Znał takich, którzy z chęcią wyprawiliby się na krucjatę przeciwko złu pleniącemu się na Desperacji. Problem tkwił tylko w tym, że to oni, anioły, schrzanili sprawę i pozwolili na to. Tysiące, a właściwie setki tysięcy aniołów spokojnie mogły doprowadzić Ziemię do stanu użytecznego. Wystarczy wziąć za przykład Eden, który, mimo wszystko, znajdował się właśnie na skrawku tej pozbawionej życia pustyni. Może nie wyleczyliby wirusa zesłanego przez samego Stwórcę, ale mogli złagodzić skutki zdziczenia przez dostarczenie chorym normalnych warunków życiowych - dostatecznej ilości wody oraz pożywienia, zapewnienie bezpieczeństwa, a może nawet edukacji, której mimo wszystko większość tam nie miała. A skrzydlaci po prostu zajęli się szpitalem i... swoimi sprawami, jakby zapominając o swoim powołaniu.
Mimo wszystko, nie mógł nikogo do niczego zmusić... Co najwyżej powstrzymywać akty agresji i mordy.
Totalnie olał wzrok starszego anioła, spoglądając znów na nieznajomą mu, piegowatą istotę. Świetnie. Wcześniej został zignorowany, a teraz będzie musiał z tym kimś współpracować. Vex z trudem powstrzymał się od ciężkiego westchnięcia, zamiast tego przywołał na swoją dość dziwną, jak na anioła, twarz całkiem przyjazny i ciepły uśmiech.
- Jestem Ismael Vex, anioł drugiego zastępu - przedstawił się i pochylił w delikatnym ukłonie. Mimo wszystko, jeśli musiał znosić towarzystwo kogoś, kto nie był aniołem, a mógł się jakoś przydać, to wolał atmosferę pozytywną zamiast ciężkiej aury ogólnego focha. - Jeśli chcesz nam pomóc, to chodź, nie powinniśmy długo czekać - dodał i ruszył w kierunku wozu, opierając włócznię o ramię. Wolał nie musieć znów włazić w umysł bestii w celu uspokojenia jej, przez co chciał jak najszybciej ruszyć w podróż.
Wyszczerzył się ciepło do Bonnie, przywitał się i wziął kolejnego gryza jabłka.

Tak jak się spodziewał, na tym świecie nie ma nic za darmo. Z drugiej strony poczuł małe rozczarowanie postawą anioła. Czyż niebiańscy wysłannicy nie powinni być pomocni, bezinteresowni? Czy nie na takich się kreowali krocząc pośród Desperatów, głosząc na prawo i na lewo, że są po to, by pomagać? Co za bzdura i bujda. Właśnie widać, jak bardzo anielscy mieszkańcy Edenu są skorzy do pomocy.
Aczkolwiek Shion nie pozwolił sobie na wypowiedzenie na głos swoich wątpliwości. Urodził się i wychował na Desperacji, jako tako znał prawo, jakie tam rządziło. Wystarczyło dostosować się do tego, nawet tutaj, na świętych ziemiach i powinno być dobrze. Powinno, huh.
Skłonił delikatnie głowę w geście podziękowania, po czym ponownie spojrzał na anioła a w jego brązowym spojrzeniu zaiskrzyła wdzięczność.
- Dziękuję bardzo. Oczywiście, że to uczynię, z przyjemnością. – odpowiedział I jeszcze raz pochylił głowę, tym razem w geście pełnym szacunku, a następnie podążył w stronę wozu, gdzie przywitał się z każdym osobna. Musiał zachowa pozory. Uprzejmy, ułożony, dobry.
- Shion. – przywitał się z aniołem zwanym Ismaelem I skinął głową, kierując swoje kroki w stronę wozu, wykazując zainteresowanie tym, co znajduje się w środku.
- To jakieś zwierzę? – zapytał próbując dostrzec to, co jest w środku. - Niebezpieczny?

