Gada i gada. Czy coś gorszego mogło go spotkać? Owszem, mogło. Nie wierzył w to, że ta kobieta miała tupet tak nawijać przy Vellardzie, jakby nie wiedziała kim on był. Nie znała plotek? To czym ona się zajmuje? Ma jakieś inne zainteresowania, nie licząc sprzątania? Nieświadoma tego, że teraz w każdej chwili może pożegnać się że swoją pracą, kiedy tylko przegnie pałę. A cierpliwość Vellarda kończyła się z każdym słowem kobiety.
Wywrócił oczami. Pomimo tego, że nie widział, jego gałki oczne działały prawidłowo. Najgorszy był taki cywil, który mało wie, dużo gada. Nic tylko takiego odstrzelić. Cierpliwość Vellarda skończyła się z ostatnim słowem dziewczyny. On nawet nie westchnął. Gdyby ją widział, pełen nienawiści spojrzenie zostałoby skierowane ku jej twarzy.
- Och zamknij się. Od pierdolenia takich głupot na pewno Twoja robota się nie zrobi. Oczekujesz słów pochwały, wynagrodzenia? Bo sprzątasz? Jeszcze jedno słowo więcej, a możesz być pewna, że jutro nie będziesz tutaj pracować. Mogę Ci to obiecać - stwierdził oschle, a jego słowa były przesiąknięte jadem i złością.
Zdenerwowanie brało górę. Był nadal ślepy, pielęgniarka wykazała się ogromną nieodpowiedzialnością, kiedy wysłała sprzątaczkę do gabinetu, w którym był Vell. Nie wiedział, czy Spadziński wróci cały i zdrowy, przeżył tam, a może już dawno temu został zabrany przez anioły? To tylko świadczyło o tym, że Salvador mógł być trochę bardziej zły niż zwykle. Stracić tak dobrego żołnierza... To niedorzeczne.

Ślepota: 6/10

Właśnie w takich momentach Vellard żałował, że był ateistą. Sformułowanie widzisz, a nie grzmisz pasowałoby tutaj wręcz idealnie. Dziewczyna nie dawała za wygraną i choć generał wyraźnie okazał niechęć jej osobą, ta dalej coś marudziła pod nosem. Po polsku, po japońsku - nieważne. On to rozumiał i to było najgorsze. Teraz może mieć pewność, że zostanie wywalona na zbity pysk. Widział, nie widział... Nadal miał prawo, aby zwalniać ludzi będącym o stopień niżej od niego. A ta panienka była zwykłą, nic znaczącą sprzątaczką. Z pewnością powinna pracować w jakiejś kawiarence, a nie tutaj. Zabawne, że Vell nie posiadał takich zmartwień jak kobieta. Tak błahych i bezsensownych. Ale nie oddałby niczego, aby takowe mieć.
Wsparł głowę o otwartą rękę, czekając aż tek koszmar w końcu się skończy. Ręce go aż świerzbiły, a agresja rosła w nim z każdą sekundą. Koniec końców nie wytrzymał i nim dziewczyna skończyła trajkotać, po pomieszczeniu rozległ się głośny huk. Właśnie z całej siły uderzył pięścią o biurko, przy którym właśnie siedział. Co prawda po drugiej stronie, ale jednak. Miał nadzieje, że to dziewczynę wystraszy, bo jeśli nie, grzecznie poprosi ją oto, aby stąd wyszła. Przynajmniej na tą chwilę, kiedy on tutaj był. Doceniał czystość, ale ludzie, ile można pierdolić o tak bezsensownych głupotach. Przejechał dłonią po twarzy. Ludzka inteligencja czasem go przerażała.
- To nie była prośba, a rozkaz. Wiesz co robię z ludźmi, którzy nie słuchają się moich rozkazów? Żyją w męczarniach i modlą się, aby ich koszmar szybko się skończył. Chyba nie chcesz wylądować na ich miejscu, hm? A może przyda Ci się małe przeszkolenie byś zrozumiała, że kiedy masz się zamknąć, to masz się zamknąć! - nagle jego ton głosu przemienił się w agresywny krzyk. Denerwowało go to, kiedy ktoś ignorował jego słowa. Do tego tak pusta panienka będzie myślała, że ma nad nim kontrolę. Grubo się myliła.

