Spotkał Shane'a na górskim zboczu. Sam nie odważył zapuszczać się w kierunku kamiennych ścian, naelektryzowanej siedziby bez poważnych powodów. Wciąż brał pod uwagę, wstępne przeniesienie; pole elektromagnetyczne odbierało mu siły i zdrowy rozsądek, nie był na tyle szalony, aby obcować w pomieszczeniu z lawirującymi jonami. Wracał raz po raz w okolice zimnych murów z nadzieja, że cały ten nieetyczny dla niego fakt stanie się mitem, jednak jego nadzieję z każdym razem okazywały się płonne. Teraz wyruszając na rekonesans w kierunku przesmyku górskiego, zauważył ruda czuprynę kierującą się w stronę siedziby. Shane. Dogonił go w kilkudziesięciu krokach, zmieniając dotychczasowy kierunek. Nie minęła dłuższa chwila kiedy ręka anioła, na dosłownie ułamek sekundy złapała go za ramie zatrzymując w kolejnym stalowym kroku.


  Szli już jakiś czas. Tyrell podnosił nogi omijając wystające z martwej gleby skały i sękate korzenie. Droga prowadziła przez jedna z gór. Teren zaczynał być coraz bardziej stromy. Anioł zatrzymał się na chwile i zadarł podbródek, ręką osłaniając oczy przed padającymi wczesnymi promieniami słońca. Wyruszyli o świcie. Totalnie spontaniczne — opowiedział mu o swoim odkryciu na smoczej tablicy. Nie sądził, że ich domysły mogłyby się podzielać. Zwłaszcza w takiej błahej kwestii. Ktoś zostawił wiadomość, więc logicznym było to zbadać, jednak czy nie było już za późno? Kto wie czy zlecenie nadal było aktualne, minęło trochę czasu, a litery zaznaczone czarnym kawałkiem węgla zaczynały blednąć i kruszyć się na oświetlanej słońcem tablicy.
  Zaczął iść pod górkę, spod jego buta uskoczył miały kamyk, spojrzał za siebie widząc rozciągającą się dolinę z której zaczęli podróż. To był dopiero początek.
  — Na wschód powinno być zejście.
  Odetchnął łapiąc oddech i spojrzał przed siebie. Shane wysforował się naprzód. Tyrell poprawił ramie plecaka. Raksha zataczał właśnie koło na błękitnym bezchmurnym niebie.


  Anioł siedział na brudnej ściółce z dłońmi wyciągniętymi ku ogniu. Wiatr zacinał z boku i umiejętnie gasił płomień przy pierwszym lepszym podmuchu. Deszcz dudnił o zbitą ziemię, zwiastując jeszcze większą ulewę. Mieli szczęście. Płytka jaskinia okazała się idealnym schronieniem, kiedy deszcz złapał ich już pod wieczór. Niebo zmętniało, przypominając smoliste jezioro. Bez gwiazd i bez księżyca. Chude konary drzew były ledwie widoczne w ten bezkresnej ciemności.  Robiło się coraz zimniej.
  — Kto tym razem przejmuje wartę?
  Zmęczony głos anioła rozbrzmiał chrapliwym echem wewnątrz skalnego obozowiska. Oparty głową o ścianę przechylił ją w bok, wpijając się turkusowym spojrzeniem w bursztynowe nieodgadnione ślepia Shane'a, teraz wyraźnie widoczne, przez roziskrzone płomyki ognia.

ekwipunek:

Zaszył się gdzieś niedaleko murów organizacji ciągle będąc w pobliżu, gdyby Yena próbowała go znaleźć. Potrzebował spokoju i pobycia samemu, jednak Tyrell szybko wywęszył jego położenie. Sądził, że znowu będzie mu biadolił na temat odpowiedzialności oraz w powściągliwości w piciu — gdyż dopiero co skończył butelkę szkockiej, a nawet nie było południa — jednak powód był zupełnie inny. Zerknął na kartkę, która miała być ich zleceniem i z politowaniem stwierdził, że ktoś miał spore problemy z ortografią. Przeczytał szybko koślawy i niewyraźny tekst, podnosząc brew do góry.
Serio? Miał rozwiązać sprawę znikających kurczaków? Ktoś chyba chciał zrobić z najemników poganiaczy straszydeł. Westchnął. Potrzebował się wyrwać, nawet jeśli miał wyruszyć z Tyrellem.


