Skupianie się na kilku rzeczach na raz nie było zbyt dobrym pomysłem, ale jednocześnie musiał zająć się zwierzęciem, utrzymaniem się w jego umyśle i próbą nie popadnięcia w powolne szaleństwo wywołane oddziaływaniem umysłu bestii na jego własny umysł. Jedną z wad była właśnie potrzeba podzielenia uwagi przy jednoczesnym uważaniu na kilka rzeczy, a granica oddzielająca je była bardzo cienka. I tak niemal cudem było jako takie uspokojenie psowatego, więc gdyby Isma miał fragment wolnej przestrzeni na myślenie, w tym momencie dziękowałby Stwórcy za to, że jego moc w ogóle zadziałała. Mimo wszystko czas zaczynał mu uciekać, a trzeba było jeszcze przetransportować zwierzaka w miejsce bardziej mu naturalne.
Nagle zachciał się wycofać, uciec, byle daleko od ciasnej klatki. Dopiero po paru dłuższych chwilach uświadomił sobie, że to przecież nie są jego odczucia. Spróbował przekonać bestię do ruszenia się, wejścia do transportera. Zachęcał jego myśli zapachem pierzastych zwierząt, kusił możliwością znalezienia pożywienia. Starał się wpłynąć na podstawowe potrzeby, przypomnieć o dość częstym głodzie. Mimo wszystko klatka przecież wciąż nosiła woń kur, stosunkowo szybkiego i smacznego żarcia, które jest na tyle głupie, że zaczyna uciekać kiedy jest już za późno. Musiał przecież zdążyć nakłonić czworonoga do wlezienia w ciasne miejsce zanim skończy mu się czas, bo inaczej stanie się to o wiele trudniejsze. Chcąc osiągnąć cel, obiecał nawet psowatemu coś smacznego, pod warunkiem, że będzie grzeczny.


Przejęcie kontroli nad ciałem - 2/2

Dzieci potrafiły być…. Wyjątkowo irytujące. Co prawda jeszcze za człowieka Shion posiadał młodsze rodzeństwo, którym często musiał się zajmować, to wciąż uważał, że nie ma ręki do takich małych istot. Istot, w przypadku których trzeba było zachować cholernie spore pokłady cierpliwości. Westchnął bezdźwięcznie, starając uśmiechnąć się do niego szerzej. Pochylił się nieznacznie w jego kierunku i szepnął, tak, żeby tylko on mógł usłyszeć.
- Racja. – przytaknął lekkim kiwnięciem. - Ale, tak jak mówiłem, moja mama była ze mną w ciąży. A ty nie wyglądasz na kogoś, kto jest w ciąży, prawda? – starał się mówić łagodnym tonem, takim, jakim powinno kierować się do małych dzieci. Nie był jednak do końca pewny, czy to pomoże. Wzrok uniósł się i powędrował w stronę grupki starszych aniołów, bez problemu wychwytując tego jednego, wskazanego przez dziewczynkę. Na samo wspomnienie słów przez niego wypowiedzianych, przez ciało chłopaka przebiegł nieprzyjemny dreszcz. A co, jeśli zostanie odkryty? Że należy do DOGS? Mimowolnie przez jego twarz przebiegł cień niepewności. Nie mógł jednak pozwolić sobie na dłuższe chwile wahania. I tak stracił już wystarczająco sporo czasu.
- Dziękuję. – zwrócił się do dziewczynki I pogłaskał ją delikatnie po główce, następnie podniósł się I niepewnie skierował w stronę grupy aniołów.
- P..przepraszam… – zaczął nieporadnie, nie będąc do końca pewien, jak zareagują na przerwanie rozmów. - Ale ponoć zna się pan na roślinach. – otworzył skórzaną torbę i wyciągnął z niej pogniecioną kartkę z rośliną, której poszukiwał. - Mógłby mi pan powiedzieć, gdzie ją znajdę? – zapytał wyciągając szkic, by mu pokazać. Może mimo swej negatywności w stosunku do „kundli” wykaże się dobrą chęcią i myślą? I mu pomoże? Oby.

