— Tak.
— Więc gdzie?
Widząc uśmiech na twarzy chłopca, sam zmusił kącik ust do uniesienia się, wyglądając przy tym, jakby dostał szczękościsku niemożliwego do rozluźnienia.
Jeżeli chodzi o grę aktorską, był równie rewelacyjny, co Ryan czuły, a Sheba łagodny.
— Zostało wam czterdzieści osiem godzin...
Ale tutaj mina mu zrzedła i ręce z powrotem opadły. Stał nie tak daleko od jasnowłosego, lustrował go nieustannie spojrzeniem, oceniał i czuwał — a mimo tego nie wziął pod uwagę podobnych okoliczności.
Może po prostu liczył, że dziś będzie ten dzień, w którym los zagra wobec nich fair play? Rysy twarzy stężały, gdy wsłuchiwał się w głos, w którym usłyszał wyzwanie. W pierwszej chwili chciał odepchnąć od siebie tę myśl. Wyzwanie? Ten szczeniak? Ten mały gnojek, którego zmiażdżyłby jednym, niedbałym ruchem nadgarstka? A jednak zmieniający się wyraz twarzy chłopca coraz bardziej utwierdzał Growa w przekonaniu, że stoi naprzeciwko szaleńca. I że ten szaleniec właśnie mu grozi.
— Umrzecie.
Wybuchnął śmiechem.
Cały czas trzymał poziom, tamował wszystkie emocje, jakie byłby w stanie odwzorować jego opinie. Ale tutaj nie wytrzymał. Pękły ostatnie tamy i fala rozbawienia wylała się, powodując krótki, szczekliwy chichot niegodny poważnego dorosłego. Gardło było ściśnięte od zimna, ale nawet mimo tego struny zadrżały na dźwięk chrypliwego: „hr, hr, hr”, podczas którego ramiona Wilczura zadrżały, zdradzając faktyczną wesołość.
Ten mały...
Oczy Growa nagle nabrały mocy. Uśmiech zniknął w sekundę. Ktokolwiek teraz by mu się przyglądał, przysiągłby, że wizja śmiejącego się albinosa to tylko wytwór wyobraźni – tak prędko lawirował między maskami. Stał wyprostowany, z lekko opuszczoną brodą, ale wzrokiem nieustannie wbitym w twarz nieznajomego. Spojrzenie miał zaciekłe i ostre, pełne rozdrażnienia.
Pełne furii.
— Psy są pod moimi rozkazami! — Podniósł głos, ale panował nad tonem. Nie krzyczał; nie można było tego nawet nazwać faktycznym „uniesieniem się”. Brzmiał jak ktoś, kto musi przemówić do ludu ściśniętego u jego stóp; do ludu, który jest tak obszerny, że trzeba mówić głośniej, by słowa dotarły do wszystkich uszu. — Nie umrą i nie zdradzą, dopóki tu jestem.
Jak książę w pordzewiałej, zarysowanej od kłów i zakrzywionej od zębów koronie; uniósł teraz brodę, wypinając pierś. Mokre ubranie lepiło mu się do skóry, zarysowywało kształt tam, gdzie suchy materiał by go zniekształcił. Widać więc było, jak nabiera wdechu, podczas którego mięśnie brzucha mocniej się napięły.
Oczywiście, daleko mu było do szlachetnej postawy. Równie daleko, jak do racjonalnego myślenia. Bo gdyby myślał racjonalnie i w żyłach huczało mu od krwi niebieskiej, pewnie z samej przezorności obejrzałby się przez ramię i spojrzał w stronę Grimshawa i Sheby. Zamiast tego nie spuszczał coraz mniej przyjaznego spojrzenia z nieznajomego, palcami znów sięgając po klucz, który ścisnął w ręce i wyszarpał z kieszeni przylgniętych do ud spodni. Nie reagował na otoczenie — na mgłę, na towarzyszy, na ich słowa (mówili coś? Ruszali się? Ich zapach wciąż tutaj był?). W tym momencie zmysły skupiły się wyłącznie na niewielkiej sylwetce kilka metrów naprzeciwko.
