Halliwell dokładnie wiedział, ile czasu zmarnował w towarzystwie Irlandczyka, ale nigdy nie wypowiedział tejże liczby na głos. Poniekąd nie mogła mu przejść przez gardło; nie przepuszczał, że człowiek z drugim człowiekiem może wytrzymać tyle wspólnych lat, a przecież wiedział, że ówże lata były przepełnione goryczą i tęsknotą, której nie sposób było zapełnić, nawet jeśli przez pierwsze kilka miesięcy zdawać by się mogło, że szelma miał ku temu odpowiednie predyspozycje i nawet czasem mu się udawało. Jednakże jakież one miały wartość na tle ich długowieczności? Żadne, p r a w i e żadne; otóż Anglik miał czasem wrażenie, że marnuje się w tych sztywnych objęciach. To co dawało mu ukojenie, w końcu przestało mu je dawać, toć  to była zaledwie ulotna chwila słabości. Obecność tej jednostki coraz bardziej go męczyła. Dusił się, przebywając z nim w jednym pomieszczeniu i wdychając te samo powietrze. Niegdyś czerpał rozkosz z kontaktu fizycznego, ale teraz wykrzesywał z siebie tylko połowiczą przyjemność, która bardzo szybko przekształcała się w rutynę. Podtrzymywał tę znajomość, gdyż takowa dostarczała mu swego rodzaju stabilizacje w niesystematycznym sposobie istnienia spędzonym na wielu podróżach po zgliszczach europejskiej cywilizacji. Mając go przy sobie, czuł się bezpiecznie, chociaż wiedział, że to tylko iluzja, a rozsiane sińce po jego ciele, a także liczne ślady po ugryzieniach zdobiące skórę tego drugiego, były tego doskonałym wręcz potwierdzeniem. Mężczyzna nadal wywoływał u Halliwella chęć mordu. Miał chujowy akcent, mówiąc szybko, niemal seplenił, a przynajmniej takie doktor odnosił wówczas wrażenie, chociaż rzadko go słuchał na tyle wnikliwie, by zrozumieć, co do niego mówi. Jego skupienie wędrowało w kierunku medycyny i to jej poświęcał najwięcej swojego czasu, mimo iż ta ameba zwykle wtedy wydawała się bardzo zniecierpliwiona i robiła wszystko żeby odwrócić jego uwagę.
   Teraz jego myśli, zresztą jak zwykle, skupiały się w głównej mierze na pasji, w którą wkładał wszelki wysiłek, dlatego przez jedną, cudną chwilę zapomniał, że przez złe warunki atmosferyczne jest zamknięty z Irlandczykiem w karczmie. Dopiero, kiedy kolejni gości pojawili się w lokalu, wprowadzając do niego chłód jesiennego wieczoru, oprzytomniał. Ramiona mu zadrżały z zimna i nie był w stanie tego kontrolować. Potarł jedną dłoń o drugą i wzdrygnął się, kiedy napotkał na sobie spojrzenie wielofunkcyjnego towarzysza podróży. Nie sądził, że ktoś może być jednocześnie kochankiem, kulą u nogi, niewielką pociechą i źródłem migreny, a siedzący na przeciwko mężczyzna stanowił tego żywy dowód. Zerknął na zwartość swojego talerza, a raczej naczynia, które pełniło jego rolę, choć trudno było zgadnąć kim właściwie jest i ucieszył się nieco na widok skąpej, ale zawsze jakieś dawki warzyw. Ostatnio spożywał mięso, tylko mięso i miał dość mięsa. Brakowało mu innych wartości odżywczych.
   Spojrzał na Irlandczyka trochę sceptycznie, trochę kpiąco, a kącik ust mimowolnie uniósł się ku górze w charakterze nikłego, nie dość czytelnego uśmiechu, który posiadał wiele znaczeń; takowe było uzależnione od okoliczności. Serwując go, demonstrował przepaść intelektualną jaka dzieliła go od odbiorcy, a przebywając z tym osobnikiem, odnosił wrażenia, że takowa powiększała się za każdym spędzonym z nim dniem i wymienionym słowem. Odliczał godziny, minuty i sekundy od ich rozstania, przeczuwając, że to tylko kwestia czasu. Miał go po prostu poniżej uszu, a słowo „spierdalaj” było jednym z lżejszych , które chciał mu przekazać, jednak dziś nie był gotowy na kłótnie. Siły z niego uleciały wraz z przebytymi kilometrami, zatem zaledwie pokręcił głową z dezaprobatą, patrząc z czymś na wzór politowania, gdy tłuszcz spłynął szelmie po podbródku.
   — Jedz. Nic nie mów. Jedz — rzucił w ramach odpowiedzi w aluzyjnym jak pies je, to nie szczeka; owe porzekadło pasowało do Shane'a jak ulał. Doktor miał wrażenie, że wilcze geny, które pojawiły się w jego DNA, dominowały w tym momencie nad ludzkimi. W wielu kwestiach zachowywał się jak przerośnięty pies. Dużo szczekał, ale nigdy krótko i na temat. Roznosiła go duma, ale właściwie to nie miał tak naprawdę z czego być dumny. Jedyne co mu wychodziło, to pilnowanie swojego terytorium.  
  Odchylił głowę do tyłu, by nie dostać po nosie udkiem kurczaka. Poczuł natomiast jak na jego policzkach osadzają się spływające po nim krople tłuszczu. Skrzywił się i zacisnął dłoń na widelcu. Pomyślał, że wbicie go do szyi mężczyzny to bardzo kusząca wizja, ale wolał metodę, w której pozbywał się organów  - jednego za drugim dopóty, dopóki nie uleci z delikwenta przytomność.
   Uśmiech na jego ustach się pogłębił, gdy nabrał kawałek mięsa na widelec.  
  — Nic z tego nie rozumiem — odparł, lekko się z nim drocząc. — Jak się na mnie patrzą? — podjął temat. Wiedział, że Irlandczyk nie przesadza, więc nawet nie próbował mu tego wybić do głowy, chociaż czasem musiał reagować. Czuł na swoim karku obce spojrzenia, ale konsekwentnie takowe ignorował; lata praktyki w tej materii robiły swoje.
Rozchylił lekko wargi i, idąc za radą swojego przyjaciela, wsunął odłamek białka do warg. Przeżuwając mięso, wpatrywał się wymownie wprost w szelmę, a na jego twarzy nadal widniał subtelny uśmiech.
  Schudł i Irlandczyk nie musiał mu tego mówić. Wiedział, że stracił na wadze, ale nie miał odpowiedniej motywacji, by znów na niej przybrać. Robił wszystko, by móc utrzymać w ryzach swoje zwierzęce geny i nie szczędził przy tym wysiłków. Nie miał zamiaru przekształcić w bezmyślne zwierzę łaknące przelewu krwi, a takowych na swojej drodze spotykali całkiem sporo, a nawet całe stada. Człowieczeństwo przekształciło się w gruzowisko. Ci, którzy nazywali się ludźmi i nie zostali skażeni przez wirusa X, unikali towarzystwa wynaturzonych potworów, które skaziły ziemię ich przodków i robili wszystko, by do kontaktu z nimi nie do puścić. Czasem ich środki zapobiegawcze było o stokroć gorsze od metod dzikich bestii. Świat stanął na krawędzi upadku, a Halliwell żył w przekonaniu, że jedynie medycyna była w stanie przywołać nań do względnego porządku, a przynajmniej miała zdolności do utrzymania wielu przy życiu.