Przez pozbawione szyby okno wślizgnął się akcent zbliżającej się wiosny i zwiastun upałów w postaci wiązki promieni słonecznych. Zerknęły biochemowi prosto w pogrążoną w letargu twarz, nieznośnie zahaczając swoim jaskrawym urokiem o zdrowe oko. Charknął cicho, wydobywając z siebie nieartykułowane dźwięki. Być może miały być przekleństwami, ale on po chwili zapomniał czy miały jakiekolwiek znaczenie. Skołowany (czuł się trochę tak jakby został pobity prawie na śmierć i cudem przeżył, a przecież miał na swoim koncie wiele takich bójek), przetarł oko szorstką dłonią i otworzył je, mrugając kilkakrotnie w celu przystawania ślepia do bieli dnia. Przez krótką chwilę nie wiedział, gdzie się znajduje. Powiódł spojrzeniem po zapełnionej rupieciami przestrzeni, a na jego pomarszczonej twarzy odcisnęło się zdziwienie. Zadrżał z zimna i właśnie ten przenikający jego ciało na wskroś chłód sprawił, że zawitało do niego zrozumienia. Zakląwszy szpetnie, otarł z kącika ust ślinę, jednak przekleństwa uwiązały mu w gardle, a na ustach ułożyło się zaledwie jedno słowo, brzmiące jak największa w świecie obelga: „Pride”.
  Zacisnął dłoń na meblu, który miał pod rękę i poczuł niemal natychmiast jak coś wbija się w wewnętrzną część dłoni, jakby kolce jeża. Poderwał się z miejsca i zacisnął na tym kolczastej rzeczy mocniej dłoń, miażdżąc pod nią małego, spoczywającego - jak się okazało - w doniczce kaktusa. Palce zostały pokryte sokiem rośliny, ale nie specjalnie się tym przejął. Cisnął nim przez pół pokoju. Doniczka z gliny rozbiła się na posadzce, a po kwiecie pozostało jedynie wspomnienie. Odetchnął, łapiąc w usta na nowo powietrze. Jego chłód przeszył suchość  w gardle i sprawił, że biomech się wzdrygnął. Sprawdził czy ma wszystkie części ciała, przejechał dłonią po kaletce piersiowej i po brzuchu, by się upewnić, że żaden organ go nie opuścił, ale nie poczuł pod opuszkami żadnej nowej, świeżej krzywizny i od razu napłynęła do niego ulga.
  Rozglądnął się dookoła, ale zgodnie z przewidywaniami po pomieszczeniu nikt się nie krzątał. Doktorzyna nie była na tyle głupia, by pozostać w swojej norze i czekać, aż jego twarz zostanie przemeblowana w kilku miejscach. Najemnik wcale nie chciał robić mu operacji plastycznej własnymi pięściami, ale ćpun na takową sobie zasłużył, jednym, nieprzemyślanym ruchem skreślając dobrze zapowiadającą się znajomości. Najwidoczniej nie tylko na wpół Rosjanin miał tendencje do niszczenia wszystkiego, co wpadło mu w ręce; w tej kategorii byli pojednani. Właściciel mało atrakcyjnej mordy zerknął kątem oka na uginające się pod ciężarem ciała Karasawy obskurne łóżko polowe i nieomal splunął na widok dwóch, drżących z zimna szczeniąt; wytrwale trwały przy swoim panu, czekając aż wreszcie otworzy jedno z dwóch ślepił, które mu pozostało, ale najwidoczniej on sam nie miał zamiaru odzyskać przytomności i Yury poczuł się w obowiązku, żeby mu to udaremnić. Wyszczerzył zęby w okropnym uśmiechu, a, robiąc jeden, chwiejny krok w ich kierunku, buldog obnażyły rząd zdrowych, młodych kłów i zawarczał gardłowo, tuląc się jednocześnie do nogi mebla; natomiast labrador zaskomlił żałośnie i podskoczył na tylnych łapach, przednie opierając o bezwiedne ramie swojego właściciela. Zlizał opuszkiem języka pot z nań lewego policzka, do którego miał dostęp, ale ten ani drgnął. I w tejże chwili ochota, by ukrócić męki Desperata osłabła. Dłoń Wiecznego powędrowała ku potylicy. Rozmasował leniwym ruchem palców kark i poruszył nim to w prawo, to w lewo, czując jak zastane kości strzelają w stawach. Parszywy ból rozlał się po prawej, ludzkiej nodze, ale nań mimika nie została zakażona przed żaden tępy grymas bólu. Nie poczuł tego, tak samo, jak nie czuł igły, a przecież ona nadal tkwiła w skórze, po tym jak Pride zaaplikował mu dożylnie dawkę swojej krwi. Wbita w tkankę strzykawka dyndała niczym kawałki kotary kołyszącej się pod wpływem zimna wdzierającego się przez otwarte na oścież drzwi i zniszczone okno, które wpuszczały do środka zarówno wiatr bijący o drewniane ściany budynku, jak i tańczące pod jego wpływem kryształki lodu o kształcie gwiazdek w postaci śniegu.