I gdy oczy chłopca nabiegły czernią Wilczur ruszył przed siebie. Wykonał pierwszy krok, z głuchym trzaskiem nadeptując na ziemię.

„Miałem wyrzuty sumienia...”
Jak słodko.
Na razie nie opuszczał ręki z kamerą, nawet jeśli od dłuższego czasu nie pokazała mu już niczego, co nie zgadzałoby się z rzeczywistością i nawet gdy poczuł ciężar na swoim ramieniu. Zerknął tylko w kierunku Jinxa, przesuwając spojrzeniem po jego profilu. Wszystko trwało jednak zbyt krótko, jednak uznał, że czarnowłosy od samego początku planował oddalić się kawałek dalej. Mimowolnie przesunął ją w bok, gdy dzieciak wskazał jakiś kierunek – dokładnie ten, w którego stronę szedł właśnie Sheba. Miało to jakiś sens, zważywszy na to, że miejsce ich kryjówki było niedaleko. Może nawet dzięki temu wyczuł moment, w którym wreszcie udało im się zebrać z ziemi.
Zauważył zawahanie, jednak to słowa Growlithe'a znacznie bardziej przykuły jego uwagę. Przynajmniej na razie, bo to w jego przypadku należało działać szybko..
„Co on robi?!”
Traci gardę.
Nie trzeba mu było tego mówić. Ręka ciemnowłosego ciężko opadła na ramię Wilczura – był to pierwszy ostrzegawczy gest. Zdawało się, że nie upłynęła nawet sekunda, a palce pewnie zacisnęły się na na jego ciele, bez wyczucia napierając na okolicę tuż pod barkiem, a ich nienaturalny i jednocześnie znajomy chłód bez wątpienia był w stanie wyczuć przez materiał koszulki. To ich od siebie różniło, a dziś znów to on był lodowatą wodą, która musiała ugasić ognisty temperament. Mięśnie ramienia wymordowanego napięły się, gotowe zablokować ewentualną próbę wyszarpnięcia się – nie szczędził siły w starciu z białowłosym, nawet jeśli odznaczał się drobniejszą posturą od jego własnej. Zdawał sobie sprawę z tego, że nie należało lekceważyć pożaru, który rozpętał się nagle.
Za szybko.
Szarpnął go do tyłu, wymuszając na nim ustawienie się w tej samej linii. Chłodne tęczówki ulokowały swoje spojrzenie na twarzy Koiry, wyrażając coś, co tylko on był w stanie zrozumieć – próbę wymuszenia na nim spokoju.
Patrz na mnie.
― Co ci powiedział? ― Żadnego „Co ty odpierdalasz?” albo „Daj spokój, to tylko dzieciak”. Nie. Musiał istnieć jakiś powód, dla którego wykrzykiwał swoje pozbawione sensu odpowiedzi, choć – nie ma co kryć – albinos nie uchodził za kogoś, kto miał równo pod sufitem. Grimshaw miał też dość jasno sprecyzowaną stronę, po której stał i bynajmniej to nie dzierżona przez niego chusta narzucała te zobowiązania. ― A ty się nie ruszaj, bo wtedy on stanie się twoim najmniejszym problemem. Na tych krótkich nogach nie zabrniesz za daleko ― rzucił do dzieciaka, wystawiając w jego stronę rękę z kamerą, jakby mimo drobnego balastu wykonywał znak stopu. Zerknął z ukosa na młodego wymordowanego, przelotnie zahaczając wzrokiem o jabłko, które zupełnie nie pasowało do całości. ― Masz wybór – możemy ułatwić ci życie albo sprawić, że będziesz żałował, że po nas wróciłeś. Osobiście wybrałbym współpracę. Spytałem cię, co jest w plecaku ― słowa ostatniego zdania starannie oddzielił, uświadamiając chłopakowi, że kolejny raz tego nie powtórzy. ― Otwórz go.
Ciężko było mu uwierzyć, że miał tam tylko jedzenie. Skoro wcześniej był tutaj razem z nimi, równie dobrze on i jego znajomy mogli wykorzystać to, że żadne z nich się nie podnosiło i tym samym zabrać wszystko, czym mogliby się obronić.

