Aequalis usłyszał bardzo dobrze, że jegomoście z zewnątrz wchodzą do środka. Bawole geny sprawowały znakomitą rolę, ale Szara Eminencja nie miała zamiaru się teraz zatrzymywać, aby popatrzeć sobie kto wchodzi, jak wygląda i może jeszcze im pomachać z uśmiechami, co? Nie, Tremoris nie miał na to czasu, a z pewnością przybysze o pogodzie gawędzić nie mieli zamiaru. Nie mógł też jednak zwyczajnie wejść i się modlić o to, aby wrogowie łaskawie nie ruszyli za nimi. Mogliby ich zgubić w labiryncie piwinicy, w końcu to Aeq dzierżył mapę znaną tylko personelowi. Nie oni. Jednak trwała bitwa, a nawet i taktyczny odwrót wymagał poświęceń. Poświęceń, na które Inkwizytorzy Echotale byli przygotowani byle tylko chronić jej życie. Nie wiadomo było, jak się trzyma i co jej jest, ale póki co wszyscy przyjmowali, że ich Prorokini nieobecna duchem, ciągle jest żywa ciałem. - Trzy nowe osoby weszły - podzielił się z drużyną informacją wychwytując słuchem poszczególne, różne kroki. Dwójka Inkwizytorów odwróciła się spostrzegając na końcu korytarza postać. Zaraz trzasnął gdzieś na zewnątrz piorun, trochę za głośno jak na wyczulony słuch Eminencji, który skrzywił się czując jak igiełki przebijają mu lekko bębenki. Syknął i otworzył drzwi do piwnic.
- Uciekajcie. My ich zatrzymamy - poinformował jeden z dwójki wojowników gotowy do ruszenia w bój. Aeq nic nie odpowiedział, nawet nie skinął głową, a jedynie wskoczył do środka jako pierwszy. Reszta ruszyła za nim.
Dwójka walecznych Inkwizytorów ruszyła biegiem w stronę Lena wprowadzając nieco dywersji w otoczenie. Nie mogli czekać, aż oni przyjdą do nich, a im więcej ludzi weszło do piwnic ruszając labiryntem korytarzy tym lepiej. Zacisnęli mocniej palce wokół rękojeści głowni gotowi natychmiast przystąpić do ataku jak tylko znajdą się w odpowiedniej odległości.

NPC:

Nie musiał daleko iść, by ujrzeć co tu się działo, więc już po przekroczeniu progu i obrócił się ku osobie dowodzącej, przekazując jako taki raport z sytuacji.
- Walka już się odbyła, dużo istot humanoidalnych nie żyje. Potencjalni napastnicy nie powinni być daleko. - Zdał krótki, rzeczowy raport i wkroczył do środka, gotów na każdą ewentualność, nawet wymordowanych skaczących na niego z sufitu.
Lecz nic z tego się nie stało. Miast tego, posłyszał skrzypienia, ciche oddechy, a jego narządy wzrokowe dostrzegały po bokach zarysy istot. Prawdopodobni pacjenci? Nie wydawali się mieć zamiarów ofensywnych względem jego, więc zapewne tak.
Jego buty brodziły w stygnącej krwi, powodując niezbyt przyjemne dla ucha pluski, jak przechodzenie przez bagno. Tylko z ciał i krwi żywych istot.
Potencjalne grupy odpowiedzialne za atak - nieznane. Sugestie - w toku.
Nie będąc w zasadzce przekierował odrobinę mocy do procesów logicznych, starając się odnaleźć osoby jakie ewentualnie mogły być odpowiedzialne za stan w jakim znajduje się szpital.
Lecz szybko odłączył te moduły, widząc nadciągających przeciwników, jacy najpewniej byli członkami ugrupowania które zaatakowało szpital.
- Napastnicy! - Zawołał, chcąc zwrócić uwagę łowców jacy mogli/weszli za nim do środka, kierując swoje ciało na przeciw nadciągającym oponentom. Dwójka mężczyzn, uzbrojonych w broń drzewcową, mają przewagę zasięgu w walce bezpośredniej.
Lecz nie powinni mieć przewagi wytrzymałości.
- Czy posiadam zezwolenie na uśmiercenie? - Spytał, choć mógł równie dobrze nie mieć kogo i musiał wtedy podjąć tą decyzję samodzielnie.
- Opuśćcie broń i poddajcie się, a nie stanie się wam krzywda. - Zawołał na nadciągających oponentów, mając nadzieje że być może posłuchają odzywki rodem z Robocopa. Nie spodziewał się zbyt dużych efektów, dlatego był w gotowości do odparcia ataku z dwóch kierunków, poprzez odwiązanie swojej katany od pasa i w razie czego, używania jej pochwy w charakterze podobnym do tonfy, lecz używając jej do blokowania potencjalnego ataku. Póki co, oczekiwał rozkazów, nie wiedząc w jaki sposób ma walczyć przeciw oponentom, czy może ma ich powstrzymać? A może ma ich unieszkodliwić i skierować się do innych działań?
Czekał na rozkazy, i dostosuje się do potencjalnych zadań.

