Nie, nie uważał, że jest to łatwe. Gdyby tak było, to na pewno nie siedziałby tutaj na dupie i nie wysłuchiwał go, a samemu szukał jakiegoś rozwiązania. Wbrew wszystkiemu Sheba zdawał sobie sprawę z powagi sytuacji, w jakiej znalazł się zarówno on, jak i pozostała dwójka. Rozumiał i przyswajał słowa wypowiadane przez nieznajomego, w głowie już starając się ustalić jakiś sensowny plan, coś, czego będzie mógł się złapać. Zależało mu na tym, by jak najszybciej wyrwać się z gardła tego miejsca, jednocześnie nie mógł sobie pozwolić na pozostawienie Growa i Ryana za sobą. Nawet, jeżeli ta cała bestiabardzo potężna, na jaką kreował ją nieznajomy, to do tej pory walczył z nią w pojedynkę. Teraz było ich więcej. Cztery osoby, nie licząc tamtej dwójki dzieciaków. Swoją drogą ciekawe co się z nimi stało.
- Poczekaj. - wreszcie odezwał się, kiedy nastała krótka pauza pomiędzy słowami, jakie padały zza maski.
- Czyli wychodzi na to, że musimy dobrać się do dupy tej bestii. Nie ma co liczyć, aż znowu powstanie szczelina, skoro przez tyle czasu nie udało ci się tego w stu procentach potwierdzić. Do tej pory byłeś sam. Ale teraz, jeżeli będziemy współpracować, mamy większe szanse. Ale nim do tego dojdzie, muszę odnaleźć pozostałą dwójkę. - powiedział krótko, również podnosząc zad z krzesła. Rozejrzał się dookoła za czymś, co mogło posłużyć jako broń. Nawet pokwapił się, by udać się za bar, gdzie, o ile pamięć go nie myliła, w normalnym świecie zawsze znajdowała się jakaś broń. Jeżeli jednak nie znalazł niczego, co byłoby bronią, no cóż, złapał za wszystko, co mogło być prowizoryczną bronią. Zawsze to coś, niż próba walki gołymi rękami.
Swoją drogą, skoro bestia czerpała energie i pojawiała się wraz z mgłą, to jeżeli jej teraz nie było... spróbował delikatnie poruszyć leżącą niedaleko strzelbą za pomocą swojej mocy. Jedynie poruszyć, sprawdzić, upewnić się, czy nadal na jego moce jest nałożona niewidzialna blokada. Bez względu na wynik, ostatecznie ruszył za mężczyzną, zaciskając bronie na broni (o ile jakaś tam była).
- Domyślam się, że nie wiesz gdzie ich szukać?

Może naprawdę świrujesz?
Nie próbował dopuszczać do siebie podobnej myśli. Może i spotykali się w dość niefortunnych okolicznościach, jednak ufał swoim przeczuciom na tyle, by nie próbować odsuwać na bok wrażenia, że coś tu nie grało. To miejsce, fakt, że znalazł się tu nagle, nawet Jinx tu kurwa nie grał. Nikt nie był w stanie wmówić mu, że miał przed sobą kogoś, kogo spotykał na swojej drodze od wielu lat. Mógł zajebać go w chwili, w której się tu pojawił, ale jednak coś sprawiało, że gotowa do ataku, uzbrojona ręka pozostawała na swoim miejscu, choć wiedział, że wystarczył odpowiedni dobór siły, szybkości i skupienie się na krytycznym punkcie.
Oczy ciemnowłosego dosłownie drgnęły, gdy na ułamek sekundy dosięgnął wzrokiem szyi czarnowłosego. Cel był pozornie prosty, jednak brakowało mu odpowiedzi, a być może Sheba – ten ktoś, kto się pod niego podszywał – mógł mieć kilka w zanadrzu. Wystarczyło, by przestał udawać tak bezużytecznego śmiecia.
„Odjebało ci jak Growowi.”
Już dawno.
