Całkiem podobało mu się to, że jego głos jest decydujący. To poczucie jako takiej władzy, możliwość postąpienia zgodnie z jego zamierzeniami, wpływanie na los. Aż przypominały się mu dawne dzieje, gdy ludzkość dopiero zaczynała swoje kroki na Ziemi, a on wraz z innymi "pierwszymi aniołami" opiekował się zarówno nimi jak i całym boskim stworzeniem. Pamiętał jak kiedyś nie miał widocznego ciała będąc istotą składającą się z jasnego światła, które swoją mocą wspierało Pana oraz inne świetliste istoty podczas biblijnego "dnia trzeciego", gdy na powierzchni planety pojawiały się pierwsze rośliny. Choć pamięć miała prawo mu szwankować, niektórych rzeczy zapomnieć nie mógł.
A teraz znów miał okazję decydować o życiu i śmierci. Zwłaszcza po tak upierdliwym dniu.
Patrzył z typowym dla niego spokojem na bestię, która wreszcie zagnana została w róg. Patrzył ze współczuciem, które wynikało z jego miłości do wszelkiego życia. Obserwując ślepia stworzenia, oparł się o swoją włócznię i obmyślał wszelkie za oraz przeciw. Nienawidził widoku krwi, śmierci, zabijania, a pies przecież i tak został już skarany przez życie. Dobre serce Azraela, zwanego częściej Ismaelem, zabraniało mu myśleć źle o wirusie i wszystkich stworzeniach nim dotkniętych. Bóg nie zesłał tego bez powodu zanim odszedł, ale uodpornił wszystkie anioły na działanie wyniszczającej choroby. Mimo to, skrzydlaty znał jednego, który zmienił się w coś podobnego Wymordowanym.
Miło, że o mnie pomyślałeś, usłyszał gdzieś we wnętrzu swojej głowy. Abru-el zdawał się ziewnąć, poprzez miodowe oczy swojego nosiciela poznając świat, którego nie mógł dotknąć. Ślepy jasnowidz, paradoks niegdyś chodzący po ziemskim padole, wcześniej był jednym ze starych aniołów, a w wyniku jego tylko wiadomych wydarzeń, postanowił swój umysł połączyć z umysłem kogoś, komu mógł ufać. I tak oto Ismael stał się posiadaczem drugiej jaźni, która czasami go irytowała.
- Nie mamy powodu uśmiercać tego stwora - odezwał się do pozostałej czwórki. - Nie zabił niczego poza królikami, więc zaspokajał wyłącznie głód. Jestem za odesłaniem go na tereny Desperacji.
Odkąd nie było żadnego archanioła, wśród pierzastych zapanowała niezwykła wręcz demokracja, której tak ostatnio brakowało. Nawet ucieszył się z tego, że nikt wyższy rangą nie narzuci im swojego wyboru. W końcu kim by się stali gdyby kończyli czyjeś życie za to, że nasyca swój brzuch i zaspokaja podstawowe potrzeby organizmu? W takim wypadku musieliby karać nawet mieszkańców Desperacji, którzy wtargnęli do Edenu w poszukiwaniu jagódek. Niszczyli przecież zieleń, a jagódki też miały swoje uczucia.


- - - - - - - - - - - - - - - - -
Ekwipunek, tutaj, żeby potem się nie zgubiło.
- Dwa wachlarze przyczepione do paska od torby (po prawej stronie).
- Włócznia aktualnie trzymana w rękach... i potem raczej też, bo nigdzie tego nie wsadzi.
- Losowe nasiona pochowane po kieszeniach.
- W niewielkiej torbie (przyczepionej paskiem do spodni; przekręcona w lewą stronę) mała flaszeczka z wodą, bandaż i napoczęta paczka sucharków.
- Amulet-artefakt na szyi.

Ubiór: biała szata z otworami na skrzydła na plecach, głęboki kaptur na głowie, oprócz tego białe spodnie i jasnobrązowe sandały.

