Przez jego twarz przebiegł cień grymasu. Z każdą kolejną chwilą robiło się coraz ciemniej, a on sam był w głębokiej dupie. Musiał się pospieszyć. W pewnym momencie jednak przystanął, zginając się w pół i łapczywie łapał powietrze. Jak tak dalej pójdzie, to prędzej wypluje swoje płuca, niż złapie psa.
Ruszył dalej, ale tym razem wolniej, musząc zregenerować nieco energii. Niestety, ale nie należał do najwytrzymalszych osób. Nie miał pojęcia gdzie dalej szukać psa. Może, gdyby miał przy sobie jakieś jedzenie, to mógłby go spróbować skusić. A tak?
Wsunął dłonie w kieszenie, rozglądając się na boki.
- Oi, piesku, do nogi. Kici kici kici. – spróbował go zawołać. Zaczął nawet gwizdać, chociaż wątpił, żeby jakkolwiek to zadziało. W desperacji złapał za jakiś samotnie patyk i cisnął nim przed siebie
- Aport!
Tak, na pewno zmutowany pies będzie aportował. Brawo Shion.

Prawdę powiedziawszy, powoli tracił nadzieję, że uda mu się już nie tyle co złapać, a chociaż dogonić. Ujrzeć. Uniósł głowę, spoglądając w niebo. Naprawdę zaczynało robić się niebezpiecznie. Jak tak dalej pójdzie, to nie tylko tamten zwierzak będzie miał przesrane, ale i on sam.
- Pora zawracać, co? – mruknął sam do siebie, prawie szeptem. Przystanął z zamiarem zawrócenia, a potem… a potem usłyszał T O.
Gwałtownie rozejrzał się, chcąc go dojrzeć, ale jak mógł się spodziewać, nie był w stanie. Syknął pod nosem, ponownie ruszając przed siebie.
- Poczekaj! Nie uciekaj! Nie jestem twoim wrogiem! Nie skrzywdzę cię! – krzyknął za nim, mając nadzieję, że stworzenie go dosłyszy i przede wszystkim…. Zrozumie.
- Nie jesteś tutaj bezpieczny! Tamten większy pozwolił mi cię zabrać. Mam czas do zmroku. Potem będzie na ciebie polował! Poczekaj, naprawdę nic ci nie zrobię – próbował, by jego głos brzmiał spokojnie i pewnie. Nie chciał dać po sobie poznać, że w jakikolwiek sposób jest zdenerwowany. Zwierzę z pewnością to wyczuje. Kluczem jest spokój. Oby i w tym przypadku poskutkowało

Lewo
Zwolnił kroku, kierując się w tamtą stronę. Nagle poczuł nadzieję, że jednak uda im się wydostać z tego lasu. I to w jednym kawałku, a nie porozrywani na drobne części. Powoli wyciągnął obie dłonie przed siebie. Z tego co orientował się, to przy psach zazwyczaj pomagał taki gest. Odbierały to jako przyjazne nastawienie. A przecież takie Shion w tej chwili miał.
- Sfora… – powtórzył cicho, kierując się dalej, jednocześnie rozglądając na boki, na wypadek, gdyby jakimś cudem udało mu się go dostrzec.
- Przyjdzie po ciebie. Chcą cię dorwać. Chodź ze mną. Uratuję cię. Nie pozwolę im cię skrzywdzić, dobrze? Obronię cię, dlatego… chodź. – starał się przekonać zwierzę. Jesteś pewien, że posłucha i zrozumie?
Zagryzł wnętrze dolnej wargi. Oczywiście, że nie miał. Ale co innego mu pozostało? Musiał próbować. Wszystkiego.
- Nazywam się Shion. A ty? Masz jakieś imię?

Ciężko było stwierdzić, czy stworzenie go nawoływało, aby udał się w jego ślady, czy też po prostu powtarzał za nim bezmyślnie. Jedno jednak musiał przyznać. Chcąc czy też nie, powoli wychodzili z lasu. Albo przynajmniej tak mu się wydawało, biorąc po uwagę przerzedzające się drzewa.
- Poczekaj! – krzyknął za nim, mimochodem przyspieszając, żeby go dogonić.
- Gdzie idziesz? – chociaż nie spodziewał się odpowiedzi. Zaraz zapadnie zmrok. Co prawda nim bestia ich dogoni, będą mieć jeszcze nieco czasu, ale to i tak nie wystarczyło, by się uratować. Musieli opuścić las. Już teraz.
- Wiesz gdzie jest wyjście z tego lasu? Hej! – prawie biegł, wciąż jednak miał na uwadze, by nie spłoszyć zwierzaka.

Poczuł wewnętrzna ulgę. Nie tylko ze względu na fakt, że jednak wciąż był w pobliżu psa i od czasu do czasu go widywał, ale również dlatego, że wreszcie udało mu się opuścić ten przeklęty las. Przystaną, spoglądając przez ramię na majaczące się w blasku zachodzącego słońca. Udało się, i to jeszcze przed zapadnięciem zmroku. Co prawda Shion wywiązał się ze swojej umowy ze stworzeniem, ale wciąż nie mógł czuć się w pełni bezpieczny. Nigdy nie wiadomo co tamtej bestii odbije.
Zatrzymał się dopiero jakieś dwa metry od psa, przesuwając spojrzenie z jego sylwetki na panoramę Desperacji. Jeszcze trochę i będzie w domu. Nieważne, że Desperacja była piekielnym miejscem i Eden przy niej był upragnionym i wymarzonym przez wielu rajem. To wciąż był jego dom.
- Chodź ze mną. – powiedział z lekkim uśmiechem wyciągając prawą dłoń w jego stronę.
- Czas wrócić do domu. Na Desperację.