― Mi odjebało? Gdyby tak było, próbowałbym wyobrazić sobie coś innego niż twoją gębę, Jinx. Pierdolę to, po czyjej jesteś stronie, ale to ty nie rób z siebie świra. Chociaż może masz jakiś zajebisty pomysł na to, jakim cudem nie usłyszałem cię wcześn--
Trzask.
Obejrzał się na drzwi, które jeszcze przed momentem stały otworem, dając im złudne poczucie wolności. Ten jeden raz wolałby się pomylić lub zapomnieć o tym, że coś mogłoby być za proste.
Zgrzyt.
Zabawne, że oba te dźwięki przetoczyły się przez budynek jak na zawołanie i stały się wręcz idealnym dowodem na to, że w tym pustym i martwym miejscu, nie dało się niczego ukryć. Każdy krok, kapnięcie wody, oddech – gdyby się uparł, być może jego uszy byłyby w stanie wychwycić pulsujące tętno. Źrenice wymordowanego rozszerzyły się na tyle gwałtownie, że srebrne tęczówki przypominały jedynie cienkie obręcze, którym jakimś cudem udało się ochronić przed pęczniejącą czernią. Instynktownie chciał przebić się przez półmrok, by dokładnie przypatrzeć się nadchodzącemu oprawcy przyszłej ofierze.
― Myślałem, że wiesz ― mruknął, nie hamując cisnącej mu się na język nuty sarkazmu. Jeszcze chwilę temu czarnowłosy przed czymś uciekał i nie sądził, by prawdziwym powodem jego obaw był Growlithe. ― Odpal swój temperament i spróbuj je wyważyć.
Powoli odsunął się od drzwi zionących pustką korytarza. Przez cały czas próbował stać tak, by kątem oka móc widzieć Shebę, jednak upiorne zgrzytanie uświadamiało mu, że to nie on był w tym momencie jego największym problemem.

Starał się na nią nie patrzeć, tak miało być łatwiej. Przeżył zbyt wiele śmierci, by nie umieć się z tym obchodzić, choć rzadko kiedy dłonie okazywały się tak ciężkie. Pulsujące tępym bólem. Docierało to do niego z opóźnieniem, jakby ta informacja próbowała go złapać, ale cały czas traciła kroki, gdy on gnał do przodu. Teraz wreszcie się zatrzymał, z palcami zaciśniętymi na szyjce kija i wzrokiem wbitym w nadlatującego przeciwnika.
Impuls więc go złapał. Ból wybuchł jak mina, na którą nadepnęło się w nieuwadze i Wilczur na ułamek sekund się zawahał. Może to było powodem, dla którego podłoga okazała się tak twarda, a cios niewystarczający?
Upadając na ziemię płuca opuściło powietrze. Grow głośno odetchnął, upuszczając jedyną broń i tracąc kontakt z rzeczywistością na — dosłownie — jedno mrugnięcie. Zaraz potem przyszła nowa wiązka bólu; pajęczyna impulsów rozchodziła się coraz wyżej, epicentrum mając w pochwyconych przez szpony biodrach.
Odruchowo warknął, próbując unieść jedną z nóg, ale blokowała się o przygniatające go cielsko — o wiele kilogramów za ciężkie jak na sylwetkę, którą miało. Ślepia Wilczura natychmiast zabłysnęły; niech będzie. To tylko jedna karta więcej do rozbudowanej, wielowątkowej historii blizn.
Zachowanie względnego spokoju kosztowało go jednak sporych pokładów cierpliwości. Lata ćwiczenia dyscypliny na nic się zdawały w sytuacjach takich jak ta. Było zbyt duszno. Zbyt chaotycznie. Z kipiącą w żyłach złością wpatrywał się nieruchomo w otrzepujący się pysk, tylko raz pozwalając sobie na zerknięcie kątem oka w lewo. Między upuszczonym kijem a jego opuszkami była luka zapewne nie szersza niż moneta dziesięciogroszowa, ale to wciąż wydawało się przestrzenią na miarę Wielkiego Kanionu.
Grow klął w myślach jak szewc, wyciągając ramię tak, jakby wierzył, że to doda mu kilka brakujących centymetrów do długości palców.