Shane przez pierwsze dni podróży zastanawiał się co może być powodem znikających zwierząt. Opcji było kilka: dzikie zwierzę bądź wymordowany. One były najbardziej logiczne i sensowne. Ta sprawa przypominała mu spotkanie z Asterionem kilkaset lat wstecz.
Skoro takowe straszydło pojawiło się w okolicy tego, kto zlecił im to zadanie, to jedynym sposobem przegonienia cholerstwa było zabicie go. Droga okazała się ciężka w przebyciu, a górujące nad ich głowami słońce nie pomagało w tej trudnej przeprawie. Nieprzychylne góry stały się sporym wzywaniem, a woda dość szybko skończyła się im po dwóch dniach. Nie spodziewał się, że znajome skaliste podłoża osypią się i trzeba będzie przechodzić naokoło, nakładając dodatkowego dnia drogi.


Cztery dni minęły dość szybko. Po drodze uzupełnili zapasy wody, dzięki czemu mogli chociaż trochę ugasić irytujące pragnienie. Shane, kiedy Tyrell zajął się rozpalaniem ogniska, poszedł poszukać czegoś co mogli wrzucić na ruszt. Jedyną ciekawą opcją był niewyrośnięty feniks, jednak anioł wzbraniał się i zapierał nogami przed usmażeniem go. No to musiał szukać w okolicy czegoś innego. Wrócił dopiero z jakąś lichą zwierzyną, którą jak oskórował było tyle mięsa, co kot napłakał. Wiedział, że hydra ma przy sobie jakieś zapasy, jednak rudzielec uznał, że warto było je zostawić na gorsze dni kiedy znajdą się na totalnym zadupiu, a dostęp do świeżej wody i pokarmu będzie bardzo znikomy.
— Ja ją wezmę. Prześpij się — On sam miał problemy ze snem, a raczej jego brakiem, dlatego też wolał mieć pierwszy oko na otoczenie.

Ekwipunek:

Wybrał drogę na piechotę. Nie dlatego, że tak zdrowo. Po prostu ani nie umiał jeździć konno, ani tym bardziej poruszać się jakiś pojazdem. Co prawda droga zapewne zajmie mu teraz dwa razy więcej, ale w ten sposób czuł się o wiele pewniej.
Spojrzał jeszcze raz na mapę, chcąc się upewnić, czy aby na pewno porusza się w dobrą stronę. Skorygowawszy kierunek, wsunął zrulowany skrawek papieru na powrót do plecaka, poprawił go sobie wygodniej na plecach, po czym niespiesznie ruszył w obranym celu.
Bał się. To oczywiste. W końcu wyruszał w nieznane. Ale chciał udowodnić innym, a zwłaszcza Wilczurowi, że potrafi wypełnić tę misję i przeciwstawić się swoim własnym słabościom. I przede wszystkim chciał zdobyć jego uznanie. Chyba właśnie na tym najbardziej mu zależało.
Nie rozmawiał zbytnio ze swoim towarzyszem. Zresztą, Shion niekoniecznie uchodził za zbyt rozmownego. Ale przynajmniej nie był sam. Zawsze to jakieś towarzystwo.

Spoiler:

