Havoc zerknął z ukosa na ten harmider, ale nie interweniował w żaden sposób. Już dawno nauczył się traktować ludzi jako niezbędny element krajobrazu, a ich obecność ignorować, jednak nawet on posiadał granice tolerancji. Każde przekleństwo, które padło z ust tego nieokrzesanego i niewychowanego nastolatka raniło jego uszy. Starsza kobieta, która chciała go na siłę edukować, też nie była lepsza w tej materii. Uciszcie się w końcu, wybełkotał w myślach.
Wzdrygnął się nieznacznie, kiedy tuż nad jego ramieniem rozległ się cichutki, dziecięcy głosik. Odwrócił głowę w tamtym kierunku, pieronując dziewczynkę chłodnym spojrzeniem. Ich jasny, błękitny kolor tylko spotęgował te wrażenie.
Dziecko najprawdopodobniej nie było w stanie wczytać się w treść książki z powodu dzielących je i lekturę barierę językową. Na półce Havoca znajdowały się głowie tomy w przekładzie niemieckiemu i angielskim, sporadycznie w jego bibliotece znajdowały się też te w języku francuskim, niektóre były w japońskim - głównie te, które zostały wydane w tym języku. Te wydanie „Fausta” było w rodzimym języku - niemieckim.
— Dramat autorstwa wybitnego, niemieckiego prozaika, dramaturga i poety, Johanna Wolfganga von Goethego, napisany w latach 1773–1832 — odpowiedział na jej pytanie, całkowicie bezemocjonalnym głosem, jakby słowa te były autorstwa androida, a nie człowieka.
Wykrzywił usta w charakterze subtelnego, ledwo dostrzegalnego uśmiechu – oznaka zachwytu nad twórczością Goethego.  
— Okładka została zastąpiona przez grubą oprawę. Niestety książka jest starsza nawet ode mnie, zatem gdy ją nabyłem, była już mocno podniszczona — wyjaśnił krótko, szybko, ze złym akcentowaniem słów, zatem istniało spore prawdopodobieństwo, że dziecko zrozumiało tylko pojedyncze wyrazy. Japoński w mowie nie był jego mocną stroną, nigdy też się nie starał, by się taki stał.
Nie lubił dzieci, miał zatem nadzieje, że dziewczynka szybko zmieni obiekt swojego zainteresowania, może właśnie dlatego znów postanowił skupić się na treść dramatu, którego znał prawie na pamięć przez częste sięganie po niego.

PS Pomieszałem kolor czcionek.

Zerknął kolejny raz na dziewczynkę, bo właśnie zaskarbiła sobie u niego nić sympatii. Mądre dziecko. Znała się na rzeczy.
— Wiem, ale dziękuję za szczery komplement — powiedział z typową dla siebie skromnością i ponownie wrócił do lektury, tym razem nie odwracając wzroku od książki, aż do momentu, kiedy drzwi do gabinetu otworzyły się ponownie, co było dla niego jasnym sygnałem, że nadeszła jego kolei. Schował książkę i okulary, po czym wszedł do gabinetu i zamknął drzwi, pozostawiając za swoim plecami tę hołotę, która najwyraźniej nie wiedziała, że w szpitalu powinna panować cisza. Zdjął maseczkę, która bądź co bądź zniekształcała wypowiadane przez niego słowa.
— Dzień dobry. Owszem, nazywam się Mike Havoc — przywitał się z mężczyzną uprzejmie, choć w tonie jego głosu nadal nie przyplątała się żadna emocja, jakby w ogóle ich nie posiadał. Zawiesił torbę na oparciu krzesła, po czym na nim usiadł. — Na skutek systemu obronnego ograniczonego organizmu żywego mój nadgarstek został wyłamany ze stawów. Wymaga prześwietlenia, by dokładnie zlokalizować miejsce złamania oraz jego zasięg — powiedział rzeczowo, zanim doktor, który notabene nie wzbudził jego zaufania, zdążył zapytać o jego dolegliwość. — Proszę się tym odpowiednio zająć i dołożyć wszelkich starań, aby przywrócić rękę do dawnej sprawności — dodał, zerkając lekarzowi prosto w oczy. — Bardzo ją lubiłem.