Skąd to uporczywe uczucie, jakby coś trzymało go za przegub i ściskało go z całych sił? Jakby zakleszczono mu na kościach nadgarstka imadło i stopniowo zmniejszano przerwę między szczękami metalowego przyrządu?
Poczuł jak łapa wślizguje mu się pod udo. Brew drgnęła samoistnie, kiedy z martwymi mięśniami twarzy sondował pysk; szczęki bestii akurat się rozerwały, demonstrując wszystko, co miała w paszczy. Ostre kły rozszarpałyby go w trymiga. Postawiłby na to, że hartowane wiekami tkanki nie byłyby wystarczającą przeszkodą dla zębisk przeciwnika, a to wydawało się wręcz śmieszne.
W podobnej sytuacji jak ta — zawsze — słyszał głosy. Drwinę, pytania. „Dasz mu tak z siebie kpić, Jace? POZWOLISZ NA TO?”. Teraz wyłapał jedynie suchy odgłos przeciąganego po podłodze wora.
Siebie.
Zatrząsł się od targanej nim furii. Poczuł przyrost nienawiści do stworzenia, które miało go na tknięcie palcem. Teraz podniosło się trochę i-
Wilczur zareagował automatycznie. Zadarł nogę, a potem gwałtownie wyprostował w kolanie. W momencie, w którym bestia postanowiła się unieść — na tyle, by móc go normalnie złapać — wpuściła nieco miejsca pomiędzy nimi. Growlithe wykorzystał to, by ją kopnąć.
Celował w brzuch, a potem w staw łokciowy. Tak czy siak po dwóch razach uderzył własnymi łokciami o podłoże i zaparł się, chcąc nie tyle uwolnić nogę, co po prostu przesunąć się w tył.
A potem gwałtownie obrócić, aby złapać upuszczony kij. Zakładając, że szczęście dopisze, chwyciłby broń i ponownie — uważając, by nie huknąć drewnem o podłoże i nie zamortyzować ataku — wycelował w bestię.
Gdzieś w podświadomości słyszał echo zmor.
Tam jest Ev — był pewien, że to słyszy, choć w skroniach szumiało mu tylko od krwi. To coś ją zamordowało, wiesz? Powieki drgnęły, gdy wymierzał cios prosto w zgięcie nóg potwora.
Chciał go przede wszystkim powalić.
I odsunąć od siebie.
I od Ev? — dopytywał głos.

― Stul pysk ― syknął pod nosem, unosząc rękę w irytującym, uciszającym geście. Nic dziwnego, że uznał dalszą konwersację za bezsensowną, biorąc pod uwagę, że wszystko wskazywało na to, że nie byli tu sami.
Nie byli też bezpieczni.
Gdy tylko jasnoszare kłęby zaczęły wdzierać się do holu, w którym się znajdowali, momentalnie naciągnął materiał podkoszulka na nos i usta, cofając się ku zamkniętym drzwiom, jakby to miało pozwolić mu na zyskanie czasu. Wszystko jednak działo się zbyt szybko, by którekolwiek z nich zdołało poradzić sobie z drażniącym swądem spalenizny, który utrudniał mu nawet widzenie.
W chwili, gdy usta Jinxa rozwarły się, usiłując nabrać do płuc przesączonego dymem powietrza, ręka ciemnowłosego bez delikatności wylądowała na jego twarzy, odcinając mu podobną możliwość. Srebrzyste tęczówki, teraz nienaturalnie lśniące za sprawą nieprzyjemnego drapania w gardle, obrzuciły czarnowłosego chłodnym i nieprzychylnym spojrzeniem. Nie odezwał się ani słowem, nie chcąc tracić cennego tlenu na bezsensowne pouczenia – Sheba nie był dzieckiem i w tym momencie liczył na to, że jego nędzna parodia miała wystarczająco dużo oleju w głowie, by uzmysłowić sobie, że każdy głębszy oddech zatruwał jego ciało szkodliwym czadem.
Myśl.