Świat, jaki go otaczał był daleki od realnego.
Halucynacje?
Przykucnął na jedno kolano i dotknął otwartą dłonią podłoża, po czym zgarnął nieco ziemi pomiędzy palce. Odczucia różnicy w panującej temperaturze, ból i niedogodności związane z ciałem były jak najbardziej realne i prawdziwe. Tak samo możliwość użytkowania mocy.
Podniósł się otrzepując dłonie, powoli rozglądając się. Był pewien, że nie są w Desperacji. Nie w pełni tego słowa znaczeniu. Zresztą, prawdziwość miejsca dla niego w tym momencie była najmniej kłopotliwa. Bardziej ciekawiła go osoba odpowiedzialna za to wszystko. Kto pociąga za sznurki.
Ruszył do przodu, pokonując kolejne dziesięć kroków, które oczywiście odliczył. Najchętniej ruszyłby do przodu pędem, ciekawy gdzie spotka się z granicą mgły, nie mógł jednak pozwolić sobie na zbyt pochopne działania.
- Robi się ciekawie. – mruknął pod nosem kierując się w stronę majaczącego budynku burdelu.
Teraz miał pewność, że to wszystko nie jest rzeczywistością. Jego burdel nie znajdował się w tej okolicy. A na pewno nie był widoczny z miejsca, w którym aktualnie się znajdował. Lewy kącik uniósł się wyżej, wykrzywiając nieprzyjemnie. Spróbował zaleźć jakiś kamień, albo inny przedmiot. Jeżeli takowy znalazł, to po pochwyceniu go, zamachnął się najmocniej jak mógł i rzucił nim w górę, leniwie obserwując jego tor lotu. Czy w coś uderzy, zahaczy, cokolwiek. Po tej krótkiej obserwacji, wsunął obie dłonie do kieszeni i odwrócił się, wracając do reszty, w myślach mając zamiar odliczać kroki do jego towarzyszy.

_Ziemia chrupnęła pod ciężkim butem, na który nacisnęła pięta. Był gotów go zabić
_(ZAJEBAĆ JAK PSA)
_ale coś go powstrzymało. Coś silnego i bezwzględnego. Coś, czemu nie mógł się wyszarpać tak łatwo, choć zaliczył pierwszą próbę — ślepa furia ogarnęła nie tylko ciało, ale i umysł. Naparł na przeszkodę. Zajebię. Zajebię. ZAJEBIĘ tego dzieciaka. Obedrę za skóry. Wcisnę paznokcie w tę jego tępą mordę tak głęboko aż poczuję mięso. Złapię. I zacznę szarpać.
_(szarpać szarpać szarpać)
_A wtedy dokopię się do kości. I będę je łamać. Jedną po drugiej. Jedną po...
_— Co ci powiedział? — Wypowiedzenie tych słów nie musiało dużo kosztować Ryana, ale zareagowanie na nie z jak największym spokojem kosztowało Growa sporo. Ślepia błyszczące od szaleństwa z trudem
_(ZAJEBAĆ)
_oderwały się od chłopca i wbiły w twarz przyjaciela. Zdał sobie sprawę, że się trzęsie — i nie było to spowodowane zimnem. Ogarniała go wściekłość nie do pohamowania. Ręce od razu zwinęły się w mocniejsze pięści, a umysł szeptał scenariusze kompletnie niepasujące do tego, co zrobiłby w każdej innej sytuacji.
_— Puszczaj — warknął, raz jeszcze gwałtownym ruchem strząsając rękę ze swojego ramienia. Szarpnął się, ale jego sylwetka pozostała w miejscu; Grimshaw mógł mieć pewność, że osiągnął przynajmniej połowę sukcesu — zatrzymał go.
_Na chwilę.
