Ciepło. Miło. Przyjemnie. Też na swój sposób bezpiecznie. Nie ufał jeszcze lwu całkowicie, ale zmęczony umysł odpłynął kompletnie. Liczyła się tylko dla niego bliskość innego stworzenia, jaka uspokajała pierwotne, lisie pragnienie posiadania stada. W stadzie zawsze bezpieczniej. Stado zawsze dobre. Obroni w trudnych czasach i ogrzeje w zimne noce.
Niemniej ta noc jeszcze się nie rozpoczęła, a coś już zdołało wyrwać mutanta ze spokojnych objęć wypoczynku. Uszy poruszyły się, lokalizując kierunek, z jakiego dobiegały odgłosy. Zaraz po tym wymordowany podniósł łeb, rozglądając się po okolicy.
Kruk? Coś ewidentnie krakało. W dodatku wyjątkowo osobliwie. Jakby jednocześnie chciało czknąć, zakrakać i zaintonować pijacką pieśń. Kesilowi zdarzyło się już słyszeć przeróżne, niecodzienne dźwięki na Desperacji, ale ten z łatwością poszybował do pierwszej dziesiątki osobliwości.
Nie wydawał się groźny. Bardziej... Interesujący. Ale wymordowany musiał pamiętać, że obok niego leży ranny lew. Nie zdziwiłby się - wręcz było to do przewidzenia - jakby krew zwabiła padlinożerców. Wszak sam jakiś czas temu pożywiał się resztkami zdobyczy kotowatego. Oby tylko nic nie chciało zrobić z lwa kolacji. Nie po to ratował go, aby teraz dać pożreć czemuś. Nie wspominając, iż zdążył w pewien sposób przywiązać się do kotowatego.
Podniósł się ostrożnie, strosząc sierść na nagłe uderzenie chłodnego wiatru. W grzywie było zdecydowanie cieplej... A potem zastrzygł uszami, zanim powoli wyszedł zza lwa. Trochę kulił się za nim, aby nie było go za mocno widać. A potem postanowił zmienić kolor. Szary, cętkowany, wtapiający się w kamieniste podłoże oraz ogólną szarugę zmierzchu był z pewnością mniej widoczny niż wcześniej.
Nisko na łapach próbował podejść pod kosodrzewiny i namierzyć źródło dziwnego krakania.

Użycie mocy: 1/3

Raviery.
Że też tego nie skojarzył. Że też nie pomyślał. Rozejrzał się po otoczeniu, wycofując znowu za lwa. Z jednym przeciwnikiem jeszcze by miał szansę. Ale z kilkoma? Drobne to, szybkie... W dodatku paraliżuje jadem. Ile ich tam naliczył? Pięć? Tak, chyba tyle. Tyle, ile ma palców. Ha. Na coś się jednak ta matematyka, usilnie wciskana mu przez ojca, przydaje.
Spojrzał na łapę i odsunął jeden z palców. Tyle ravierów jeszcze ma jad. Słabo... Oj słabo.
Nie skoczy tak po prostu na nich. Zagryzą go szybciej nim zdąży się chociaż okręcić. Sparaliżują i będą ucztować na jego truchle.
Trzeba przyznać, ze lisa przeszedł nieprzyjemny dreszcz na samo wyobrażenie pożerania żywcem, kiedy nie możesz się nawet ruszyć. I co gorsza, podobny los zaraz miał spotkać lwa.
Kesil starał się nie panikować, ale nieświadomie zaczął przestępować z łapy na łapę, rozglądając się po otoczeniu. Czym by tu pomóc, czym... Szkoda, że nie jest aniołem. Zmył by te jaszczurki wodą z jeziorka.
W pewnym momencie lekko go olśniło. Może w jeziorze jest coś, co nada się do zaatakowania stworzeń? Nie może się zdradzić, to na pewno. Więc potrzebuje czegokolwiek dystansowego. Pochylił się zatem nad taflą i zaczął w nią wpatrywać w nadziei, że najdzie go wena w miarę szybko.
Co prawda pomysł, który wpadł lisowi do głowy, był co najmniej średni, ale bądźmy szczerzy - w danym momencie jakikolwiek miał wagę złota. Wymordowany zmienił się, wracając do ludzkiej postaci i złapał dolną parą rąk za krawędź skały, na której klęczał. Schylił się następnie i zaczął wygrzebywać z dna jeziora kamienie. Im większe, tym lepiej. Zebrawszy sporą kupkę, odwrócił się i zaczął ciskać nimi ponad lwem. Liczył, że jak nie poobijają gadów, to przynajmniej odstraszą. A może i sprowokują do użycia jadu? Albo zmiażdżą ze dwa? Byłoby idealnie...
Lwu raczej gorzej nie zaszkodzi, jeżeli nabije mu parę siniaków. Lepsze to niż odgryzienie nogi.