Dłoń zsunęła się z ust wymordowanego, a Grimshaw mimowolnie otarł ją o bok swojej nogi. Ruchem głowy wskazał na drewniane drzwi, które być może były w stanie oprzeć się sile jednego dorosłego mężczyzny, ale jak radziły sobie z siłą dwojga?
Nie wiedział, czy czarnowłosy zrozumiał nieme sygnały, ale to nie powstrzymało go przed silnym zamachnięciem się i uderzeniem bokiem o drzwi. Pieczenie w gardle i smród dymu, który za wszelką cenę usiłował przeniknąć przez naciągniętą na usta warstwę materiału, starały się odwracać jego uwagę, jednak wiedział, że jedynym sposobem na pozbycie się ich było ruszenie tych cholernych drzwi.
Nie zamierzał poprzestać na jednym uderzeniu. To właśnie ono pociągnęło za sobą kolejne, które wymierzone zostało z równą siłą. Za trzecim razem to ciężka podeszwa buta łupnęła o stojącą mu na drodze przeszkodę.
A co jeśli to za mało? Wskoczysz prosto w ogień?

Słuchał i próbował zapamiętać każdą informację, jaka padła z ust nieznajomego. Bez znaczenia jakiej wartości była. Ani też jak bardzo absurdalna. Wszystko mogło w późniejszym czasie się przydać.
Syknął pod nosem na wzmiankę o braku używania mocy. Co prawda Jinx był w stanie poradzić sobie bez nich, ale wiele setek lat posiłkowania się głównie nimi w pewien sposób go rozleniwiła. Nie było mu to na rękę, ale będzie zmuszony obejść się smakiem i zdać się na łaskę swoich innych umiejętności. Przesunął opuszkami po zimnej strukturze broni. Oczywiście pierwszym i chyba najbardziej naturalnym odruchem było sprawdzenie zawartości magazynku. Byłoby dość przykro i nieswojo, gdyby wycelował w przeciwnika, pociągnął za spust i odpowiedziałaby mu głucha cisza. Po upewnieniu się, że broń nie jest pusta, zabezpieczył broń i wsunął ją za pasek spodni, by przypadkiem jej nie zgubić.
- Nie martw się. Zrobię to z największą przyjemnością. - odparł mu, ruszając za nim, ostatni raz rzucając krótkie spojrzenie psom. Psom, które z każdą kolejną chwilą stawały się coraz bardziej atrakcyjniejsze i cenniejsze w jego oczach. Chcę go. Kurwa chcę, przemknęło mu przez głowę, kiedy mijał drzwi prowadzące na zewnątrz.
Przez całą drogę milczał, nie czując jakiejś większej i szczególnej potrzeby na wdawanie się w dyskusję z nieznajomym. Zdawało się, że wszystko co miało paść z jego strony zdążyło już ujrzeć światło dzienne i nie było miejsca na jakieś nowe rewelacje.
Szedł za nim z dłońmi ukrytymi głęboko w kieszeniach spodni. Nie wyprzedzał go, pozwalając mu prowadzić. Zresztą, nawet jakby chciał przejąć inicjatywę, to nie wiedziałby gdzie dokładnie ma iść. W tej kwestii musiał, chcąc czy też nie, zaufać nieznajomemu, który nadal nie pokwapił się na tyle, by przedstawić się. W pewnym momencie w głowie ciemnowłosego zaczęły przewalać się przeróżne imiona, jakie mógł nosić drugi osobnik przed nim. Z nudy. Z tej przeklętej monotonii.
Pablo? Diego? Bob? A może Bożydar? Wszystkie wydawały się idiotyczne. Wszystkie wydawały się głupie. I wszystkie pasowały do niego.
Od dziś będziesz Pablo. Co ty na to, Pablo?