_— Nie rozumiesz, Ryū? Ten dzieciak... — Coś stanęło mu w gardle. Grow wsunął palce we włosy, hamując narastający, mrowiący go już w gardle śmiech. Do diabła, co się z nim działo? Dlaczego ludzie, których tak cenił, robili z niego wariata? Dlaczego nie dochodzili do tak oczywistych wniosków?
_Wilczur wciągnął powietrze do płuc. To nie ustabilizowało wewnętrznej furii, ale przyniosło sekundowe ukojenie; jak zimny okład nałożony na rozgrzane do czterdziestu dwóch stopni Celsjusza czoło.
_Mimowolnie znów spojrzał na dzieciaka. Chłopiec przewrócił się i wyrżnął o podłoże. Podłoże, po którym potoczyło się jabłko.
_Chryste, jakie to nierealne. Chore.
_— Robicie ze mnie idiotę — wymamrotał nagle, ze wzrokiem wbitym w owoc, który wydawał mu się zbyt czerwony. Zbyt kolorowy na tle szaro-białej scenerii. — Idiotę, który robi za dużo zamieszania. Ale to gówno prawda. Powinienem je robić. Ty również powinieneś. Grozi nam. Szydzi. — Usta białowłosego się wykrzywiły. — To jabłko...
_(co ci powiedział)
_Grow zacisnął nagle powieki.
_(aż tak naiwny jesteś, aby wierzyć w lojalność obcych — OBCYCH OBCYCH OBCYCH — stworzeń?)
_— Muszę stąd iść. Nie. — Zadarł nagle głowę i otwarł powieki, rozglądając się na boki, jakby był tu pierwszy raz. Albo jakby nagle przypomniał sobie, że przyszedł tu w innym celu i kończy mu się czas, aby ten cel zrealizować. — Wszyscy musimy. To symbol niezgody. Gdzie jest Sheba? Przypierdolę mu za spacerkowanie. EJ! Ty tragiczny chuju ze złamanym nosem, nie odłączaj się od wycieczki!
_Trzymał się na ostatniej nitce. Jeżeli teraz się nie odsunie to ich po prostu
_(ZAJEBIE)

Akapity by Tyrell ©

W ostatniej chwili zacisnął usta w wąską linię, gryząc się przy okazji w język. Gdyby nie przemykający gdzieś z boku cień, z pewnością odkrzyknąłby Growowi równie wulgarnie. Ale trzeba wiedzieć kiedy milczeć. Chociaż mężczyzna nie zatrzymał się, złota tęczówka przesunęła się w bok, próbując wychwycić ponownie tajemniczy cień.
”Dajcie nam odejść”
Przystanął na marnych parę sekund. A potem ruszył wyłaniając się z mgły, ze wzrokiem utkwionym w nowym aktorze na tej marnej scenie.
- Hoh. Jaki waleczny. – drwina przedarła się do wypowiadanych słów. Pstryknął palcami, unosząc lewą dłoń do góry, by wyrwać gwałtownie broń z dłoni jasnowłosego, a następnie odwrócić ją w powietrzu z lufą wycelowaną wprost w łeb młodego agresora. Lewy kącik ust podniósł się, wykrzywiając się nieznacznie jego oblicze.
Co zrobisz ptaszynko?
- Zaatakuj, a odstrzelę ci ten głupi ryj. Rusz się nawet milimetr, a odstrzelę ci ten głupi ryj. Pierdnij, a odstrzelę ci ten głupi ryj. - zamilkł, nadal kierując się do przodu. I wszyscy bogowie mu świadkiem, że nie żartował. Jeżeli chłopak poruszy się choćby odrobinę, Sheba nie zamierzał się powstrzymać i go postrzelić z broni. Może niekoniecznie w tej jego głupi ryj, bo przecież wszelakie informacje w ich przypadku się przydadzą, ale w ramię. A jeżeli i to nie powstrzymałoby go, to i w kolejne. W końcu ramionami nie mówił.
Zatrzymał się dopiero wtedy, kiedy znalazł się tuż przy pozostałej dwójce towarzyszy tej tragikomedii.
- Ej, mówisz, że kto jest tragicznym chujem ze złamanym nosem? – mruknął, kierując słowa do Growa, chociaż na niego nie spoglądając. Skupił uwagę na chłystku i broni, która lekko unosiła się w powietrzu.