W Edenie był może z dwa razy, ale z pewnością nie więcej. Dlatego też z pewną dozą zaciekawienia i zainteresowania rozglądał się na boki, kiedy pokonywał kolejne metry, trzymając mocno w dłoniach skrawek papieru. Oczywiście, że strach drążył bolesną dziurę w jego żołądku, wtaczając się do środka jak żrąca trucizna, ale miał swoje obowiązki. Ostatnio DOGS zaczynało mu stopniowo coraz bardziej ufać, dlatego też nie mógł zawieść i rozerwać cieniutką, ale wciąż powstającą nić pomiędzy nimi.
Przeniósł spojrzenie na pozostałości jego „wskazówek’. Mimo wszystko przez jego twarz przebieg grymas niezadowolenia, bo sytuacja skomplikowała się na tyle, że aktualnie kręcił się po Edenie bez jakiegokolwiek punktu zaczepienia. Nie wiedział w którą stronę powinien się udać, nie wiedział jak odnaleźć to przeklęte zielsko, nie wiedział jak ono wygląda a na domiar złego nie wiedział jak wrócić. Tego mu brakowało, żeby na koniec zgubić się w królestwie aniołów. Pełen irytacji kopnął pierwszy lepszy kamyk, który znalazł się na jego drodze, po chwili idąc dalej. Jak tak dalej pójdzie to umrze zagubiony w Edenie i jego truchło będzie nową ozdobą tego wielkiego lasu.
Przystanął gwałtownie, kiedy jego czuły słuch wyłapał obce głosy. Instynktownie odwrócił się i chciał udać się w zupełnie przeciwną stronę, jednak z drugiej strony… istniała szansa, że będą to niepozorne i pokojowo nastawione istoty. Może mogłyby mu pomóc w znalezieniu rośliny, po którą udał się do Edenu. Może.
Powoli ruszył w stronę, skąd dochodziły głosy, powoli i cicho, nie chcąc zdradzić swej pozycji. Miał na tyle czuły słuch, że nie musiał podchodzić zbyt blisko. Wystarczyło zakamuflować się w jakimś krzaku i podsłuchiwać. To, co umiesz najlepiej, co nie, Shion?

----------

Skórzana torba. W środku dwie butelki wody, kawałek chleba, kawałek twardego sera, kawałek suszonego chleba.
Przy pasie mały nożyk.
Mapa.
Telefon.
Zapalniczka.


Czarna, nieco za duża bluza na zamek. Pod nią szara bokserka. Materiałowe, ciemne spodnie. Czerwone trampki. Nieśmiertelnik Growa + żółta chusta DOGS.

Anioł zastępu westchnął dość ciężko i spojrzał na wizualnie starszego mężczyznę. Wolał nie zgadywać ile ma lat, ale zastanawiał się czy widział kiedykolwiek na oczy Stwórcę, jaki miał stosunek do swojego pochodzenia, natury. Coraz częściej spotykał się ze słowami "zabić, pozbyć, skrzywdzić" padającymi z ust skrzydlatych. Kiedyś takie osobniki dało się policzyć na palcach jednej, góra dwóch rąk, a każdy próbował chronić życie. Do tego przecież zostali stworzeni. A wystarczył tylko jeden wirus, mała apokalipsa i wszystko odwróciło się w drugą stronę. Teraz to "dobrych" pierzastych została garść, a reszta bała się tylko o siebie lub własną rasę. Równie dobrze mogli go wykopać z Edenu za wygląd, bo przecież upodobnił się do tych podłych, grzesznych ludzi i bestialskich mieszkańców Desperacji. Nie był idealnie czysty, śliczny, świecący i pachnący.
Choć rzeczywiście stwór mógł powrócić i zmienić swój cel polowań, wciąż nie uważał, że należy go unicestwić. To samo można by było powiedzieć o każdym spoza anielskich terenów - przyjdzie, spali domy, zamorduje dzieci, więc lepiej wybić i zamknąć się na zielonym skrawku lądu pośród pustyni. W swoim długim życiu, Vex był świadkiem wielu wojen, powstawania i upadku cywilizacji. Obecne czasy nie różniły się wiele od dawnych, a niestety anioły były w posiadaniu małego raju, który w przeciwieństwie do ludzkiego Miasta nie był otoczony murem i chroniony morderczą bronią palną.
Ismael, choć skrzydlata społeczność kiedyś wołała na niego inaczej, kiwnął głową i wyciągnął kilka nasion z prawej kieszeni. Rzucił je ostrożnie w stronę zwierzęcia i korzystając ze swojej zdolności, poprosił je w myślach o wyrośnięcie, ale bez wypuszczania kolców. Powinny zagrodzić pozostałą wolną przestrzeń i na górze przyczepić się do kamieni, wzmacniając swoją stabilność. Grube, mocne pnącza raczej wytrzymałyby ewentualny atak zwierzęcia.
- Mogę też spróbować dostać się do jego umysłu i przekonać, żeby nie wracał na nasze tereny, uspokoić - oznajmił. Pomysł miał szansę się powieść, choć wszystko zależało też od samego wirusa. Czasem zarażony poddawał się całkowicie jego kontroli i szaleństwo zdawało się atakować samego Ismaela, co nie było przyjemnym uczuciem. Zmutowany pies nie rzucił się jednak na żadnego z aniołów wysłanych do pozbycia się go, więc istniała mała szansa.