Jak widać jego pytanie spotkało się z totalnym zignorowaniem. No cóż, nie zamierzał już więcej pytać, a po prostu wciągnąć swoje dupsko i zrobić to, co trzeba. Byłe wreszcie dostać w swe łapy to, po co tutaj przyszedł i jak najszybciej wrócić na swoje tereny. Szkoda, że jego powrót nie zapowiadał się zbyt szybko.
Przymknął powieki, wsłuchując się w odgłosy płynące z przyrody oraz wozu, który pokonywał kolejne metry. Ale ten mały, wredny bękart musiał się odezwać. Jeszcze w tak bezczelny sposób. Miał ochotę złapać ją za gębę i wykopać z wozu. Widać, że była córeczką tatusia. Musiał jednak się pilnować i zgrywać grzecznego, spokojnego chłopaka.
W pierwszej chwili postanowił ją zignorować, jednakże bardzo szybko zdał sobie sprawę, że reszta skrzydlatych wyczekuje jego odpowiedzi. Musiał coś wymyślić. Coś sensowego.
- Twój ojciec to bardzo mądry anioł. – zwrócił się do tego małego paskudztwa, uśmiechając do niej delikatnie, chcąc nieco połechtać jej ego. - Ale… czy ktokolwiek inny oprócz Boga ma prawo decydować o życiu i śmierci? O tym, kto może a kto nie, żyć? Wydaje mi się, że tylko Kreator ma do tego prawo, nikt więcej. – próbował mówić łagodnie i dobierać tak słowa, by dziewczynka zrozumiała co miał na myśli. - Wielu wymordowanych to dobre osoby. Żyją w spokoju, nikomu nie szkodzą, nie przeszkadzają, ba, nawet pomagają innym. Niektórzy z nich to dzieci zrodzone z miłości dwóch wymordowanych. Uważasz, że powinno pozbawić się życia niewinną istotę tylko dlatego, że jest wymordowanym? – przechylił lekko głowę w bok - Ponadto pasterz kocha wszystkie swoje owieczki. I zawsze przygarnia z otwartymi ramionami te, które na początku się zagubiły, ale odnalazły swoją drogę do niego. Myślę, że świat nie dzieli się na biały i czarny, na dobry i zły. Nie powinno osądzać się innych po tym, do jakiej rasy należą, ale po tym, jacy są tutaj, w środku. – przyłożył swój palec do jej klatki piersiowej, gdzie biło malutkie serduszko. Odsunął się po chwili mając nadzieję, że wystarczająco nakarmił jej ciekawość.

Śniegu się nie spodziewał, ale w sumie nic przeciwko nie miał. Zawsze to jakieś urozmaicenie, a i rzucać na dziurach tak nie powinno. Anioł zastępu wspiął się na wóz i zajął miejsce, psychicznie przygotowując się do drogi i wypatrywania ewentualnych niebezpieczeństw.
Słuchanie młodej i jemu odrobinę działało na nerwy, ale nie do tego stopnia, by myśleć o wrzuceniu jej w krzaki przy ścieżce. Wiedział zresztą, że każdy jego czyn zostanie zaraportowany do jej kochanego ojczulka, którego obecność i głos znosił nad wyraz słabo. Momentami jego anielska cierpliwość była bardzo mocno naginana przez mądrzącego się "starca", który zresztą był pewnie młodszy od niego. Nie rozumiał skąd w niektórych aniołach tyle nienawiści i gniewu. Zwłaszcza w tych młodszych, urodzonych po apokalipsie lub parę stuleci przed nią.
Tato mówi, że Ismael nawet tego nie potrafi, bo nie chce łapać mutantów!
- Ej! - odezwał się wreszcie, wyrywając się z zamyślenia i przenosząc wzrok na Bonnie. Poczuł się szczerze urażony. - Ja po prostu nie chcę ich zabijać, okej? - wydął lekko wargi, robiąc nieco udawanie smutną minę. Na widok krwi dostawał mdłości, a każda istota, którą pozbawił życia, prześladowała go potem. Pamiętał każdą ofiarę pomimo tysiącleci swojego istnienia. Przychodziły w koszmarach, w wyrzutach sumienia, a czasem przypominał o nich głos ukryty w jego głowie, bardziej irytujący niż ojciec Bonnie.
- To żywe stworzenia, jak my. Nie mamy prawa odbierać im najcenniejszego daru, jaki dostajemy. Pan wcale nie chciał ich zabić, dał im drugą szansę, chciał ich oczyścić - stwierdził, a jego twarz nagle stała się pozbawiona emocji, nieco straszna. - To my przyczyniliśmy się do tego, jacy się stali. Wiele aniołów po przybyciu na Ziemię dbało o siebie, a nie odbudowę świata - dodał, kładąc obie dłonie na kolanach. - Zrozumiałabyś, gdybyś spędziła choć dobę poza Edenem.
W głosie Ismaela zabrzmiał smutek. Niektórym aniołom łatwo było obwiniać wymordowanych o całe zło, bo znali tylko płynące mlekiem i miodem miasto, które stworzyli dla siebie. Ciemnowłosy twierdził, że to warunki życiowe zmusiły ludzi do zmiany w potwory. Byłoby zupełnie inaczej gdyby mieli dostęp do pożywienia i czystej wody. Zastępowy zamknął oczy i pochylił głowę.