- Co znajduje się w tej mgle? Więcej twoich znajomych? – miodowa tęczówka zaiskrzyła niecierpliwością.
- I gdzie jesteśmy? – uniósł wskazujący palec prawej ręki kierując go w górę.
- Co to za kopuła?


Użycie magnetokinezy: 1/3

„Puszczaj.”
Palce ciemnowłosego nawet nie drgnęły, więc co tu mówić o rozluźnieniu przez nie uścisku na to krótkie zawołanie. Niemal przez skórę czuł, że coś było nie tak, ale to coś nie mogło dziać się z winy białowłosego. Srebrzyste tęczówki uważnie obserwowały dzieciaka – w ich oczach pozornie niewinnego – który z jakiegoś powodu nie wzbudzał sympatii białowłosego.
Może powinieneś pozwolić mu zaatakować? Sprzątnąłby dzieciaka w sekundę. Gnojek niczego nie potrafi.
Jeszcze nie.
„Nie rozumiesz, Ryū?”
― Gówniarz mówi nam coś innego niż tobie ― stwierdził, jakby to wyjaśniało wszystkie nieporozumienia. Jakby nie było w tym nic dziwnego. Nie zarzucał mu szaleństwa, a nacisk, który położył na drugim słowie i który był w stanie wychwycić jedynie Wilczur, gdy zniżył głos do tonu, który bez trudu wzięto by za konspirację, świadczył o tym, że całą winę zrzucał właśnie na dzieciaka, który wziął się znikąd. Ale to nie był czas na rzucanie mu się do gardła. Nie, gdy jeszcze niczego nie widzieli. ― Chwila. Tyle potrzebujemy.
Na złamanie go.
Albo na złamanie mu karku.
― Wiesz o czym mówię ― dodał zaraz, jakby pomimo różnicy zachowań, nadal stał po jego stronie, choć to nie żółta chusta go do tego zobowiązywała. Albinos musiał tylko poczekać, nawet jeśli było to trudne, gdy emocje próbowały rozerwać go od środka; gdy coś sprawiało, że nie myślał trzeźwo.
Dłoń Grimshawa zsunęła się z ramienia Growlithe'a. Jakby nie było sensu go dłużej trzymać, gdy dzieciak nieustannie się wahał. Istniała szansa, że Chika nie wytrzyma, jednak to przestawało mieć znaczenie, gdy coś nieustannie ukrywał, a niepewność na jego twarzy była na tyle wyraźna, że nawet gdyby udało mu się ją ukryć, wyryła się w pamięci wymordowanego na tyle dobrze, by odrzucił od siebie myśl, że była ona jedynie złudzeniem. Tylko na moment odbiegł wzrokiem ku odchodzącemu jasnowłosemu, jednak nie trwało to na tyle długo, by dać dzieciakowi czas na ucieczkę, zanim chłód jego wzroku na nowo próbował przyszpilić go do podłoża.
― Masz dziesięć sekund. Raz--
Brzęk.
Był to pierwszy ton zagrożenia, choć ciemnowłosy był w stanie stwierdzić, że nie było na tyle groźne, by z miejsca wykonać gwałtowniejszy ruch. Chłopak, który właśnie celował do niego ze strzelby, zbyt szybko się odsłonił. Tracił czas na gadanie, co mogło świadczyć o tym, że albo próbował ich nastraszyć, bo w nieco podstarzałej już broni brakowało naboi, albo jeszcze nikogo nie zabił – dla kogoś, kto nie miał krwi na rękach, pierwszy krok ku splamieniu ich zawsze był najtrudniejszy.
Jak zawsze zapobiegawczy.
