— Niesamowity! Mogę dotknąć?
 Wyprostował się na miejscu, zaraz jednak posyłając kobiecie łagodny uśmiech.
 — Wybacz, ale nikomu nie pozwalam go dotykać — cofnął kitę za plecy.
 Musiał się nieco zastanowić, gdy spytała, czy miał gdzie mieszkać. Jinx zawsze znajdywał dla niego pokój albo chociaż jakiś ciepły kąt, ale to grało raczej rolę noclegu, niż rzeczywistego miejsca, w którym mógłby posiadać swoje rzeczy i zostawić je tam na amen. Prawda była taka, że na razie zatrzymywał się wszędzie, gdzie tylko się dało.
 Już otwierał usta, chcąc udzielić odpowiedzi, gdy w drzwi do jadalni zaczęło coś uderzać. Dźwięk był dziwny, metaliczny. Dzieciak nie ruszył się z miejsca, bo teoretycznie nie miał ku temu powody. Powód pojawił się dopiero gdy ktoś uchylił drzwi.
 Metalowy ptak wyglądający na kruka wparował do wnętrza, od razu odnajdując młodego wymordowanego. Ten od razu zrozumiał. Przechwycił droida i rozwinął przymocowaną do mechanicznej nogi wiadomość. Analiza tekstu zajęła mu ledwie kilkanaście sekund.
 — Muszę się zwinąć, to pilne — westchnął rozdrażniony, że znów pokrzyżowano mu plany. — Zrobię co w mojej mocy, by znaleźć was jeszcze przed wyruszeniem na poszukiwania, ale niczego nie obiecuję. Najwyżej za posiłek odwdzięczę się jakoś inaczej i przy innej okazji. Przekaż swojemu Yury'emu, że Jinx mnie wezwał. Powinien zrozumieć — na koniec ukłonił się grzecznie i pożegnał, czmychając do wyjścia razem ze swoim metalowym ptaszyskiem.

z/t x2