No ogólnie to było zajebiście. Impreza trwała w najlepsze, a ona za cholerę nie wiedziała, co w tym momencie zrobić. Nie miała super-hiper mocy, nie rzucała fajerbolami z odległości, a szarża kamikaze-Arthura mogła zwrócić uwagę misia na tyle dobrze, że ta nie musiała się mieszać w tę walkę.
Nic tylko złapać za popcorn.
Ale był mały problem.
Mały, uroczy misio spadał, bo Arthur nie umie się nimi zajmować. A biedne serduszko Fede nie było w stanie tego wytrzymać. W dodatku mogło być źle, jeżeli dzieciak by się nagle wplątał pod nogi mamuśki czy wściekłych psów - cały plan pozbycia się jego matki poszedłby w pizdu. A jak o niczym się nie dowie to kto wie... Można zdoła go nawet jakoś delikatnie oswoić? Posiadanie takiego małego towarzysza byłoby wspaniałe.
Niemniej jednak Turbo-Dymo-Nov pobiegła jak szalona w stronę misia, starając się go złapać w locie - a jeżeli nie zdołała, to po prostu podbiegła i przyjrzała się mu aby mieć pewność, że nic mu się nie stało.
- Spokojnie, misiu, słodziaku Ty mój... - jej głos był zadziwiająco spokojny jak na tak beznadziejną chwilę - Ciocia Fede się Tobą zajmie. Nie martw się... Nikt Ci krzywdy nie zrobi. Nawet ta pipa Arthur.
Jeżeli nie zauważyła zbyt podejrzanych ruchów u misia, wyciągnęłaby powoli lewą rękę, aby delikatnie pogłaskać malucha. Skoro nie mogła zająć matki, zajmie się dzieckiem. Taki los, jak się jest ciotą, która się bić nie umie.
W razie czego była gotowa złapać malucha i wiać, gdyby matka próbowała się na nią rzucić.

No więc co jej zostało do zrobienia? W zasadzie tylko nie przerywać dotychczasowej czynności. Skrzywiła się odruchowo, gdy pomimo impulsywnego uniku tak czy inaczej oberwała treścią żołądkową mamy miś. Nadal utrzymywała wodną bańkę wokół jej głowy, nawet jeżeli ta była teraz mętna od wymiocin. Może to i lepiej - udałoby się w ten sposób ograniczyć zakres widoczności niedźwiedzicy i osłabić jej kontratak. Równocześnie dołożyła jeszcze co nieco od siebie, nadal uparcie wpychając kontrolowaną przez siebie wodę wgłąb organizmu zwierzęcia - do gardła, w oczy, w uszy. Nie mogła już mieć dla tej bestii litości, stała się zbyt niebezpieczna. Pokonanie granic Edenu i niebezpieczeństw czyhających w pobliżu Góry Babel to był dopiero pierwszy etap całej wyprawy, najważniejsze było dopiero przed nimi. Gdy na to rozsądnie spojrzeć, cel był nadal bardzo daleko, gdzieś tam - w celach, może w katedrze, cholera to wie. Co więcej, anielicy ani na chwilę nie opuszczało nieznośne uczucie, przez które trudniej było jej się skupić na obecnych wydarzeniach. Przeklęty Vince pewnie znów pakował się w tarapaty, jak zwykle nie bacząc na żadne okoliczności. Powinna go jak najszybciej znaleźć i upewnić się, że na pewno przeżyje całą akcję. W przeciwnym wypadku może równie dobrze już teraz samodzielnie wpakować się niedźwiedzicy do żołądka.

Użycie mocy 3/3

Za późna pora, nie chce mi się więcej.