  Yury podszedł do kuzyna Kido, a chociaż do jego uszu dolatywał stłumiony szczek rozdrażnionych psów, ignorował wydobywający się z ich gardeł dźwięk. Obdarzy jednego i drugiego rozbawionym spojrzeniem, po czym pochylił się nad nieruchomym ciałem. Bladość skóry Takahiro było widoczna nawet pomimo oblepiającego ją brudu, a bijące od niego ciepło - najprawdziwsza gorączka - ogrzała skostniałe palce Drug-ona, zaciskające się w tej chwili na gardle. Uśmiech zelżał z jego ust, gdy mężczyzna, mimo usilnych starań, nie wykrzesał z siebie chociażby tchnienia. Sztucznie urażony tym Yury, pochylił się nad nim i dopiero wtedy usłyszał szelest wydobywający się z jego lekko rozwartych ust oddechu, który był tak słaby, że nawet nie przekształcał się w obłączek pary, towarzyszący najemnikowi przy wykonywaniu tej samej czynności. Świadomość, że może go zabić tu i teraz bez żadnych komplikacji w postaci chociażby złamanego nosa przytłoczyła go swoim ciężarem. Psy zawyły, ale nie śpieszno było im atakować.
  — Jest tak, jak ci wcześniej mówiłem. Nie jesteś wart mojego czasu, ciulu  — warknął pod nosem, w niemal spierzchnięte wargi Karasawy i wreszcie rozluźnił uścisk z jego grdyki, pozostawiając po nim odciski swoich palców w postaci sinych śladów.
  Nie zerknąwszy w stronę żywego trupa, tym razem jego uwaga skupiła się na dwóch dzielnie przy nim czuwających kundlach. Ukucnął przed nich. Buldog, który pewnie nadal czuł ciężar podniszczonego buciora na obolałych żebrach, skuliwszy się, wycofał się pod ścianę, tracąc swój wojowniczy temperament, zaś labrador podbiegł do Wiecznego, ni to merdając ogonem, ni to demonstrując mu swoje mleczaki. Yury parsknął rozbawiony, wyciągając w kierunku Atsumu metalową protezę. Tliła się w nim mglista świadomość, że czworonożny obrońca uciśnionego może wykrzesać z siebie odpowiednią dawkę motywacji i zacisnąć swoją szczękę na dłoni Smoka. Złość do tych dwóch stworzeń była ostatnią rzeczą którą Wieczny chciał w sobie wyhodować. Lubił psy. Kido też miał psa. Labrador przesunął się nieco bliżej nie wyczuwając w zamiarach obcego złych intencji i musnął zimnym językiem lodowatą strukturą protezy. Cofnął się od razu, natrafiając nim na nieznany w dotyku materiał, ale zaraz wrócił do oględzin, węsząc w poszukiwaniu jedzenie, mimo iż takowego Yury nie posiadał; podobnie jak on, też czuł nieznośne ssanie w żołądku, przypominający mu o tym, że dawno nic nie jadł. Szczeniak, nie wyczuwając żadnych znanych zapachów, zrobił taktyczny odwrót i ułożył łeb na kręgosłupie swojego kolegi, dlatego w końcu Wieczny stracił zainteresowaniem pupilami Wymordowanego. Wstał, by rozprostować swoje kości. Coś strzeliło mu w kręgosłupie, ale się tym nie przejął. Dopiero wtedy kątem oka dojrzał strzykawkę. Złapał ją w palce i nieporadnym ruchem nadgarstka wydobył ją z tkanki. Rzucił ją pod nogi i zadeptał. Prędzej czy później zatłucze tego gnoja i sprawiedliwości stanie się zadość, ale nie teraz. Teraz ten gad zaszył się gdzieś, by ratować swój tchórzliwy zad przed ich wściekłością, ale kiedyś wróci, a kiedy wróci - Yury odpłaci mu się nawiązką.
  Rozejrzał się za swoimi rzeczami; pozbierał rozrzucone w postaci kurtki i pistoletu. Tą pierwszą zarzucił na chłodne ramiona, a przedmiot wcisnął do kabury. Kręcił się jeszcze przez chwilę w niewielkiej, pozbawionej jednego okna izbie, aż w końcu chwycił za jeden z rozrzuconych skalpeli (obiecał sobie, że nim poderżnie Pride'owi gardło, kiedy ten wreszcie udowodnij, że ma jaja i wystawi łeb ze swojej kryjówki) i opuścił skromne progi chaty, nie zadając sobie trudu, by ocucić pogrążonego w braku przytomności chojraka. Yury miał podejrzenie, że i tak zdechnie – nawet i bez jego pomocy, więc nie miał zamiaru wyświadczać mu owej przysługi.