Ile mil podążali ślepymi drogami, oświetlanymi wąskimi strugami słońca? Ile gwiazd zamigotało nad ich głowami, kiedy przemierzali kolejne występy suchej Desperacji? Nie wiedział. Wystarczyło mu przekonanie, że zmierzają w dobrym kierunku, a to miała wyznaczać — gdy już znaleźli się na prostej pozbawionej wyżyn krainie — kręta, wklęsła wstęga wyryta w piaszczystej glebie. Tu kiedyś płynęła rzeka, przeszło mu przez myśl, kiedy tak szli wzdłuż wyżłobienia, jak wygnańcy podążający ślepo ku czemuś, co miało czekać ich na końcu. Zaschło mu w gardle i musiał przejechać językiem po spierzchniętej wardze, tak suchej, że przypominała mu grafitowych wytarty kamień. Słońce było w zenicie. Nad ich głowami jak nad pustynią Gobi krążyła para ptaków. Zataczała kola jak sępy, czyhające aż potencjalne ofiary w końcu wyzioną ducha. Raksha siedział wygodnie na ramieniu anioła w całkowitej ciszy. Widać było, że i jemu prażące słońce i szczupłe zapasy żywności dawały się we znaki. Wiele małych stworzeń po mroźnej zimie nie wyściubiało nosa ze swoich kryjówek. Nie miał na co polować.
  Krocząc tak w ciszy kolejnego dnia, różniącego się od pozostałych tylko krajobrazem wyścielanym przed jego oczyma jak płachta, zdawał się myśleć o tym, co stanie się gdy już dotrą na miejsce. Czy ich droga zostanie hojnie obdarowana chudym jegomościem z grubym kurczakiem przyciśniętym do piersi, z para złotych zębów szczerząc się do nich i błyszczących spod słomianego kapelusza (bo tak sobie go wyobrażał) czy może powita ich tylko surowe rozczarowanie i posępny wiatr wiejący zza rudery w której  dotychczas mieszkał, posyłając najemnikom, raz po raz siarczyste policzki oprzytomnienia.
  Idąc tak ciągiem starał się nawet nie zagadywać Shane'a. Wydawał się być skupiony, a on nie miał powodu aby wygrywać go z zamyślenia. Kto wie o czym myśli człowiek w takiej chwili?
  Słońce już zachodziło i zawiał chłodniejszy wiatr. Zmrużył oczy, gdy po krótkim odpoczynku zamierzali ruszyć dalej. W powietrzu na linii horyzontu unosił się wysoki tuman kurzu, a za nim jakby wyraźne kształty ostrej bryły. Wstał ze spróchniałego pnia i otrzepał spodnie z piasku, który przywiała wichura. Kamy zawieszone o jego zewnętrzną cześć plecaka zabrzęczały złowieszczo, jak zwiastun nadchodzącego kataklizmu. Raksha — siedząc nadal na ramieniu chłopaka — zamachnął skrzydłami przez ten nagły ruch. Musiał utrzymać równowagę.
  — Shane — zwrócił się do niego po dotychczasowej ciszy. Głos przez długie milczenie zaszedł chrypą. — Widzisz to samo co ja? — czy to może coś na wzór fatamorgany w środku wiosennego wietrzyku?
  Stał tak zapatrzony w dal. Kilkanaście kilometrów przed nimi był wręcz pewny, że widzi — za osłoną szarego kurzu — majaczący, ciemny budynek.

Przemierzali wytrwale długą, wyboistą drogę. Nad głowami krążyły czekające na ich śmierć ptaki. Shane długo tolerował ich obecność, jednak jego cierpliwość w upalnym słońcu była wystawiona na ciężką próbę, w efekcie czego posłał ku niebu dwie cienkie wiązki elektryczne, przeganiając tym samym ptactwo. Zerkał od czasu do czasu na Tyrella sprawdzając w jakim stanie znajduje się chłopak i towarzyszący mu na ramieniu gołąb. Raksha pomimo młodego wieku miał sporo mięsa, które mogłoby im nieźle pomóc, jednak anioł za cholerę nie pozwalał zbliżać się Shane do gadziny. No to nie zbliżał się. Rzucił dzieciakowi jakąś zagryzkę podczas ich długiej podróży, samemu jedynie pojąc się wodą. Miał cichą nadzieję, że farmer obdarzy ich chociaż marną strawą.
Na szczęście podczas kolejnych dni podróży słońce dawało się im mniej we znaki, zbliżali się do celu.
Z zamyśleń wyrwał go głos Tyrella, który nagle coś dojrzał. Pradawny podniósł wzrok w określonym przez stróża kierunku. Dom. Dotarli na miejsce.
— Obaj widzimy to samo. Dotarliśmy na miejsce. — powiedział zachrypniętym głosem, którego nabawił się od suszy. Nie czekając na dalszą zachętę, ruszył przed siebie. Zostały ostatnie dwa kilometry, które pokonali w szybkim tempie. Najwidoczniej widok domu na nowo rozpalił w nich gasnącą nadzieję. Shane będąc na posesji farmera rozejrzał się dyskretnie, starając się wychwycić jakieś niepokojące bądź podejrzane dźwięki.

Zbliżali się coraz bardziej, a obraz nie przypominał już złudnego urojenia spowodowanego odwodnieniem czy przegrzaniem. Stał przed nimi całkiem realny i prawdziwy dom, jak dziewczynka, która nagle wyszła z niego. Karmiła kury, które jak oszalałe poczęły dziobać ziarno.
Rudzielec przez chwilę starał się określić czy kiedykolwiek widział to dziecko, jednak na myśl nie przyszło mu nic. Zauważony, wychwycił szybko przestraszony wzrok. Domyślał się, że swoim wyglądem wzbudza niechęć i brak zaufania, jednak tuż przy jego boku czaiła się prawdziwa dawka uroku, w postaci anielskiego stróża, który musiał mieć więcej gracji i taktu niż on sam. Musiał. Pokładał nadzieję w umiejętnościach dyplomatycznych Tyrella i w obchodzeniu się z dziećmi. Chociaż z Yenewelią Pradawny radził sobie całkiem nieźle. Ciekawe co robiła...
Obiecał jej, że szybko wróci.
Ukradkiem rozejrzał się po gdakających kurczakach, sprawdzając czy nie ma w pobliżu nikogo dorosłego. Czyżby dziecko ich wynajęło do przestraszenia złego lisa? Nie powinien być zaskoczony, gdyby nagle tak się okazało, gdyż Desperacja rządziła się swoimi prawami.
Zbliżyli się nieco do dziewczynki, jednak dając jej swobodę i nie naruszając jej komfortu osobistego.
— Jesteśmy najemnikami. Ktoś z tej okolicy wynajął nas do...straszydła, które was nęka. Wiesz coś może na ten temat? — Całkiem nieźle Shannon. Może nie przerazi się od razu na widok twojej parszywej gęby.
Prychnął pod nosem bezgłośnie. Wsunął mocniej dłonie do kieszeń spodni, chcąc w końcu wejść do domostwa i czegoś się napić. Albo chociaż uchować się przed duchotą, która ciągnęła się za nimi jak upiór.