TL;DR - Tuż po wejściu cofnął się i powiedział o czym ujrzał, po czym wszedł do środka i póki nie otrzymał rozkazów, blokował im potencjalną drogę ucieczki na zewnątrz, broniąc się przed napastnikami. Nie kontratakował póki nie dostał rozkazu.

Świadomość zaczęła mozolnie wczołgiwać mu się na plecy, mokrymi odnóżami dotykała jego zamroczonego umysłu. Wpierw zaczęły dochodzić do niego dźwięki. Stłumione bulgotnięcia rozmów zaczęły odbijać się po jego czaszce wprawiając w lekki ból głowy. A skoro o bólu mowa; bodźce czuciowe pojawiły się następne. Najpierw ciało miał odrętwiałe, głowę i kończyny ciężkie. Wtem zaczęło go boleć wszystko. Dosłownie wszystko. Lecz cierpienie nie pojawiło się gwałtownie i z ukłuciem; zjawiło się spokojnie i z wyczuciem, cały czas otoczone słodką woalką nieprzytomności. Uczucie przychodziło ostrożnie, drapiąc swoimi pazurami wpierw świeżą bliznę na klatce i rozchodząc się w ślimaczym tempie do koniuszków palców. Zgrabnie zahaczyło o połamane kości, zostając tam na chwilę dłużej i wywołując nieznaczne skrzywienie na piegowatej buzi. Nadal obecny był więcej ciałem niż duchem, więc tylko mimowolnie zacisnął dłonie w pięści (a właściwie jedną, bo drugą ledwo poruszał), by zaraz je potem rozluźnić. Uchylił nieznacznie powieki, jednak nie widział nic poza migoczącą zbieraniną szaroburych barw.
Wirus zaczął już oddawać zmęczone ciało chłopca z powrotem, Oleander całą imprezę najwyraźniej przespał. Wziął wyjątkowo chrapliwy i chory oddech, przerwany ukłuciem. Drugi był już płytszy i ostrożniejszy. Zamknął oczy, jeszcze nie miał wystarczająco dużo siły. Doznawanie pulsowania w złamanych częściach ciała i nieustającego mrowienia to było jedyne, na co oddawał resztki swojej energii.

nieprzytomny 4/4
szał 6/6

Niewiele miała do gadania, równie dobrze mogliby nią teraz rzucać jak workiem ziemniaków - niewiele by się raczej skarżyła. No, przynajmniej dopóki nie odzyskałaby przytomności. Wtedy siniaki i inne stłuczenia dałyby się jej we znaki. A póki co... musiała istnieć w nieświadomości swojego upodlenia i faktu, iż Valla postanowiła jak zwykle stchórzyć i zostawić ją na pastwę losu nieznajomych.

Nieprzytomna - 2/4

W życiu każdej ściany nadchodzi taki czas, kiedy musi porzucić swoją zewnętrzną powłokę, przełamać mur przeciwności i wyjść do ludzi, chociażby w postaci takiego kota. W tym konkretnym przypadku argumentem za ujawnieniem się było to, że cała grupa napastników się wycofała, a głowy pacjentów szpitala zaczęły wyrastać jak grzyby po deszczu zza framug drzwi sal.
Nie chciał, by trzeba było go dodatkowo szukać. Chyba każdy, kto go znał, wiedział, że Konegi to tchórz, ale za to jaki dobry tchórz! Potrafił się ukryć, podsłuchać i jeszcze wyjść z tego cało. Mało który tchórz może poszczycić się tak wielkim osiągnięciem.
Poza tym, wyglądało na to, że walki chwilowo ucichły, przez drzwi główne do środka wparował android, pamiętał, że ten konkretny był z nimi, łowcami, dlatego wmówił sobie, że teraz nie należy już się aż tak bać. Wsparcie jest na miejscu, można wychylić nos ze skrytki.
Zamruczał, w tej formie nie mógł mówić, a jego myśli pozostały w małym, kocim łebku póki nie używał mocy sugestii. Ta z reszta nie zadziałałaby chyba na maszynę, aczkolwiek nigdy nie próbował. W każdym razie, przestał bawić się w ciecz i wylazł z dziury w ścianie, kierując się natychmiast do swoich.
Dopiero kiedy upewnił się, że w pobliżu nie ma tych okropnych ludzi, którzy ścigali go zanim znikł im z oczu, przemienił się do swojej bardziej ludzkie formy. Nadal jednak kręcąc małymi, kocimi uszkami i kiwając ogonem ze zdenerwowania. Chociażby dlatego, że gdy się przemieniał, musiał martwić się o znalezienie porzuconych wcześniej ubrań.
- Aaaa. Nie patrzcie, nie patrzcie, błagam! - Rzucił i zerwał pierwszą lepszą firankę, by zasłonił nią swoje nagie ciało, zanim wróci się po zwykłe ciuchy przed drzwiami. Teraz ważniejsze było to, co widział i słyszał.
- Ci ludzie zmierzali w tamtym kierunku, wyglądało jakby chcieli się przemieścić... może uciec? W każdym razie mieli ze sobą bazyliszka i może... z dziesięć osób? Jeden był wieeeeelki i miał rogi. Nie byli pokojowo nastawieni... - relacjonował do Enzo i Peruna, bo to do nich udał się wpierw mijając Lentarosa. A do Farosa nie miał ochoty się zbliżać.
Dopiero potem, gdy przekazał już to, co chciał, udał się po cichy.