Czyli jednak nadaje się na niańkę małego misia. Już widziała, jak ten zaczyna się kierować w stronę Arthura, co kazało jej jeszcze bardziej przyspieszyć, jednak odetchnęła z ulgą, gdy ten zmienił cel. Skoro wtedy jakoś została przez misia zauważona, to dlaczego nie teraz? Musiał ją jakimś magicznym cudem polubić. Wytrzymała kolejne draśnięcia słodziaka jak i to, że ten zaczął się bawić jej włosami, chociaż widać było, że nie do końca tego chciała.
Poważny Bernardyn, kurwa.
Niemniej jednak dała im możliwość walki z mamą miś, choć ta poszła nieco beznadziejnie - przynajmniej dla Rumcajsa. Jebany Spadziński wyleciał tak mocno, że kiedy wreszcie wierzono, że mamuśkę szlag trafi, to wywaliła się prosto na niego. Zgadnijcie, kto będzie musiał go sprzątnąć i złożyć.
Co za banda kamikaze.
Włoszka pokręciła głową i złapała słodziaka tak, żeby patrzył na wszystko, co jest za jej plecami, a następnie nieco oddaliła się od nich, upewniając się, że:
a) wciąż jest niedaleko, lepiej, żeby ją widzieli,
b) była jakaś roślinność, utrudniająca słodziakowi zauważenie jego mamuśki - w razie czego był na tyle daleko, żeby droga zajęła mu chwilę.
Poglaskała go delikatnie raz jeszcze i powiedziała, że zaraz wróci. W to nieco wątpiła, ale cicho. Zaraz po tym ruszyła żwawo w kierunku reszty ekipy
- No świetnie, panowie. I panie. Wy się bawicie w kamikaze, a ja zostaję opiekunką misiaków, bo Arthur ze swoją twarzą tylko straszy. - westchnęła cicho, przyglądając się temu "dziełu. - Ruszcie się, bo czarno to widzę, szczególnie stan wyżła. Zgarniamy go i biegniemy, póki mamuśka leży.
Przy dobrym ogarnięciu czasu misiek dojdzie do mamuśki nieco po ich ucieczce, kiedy ta zacznie się budzić. On skupi się na niej, ona na nim. Jakby do tego doszło, to byłoby zajebiście. Kiwnęła głową w stronę Reb i Arthura czekając, aż przynajmniej jedna osoba pomoże jej w zwalaniu pani miś z Rumcajsa. Cyrk zacznie się wtedy, kiedy będzie trzeba go wyleczyć.

W chwili, w której uderzył niedźwiedzicę, Arthur poczuł niepokojące sygnały zmęczenia dolnych kończyn. Z trudem utrzymał się na nogach, choć wołały o chwilę odpoczynku. Oddychał znacznie ciężej niż przed próbą odepchnięcia zwierzaka, co oznaczać mogło wyłącznie brak formy ratlerka. Zwalczanie gryzącego wirusa nie było wcale tak łatwe i przyjemne, nawet dla opętanego. I może dałby radę uchronić się przed kolejnym spotkaniem z łapą, gdyby w porę ją zauważył. Zamiast tego, poleciał w bok jak szmaciana lalka, która znudziła się dziecku. W myślach przeklął swoją słabość, ale nie pokazał jej na zewnątrz. Starał się jak mógł i najważniejsze było to, że Rumcajs przeżył. Jako tako, ale jednak.
Przez chwilę delektował się chwilą spokoju, miękkością podłoża. Zaczął marzyć o pozostaniu tu na zawsze albo przynajmniej odpoczęciu... dłuższą chwilę. Dopiero kiedy po prawie minucie przeniósł się do siadu, uświadomił sobie, iż ich misja jeszcze się nie skończyła. Przez plecy przebiegł dreszcz bólu, który rozlał się po całym wężowatym. Pochylił głowę do przodu, gdy poczuł strużkę krwi wypływającą z nosa.
Zaraza, przemknęło mu przez myśli podczas ocierania szkarłatu rękawem. Nie potrafił stwierdzić czym chwilowa dolegliwość została spowodowana. Podszedł do wyżła, kucnął przy nim, starając się ocenić w jakim jest stanie. Zerknął na niedźwiedzicę. Nie podobało mu się, że jeszcze żyje. Wyciąganie ich dowódcy spod wielkiego cielska mogło trochę potrwać, a każda chwila spędzona w pobliżu babilonki mogła zadecydować o końcu ich pobytu na ziemskim padole. Będzie wściekła, jeśli się wreszcie obudzi.
- Mam ją dobić? - zapytał wyżła, pochylając się nad nim nieznacznie. Dopiero po chwili uświadomił sobie, że używa nie tego języka co powinien. Nie potrafił przywołać odpowiedniego zdania po japońsku, przychodziły mu na myśl tylko kompletnie bezsensowne, proste zwroty. Zaczął żałować, że tym razem nie wziął ze sobą słownika. Powtórzył pytanie po angielsku, dla pewności wskazując łeb niedźwiedzicy i jednoznacznie przejeżdżając palcem po swojej szyi. Dopóki się nie uspokoi, prawdopodobnie nie będzie rozumiał nic, co się do niego mówi. Prawie nic. Zawsze potrafił rozpoznać, kiedy się go obraża.
Wstał szybko i od razu skierował się do ich bernardynki. Obnażył kły, co nie zwiastowało niczego dobrego.
- Odpierdol się ode mnie - syknął ostrzegawczo. Wyciągnął rękę w jej stronę z zamiarem pchnięcia jej. Nie lekko i przyjaźnie, ale prawie że z agresją. - Ode mnie i od mojej twarzy. Spójrz na swoją, strachu na wróble - warknął. Niebezpiecznie zielone ślepia wwiercały swój wzrok w Federicę, z jednego z kłów kapnęła kropelka śliny. Arthur zacisnął prawą dłoń w pięść, ale walczył ze sobą, by nie podnieść jej na dziewczynę. Raz, że nie wypadało, dwa, że była zbyt cenna, a trzy... lubił ją. W tym momencie nie potrafił po prostu zapanować nad gniewem i wszystko zaczynało go drażnić.