Kącik ust drgnął lekko, a potem uniósł się ku górze. Szybko jednak opadł, gdy wreszcie dotarli do niewiadomego celu. Bez cienia ociągania się i bzdurnych słów, podszedł, aby mu pomóc, w ciszy odsuwając niepotrzebne gruzowisko. Aż wreszcie jego spojrzenie spotkało się z ciemną breją. Westchnął cicho, kręcąc głową na słowa mężczyzny, a potem kopnął kamień w stronę dziury, nasłuchując. Co usłyszy? Chlupot? Stłumiony huk? A może ciszę? Zresztą, nieważne co usłyszy, a kiedy. Niemniej spojrzał na mężczyznę z lekkim uśmiechem, prostując rękę wskazując na dziurę.
- Panie przodem. - powiedział cicho. Zaufał mu, ale nie na tyle, by mieć go z tyłu. Jeżeli mężczyzna zeskoczył, to Jinx poszedł w jego ślady, będąc gotowy na spotkanie z tym, co jest na dole i ewentualnym nagłym atakiem.

Zalało go niewypowiedziane ciepło, jakby ktoś przechylił pojemnik i wylał na skórę kwas. Żrąca substancja wydusiłaby z jego gardła krzyk, ale pazury wbijające się w ścięgna prawie doprowadziły do podobnego efektu. Świst, jaki wydarł się spomiędzy zaciśniętych zębów, wydawał się zagłuszyć nawet powarkiwania bestii. Growlithe sapnął wściekle, wbijając zaskoczone spojrzenie w łapska obejmujące jego nogę. Pazury naruszyły jakiś nerw? Będzie mógł biec albo przynajmniej iść? Zagoi się w tydzień, przed wyprawą do Edenu czy będzie zmuszony przełożyć termin? Setki niepotrzebnych myśli śmigały mu teraz przez głowę. Ból zelżał równie gwałtownie, co urwał się słowotok w czaszce.
Adrenalina buzowała we krwi, kipiała w żyłach do tego stopnia, że ból przestał być istotny. Został całkowicie zdominowany przez szum w skroniach i coraz mocniejszą chęć wyrwania każdego szponu po kolei, wykręcając go uprzednio w różne strony, robiąc to powoli, z chorą, PSYCHICZNĄ radością przyglądając się jak twardy twór naskórka powoli odrywa się od tkanek razem z mięsem.
Przez takie wizje ludzie uważają cię za wariata — podpowiedział jego własny głos, prawdopodobnie powstały przez wymęczone ciszą komórki; Growlithe naraz zdał sobie sprawę, że nie potrafi już funkcjonować bez złośliwości ze strony mar. Nękany przez nie od wieków nie marzył o niczym innym tak bardzo, jak o ich odejściu. Wynik okazał się irracjonalny, bo miał co chciał.
Jesteś jak pies, który ujada za samochodem, ale gdyby go dorwał, nie wiedziałby co z nim zrobić.
Podnosząc się z ziemi wykrzywił usta; zygzak nagłego porażenia wstrząsnął jego ciałem, ale zamiast upaść z powrotem na deski, przytrzymał się pionu. Bestia została zamroczona, ale to nie mogło trwać długo. Szok wywołany atakiem ze strony jej nowego JEDZENIA i tak był chwilowy.
Growlithe, prawie już nie czując dłoni, dotknął swojego biodra.
Bolało jak jasna cholera i nie dziwił się temu kompletnie. Samo poruszanie się to jedynie skutek szczęścia, które nie opuszczało go od dnia apokalipsy. I obym wciąż miał go trochę w zapasie, pomyślał, przykładając gładką powierzchnię trzymanego kija do otwartej rany. Przeciągnął swoją tymczasową bronią wzdłuż boku, zgarniając tłustą krew na jej drewno. Odór krwi czuć było wszędzie — tego był równie pewien jak faktu, że gdyby wybiegł, bestia pobiegłaby w ślad za nim.
Słyszałaby uderzenia stóp o ziemię i głośny oddech przy każdym bolesnym kroku. Jednym logicznym wyjściem było zostanie w środku — i wygonienie kreatury.
Nabrał haust powietrza, by się uspokoić.
Szczególnie serce, oddech.
Spokojnie, spokojnie.