Starał się nie zwracać uwagi na zwierzęce odczucia, ale było to tak trudne jak wiązanie buta jedną ręką. Niby się da, ale trzeba się wysilić i nakombinować. I prawdopodobnie dlatego nagle zobaczył ziemię przed swoimi własnymi oczami, powracając świadomością do prawidłowego ciała. Otarł rękawem wargi, pozbywając się śliny nagromadzonej w kąciku. Przez chwilę miał nawet wrażenie bycia głodnym, ale po nieco dłuższej chwili przypomniał sobie, że jadł wcale nie tak dawno. Podniósł się więc ostrożnie z podłoża, uważając na ewentualną możliwość zawrotów głowy - w końcu nie chciał zbyt szybko znów wylądować na poziomie gleby. Zerknął wreszcie na zwierzę zamknięte już w klatce i przypomniał sobie o tym co mu obiecał.
I jak tu teraz nie wyjść na kłamcę?
Wyciągnął włócznię z ziemi i przeniósł wzrok na pozostałych towarzyszy. Już czekało go nowe zadanie, anioły nawet nie musiały mu mówić, że na niego liczą. Zawsze ostatecznie wszystko spadało na jego głowę, cokolwiek by to nie było. Może to jego brak asertywności, może dobre serce, a może po prostu wyglądał lub był stworzony do odwalania wszelkiej roboty, której ktoś nie chciał się podjąć. Tak czy inaczej, skinął głową i odetchnął dość ciężko.
- To idę go poszukać. Zaraz będę, przypilnujcie tej małej paskudy - rzucił i ruszył w kierunku, w którym odszedł Ursus. I tak jak Xenia liczyła na Ismaela, tak Ismael liczył na szybkie odnalezienie ciemnowłosego skrzydlatego. Im szybciej odeskortują kundla do Desperacji tym lepiej.

Postanowił zignorować ryk dzieciaka I ich przepychanki, choć powinien poczuć się zaistniałej sytuacji współwinny, jakby na to nie spojrzeć. A jednak. Miał ważniejsze sprawy na głowie, dlatego też postanowił się na nich skupić. Niezrażony zachowaniem anioła, który w jego mniemaniu zdawał się być dość nieprzyjemnie nastawiony, żeby nie powiedzieć, że wrogo, odetchnął cicho przed nosem i jeszcze raz wskazał szkic z rośliną.
- Przepraszam, że przeszkadzam, ale…. Naprawdę potrzebuję tej rośliny z rysunku. Jeżeli będzie pan na tyle uprzejmy, żeby mi powiedzieć, gdzie ją znajdę…. Będę bardzo wdzięczny. I już mnie nie ma. Proszę. – powiedział obrzucając krótkim spojrzeniem drugiego anioła, do którego pan zgryźliwy się zwrócił, aczkolwiek i jemu nie poświęcił zbyt wiele uwagi.

- Też się cieszę, że cię widzę - odpowiedział do Ursusa, starając się lekko uśmiechnąć. Mimo sprzeczności poglądów, szanował zdanie drugiego anioła i nie miał zamiaru robić mu wykładu o miłości i dobroci dla wszelkiego stworzenia. Wykopali go z wiadomością, więc chciał po prostu ją dostarczyć, a co z tą wiedzą zrobi drugi mężczyzna - jego sprawa. Równie dobrze może kazać Ismaelowi "się gonić".
- To... stworzenie... zostało zagnane do klatki. Jest gotowe do transportu w każdej chwili - możemy się go szybko pozbyć z Edenu - przekazał, patrząc spokojnie w twarz Ursusa. Dopiero po chwili przeniósł wzrok na piegowatego młodzieńca stojącego zaraz obok. Przymrużył złociste ślepia, mierząc spojrzeniem nieznajomą mu istotę.
- A ty to kto? - spytał. Raczej nie był aniołem, bo by go kojarzył. Z drugiej strony wątpił też, żeby był to jakiś zagubiony człowiek - oni zwykle bywali w dużo gorszym stanie i na ogół unikali spotkań z nieznajomymi. Na krótki moment zerknął na szkic, a potem na drugiego anioła. Był gotowy nawet wyhodować roślinę, ale wolał zaczekać na ewentualny rozkaz lub prośbę. W końcu zagubiony rudzielec równie dobrze mógł chcieć samemu poszukać ziółek.