Westchnął ciężko, pochylając głowę bardziej i kręcąc nią nieco. Może i był raczej ufnym stworzeniem, które nie podejrzewało innych o możliwość poderżnięcia mu gardła, ale nie dopuszczał do siebie myśli, że rudzielec mógłby się na nich rzucić z pazurami i zębami. Było czterech na jednego, każde z nich władało jakimś żywiołem czy umiało inne magiczne rzeczy, a chłopak nie wyglądał na groźnego. Nawet jeśli był wymordowanym, to raczej nie jakimś ogromnym niedźwiedziem.
- Bonnie, masz obok siebie jednego z najstarszych aniołów zastępu, który będzie cię chronił w każdej chwili. Chcesz się przytulić? - zwrócił się bardzo łagodnie do dziewczynki, obdarzając ją spokojnym, ciepłym uśmiechem. Dziwił się jej reakcji na Shiona, który wyglądał bardziej ludzko od niego. Nie miał w końcu mnóstwa dziwnych tatuaży i czarno-złocistych gałek ocznych, wygolonego jednego boku, groźnej włóczni. W ogóle nie wydawał się mieć żadnej broni, ale z doświadczenia Vex wiedział, iż po mieszkańcach Desperacji można spodziewać się wszystkiego. Nawet tego, że dziesięciolatek spróbuje wbić ci w żebra kawałek zostrzonej blachy tylko dlatego, że masz pół butelki wody.
- Pozwoliłbyś mi na chwilę zajrzeć w twój umysł? - zapytał Shiona, choć spodziewał się raczej odpowiedzi przeczącej. Nie miał zamiaru grzebać mu we wspomnieniach i przeglądać wszelkich spraw prywatnych, ale dzięki użyciu mocy miałby możliwość poznania emocji, zamiarów i możliwe, że rasy rudowłosego. Chciał pokazać młodej, że nie musi się obawiać ich towarzysza... a przy okazji wiedzieć, czego ewentualnie się wystrzegać.

Właściwie ani razu nie zaprzeczył, że jest wymordowanym. Nikt tak naprawdę nie pytało o jego przynależność rasową, a i sam Shion jakoś nieszczególnie wychylał się z tym, by wykrzyczeć na głos o swojej rasie. Z drugiej zaś strony słowa dziewczynki nieco go rozbawiły, choć bynajmniej nie w złośliwy sposób. Uśmiechnął się do niej w pobłażliwy sposób i uniósł jedną dłoń, przytykając ją do swojego czoła.
- Spójrz tylko na mnie. Jestem niewiele wyższy od ciebie, z pewnością moja waga jest równie piórkowa co twoja a dłonie mam małe I nieporadne. Naprawdę uważasz, że mógłbym stanowić jakiekolwiek zagrożenie? Ponadto oprócz tego, że jestem mały i słaby, jestem sam. A ty jesteś w otoczeniu przyjaciół. I to z pewnością silnych. – uśmiechnął się do niej, poprawiając się wygodniej i podciągnął nogi pod siebie.
- Chcę jedynie zdobyć potrzebne zioła, to wszystko. Nie stanowię żadnego zagrożenia. – przekręcił głowę w stronę tego, który siedział z nimi z tyłu prawdę powiedziawszy będąc nieco wybitym z rytmu.
- Zajrzeć do mojego umysłu? – zapytał zaskoczony, kręcąc przy tym głową, a jego policzki pokryły się czerwonymi rumieńcami. - Dlaczego? Będę się czuł, jakbym stał przed tobą zupełnie nagi. To wstydliwe. Dlaczego chcesz to zrobić?