Jeden z głowy. Przy odrobinie szczęścia tylko trzy następne mają jad. Oby tylko los dalej sprzyjał Kesilowi tak, jak do tej pory. I żeby lew przetrwał ten nieszczęsny atak z jak najmniejszymi ranami.
Na razie wymordowany musiał przerwać ostrzał i zgromadzić więcej amunicji. Chciał przygotować kolejny stosik, w tym następne duże okazy. Na razie jednak nie kontynuował ataku z powietrza. Zamiast tego opadł nisko, niemalże kładąc się za lwa. Wspierał się na środkowej parze rąk, jedną z wolnych sięgając po nieprzytomnego raviera.
Trochę przestraszył się tego nagłego ryku i padł całkiem na kamienie. Nie należał do najodważniejszych i chociaż nie na niego ryczano, odgłos niemalże lisa zabolał. Zbyt miał czuły słuch, aby nie odczuć tego fizycznie. Tyle dobrego, że kot nie piszczał. Niskie tony lżej było przetrwać, chociaż nadal gdzieś w głowie zachlupotało i ścisnęło na moment skronie obejmą bólu. Wymordowany wziął głębszych wdech i zaczął powtarzać sobie, że lew nie przejawia agresji względem niego. Musiał też odczekać nieco, aż nieprzyjemne efekty ryku miną. Przełknął po tym ślinę i kontynuował sięganie po ubitego gada.
Ostrożnie chciał go chwycić za ogon i przyciągnąć do siebie. Zakładając, że mu się udało, zapewne wycofał się znów za kotowatego, używając jego pleców jak parawanu. Tam uniósł się lekko i wgryzł się w raviera. Jeśli jeszcze nie był martwy, zapewne zakończył żywot w trakcie działań Kesila. Lis bowiem nie chciał go zjeść, tylko skrwawić. Rozgryźć brzuch, wywlec wnętrzności. Narobić dużo ran, z których sączyłaby się posoka. Tak "oporządzone" truchło odrzucił w stronę tylnych łap lwa. Na tyle, aby je widzieć i przede wszystkim mieć na uwadze inne raviery. Głodnemu wszystko jedno, co w szczęki złapie. Może choć jedna gadzina skoczy na swojego byłego towarzysza i odda się aktowi kanibalizmu? Jeśli tak, Kesil już na nią czekał, trzymając w rękach spory kamień. Na widok jakiegokolwiek żywego raviera, rzucił głazem w owego.

Cieszył się, że udało mu się porwać truchło raviera. Ale prawdziwą radość odczuł, gdy jego plan zadziałał. Maluchy rzuciły się na swojego i cóż... Raczej nie mają zbyt silnych oporów przed kanibalizmem. Ale co się dziwić. To jest Desperacja. Nie ma na niej żadnych praw poza "przeżyj". Wszelkimi sposobami. Kesil też święty nie jest i jeśli los go zmusił, uciekał się nawet do morderstwa istot rozumnych.
Wszak jeśli coś jest warte tego, aby o to walczyć, jest również warte tego, aby walczyć o to nieczysto. Niektórzy na Desperacji wzięli to sobie aż za mocno do serca.
Kolejny ravier padł. Następny sukces lisa. Kesil sięgnął po drugi, spory kamień, zanim cisnął nim w gady. Chciał dobić jeszcze jednego stwora jak najszybciej, póki są jeszcze zaabsorbowane innymi rzeczami niż zwracaniem uwagi na mutanta. Tym samym Kesil nie skupił się tak mocno na zachowaniu przeciwników. Dopiero ostrzegawcze krakanie sprawiło, że zaczął się stresować. Zrobiło mu się dziwnie chłodno. Skoro przed lwem gadziny nie odczuwały strachu, to co też nadchodzi? Zaprzestał ostrzału kamieniami na rzecz rozeznania się w sytuacji. W tym celu ostrożnie wyjrzał zza grzbietu lwa, aby spojrzeć, co się za nim czai. Nie chciał być zauważonym, element zaskoczenia póki co działał na jego korzyść. Zatem wolał ów przewagę utrzymać, zachowując się jak najostrożniej i jak najciszej.