Słuchanie tego, co te cholerne, pierzaste pokraki mają do powiedzenia niezbyt przypadły do gustu Shionowi. Jasne, w DOGS był stosunkowo od niedawna, większa ich część nadal mu nie ufała, ale to jednak była jego grupa. Należał do nich i każde obraźliwe słowo, jakie stosowano pod szyldem „DOGS” Shion traktował jak osobistą obrazę. Z drugiej zaś strony nie był głupi. Nie aż tak. Nie wyskoczy na nich z krzaków rozrywając bluzę na strzępy i krzycząc „za DOGS”. Po krótkiej chwili namysłu sięgnął do szyi i odwiązał supeł żółtej chusty a następnie wsadził ją do skórzanej torby. Nie miał wyboru. W ten sposób to może do usranej śmierci pałętać się po Edenie w poszukiwaniu tego zielska. Musiał zaryzykować. Podniósł się i poprawiwszy torbę, wyszedł na ścieżkę, a następnie skierował swoje kroki w stronę prowizorycznej wioski. Szukali Psów. Jeżeli odegra ładny teatrzyk z biednym, zagłodzonym wymordowanym, istniała szansa, że mu się uda. W końcu to anioły, prawda?
Gdy znalazł się w takiej odległości, że anioły mogły go ujrzeć, uniósł nieco obie dłonie w geście obronnym i pokazując, że nie ma wrogich zamiarów. Tak na wszelki wypadek.
- P-przepraszam. – zagadnął spuszczając nieco zawstydzony wzrok. - [color=#4D2F24]A-ale potrzebuję pomocy. Czy ktoś mógłby mi pomóc? [/colo] – zapytał na tyle głośno, by najbliższe anioły go usłyszały. Zatrzymał się niecałe dwa metry od jednego z nich i wysunął bardziej w jego stronę pomiętą kartkę papieru.
- S-szukam takiego zioła. Nigdzie nie mogę go znaleźć. Czy ktoś mógłby mi z tym pomóc? Będę baaaardzo wdzięczny. – dodał pospiesznie przywołując na usta delikatny uśmiech.
Graj biednego, bezbronnego i miłego. Pamiętaj. Zero złości, Shion.

Anioł klęknął, nie dbając o to czy się pobrudzi. Bezpieczeństwo ich krainy było ważniejsze od jego wyglądu, a próżny przecież nie był. Częściowo wbił włócznię w ziemię tępą stroną i sprawdził, czy nie gibie się na boki. Odetchnął głęboko, oczyścił myśli i skupił się na bestii. Zamknąwszy oczy, spróbował jako tako oprzeć się o broń w celu braku nagłego kontaktu z glebą w razie powodzenia zamierzonego działania.
Spróbował przenieść swój umysł do ciała psowatego, więc jeśli mu się powiodło, jego ciało zachowało się jak pozbawione przytomności. W dalszej kolejności miał zamiar uspokoić zwierzę i kontrolując jego łapy, zmusić go do grzecznego usiadnięcia w klatce. Cały czas przemawiał do niego nie jak do typowego domowego Reksia, a jak do władcy Desperacji, starając się go przekonać, iż nie jest bezpieczny na tym terenie i nie powinien więcej na niego wracać. Dawał mu wyobrażenie możliwej śmierci i tego, że w tym momencie jest bezpieczny, nie musi się bać. Jednocześnie nie chciał zostać owładnięty dzikością zwierzęcia, przez co nie mógł się w pełni skupić na rozmowie z bestią, ale starał się jak mógł. Przedstawił nawet swojej "ofierze" plan działania aniołów - to jak dla jego bezpieczeństwa włożą go do klatki, a potem wypuszczą w jego naturalnym środowisku i pozwolą żyć dalej. Wciąż powtarzał, by nie wkraczał więcej na tereny, które nie są jego, by nie niepokoił więcej skrzydlatych mieszkańców Edenu. Dodawał, że to dla jego dobra, chwalił jak wspaniałą jest istotą.
Mógł tylko mieć nadzieję, że jego zdolności mówcy działają również na zwierzęta.


