W czasie drogi z Limbo do Miasta zachował zimną krew. Nic nie widział, przez co nie wiedział, co się dzieje. Był trochę zdezorientowany, bo zmysł wzroku został w tym momencie zakłócony. Najgorsze jest to, że nie wiedział, czego była to przyczyna. Ze spokojem starał się wyciągać wnioski, jednak nie było to takie łatwe. W końcu nie na co dzień traci się w ułamku sekundy wzrok.
Dodatkowo Kaukaz jako on jedyny został na Desperacji.
Sapnął, wziął głęboki wdech.
Od razu kiedy tylko przyjechał, pierwszym miejscem jaki odwiedził był szpital. Nie lubił ich, wręcz nienawidził, ale mus to mus - w tym przypadku akurat nie będzie stawiał większego oporu. Czuł jak dobrany mu przewodnik dosłownie sra ze strachu, podczas gdy to Vellard powinien, bo tak naprawdę nie wie, czy jego ślepota zostanie na zawsze. Ślepy wojskowy to chujowy wojskowy już nie mówiąc o generale.
Wszedł do środka dając się kierować dzieciakowi, kiedy koniec końców został przywoływany. Oczywiście nie powiedział mu, że powinien się pochylić, więc na dzień dobry przydzwonił łbem o framugę drzwi. Syknął z bólu, siadając teraz na przeznaczonym mu miejscu i czekał. Nic nie mówił do póty nie usłyszy zupełnie innego głosu.

Ślepota: 1/10

Cóż, postanowił tego nie skomentować, choć wyraźnie dało się zauważyć złość na twarzy Vellarda. Widać dzieciak to zauważył, dlatego rzucił pod nosem ciche przepraszam, jakby to miało zmienić wszystko. Nie, nie zmieni to. Nic dziwnego, że malec szybko uciekł od generała, zostawiając go tutejszej pielęgniarce.
- Proszę, proszę sobie usiąść panie generale.
Usiadł. Trochę niepewnie, starając się namacać krzesło, na którym powinien zasiąść. Było mu dziwnie. Trudno było mu opisać swoje aktualne uczucia. Jedynie myśl o survivalu sprawiała, że nie czuł się aż tak bardzo źle. Nie może powiedzieć, że bywał w gorszych momentach, a również w nie najlepszych. Lecz teraz... Teraz nie widział i to przeważało wszystko. Musiał skupić się tylko i wyłącznie na zmyśle słuchu i być prowadzony przez rączkę jak jakiś staruszek. W cholerę było to dla niego upokarzające. Z początku się kłócił, mówiąc sobie i innym, że poradzi sobie. Jednakże kogo tak naprawdę oszukiwał? Ostatecznie zaprzestał wywodów jaki on nie jest poszkodowany, jak bardzo mu nic nie jest. Raz się posłuchał i zrobił, co do niego należało.
Na słowo o pobraniu krwi skrzywił się lekko. Świetnie, on, generał musiał mieć cholerną fobię do igieł, a ślepota jeszcze bardziej potęgowała jego wyobraźnię. Nie wiedział, czy miał się z nią teraz wykłócać czy siedzieć cicho i zająć się paplaniną. Cholerne procedury.
Zagryzł wargę. Nie zdążył wydać rozkazu znalezienia Spadzińskiego. Cholera, niedobrze.
- Cóż... Trochę się działo. Cztery anioły, takie tam. Przy starciu z jednym... Nie wiem, czy to jego moc, ale podejrzewam, że to przez niego teraz nie widzę. W trakcie walki coś we mnie uderzyło. Z początku myślałem, że to zwykła szabla, jednak był to jakiś promień, nie wiem, nie pamiętam dokładniej. Myślisz, ze to jego wina? - odparł zadziwiająco spokojnie, dając posłusznie rękę do pobrania krwi.

Ślepota: 2/10

- Tak, anioły - przytaknął na jego słowa, mentalnie przygotowując się przed paskudnym zabiegiem jakie to będzie pobieranie krwi. Zabawne, że właśnie w tym momencie bardziej cykał się tego, niżeli może już wcale nie widzieć. Co z tego, że sprawa była naprawdę poważna. Patrząc na niego w tym momencie nawet nikt nie pomyślałby, że cierpi na ślepotę. Był zbyt spokojny na okoliczności w jakich się znalazł. Szkoda tylko, że nikt nie widział go trzy kwadranse temu, jak prawie rozniósł jedno z pomieszczeń, w którym przyszło mu na ułamek sekundy przebywać.
Słuchał jej, stopniowo się krzywiąc na samą myśl o tym, w jaki sposób wbija się w jego rękę igła, jakiej jest długości oraz jaką ma średnicę. Tak, fantazja wzięła górę, bo w chwili obecnej widział pusty mrok. Nic więcej. Mimo tego oczy desperacko błądziły po pomieszczeniu, jakby starał się czegoś doszukać.
- Prawda - stwierdził po wzięciu głębokiego wdechu, a gdy poczuł wbijającą się igłę, zacisnął mocno szczękę, a twarz mu delikatnie poczerwieniała. Nienawidził tego. Po prostu tego nienawidził - Nic, ani tym bardziej nikt mnie nie uderzył. Tak, to właśnie stało się nagle. Z pewnością to musiała być moc któregoś z tych plugawych bestii. Tylko jakie ma właściwości? Za cholerę nie wiem - mówił już bardziej do siebie, niżeli do niej, układając sobie w głowie sensowny plan. Jeśli przez parę najbliższych dni jego stan zdrowia będzie taki sam, zrobi tak jak zaleca lekarka - uda się do naukowców, aby bardziej zbadali sprawę.
Odetchnął z ulgą, kiedy pobieranie krwi właśnie się skończyło. Lekarka mogła zauważyć, że w tedy był nieco spięty. W jednej chwili nagle się rozluźnił, uznając, że to koniec tortur. Na dotyk zareagował inaczej niż przewidziała to kobieta, ponieważ zabrał od razu dłoń. Nie spodobało mu się takie spoufalanie. Może i się martwiła, może pozwolił na bardziej luźne wypowiadanie się, jednak nie oznacza to, że miała zapomnieć z kim tak naprawdę ma do czynienia.
- Proszę za dużo sobie nie pozwalać - stwierdził łagodnie, cicho odchrząkując - Z pewnością tak zrobię, ale nie teraz. Zobaczę, czy mój stan będzie bez zmienny - jeśli tak, wtedy dopiero skonsultuję się z jednym z nich.

