Sora oniemiały spoglądał to na Shane’a do na starca, ledwie potrafiąc zebrać myśli w jedną spójną całość. Pradawny wydawał się być spokojny — zbyt spokojny jak na kogoś komu wystają… no właśnie co to do cholery w ogóle było?
  — Wnuco, wnuco, co ten łotr ci najlepsego uccynił?  
  Te wszystkie dźwięki przelatywały między jego sylwetką jak niecelnie wystrzelone pociski. Świat na chwilę znów zmienił barwę. Tym razem z buchającego wokół szkarłatu, na zimną, bezlitosną szarość. Poczuł jak drętwieją mu palce.
  — Dziadku... powiedz temu panu, aby się rozluźnił. Tatuś też tak miał i umarł. Nie pozwól temu panu umrzeć.
  W tym właśnie momencie spoglądnął w jej oblicze. Delikatne i blade, ale nadal lekko uśmiechnięte, chyba ono dodało mu otuchy i ocuciło go na tyle, że gdy spojrzał ponownie na posturę rudzielca twarz anioła nie wyrażała już nieskalanego przerażenia.
  Podszedł do swojego podopiecznego aby się temu przyjrzeć. Dłonie nadal miał brudne od krwi dziewczynki, dlatego powstrzymał się przed dotknięciem którejkolwiek z kości (nie zrobiłby tego nawet gdyby miał je czyste). Nie wiedział z czym ma do czynienia. Jak się to pojawiło i jak ma teraz zniknąć. Wizja najeżonego Pradawnego dalej odbierała mu racjonalizm myślenia, ale już nie tak bardzo, aby stać bezczynnie i  wtapiać się w obrazek w tego całego rozgrywanego przedstawienia.
Wytarł dłonie w strzępy materiałów jakie udało znaleźć mu się w plecaku. Obrócił głowę w kierunku dziadzia i wnuczki. Jego jasna twarz pociemniała na tle rozjaśnionego pleneru ognia.
  — Shane, spróbuj się rozluźnić.
  Jego głos zawitał przy Pradawnym, kiedy ponownie na niego spojrzał. Musieli spróbować wszystkiego. Obawiał się, że wystające kości nie były wynikiem żadnego wewnętrznego złamania. To nigdy tak nie wyglądało. W tym musiała być jakaś magia.

Przyglądał się przez chwilę wymordowanemu, nie rozumiejąc dokładnie jego stanu. Poczuł ścisk w okolicach żołądka, bo mimo różnicy w poglądach, to lubił go, i w pewnym stopniu zależało mu na nim. A na pewno nie chciał, by coś mu zagrażało. Słowa dziewczynki w żadnym stopniu nie pomogły, a wręcz przeciwnie, jeszcze bardziej sprawiły, że poczuł się nieswojo. Nie chciał jednak dać tego poznać po sobie. Nie mógł sobie na to pozwolić, nic by to nie dało. Zamiast tego sięgnął do głowy dziewczynki i położył na niej delikatnie swoją dłoń, pochylając się nieco w jej stronę i obdarzając delikatnym uśmiechem.
- Spokojnie, nic mu nie będzie. To silny osobnik. – powiedział cicho, uspokajając nie tylko ją, ale i siebie.
- Ponadto… – uniósł spojrzenie, tym razem kierując je w stronę anioła.
- Jest naprawdę w dobrych rękach. – dodał cicho. Może I nie przepadał za aniołem, chociaż w głównej mierze był mu obojętny, to musiał przyznać, że z tego co zaobserwował, to był naprawdę dobry w tym, co robił. I na pewno nie dopuściłby, by Shanowi coś się stało.
Wyprostował się, tym razem przenosząc swoje spojrzenie na Nathaniela, ciesząc się, że ten został do samego końca.
- Na nas chyba już czas.

 Poczuł się źle. Prawdę mówiąc, czuł się fatalnie. W ustach panowała prawdziwa pustynia, a on jak nigdy, pocił się. Nie pokazywał po sobie fatalnej kondycji, gdyż duma nie pozwalała mu na okazanie słabości. Wziął głębszy wdech, mimowolnie przykucając na kolano. Spięte mięśnie bały się odpuścić. Wystające kości sprawiały mnóstwo bólu. Ledwo potrafił poruszać barkiem.
— Dam radę.
Mruknął niewyraźnie w stronę dziewczynki. Sapnął, spoglądając to na Tyrella, to na Shiona.
— Nie zbliżaj się, Tyrell. Nie kontroluję tego.
Nie chciał go zranić, a było to wysoce prawdopodobne.
 Oparł obie dłonie na ziemi, i tępo wpatrując się w wyblakłe podłoże, starał się rozluźnić. Przychodziło to z trudem w akompaniamencie bólu świszczącego mu w uszach. W końcu rozluźnił się, mając nadzieję, że te cholerne kości znikną. Nie wyobrażał sobie funkcjonowania z czymś takim.
No, kurwa, znikajcie. Znikajcie
Mruczał w myślach, siadając na trawie, męcząc się tym rozluźnianiem niesamowicie. Zerknął na Shiona.
— Trzymajcie się drogi. Szybciej opuścicie to miejsce.
Odparł, zapominając o kościach. Mimowolnie rozluźnił się.