Potem uniósł nieco ramię; pulsowanie czuł w gardle, nadgarstkach i udach. A potem opuścił rękę i uderzył końcówką kija w podłogę. Rozległo się huknięcie. Po nim kolejne — kawałek dalej, gdy uderzył w deski oddalone już o dwadzieścia centymetrów od poprzedniego miejsca.
Stawiał ciche, spokojne kroki; zbliżył się do wyjścia. Stuknął głośno bokiem kija o framugę drzwi. Czerwień skapnęła wielkimi kroplami; prawie jakby wcześniej starał się nabrać półpłynnej cieczy na kij — na przykład dżem.
Dalej, szepnął sam do siebie, wpatrując się w potwora.
Widział wcześniej to puste spojrzenie; bestia musiała być ślepa jakby świat zanurzono w czarnym atramencie. Bazowała więc na innych zmysłach — zapewne słuchu i węchu. Odór posoki w pomieszczeniu był niewyobrażalnie mocny, dlatego Growlithe liczył na to, że bestia nie zauważy faktycznego źródła woni.
Że złapie się na stary jak świat trik, w którym podąży za fałszywym śladem, bo Grow miał zamiar wyrzucić kij poza obręb pomieszczenia — w głąb holu. A potem odsunąć się cicho o krok, by przepuścić bestię. By zatrzasnąć za nią wejście.
I w razie potrzeby zabarykadować — chociażby szafką, o którą wcześniej opierał się kij.

Nie komentował więcej zaczepnych słów mężczyzny. Po zeskoczeniu do wody nie było już miejsca ani też czasu na słowne przepychanki. Wzdłuż kręgosłupa poczuł jak przebiega dreszcz wyziębienia. Zaklął pod nosem. Jakby nie mogło ich wypieprzyć w jakieś cieplejsze miejsce. Jaką pieprzona Majorka czy inne Wyspy Kanaryjskie. O ile do tej pory ignorował spojrzenia psa, tak coraz bardziej zaczynało mu to ciążyć, aż ostatecznie sam wbijał uparte spojrzenie złotych ślepi w cielsko zwierzęcia wyczekując na jego pierwszy ruch. Ale ten jedynie na niego patrzył. I patrzył.
Jeszcze trochę, w wydłubię mu te ślepia parsknął w myślach, chociaż oczywiście nie zrobiłby tego. Nie za same patrzenie. Następnym razem gdy pies podejdzie do niego bliżej, Jinx zamierzał wyciągnąć dłoń w jego stronę by dać mu ją do obwąchania, i jeżeli pozwoli mu, to wtedy położy ją na jego łbie. Następnym razem.
Ruszył za nieznajomym, delikatnie próbując oświetlić drogę, by dojrzeć chociaż skrawek tego, co znajdowało się przed nimi. Ale ciemność wydawała się tak gęsta jak mgła, i ciężka, opadając na nich i powoli wgniatając w podłoże. Słowa mężczyzny sprawiły, że usta wymordowanego wygięły się w krzywym uśmiechu. Nie brzmiało to zbyt zachęcająco. Ale skoro powiedział A, to teraz musiał powiedzieć B. Nie zatrzymywał się, tylko parł na przód, zawierzając tropiącym stworzeniom.
Wszystko wydawało się iść w miarę sprawnie, gdyby nie to cholerne przeczucie, że ktoś znajdował się za nim.
Zabawne, czyż nie?
W pewnym momencie odwrócił się gwałtownie prostując rękę przed siebie w której trzymał pochodnie. Skoro jest światło, to powinny być i cienie. A przecież to właśnie cienie mogą być w pobliżu. Drugą rękę trzymał na broni, w razie co. Zawsze to jakaś marna iskra nadziei na szybką samoobronę i reakcję. Zmrużył oczy próbując wyłapać cokolwiek. Coś podejrzanego. Jeżeli jednak niczego nie zauważył, ruszył dalej za mężczyzną, mając się na baczności.

Wielkieś mi uczynił pustki w domu moim, mój drogi mózgu, tym zniknięciem swoim...