Przejęcie kontroli nad ciałem - 1/2

To było… zaskakujące. Kiedy tylko odezwali się, był przygotowany na mało przyjemne „powitanie’, na skopaniu jego chudego tyłka kończąc. Tymczasem anioły otoczyli go opieką, ofiarując nie tylko pomoc ale i jedzenie. Na samo wspomnienie w jego brzuchu rozległo się głośne domaganie pożywienia. To mu przypomniało, że mimo wszystko nie jadł niczego sytego od  dobru paru dni. Podążył za nimi ściskając skrawek papieru, próbując poskładać wszystko w jedną całość. Ich aktualne zachowanie nijak miało się do tego, co usłyszał parę chwil wcześniej. Niepewnie przycupnął na wskazanym pieńku, podciągając bliżej siebie skórzaną torbę. Nawyk, którego nabawił się na Desperacji. Trzymaj blisko swoje rzeczy, bo nim się nie odwrócisz – zostaniesz w samych skarpetkach. I to w najlepszym scenariuszu.
- Tak… zjadłbym coś. I napił wody. – odparł cicho, przełykając ślinę, zdając sobie sprawę, że naprawdę jest spragniony.
- I zgubiłem się. Szukam tej rośliny. – ponownie uniósł skrawek papieru, pokazując go najbliżej stojącym aniołom. - Ktoś mógłby mi powiedzieć, gdzie je znajdę?

Westchnął ciężko, póki co wsuwając do torby stronę ze szkicem rośliny. Na tę chwilę nie było większego sensu próbować skomunikować się z aniołami i podpytać o jakieś wskazówki. Wyglądało na to, że są zbyt mocno zaabsorbowane pojawieniem się jakiejś nieznajomej, zabłąkanej duszyczki w ich wiosce, ażeby skupić się na czymś innym. Postanowił przeczekać. Stracił na poszukiwania wystarczająco dużo czasu, więc jedna godzina go nie zbawi.
Ale przynajmniej się posili.
Zapach, jaki dochodził z koszyka, wywołał momentalnie skurcze pustego żołądka, a jego ślinianki zaczęły działać ze zdwojoną siłą. Przełknął ciężką ślinę i zabrał się do jedzenia, od czasu do czasu popijając mlekiem. Dla nich być może był to bardzo skromny posiłek, ale dla niego – uczta pierwszej klasy. Mając na ramieniu karcące słowa Growa, żeby nie obżerał się jak świniak, starał się jeść powoli, choć jego łapczywość uparcie walczyła z dobrymi manierami. Na piegowatych policzkach pojawił się rumieniec zadowolenia, a przez tę krótką chwilę zapomniał, skąd tak naprawdę pochodzi i jak jego życie wygląda każdego, szarego dnia.
Gdy skończył, przetarł rękawem usta, zgarniając resztki pożywienia i odstawił wiklinowy koszyk obok stopy, chcąc ponownie spróbować dowiedzieć się czegoś więcej na temat rośliny. Ale wtedy podszedł do niego jakiś dzieciak z… dość głupim pytaniem, ale jednocześnie nostalgicznym, dlatego też Shion nie był w stanie powstrzymać delikatnego uśmiechu, jaki zawitał na jego ustach.
- Jak byłem mały, zapytałem o to samo moją mamę. – powiedział cicho, z nutą melancholii w głosie. - Odpowiedziała, że gdy była ze mną w ciąży, to za dużo czasu spędziła na słońcu. I dlatego jestem rudy. – parsknął cicho na tę niedorzeczność, ale wciąż pamiętał jej słowa. Ciekawe, czy jeszcze żyła. I czy czasami tęskniła za nim.
- To teraz ty mi odpowiedz na pytanie. Macie w swojej wiosce kogoś, kto zna się na roślinach?