― Wybuchnie ci w rękach, dzieciaku ― rzucił i nie liczył w tym momencie na cudowną interwencję karmy. Mówił tak, jakby już zdążył przewidzieć przyszłość, a nieruchome i pewne spojrzenie, zmierzyło się ze spojrzeniem młodzieńca. Gdyby tylko próbował doszukać się na jego twarzy choć cienia żartu czy kłamstwa, na pewno by go tam nie znalazł. I choć jasnowłosy chłopak nie mógł być pewien, czy Jay próbuje go tylko nastraszyć czy stosował faktyczną groźbę, opętany wiedział, że ciemność, która łypała na niego z wnętrza lufy już zdążyła zgęstnieć na tyle, by wystrzeliwany nabój napotkał na solidny opór. Ciężar broni nieco się zwiększył, choć równie dobrze już wcześniej mogła być na tyle ciężka, by uniesienie jej na wysokość celu męczyło ręce.
Myślenie było czasem równie ważne co działanie.
Szczególnie że już po chwili nieznana siła dobrała się do strzelby, a zaskoczony przeciwnik mógł równie dobrze pociągnąć zgiąć palec na spuście i sprezentować Ryanowi kolejną dziurę w ciele. Niemniej dobrze się stało, że mieli przewagę.
― Nieustępliwy chłopak, co? ― wymruczał pod nosem w ojczystym języku. ― Plecak ― powtórzył z naciskiem, przeskakując wzrokiem na dzieciaka. Na pewno nie chciał, żeby jego kolega stracił głowę, bo kiedy tylko strzelba znalazła się w panowaniu Sheby droga do strzału została utorowana.
Nie zadawał więcej pytań, choć na słowo „kopuła”, mimowolnie wzniósł wzrok ku górze i przemknął nim wzdłuż jakiejś niewidzialnej linii.

___✕ Kontrola cieni: 1/3 posty – zablokowanie wnętrza lufy, dopóki Jinx jej nie przejął.

 Jeżeli była tu osoba, która stała trochę z tyłu całego oddziału, przez co nie mogła dostrzec tego, co działo się na froncie wojennego pleneru, to był nią właśnie Grow. Z zaciśniętymi zębami i z głębokim przekonaniem o własnej nieomylności prawie splunął Ryanowi w twarz. Czuł już, jak kwaśna ślina zbiera mu się na końcu języka, a policzki nieco zapadają do wewnątrz. Powstrzymał się w ostatniej sekundzie, wyszarpując wreszcie ramię i obrzucając go wściekłym spojrzeniem kogoś, kto został zdradzony w najmniej odpowiednim momencie.
 O ile jakikolwiek moment był dobry na zdradę.
 — Szczerze mam to w dupie, o czym dyskutujecie, Ryū. Wiem, co słyszałem — wycedził przez kły, dając wreszcie upust przynajmniej części swojego niezadowolenia. Bo do umysłu wciąż dobijały się te irracjonalne przeświadczenia, że został zostawiony sam w sobie; że Ryan i Jinx zdawali się patrzeć na niego jak na wariata. Albo na kogoś, kto żyje w swoim świecie — nierzeczywistym i bezsensownym. Takim, który nie ma żadnego pokrycia z rzeczywistością.
 A przecież wiedział, co słyszy. Widział twarz tego szczyla, a jego słowa były aż nazbyt prawdziwe. Jak w takich sytuacjach uznać, że było się pomylonym? Że to tylko fikcja? Że wyobraźnia płatała figle, że po prostu coś mu się przesłyszało?
 — On ma broń — wyszeptał nagle...
 … dokładnie w tym samym momencie, w którym odezwał się nowy głos, ściągając na siebie zainteresowanie Wilczura. Białowłosy wyprostował się i zlustrował go nieufnie, choć nic nie wskazywało na to, by dalej targały nim nerwy — tak jakby za pomocą jednego pstryknięcia wszystkie dotychczasowe emocje wygasły, a na ich miejsce pojawiły się komendy nowego systemu — odpowiedzialnego za spokojne, analityczne reakcje.