Stanął tuż przy ramieniu Shane’a tak gwałtownie jakby natrafił na niewidzialną ścianę. Jego wzrok zbyt zajęty przyglądaniem się staremu pejzażowi i dużej, drewnianej chacie — do której prowadziły delikatne stopnie (notabene czuł z niej uderzający zapach wyściółki, który gryzł go w nos) — nie ująłby drobnej postaci dziewczyny, która nie wiadomo kiedy zatrzymała się przed nimi jak senna mara, gdyby nie nagły trzask. Teraz zmartwiał i skierował głowę w kierunku dźwięku. Zauważył drobną postać. Wyglądała na przestraszoną. Potoczył wzorkiem po ziemi i rozsypanym ziarnie. Na dłuższą chwilę zapadła cisza. Zbyt długa i niezręczna, aby można było nazwać ją chwilą wzajemnej oceny. Tyrell po prostu zerkał kątem oka na Pradawnego, który najwidoczniej sam nie zamierzał odezwać się pierwszy. Przez chwilę zastanawiał się o czym myśli, ale nagłe dźwięki wydobywające się z jego ust, w jednej chwili sprowadziły go do rzeczywistości.
 — Jesteśmy najemnikami. Ktoś z tej okolicy wynajął nas do...straszydła, które was nęka. Wiesz coś może na ten temat?
 Plecak zaczął go uwierać. Chłopak miał na sobie krótki rękawek w kolorze popielu (jeden z rękawów  był poszarpany) i czarne długie spodnie.
 — Jesteśmy tu ze zlecenia. Ktoś wywiesił je na tablicy w okolicy Smoczej Góry — dodał po chwili, zrzucając  jedno ucho torby i rozpinając wnętrze. Nie trwało to długo. Szybko znalazł to co szukał. — Tą wiadomość.
 I choć zaczynał mieć wątpliwości czy owe dziecko może wiedzieć cokolwiek o tym zdarzeniu, to postanowił zaryzykować. Jego umysł nadal szukał chudego jegomościa w podartych, krótkich spodniach i za długą koszulką w kratkę.
 — Nie jesteśmy tu by cię skrzywdzić.
  Powiedział  aby ją zachęcić. Wciąż wyciągał dłoń z pogniecionym papierem. Węgiel, którym napisana była wiadomość rozmazał się lekko, ale litery nadal były wyraźnie widoczne, jak czarno na białym.

Raviery.
Urocze, acz upierdliwe, przerośnięte jaszczurki.
Do tego cholernie szybkie. Musieli działać. I to już.
Pierwsze, co Shion zrobił, to rozejrzał się za jakąś skałą czy drzewem, na które mógłby się wdrapać, by uniknąć tych małych, cholernych zębisk jak igiełek. Jednakże nawet jeśli niczego takiego nie wypatrzył, to i ta nie zamierzał zwlekać. Uniósł jedną dłoń wyżej, po czym machnął nią wywołując wiatr o takiej sile, by miotnąć małymi jaszczurkami w dal. Nie powinno to być zbyt trudne. Nie, biorąc pod uwagę gabaryty i wagę piórkową stworzeń. Kiedy już to zrobił, i udało mu się zwiększyć dystans oraz kupić drogocenne sekundy, postanowił wdrapać się na niedostępne dla małych agresorów wzniesienie/drzewo/skałę. O ile coś takiego znalazł. Jeżeli jednak nie, to postanowił uciec zwiększając odległość i zniknąć riwierom z pola widzenia. Zwłaszcza, że nie posiadały jakiegoś nad wyraz rozwiniętego węchu.