Nie interesował go nieznajomy, który nazywał się Ismael. Rzucił mu jedynie pojedyncze spojrzenie, i na powrót skupił się na tym, który najprawdopodobniej mógł mu pomóc. To nie tak, że Shion z premedytacją chciał okazać brak szacunku i być po prostu niegrzeczny, ale i tak stracił już wystarczająco sporo czasu na właściwie głupoty i bzdety. Teraz musiał skupić się na wykonaniu zadania do samego końca. I to jak najszybciej tylko mógł.
W napięciu czekał, aż będzie jego kolej, a gdy ta wreszcie nadeszła, ciało chłopca lekko drgnęło pod wpływem nagłej fali strachu, która go napełniła. Z jednej strony wiedział, że to anioł, a przecież anioły powinny być dobre i pomocne, ale nie mógł wyzbyć się wrażenia, że nie jest tu mile widziany i jakby anioł tylko mógł, to chwyciłby go za kark i wrzucił w najciemniejsze odmęty jakiegoś więzienia.
Nabrał więcej powietrza, próbując uspokoić ciało i stłamsić w sobie poczucie zagrożenia i strachu, spoglądając na anioła. A czy to ważne, po co? przemknęło mu przez głowę, ale nie odnalazł w sobie na tyle odwagi, by wypowiedzieć to na głos. Musiał robić to, co chcieli, jeśli chciał zdobyć roślinę i w miarę bezpiecznie wrócić do domu. Coś za coś. Czasami trzeba schować dumę głęboko do kieszeni.
- Mój znajomy medyk poprosił mnie o to, bym to zdobył. Nie wiem dokładnie po co mu to, ale to dobra osoba. Pomógł już wielu nie oczekując niczego w zamian. Przyjaźnię się z nim i czasami, kiedy mogę, mu pomagam, szukając czystej wody czy właśnie medykamentów i roślin. Dlatego szukam jej od dłuższego czasu. Nie chcę źle, przepraszam, jeśli tak odebraliście moją wizytę. – pochylił lekko głowę w geście pełnym szacunku.

- Może wybijmy całą Desperację, żeby pozbyć się zła? Tylko nie zapomnijmy zaczepić się o Miasto - prychnął żartem, uśmiechając się zadziornie. Nie miał tego serio na myśli, co musiało zostać zauważone nawet przez tego ponuraka. Nigdy, przenigdy nie chciał nikogo uśmiercać, a każda istota, którą musiał pozbawić życia przez rozkaz, wbijała mu się w pamięć i już na zawsze tam zostawała. Całe szczęście nie było ich wiele.
Pochylił się w lekkim ukłonie i rzucił jeszcze jedno spojrzenie nieznajomemu, który wyraźnie go olał. Skoro tak, to nie miał co zawracać sobie nim głowy, cała reszta zapewne dałaby sobie z nim radę, jeśli spróbowałby coś wywinąć. Udał się więc po sprzęt, choć większość miał już przy sobie. W drogę powrotną ruszył bogatszy tylko o kawałek mocnego sznura, zapałki i szamane w międzyczasie jabłko, które złapał w celu zaspokojenia głodu, który udzielił mu się po uspokajaniu psowatego. Cała reszta, którą miał wcześniej, nadal pozostawała przy nim. Chyba nie potrzebował niczego więcej.