Zmarszczył brwi, czując irytację z powodu zachowania dziewczynki. Mała, rozpieszczona smarkula. Inaczej tego nazwać się nie dało. Jasne, zdawał sobie doskonale sprawę z tego, co tutaj robił. I przede wszystkim to, że stąpa po naprawdę delikatnym lodzie, ale jeżeli ten dzieciak się nie uspokoi, to przeczuwał, że będą jeszcze większe kłopoty. Zwłaszcza, że dzikie zwierzę zdawało się być z każdą kolejną chwilą coraz bardziej zdezorientowane i wystraszone. Zbyt długo przebywał na Desperacji, żeby nie wiedzieć, jak ostatecznie może się to skończyć.
A jak widać żaden z aniołów nie kwapił się do jej okiełznania.
- Przestań. – odezwał się wreszcie. Jego ton nie był ostry, aczkolwiek nie należał również do łagodnych. - Przestań zachowywać się jak rozkapryszona księżniczka. Świat nie kręci się dookoła ciebie i twoich tupnięć. Teraz może jeszcze żyjesz w iluzji, że to, co mówisz, jest prawdą, ale kiedyś upadniesz na twardą ziemię i wreszcie zrozumiesz, że świat nie jest czarny i biały, a kolorowy. Posiada wiele barw i odcieni dobra, tak samo jak i zła. – podniósł się i przykucnął dotykając dłonią klatki pod sobą.
- Uspokój się, bo go denerwujesz. Wystraszone zwierzę jest najbardziej niebezpieczne, bo atakuje na oślep, chcąc się ratować. Jest zdesperowane. Jeżeli się nie uspokoisz, to on się uwolni i wtedy wymordowani będą twoim najmniejszym problemem. – uniósł na nią spojrzenie brązowych, pewnych siebie oczu. - Proszę.

Spróbował nie parsknąć śmiechem, co i tak zakończyło się uniesieniem kącików ust w górę. Nie miał siły na przegadywanie małej, bo po prostu ciężko było to zrobić. Najlogiczniejszy argument odbijał się jak szyszka od kamiennej ściany. Tylko dziecięca logika byłaby w stanie pokonać upartość Bonnie, a jego nigdy nie obdarowano dzieciństwem, przez co dar przekonywania na ogół na nieletnich nie działał. Chyba, że nie mieli tak twardego umysłu jak obecna tu dziewczynka. Co innego, że również wychowanie mogło tak działać. Była zbyt niewinna i niedoświadczona na pojęcie niektórych rzeczy, a Ismael zdecydowanie nie zamierzał wpajać jej zasad rządzących światem. Sama musiała się tego nauczyć, bo inaczej nic z tego nie wyjdzie.
Coś było nie tak. Dziwne uczucie zaczęło towarzyszyć anielskiej duszy, ściskać ją w garści i tłamsić. Ciemnowłosy spojrzał na twarz Shiona, a potem na oblicze małej anielicy. Zachowywała się dziwnie. To już nie była dziecinna podejrzliwość, wychowanie przez ojca pałającego niechęcią wobec istot zarażonych wirusem. Poczuł silne bicie własnego serca, rozpoznał nieprzyjemne uczucie, które nagle go wypełniło. Jak w ciemnym, nieznanym lesie. Jak w zbyt cichym zaułku Desperacji, gdzie może czaić się wróg. Niepokój. Nie mógł się poddać jego wpływowi, nie mógł pozwolić, żeby wyprawa zakończyła się niepowodzeniem przez głupie uczucie.
- Bonnie. Bonnie, spójrz na mnie - powiedział jak najbardziej stanowczo w tym stanie mógł. Jeśli dziewczynka to zrobiła, sprawdził jej źrenice. W strachu powinny być duże, a biorąc pod uwagę również miotającego się jeszcze bardziej psa, zdecydowanie coś próbowało na nich wpłynąć. W końcu Bonnie nie miała powodu do strachu, skoro znajdowała się na wozie z trzema dorosłymi aniołami, a wcześniej nie wyrażała obaw związanych ze stworem zamkniętym w klatce. Gdyby czuła się z tym źle, po prostu by nie pojechała razem z nimi. - Skup się na czymś miłym i oddychaj głęboko. Przede wszystkim, oboje spokój.
Sam również próbował odwrócić swoje myśli od strachu, skupić na konkretnym wydarzeniu z przeszłości. Z niepokojem rozejrzał się po otaczającej ich okolicy, wypatrując źródła zagrożenia. Zwilżył wargi, które wyschły mu nagle. Próbował wypatrzeć wroga, bo przecież to było jego zadaniem. Co prawda nie strzegł teraz granic Edenu, ale musiał strzec swoich pobratymców oraz ładunek zwierzęcy.
- Czy jesteśmy w stanie jechać szybciej? - zapytał cicho dwójkę siedzącą z przodu. Nie chciał się poddać okropnemu uczuciu, ale pchnęło go ono do pytania. Pragnął wydostać się jak najszybciej z jego objęć, odetchnąć z ulgą i znowu cieszyć się ładnymi widokami. Nie wymagał przecież wiele, prawda? Teraz mogłoby się wydawać, że jednak wymaga.


//Możesz go użyć jako NPC, Yuu. Nie ma litości dla niegodziwców kont, które nie mają już sensu bytu. Tylko najlepiej, żeby przeżył. Może kiedyś go wrócę.