brzemię to na personę, która zignorowała jego wcześniejszy rozkaz i postanowiła wpakować się w obecne ich położenie na własną rękę. Któż by pomyślał, że Lekarz wybierze tę niebezpieczniejszą, bardzo niepewną w konsekwencjach opcję wbicia się do tej materiałowej budowli za swym kompanem, niźli poczekać na niego na zewnątrz i nie podejmować przy tym jakiegokolwiek, żadnego i najmniejszego ryzyka - albo zależało mu skrycie na Biomechu, albo też nie zamierzał spuszczać go najzwyczajniej w świecie z oka. Któż go wie. W każdym razie! Przejmując pałeczkę i odmawiając usiądnięcia na ostatnim, spartańsko prostym krześle, Chashka - ze wściekłością i pogardą wijącymi się pod skórą - wdał się bez większego zawahania w krótki, zwieńczony wybraną odpowiedzią wywód. Ledwo skończył, ledwo wyrzekł ostatni wyraz, a właścicielka tegoż nierealistycznego, fantastycznego miejsca uśmiechnęła się delikatnie, leciutko - prawie że niezauważalnie dla tych, którzy nie zwracają uwagi na szczegóły otaczającego ich, jednocześnie szarego i pięknego świata - i pstryknęła - donośnie, ostro, głośno - palcami lewej dłoni. Biały obrus skurczył się tak, jak gdyby okrągła, drewniana powierzchnia zwykłego stolika wciągnęła go niczym żarłoczny dzieciak spaghetti, lecz nie znikł na dobre, nie został pochłonięty do końca, a ostatecznie przeistoczył się w cienką, zdobioną szachownicę wykonaną z białego i czarnego marmuru. Po stronie naszej dwójki znajdowały się pionki ciemne, o demonicznym wyglądzie, zaś po przeciwnej figury były jasne, zdobione złotem i przypominające paladynów bądź bojowe anioły - zależnie od wyobraźni i preferencji. Dodatkowo po lewej stronie tegoż świeżego, nowego cudeńka pojawiła się cienka, ładna książeczka opisująca po japońsku podstawy i zasady szachów - kobieta nie chciała, najwidoczniej, aby przeciwnicy jej w partii tej wymigiwali się lub tłumaczyli z kiepskich zagrań brakiem wiedzy na temat tejże gry.
- Jedni powiadają, że szachy są jak życie. Inni, że dają one szansę poznać człowieka. Ja sądzę... - przesunęła pionka stojącego przed lewym gońcem o jedną kratkę do przodu - ...że są pięknym odwzorowaniem marzeń. - Wyprostowała się, spoglądając na Yury'ego i Chashkę swymi mętnymi, zielonymi oczyma z zadziwiającą powagą oraz iskierką wyzwania.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 20 stopni Celsjusza), zero wiatru.
  
• Pionki.