Niedźwiedzica padła nieprzytomna na nieszczęsnego Rumcajsa, zaś Rebekah opadła na ziemię, wpatrując się tępo w cielsko dzikiej matki. Jęknęła przeciągle, opierając głowę na ugiętych kolanach. Świat wirował, nieubłaganie doprowadzając anielicę do granic wytrzymałości. Z tego wszystkiego robiło jej się trochę niedobrze, a treść żołądkowa mamy miś dookoła, konkretnie jej obrzydliwa woń, wcale nie pomagała. Najchętniej teraz wskoczyłaby do jeziora i zanurzyła po sam czubek głowy w czystej wodzie, ale w tej chwili nie mogła liczyć nawet na własną moc. Duszenie bestii wyczerpało ją na tyle mocno, że przez dłuższą chwilę nie mogła w ogóle podnieść głowy. Wymiana zdań pomiędzy Bernardynką a Arthurem docierała do niej jak przez dźwiękoszczelne ściany. Obie dłonie przyłożyła do głowy, wplatając je między jasne włosy. Zacisnęła palce po obu stronach czaszki i zamknęła powieki, próbując zminimalizować chwianie się otoczenia. Wystarczyło, żeby spróbowała spojrzeć na wprost, a cała okolica falowała, jak gdyby Reb oglądała ją przez potrząsaną nieustannie szklankę wody. Nie musiała nawet nic ćpać, wystarczyło trochę przeholować z chlapaniem się przy użyciu mocy, by przeżyła swój własny prywatny rollercoaster.
W końcu zmusiła się do oparcia pomiędzy kolanami nosem. Chwilę później podbródkiem. Powoli otworzyła oczy i pierwszym co ujrzała był przygnieciony niedźwiedzicą Wyżeł. Westchnęła z bólem, próbując dojść do ładu z myślami. Powinni wydobyć nieszczęśnika spod ciężkiego cielska, nim temu stanie się krzywda. Równocześnie czuła aż za dobrze, że jej podopieczny jest w coraz większym cholernym niebezpieczeństwie. Zapowiadało się na to, że będzie mu musiała sprezentować porządny wpierdziel po powrocie do kryjówki. Bo, oczywiście, nie przewidywała opcji nie obejmującej powrotu w stanie żywym. Co najwyżej do trzech połamanych kończyn dołoży mu czwartą, czy coś takiego.
Po kilku minutach poczuła się nieco lepiej. Udało jej się stopniowo wstać na nogi i podejść do nieprzytomnej zwierzyny, obrzucić ją nieprzyjaznym spojrzeniem, a następnie zerknąć jeszcze na uwięzionego Rumcajsa.
- No nie. Nie ma szans, żebym cię sama stamtąd wyciągnęła - stwierdziła kwaśno, po czym na potwierdzenie słów nawet zaparła się nogami w ziemię, rękoma pchnęła ciemną kupę futra. Ta, zgodnie z oczekiwaniami albinoski, ani drgnęła. To było dla niej o wiele za dużo, a i zastanawiała się, czy nawet w trójkę będą w stanie wydobyć swojego stratega. Nie wyglądało to szczególnie optymistycznie.