Widząc przemianę Konegiego, zdjął z siebie przemoczony płaszcz i wilgotną koszulę. Rzucił część ubioru w kota i wysłuchał uważnie jego słów.
Aż dziesiątka. Zapewne pokiereszowana, ale to wciąż duża ilość. Wtedy zobaczył nadbiegającą dwójkę. Czyli już jest ośmioro.
Pchnął z lekka Lentarosa żeby zrozumiał, iż mają nacierać, po czym użył swojej mocy piorunów i cisnął wiązką w stronę jednego z nich, pokazując jawnie androidowi aby zajął się drugim z agresorów. Używał obu rąk aby objąć większy obszar swoją mocą. Ilość energii, z której skorzystał z pewnością przy trafieniu usmażyłaby przeciwnika na śmierć i taki też miał zamiar.
Kiedy tylko skończył tutaj, ruszył ich śladem. Gdyby jeszcze chwilę temu nie wiedział z kim mają tu do czynienia, zapewne odpuściłby, ale w przypadku gdy chodziło o tych, którzy go porzucili, jego skrupuły znikały.
Mając pewność, że drugi inkwizytor nie będzie jego problemem, pobiegł korytarzem i skręcił w stronę licznego tupotu. Jeżeli napotkałby rozwidlenie i nie mógł określić, która droga wiedzie do zbiorowiska, posłałby kolejne pioruny wzdłuż każdego z korytarzy, licząc na to, że uda mu się tym sposobem kogoś trafić i dzięki temu namierzyć. Jeżeli jednak udało mu się jakkolwiek nadbiec drogi do poturbowanych kultystów, którzy z pewnością poruszali się wolniej od niego, wycelował w bazyliszka pioruny, a KNW próbowałby odciąć drogę stawiając ścianę przed ich twarzami, możliwie kogoś przy tym utwierdzając w niej.

Użycie pierunów i użycie ziemi.
(1/5) dla obu.

Podcinanie żył, ehe, misja bardzo pokojowa. Oby te dwa cholerstwa nie chciały się rzucać, bo inaczej będzie mniej ciekawie.
Zaczepił liny o pazury Farosa, bydle mogło nosić nie tylko jego, ale jeńców pod brzuchem, jego na grzbiecie, żeby było jasne, do kogo należy to psisko. Hunt nie protestował, zrobi wszystko by uszczęśliwić Kelby'ego.
Jeżeli wszystko poszło zgodnie z planem, ruszył niskim lotem przez deszcz w stronę kryjówki, którą kazali mu w takich wypadkach odwiedzić. Oczywiście wcześniej dostał mapę z wyjaśnieniem, jak dla pięciolatka, ale dzięki temu zrozumiał co i jak. Związani nie powinni stawiać oporu, chodziło w końcu tylko o transport, zabranie ich z tego miejsca, żeby nie plątali się pod nogami, sam widział jak jeden wywala się na drugim. Jeszcze tego brakowało, by potknął się na nich trzeci.
- Upierdliwe... błyski. - Wskazał na Peruna, a potem na niebo.
Niech trzyma przy sobie te elektryczne wężyki, a im zapewni bezpieczny odlot.

/Jeżeli MG zezwoli, z/t + Oleander, Invidia do tematu: tego

Zasalutował tylko do swoich i wskoczył na grzbiet smoczego kundla.
Przywiązana do łap Farosa dwójka została odtransportowana do miejsce, które wskazał mu Enzo, daleko od szpitala i całej tej szamotaniny. Ostatecznie nie oddał ani jednego strzału, dobrze, więcej amunicji na później. Hund zerkał oblizując pysk na Oleandra i Invidię, ale nie odważyłby się tknąć jedzenia bez pozwolenia, a tego nie było. Klepnięty w bok wzbił się kilka metrów nad ziemię, trzymając się na tej wysokości by nie kusić pogody. Zniknął z pola widzenia niosąc swój ładunek.

[Niosę was tutaj]
z/t z Invidią i Oleandrem.