 Co było bzdurą, bo wewnątrz trząsł się od niepewności. Jak zaszczute zwierzę, które czuje pod żebrami ostry koniec kija wżynający się w skórę i mięśnie i które jest o krok od zaatakowania, choć lata tresury nakazywały mu znoszenie dziecięcych wybryków. Ile mógł się jednak słuchać porad Ryana? Jego wiecznego: „uspokój się, to nic nie da”, gdy wszystko wokół wskazywało na to, że spokój był ostatnią rzeczą, jaką powinien się teraz odznaczać? Nie tylko jak alfa DOGS, ale w ogóle. Jako on sam. Jako osoba, z której próbowano zrobić...
 (on ma broń)
 Wilczur przymrużył ślepia; myśl uderzyła w niego ze zdwojoną siłą. Nie patrzył już na blondyna, który dzierżył na ramieniu strzelbę, jakby nie stanowił żadnego zagrożenia. Wzrok ześlizgnął się na siedzącego na ziemi dzieciaka, który nie tak dawno... Grow był przekonany... choć teraz jakby mniej... Ale widział przecież broń.
 (widziałeś ruch)
 Tak. Widział ruch. Ruch, który kojarzył z orężem.
 Nabrał naraz głębokiego wdechu, by odświeżyć pamięć; głównie jednak potrzebował tej sekundowej przerwy, aby się uspokoić. Czuł już, jak mięśnie przestają napinać się samoistnie i robią to tylko przez to, że tak im nakazywał. Powoli ustępowała dzika furia, która szarpała za jego łańcuchy, będące jedyną nitką łączącą go z człowieczeństwem. Tym razem nic nie powiedział, nie wykonał też żadnego niespodziewanego ruchu. Nie użył mocy nawet po to, by przypalić lewy półdupek... jak mu tam? Heba? Beha? Lecha? choć przecież w każdych innych okolicznościach byłby pierwszy do pokazania efektów działania swoich artefaktów.
 Poczeka.
 Poczeka na rozwój wydarzeń. Na odpowiedzi. Nawet na atak ze strony dzieciaka. Poczeka, będąc w pogotowiu, bo choć dotychczas nie wykazał się chęcią zaatakowania nieznajomych z dystansu, tak gotów był zmienić bieg wydarzeń.

Ujrzawszy, że gówniak wybrał jedyną słuszną drogę, czyli poddanie się, opuścił nieco broń, po czym poruszywszy palcem, przyciągnął ją do siebie I pewnie pochwycił. Nie musiał mówić na głos, że konfiskuje. Skoro dzieciaki tak odważnie sobie poczyniły i ich okradły, to w odwecie on miał prawo do zabrania tego, czego chciał. Nie żeby kiedykolwiek i o cokolwiek pytał. Zazwyczaj brał to, co chciał (pozdrowienia dla Hirokiego). Najpierw sprawdził zawartość magazynku, chcąc się upewnić, czy smark nie próbował ich jedynie nastraszyć, chociaż z drugiej strony patrząc po jego reakcji, kiedy sprawy obrały korzystny wynik dla Jinxa, był niemal pewien, że parę naboi powinno być. Następnie zabezpieczył broń, i zarzucił sobie na ramię, wpatrując się teraz uważniej w dzieciaki, oraz to, co wyciągały z plecaka.
Uniósł górną wargę w niezadowoleniu na informacje o nożach, ale prawdę powiedziawszy, to akurat powinno być ich najmniejszym zmartwieniem. Mimo że w ich sytuacji każda sztuka broni była na wagę złota.
- Nie przeciągajmy tego. Bo szczerze powiedziawszy straciliśmy za dużo czasu na tę pierdoloną zabawę w kotka I myszkę. – warkną, robiąc krok do przodu.
- Więcej szczegółów. To, co was goniło było wielkie, małe, miało postać humanoidalną? Warczało? Wydawało z siebie jakieś dźwięki? Jak złapało cię za nogę. Ręką, pazurami, kłami? Było jedno, więcej? – poklepał zniecierpliwiony palcami o swoje biodro, powoli tracąc resztki cierpliwości, i pozwalając, by irytacja zaczęła niebezpiecznie pulsować.
- Co wiecie o tym miejscu. Jak długo tu jesteście. Widzieliście jeszcze kogoś, oprócz naszego tajemniczego stalkera, który zmacał ci nóżkę?