Nic mu się nie udało. Ani próba okaleczenia niedźwiedzia, ani nic innego. W końcu był przygwożdżony, on miał miliony metrów. Na co on właściwie liczył? Na odrobiny szczęścia? Chyba tak. I tak niewiele mógł zdziałać mając na sobie mamę misia, więc każda próba w tej chwili się liczyła. Bo pomimo starań kompanów, on nadal znajdował się pod misiem. Nie żeby narzekał - tak po prostu wyszło.
Ból. Tępy ból poczuł w okolicy klatki piersiowej. Przez chwilę nie mógł oddychać, ale w bardzo szybko sposób przypomniał sobie o tym procesie. Jak nic miał pęknięte żebra. Doskwierał ku temu charakterystyczny dyskomfort, ból, ukłucie przy oddychaniu. W tej chwili musiał być ostrożny, jeśli nie chciał bardziej uszkodzić ciała. Niemniej, niedźwiedź padł na Rumcajsa, ograniczając mu jakiekolwiek ruchy. Nie był tym faktem pocieszony, ale też niewiele mógł zdziałać. Jedynie desperacko próbować się wyczołgać spad kilogramowej kupy mięcha, a nawet nie wie, czy w obecnym stanie mu się to uda. I czy w ogóle będzie miał na tyle siły i pokory, by móc to zrobić. W końcu był tylko mężczyzną, co nie. Byłym wojskowym, który przechodził specjalne szkolenia, aby wyjść z podobnych sytuacji.
Chciał prychnąć, ale kupa mięcha i ból w klatce piersiowej skutecznie m to uniemożliwiły. Słowa Nove wywoływały uśmiech na wargach Adama, pomimo beznadziejnej sytuacji. Jeśli mógł ruszać rękami, podniósł prawą, by pokazać kciuk w górę.
- Jasne, zadzieram kiecę i lecę - odpowiedział jej z niejakim trudem, ale jednak. W tym momencie słowa go najbardziej bolały, bo miał trudności z oddychaniem. Nic dziwnego, skoro niedźwiadek sobie na nim leżał jakby nigdy nic, a chwilę temu połamał mu żebra. To nic takiego.
Zmarszczył brwi, bo w pierwszym momencie nie rozumiał co do niego mówi chłopak. Całe szczęście, że niebawem odezwał się w bardziej znajomym mu języku. Przytaknął mu na te słowa, przy okazji próbując się wydostać spod kupy mięcha. Tak, ta bestia musiała zdechnąć. Nie wiedział kiedy odzyska przytomność, a nie miał zamiaru ponownie bawić się w szalonego wymordowanego. W takim tempie to na pewno zginie po raz drugi. Można się przyzwyczaić.

Obrażenia: Rana szarpana ramienia, ból wywołany uderzeniem, ból spowodowany upadkiem, rany klatki piersiowej po pazurach, dwa pęknięte żebra; Przygwożdżony do ziemi całym ciałem niedźwiedzicy.
Moc artefaktu czarny piasek: 3/3