Ślepota: 7/10

Agresja. Teraz taki był obraz Generała. Ten prawdziwe oblicze, które w głównej mierze starał się ukrywać przed damami. Tyle że on nie miał do czynienia z damą, tylko z kimś zupełnie innym. Już nie chodziło o stopień, tylko o samą kulturę. Nie bez powodu tutaj się znalazł. Dziewczę mogło być bardziej wyrozumiałe względem niego, a nie pierdolić trzy po trzy, po czym walić tak zwanego foszka. To tylko pokazywało jej dziecinność i to, że nie zasługuje na krztę szacunku. Nie od Vellarda.
Na chwilę się zamknęła. Widocznie groza, jaka tutaj miała chwilę temu miejsce, ogłuszyło dziewczynę przynajmniej na te parę minut. To zawsze parę minut spokoju. Gdzie jest ta cholerna pielęgniarka? To w taki sposób dbają o bezpieczeństwo żołnierzy, którzy ledwo co wrócili z misji, narażając przy tym swoje własne życie? Oj bardzo dobrze zapamięta sobie ten pobyt w rzekomym szpitalu.
- Po polsku też rozumiem co pani mówi - odparł, tym razem dużo spokojniej, ale dosyć surowo. Kobieta i tak mogła odebrać to jako krzyk - Nie jesteśmy jednak w Polsce, a w Japonii, więc upraszam, abyś używała urzędowego języka - dodał po chwili, mierzwiąc swoje włosy.
Gdzie do kurwy nędzy jest ta pielęgniarka.

Ślepota: 8/10

Pokręcił głową ze zrezygnowaniem. Nie miał siły już do niej. Nie będzie nic mówić, robić. Po prostu tutaj będzie i nic więcej. Postara się uzbroić w cierpliwość i poczekać na pielęgniarkę, która swoją drogą chyba zapomniała o tym, że ma pacjenta. Jeżeli już, powinna przysłać asystenta, nie sprzątaczkę. Ale to już swoją drogą. Niech tylko Salvador wyjdzie z tego pomieszczenia. Jak chce, to potrafi być cierpliwy. Jednak to jest gorsze niż gwałtowna złość.
Zamrugał parę razy, przejeżdżając dłonią po zmęczonych oczach. Zamknął je na chwilę, cały czas myśląc o zdarzeniach na desperacji. Marszczył brwi, kiedy tylko pomyślał o tym, że Kaukaz został tam tak całkiem sam. Nie mógł nic zrobić, nawet mu zabronić. Mógł mu chociaż rozkazać, aby nie zdychał. Serio nikt nie wiedział, czy on już wrócił czy też nie?
Otworzył oczy, a wtedy coś zauważył. Nie wiedział, czy miał skakać z radość czy co, ale to był dobry znak. Nie widział dobrze, ale przynajmniej coś już widział. W końcu kurwa coś widział. Co prawda tylko kolory i to rozmyte, ale oznaczało to, że możliwe nie było to trwałe. Może jeszcze parę dłuższych chwil i wzrok wróci mu do porządku dziennego? Kąciki ust mu minimalnie drgnęły, jakby w ten sposób chciały okazać krztę radości.

Ślepota: 9/10 - później będzie pięć postów powikłań i koniec.
/nie wiedziałem, w którym poście ma zacząć widzieć te kolory, ale uznałem, że w tym.

Dopiero, kiedy wypił kawę i opatrzył rany w postaci  paru wyraźnie oznaczających się na skórze sińców oraz po zaaplikowaniu tymczasowego kompresu na uszkodzony nadgarstek i prowizorycznym uruchomieniu go – szkolenia w zakresie medycznym było w takich sytuacjach pomoce – złapał za staromodną komórkę i wybrał numer do odpowiedniej placówki, która została automatycznie wprowadzona do elektrycznej książki telefonicznej. Niemal od razu został połączony z recepcją, zarejestrował się zatem na wizytę do chirurgia, z niechęcią przyjmując do wiadomości informacje, że aktualnie trwa remont, zatem jedno z pięter zostało wyłączone z użytku i w efekcie czego wszystkie zarazki skumulowały się w jednym miejscu - na parterze. Wyposażony w charakterystyczne dla siebie rękawiczki (w tym wypadku jedną sztukę), czarną, skórzaną torbę i maseczkę ochronną na twarz, która miała na zadanie chociażby w minimalnym stopni ochronić go przed bakteriami i wirusami roznoszonymi przez pacjentów, wyszedł z mieszkania, by piętnaście minut później z niechęcią wymalowaną na twarzy usiąść na jednym z wolnych krzeseł w poczekalni, choć w takim wypadku naprawdę wolałby stać, ale zasady obowiązywały wszystkich. Rozsunął zamek błyskawiczny swojej torby, wyciągnął najpierw okulary z futerału, a potem opasłą książkę oprawioną w grubą oprawę. Profilaktycznie zabrał ją ze sobą, by zabić czas. Rozłożył na kolanach „Fausta” Goethego, po czym z trudem, za pomocą prawej ręki, w poszukiwaniu strony, na której skończył ostatnio czytać, przerzucił parę pożółkłą kartkę, świadczących tylko o tym, że czytana przez niego lektura zaliczała się do reliktów przeszłości.  Czarna, wyblakła czcionka i słabo oświetlone pomieszczenie zdecydowanie utrudniały mu tę czynność. Poprawił okulary na nosie. Czy ci ludzie naprawdę nie mogli być o pół tonu ciszej?