Growlithe zatrzasnął drzwi, kiedy tylko usłyszał dwa następne kroki bestii — już poza obrębem pomieszczenia. Zadziałał instynktownie. Wsunął dłonie pod drewno i szarpnął, odcinając łatwą drogę do samego siebie. Nie chodziło o pewność, że przeciwnik się tu nie dostanie. Wilczur nie wykazywał strachu. Ale działał taktycznie i musiał kupić sobie wystarczająco dużo czasu, aby rozeznać się w sytuacji i — przede kurwa wszystkim — zatamować krwawienie.
Czuł pulsowanie rany i ciepłą ciecz spływającą po łydce. Był jednak w magazynie i pierwszy raz naprawdę obdarzył szacunkiem szósty zmysł, bo choć pierwotnie nie przyszłoby mu na myśl, że spotka w siedzibie coś takiego, to skierowanie się ku przechowalni otworzyło sporo drzwi, które pozostałyby zamknięte, gdyby — tak jak zawsze — przyszlajał się do kuchni lub salonu.
Tutaj miał praktycznie wszystko czego aktualnie potrzebował.
Jedzenie. Szmaty.
Evendell.
Jeszcze w amoku, wciskając się między ścianę a przeżarty przez korniki regał zerknął ukradkiem w stronę ostatniej wieczerzy wroga. Zaciskając zęby uniósł nieco ranną nogę i oparł ją o powierzchnię tuż przed sobą; miał mało miejsca, ale wystarczająco, aby się zaprzeć i spróbować przesunąć mebel.
Drzwi miały stanowić zwłaszcza utrudnienie. To nabycie kilku dodatkowych chwil — potem niech się dzieje wola nieba.
Białowłosy odetchnął głębiej napinając mięśnie i wprawiając ciężką szafę w ruch. Szurała po podłodze tak długo, aż prawie nie wyprostował nogi w kolanie. Potem odpuścił. Obrzucił analitycznym spojrzeniem środek pomieszczenia.
Mnóstwo dupereli. Zachomikowane żarcie poowijane w dziurawe worki. Pięciolitrowe butle wypełnione po brzegi wodą. Długie zwoje żółtego materiału na chusty. Kilka koców poskładanych nieporadnymi rękoma. Pordzewiałe noże, drewniane deski. Wszystko w kurzu i pajęczynach.
Wilczur podszedł w pierwszej kolejności do plastikowej skrzynki z rdzawo czerwonym krzyżem narysowanym na wieczku. Otworzył ją i zerknął do środka, ale dostrzegł tylko kilka luźno wrzuconych igieł chirurgicznych, nożyczki i zużyte plastry. Skrzywił się, ciskając prowizoryczną apteczką w kąt magazynu.
Szmira.
Będzie musiał użyć materiału na chusty, a naprawdę nie chciał tego robić; stanowił dla niego coś ważnego. Może nie na tyle, by nazywać to „świętym”, ale wystarczająco, by czuć rozdrażnienie, gdy wycinał pas jednym z noży, a potem owijał sobie opatrunek wokół uda; tuż nad raną.
Niedługo noga doszczętnie mu zdrętwieje. Może nawet się wykrwawisz, no i co z tego? Zawsze Ev może ci pomóc. W końcu od tego jest. Growlithe spojrzał gwałtownie na zgruchotane ciałko. Że niby jest martwa? Ale, do cholery jasnej, przecież nie wysuszona! Wciąż możesz...
Ścisnął grzbiet nosa, wciągając powietrze przez zęby. Świst zagłuszył resztę subtelnego głosu Shatarai, ale Grow doskonale wiedział, do czego zmierzała. Odsunął zaraz rękę od twarzy i podszedł do tego, co wydawało mu się takie znajome.
Uklęknął, wspierając się po boku dłonią, by odciążyć ranną, piekącą od bólu nogę i sięgnął do ramienia obróconej do niego tyłem osoby. Chciał ją przewrócić na plecy i sprawdzić czy wciąż oddycha.
Jednocześnie, paranoicznie, wsłuchiwał się w ciszę, by zorientować się, czy nie oddychają dodatkowe płuca — tuż za zabarykadowanymi drzwiami.