Ślepota: 3/10

Tak, to było już wiadome, że nie była to normalna choroba, o ile w ogóle jest to choroba. Wolał jednak, aby było to tylko chwilowe, bo nie wyobrażał sobie być niewidomym. Nie chciał już teraz rezygnować ze stanowiska z tak głupiego powodu. Chwila nieuwagi, chwila poświęcenia - to zdecydowało teraz o losie Vellarda. Ale chyba i tak nie było z nim aż tak źle. Kiedy tylko pomyśli o żołnierzu, który został sam na polu bitwy. Wśród tych bestii, kompletnie sam, nie mogąc liczyć na nikogo. Musiał ufać tylko samemu sobie, swojemu instynktowi. Nienawidził go, ale w tym jednym momencie wiedział, że się o niego martwi bardziej niż o swój wzrok. W końcu to dobry człowiek, żołnierz. Przez ten krótki czas bytowania tutaj zrobił sporo dobrych rzeczy dla wojska. Poza jednym.
- Ta, wiem o tym. Tylko pytanie na ile mogą sobie pozwolić? Klątwa... Być może to jest właśnie to. Zobaczymy z czasem - mówił to ze spokojem w głosie, wiedząc, że w tej kwestii jest bezsilny i potrzeba czasu. Parę godzin, parę dób, lat. Tego nie wiedział, ale będzie cierpliwy. Z tym różnie to bywało, jednak czasem potrafił zaskakiwać swoim spokojem.
Gałki nie reagowały na światło z latarki, ale nie wydawało się, aby było jakoś źle - w końcu tak panienka mówiła. Ona miała bogatszą wiedzę na ten temat niż on. Tutaj również nie zamierzał się wymądrzać. Chyba był zbyt zmęczony, a jego chaotyczne myśli nawiedzały umysł.
- Może jakiś lek pomoże? - rzucił, chociaż trudno coś dawać na ślepo. Będzie trzeba najpierw poczekać na wyniki badań, a jak na razie musi się pogodzić z tym co jest.

Ślepota: 4/10 postów.

Przytaknął. Tak jak myślał - podanie czegoś bez znajomości przyczyny będzie złym ruchem. Mógł jednak trzymać język za zębami. Mimo wszystko wizja tego, że będzie ślepy... Nie, wcale a wcale go nie cieszyła. Wręcz powodowała mdłości. On i ślepota? Na pewno podejmie się ryzykujących operacji, jeśli tylko pójdzie coś nie tak. W końcu co mu szkodzi, skoro i tak będzie ślepy? Najwyżej wywali pieniądze w błoto, a ktoś komu zapłaci będzie się cieszyć, niezależnie od tego, czy operacja pójdzie powodzeniem czy też nie. Niemniej, wolał takiej myśli do siebie nie dopuszczać. Głęboko liczył na to, że to jest tylko takie tymczasowe. W końcu nie dostał żadnych bardziej poważniejszych ran.
Chciał odprowadzić kobietę wzrokiem, jednak nie miał takiej możliwości. Zniknęła z pomieszczenia, a jej wcześniejsze słowa były mocno niepokojące. Już nie chciał komentować tego jak bardzo beznadziejnie się zachowywała. Co jak co, ale ktoś taki powinien wiedzieć jak ma się zwracać i zachowywać przy kimś wyższym stanowiskiem. To tylko świadczyło o jej braku wychowania. Jednak Vellard był już zbyt zmęczony, by zwracać uwagę na takie szczegóły.
Do pomieszczenia weszła dosyć głośna osoba. Narzekał na brak wychowania? Teraz miał idealny przykład niższości społecznej. Chrząknął, a głowa dawała o sobie znać - ból w skroniach ze zmęczenia zaczął mało sympatycznie promieniować.
- Dzień dobry - odpowiedział mało chętnie, chcąc, by ta pani już sobie poszła. Byle zostać chwilę sam na sam z myślami i nie być przez niego zależny. Był to dla niego duży problem - przez ten czas nie mógł normalnie funkcjonować, co było na swój sposób mocno irytujące. Nie mógł się doczekać tego aż pielęgniarka wróci. Wierzył, że wróci z czymś sensownym. A może tylko poszła zapalić? Kto wie. Chciał już obudzić się z tego koszmaru - tak, dla niego był to prawdziwy horror.

Ślepota: 5/10