Mimo wszelkich wątpliwości, głównie spowodowanych niechęcią do konsultowania swojego stanu zdrowia z fachowcami w tej dziedzinie, Mike Havoc musiał przyznać, że Dr F. Dunbrock był osobą na odpowiednim stanowisku - kompetentną, mającą fach w ręku. Miał zatem szczęście, że akurat trafił na jego dyżur. Pozwolił sobie nawet na subtelny uśmiech, kiedy przemieścił się do sąsiadującego, dobrze wyposażonego pomieszczenia. Przez jej stan i rozległe obrażenia, była całkowicie sparaliżowana - nie mógł wykonywać nadgarstkiem nawet najmniej złożonych ruchów, zatem utrzymanie go w bezruchu było aż nazbyt proste. Wstrzymał również oddech, kiedy sprzęt medyczny został uruchomiony i zrobił mu zdjęcie.
— Taki bałagan powinien być niedopuszczalny w placówkach takiego kalibru — mruknął pod nosem w ramach komentarza na słowa mężczyzny i zgodnie z poleceniem wrócił do gabinetu. Usiadł tym na swoim poprzednim miejscu i czekał cierpliwie, aż lekarz do niego dołączy. W tym czasie odwinął prowizoryczny kompres i usztywnienie, które zrobił w domowych warunkach.
Kiedy mężczyzna w końcu pojawił się drzwiach, oczy informatora skupiły się na nim. Wsłuchał się w postawioną diagnozę i patrzył jak wpisuje ją i dołącza resztę dokumentacji najprawdopodobniej do elektronicznej kartoteki, aż w końcu przyszedł wyczekiwany długo przez rodzimego obywatela M-5 moment. Nastawienie nadgarstka. Zabieg ten nie należał do przyjemnych, dostarczył Havocowi zalążek bólu, wyczuwalnego nawet przez uszkodzony chorobą genetyczną układ nerwowy, jednak jego piętno nie odbiło się na jego twarzy. Była nadal spokojna i pozbawiona jakiekolwiek grymasu, kompletnie niewzruszona. Opatrunek unieruchamiający był zdecydowanie lżejszy od swojego poprzednika - gipsu i bardziej praktyczny. Podstęp medycyny był chyba jedyną akceptowalną przez kogoś takiego jak Mike, który utknął w dawnych czasach, zmianą prowadzącego świat ku lepszemu.
— Dobrze, panie doktorze — zgodził się machinalnie, tym razem deklarując się, że dostosuje się do lekarskich zaleceń, choć rzadko słuchał w tej materii kogokolwiek i polegał na własnej wiedzy, która z pewnością nie była tak rozwinięta jak tego lekarza. — Czy to już wszystko? — zapytał, bo bardzo chętnie opuściłby już to miejsce, którego notabene miał już dość. Znów nasunął na twarz maseczkę, która częściowo zasłaniała jej bladość. Kiedy wyjdzie za drzwi, znów natężenie zarazków wzrośnie. Jego organizm nie był szczególnie odporny na takowe, zatem wolał się zabezpieczyć.

 Obawiał się, że wraz ze zbliżeniem do sądnego dnia podda się wątpliwościom i zrezygnuje z ofiarowanej mu szansy. Dotychczas nie pomyślał o możliwości odwrócenia dawnej operacji; po co miałby to robić, skoro jego życiu nie zagrażało żadne niebezpieczeństwo? Nie rozważał wyhodowania organów na bazie własnego kodu genetycznego, zwyczajnie starał się nie myśleć o zmechanizowaniu, chociaż był to problem, który zawsze w jakimś stopniu mu przeszkadzał. Kiedy jednak stał przed drzwiami gabinetu, nie czuł żadnego zawahania. Podjął tę decyzję już dawno temu i nie zamierzał teraz się wycofać.
 Zapukał, a później wszedł do środka. Obrzucił pokój przelotnym spojrzeniem, które ostatecznie ulokowało się na zmęczonej twarzy lekarza. W pewnym sensie wyglądali podobnie – obaj pozbawieni energii. Eliminator nie pokazywał po sobie ani ekscytacji, ani strachu, raczej zobojętnienie, jakby załatwiał rutynowe sprawy w urzędzie. Opłacał rachunki, wysyłał list, cokolwiek. Był spokojny. Skinął głową i usiadł na wskazane krzesło, a jej twarda powierzchnia bynajmniej nie godziła w jego wymóg wygody.
 Czekał cierpliwie na kolejne słowa lekarza, zaś czas dłużył się i dłużył. Nie brakowało mu cierpliwości, ale pewne sprawy chciał mieć jak najprędzej za sobą. W trakcie, gdy mężczyzna wypełniał stos papierów, wzrok okularnika dokładniej prześledził wnętrze gabinetu. Nigdy nie przepadał za przychodniami czy szpitalami, emanowały specyficzną aurą. Chyba każdy pacjent to wyczuwał.
 Wyprostował się i skoncentrował na podsuniętych papierach, by zaraz zapoznać się z ich treścią.
 — To zrozumiałe — mruknął, dostrzegając fragmenty podkreślające ryzyko związane z operacją i inne aspekty prawne. Sięgnął po długopis na sprężynce i po przeczytaniu całości dokumentów począł składać w odpowiednich rubrykach swój podpis. — Nie szkodzi. — Nie przywiązywał w tej chwili uwagi do grzeczności. — Jak dokładnie przebiega cały zabieg i jak szacuje pan czas na jego wykonanie? — Uniósł nań oczy znad oprawek okularów i oddał papiery. — Kiedy będę w stanie wrócić do czynnej pracy?

 — Zgadza się — potwierdził, kiwnąwszy nieznacznie głową. Skupił się na monologu lekarza, szukając między słowami czegoś, co powinno go zaalarmować, co może uświadomiłoby mu jakąś szkodliwą niewiedzę na temat przebiegu i konsekwencji operacji, ale nic takiego nie znalazł. Zdawał sobie sprawę, że niektórych rzeczy nie da się przewidzieć ani im zapobiec bez wcześniejszego przygotowania, ale pokładał wiarę (a raczej starał się pokładać) w umiejętności personelu medycznego. Zgodził się podjąć to ryzyko z wizją prędkiego powrotu do służby jako bardziej ludzka wersja siebie. Czy zmieni to coś wyłącznie na płaszczyźnie fizyczności czy wpłynie także mentalnie…?
 — Miesiąc to absolutne minimum.
 Powstrzymał się przed jawnym okazaniem drobnego nieukontentowania. Wiedział, że bez odpowiedniej rehabilitacji i czasu na powrót do poprzedniej kondycji zrywanie się na misje byłoby z jego strony całkowitą głupotą.
 — Tak. — Poprawił machinalnym gestem okulary na nosie. — Co się stanie w przypadku odrzucenia przeszczepu?