Połowę sukcesu miał za sobą. Tułów został wydostany spod misia mamy, jednak dolna partia nadal została pod nim. Wziąć i nadal ciężko mu się oddychało, ale nie aż tak ciężko jak parę sekund temu. Brał powolne, spokojne wdechy, bo zbyt łapczywe i głębokie wywoływały ból przy żebrach. Ciężko było mu cokolwiek robić - skręcać się i te sprawy. Nie znaczy to, że będzie leżał w jednym miejscu i nic nie robił. Wstał powoli, starając się chociaż usiąść, skoro tułów miał już wolny. Kiedy mu się to udało z niejakim trudem sięgnął po broń palną, którą przez cały ten czas miał ją przy pasie. Chciał użyć je w ostateczności, a widząc po innych właśnie nadszedł ten moment, by to zrobić. Z równym trudem wziął broń, a po jego mimice twarzy widać było, że każdy większy skręt bolał go miłosiernie. Ale nawet to nie powstrzymał go by przeładować broń i wymierzyć strzał prosto w głowę niedźwiedzicy. Brał pod uwagę to, że strzał z tej odległości może być na tyle silny, że przestrzeli  sobie nogę. Ale dla niego było ważne bezpieczeństwo całej reszty, dlatego męcząc się, oddał ten jeden strzał, potem drugi, by mieć pewność, że niedźwiedź na pewno umrze. Jeśli nie, będzie dość kiepsko. Wtedy liczył na swoją niezastąpioną drużynę, która coś jednak zrobi. Cokolwiek, by tylko Rumcajs był wstanie wyjść z tego cało. W najgorszym wypadku czeka go śmierć.

/jeśli coś składniowo jest coś nie tak albo nie zgadza się z czymś z poprzednim postem lub to co piszę w ogóle jest niemożliwe, to wybacz Astiro, ale nie mam siły, aby pisać, myśleć i robić cokolwiek. Jednak świadomość tego, że nikt nic tutaj nie napisał, a dziś jest ostateczny termin... no cóż...

Dobra, wiecie co? Nie rozpiszę się dzisiaj nie wiadomo jak, nie mam do tego głowy. Musicie wybaczyć za te krótkie cosie, co tak właściwie nie będzie postem.
Niemniej jednak Nove nie jest rzeźnikiem roku, więc nawet ze swoimi nożami za wiele nie zrobi. Widząc jednak, że Wyżeł próbuje coś zrobić, zdecydowała się tylko posłać Arthurowi złośliwy uśmieszek (jako odpowiedź na wcześniejszy gniew), a następne uniknęła go i wyciągnęła noże z torby, starając się odnaleźć dobre miejsce na wbicie obydwu w misiakową. Głowy jej nie urąbie, ale może zdoła wraz z akcją Rumcajsa-kamikaze uszkodzić ją na tyle, aby zabić.
W skrócie - kark, szyja, cokolwiek, zdychaj.
W razie czego będzie ją ujeżdżać niczym jebany kowboj na Rodeo. A jeszcze był problem z maluchem.

Przyklęła cicho, gdy mama miś zdradziła pierwsze objawy powrotu do przytomności. Nie miała żadnej opcji powstrzymania jej od pobudki, więc jedynie obserwowała poczynania pozostałych w celu dobicia niedźwiedzicy. Stanie na nogach nie było dla niej w tej chwili najlepsze, gdyż zawroty głowy jeszcze nie opuściły jej do końca. Przyłożyła prawą dłoń do skroni i przetarła nią przez całe czoło, zaciskając powieki. Tak się kończy zbytnia zabawa wodą, która choć skutecznie pozbawiła bestii przytomności, nie przyniosła w skutku jej śmierci. A szkoda - mieliby teraz jeden problem mniej. Trzeba było mieć nadzieję, że zadziała którakolwiek z rzeczy, które zrobili członkowie DOGS, czy to strzały, czy ciosy nożami.
Giń, szmato. A jak nie zginiesz, to cię zaraz znowu kurwa uduszę, perorowała w myślach, uchylając jedno oko i spoglądając na wredną kupę futra. I po co w ogóle musieli natykać się na to coś? Jak tak dalej pójdzie, to będą odbijać zwłoki swojego przywódcy. Albo zostanie im zdrapywanie go z podłogi anielskiego sądu, bo cholera tylko jedna wie, co tam się może wyprawiać. Dodatkowo anielicę nieustannie męczyło złe przeczucie, ściskające za serce i gardło. Wiedziała, że jej lekkomyślny podopieczny jest w niebezpieczeństwie, przez co miała ochotę najpierw rzucić się na pomoc, a potem zabić drania za takie wystawianie jej biednych zszarganych nerwów na próbę.
Wrzodów się nabawię z tego stresu, jak dwa razy dwa cztery.