Spad wypuścił robala z pyska, gdy zachwiał się nagle i prawie wywrócił. Nieprzyjemne mrowienie i częściowa bezwładność, która go dopadła była zaskakująca i frustrująca. Wydobył się z jego pyska więc warkot, gdy kończyna z pewnym opóźnianiem wykonała jego wolę i przesunęła się tak by zapewnić mu lepszą stabilność. Sierść na jego grzbiecie się zjeżyła. Dostrzegł kątem nosa zbliżające się wsparcie ze strony wschodnich kuzynów. Nie chciał by robak przelał w takim momencie atencję na kogo innego. Gdy wschodni basiory były dostatecznie blisko postanowił się rzucić frontalnie na zwierzę by te w pełni skupiło się na nim. Zdążył plunąć na niego nim wschodnie go dopadną od tyłu? Nie miało to większego znaczenia.

Ryu i Kimi chciały pomóc Spadowi, lecz wtem wyłonił się kolejny przeciwnik. Krążyły dookoła niego, co jakiś czas nieznacznie wysuwając się prowokacyjnie na przód by zaraz umknąć i w tym samym dać okazję by drugie go kąsnęło. Nie ryzykowały odważniejszych posunięć, nie odważały się na bezpośredni atak. Walka na wymęczenie przeciwnika. Irytująca. Zwłaszcza dla Ruy, który był w wodzie kąpany. Kiedy dostrzegł zbliżającą się Kami, podobnie, jak Spad - wyrwał się z zębami chcąc skupić go na sobie.

Jedyną metodą na zakończenie wytryskiwania szkodliwej fontanny kwasy było unieszkodliwienie produkującego ją stwora. Co prawda ten wolał schować się w swojej jamie, lecz wątpliwe, by długo tam wytrzymał duszony dymem z ognia. Zamiast tego, lepiej było skupić się na bestii, która wylazła jako pierwsza. Dogorywała, lecz jego cierpienia należy zakończyć jak najszybciej.
- Hakai, Yoku, zabijcie to dziadostwo! - ryknęła na swoje dwa wilki, a one przede wszystkim rozpoznawały emocje towarzyszące przekazowi i słowo 'zabijcie'. Wiedziały więc, że mogą bez powstrzymywania się wbijać wściekle zęby w łeb stworzenia i szarpać tak długo, aż padnie ono bez życia na ziemię.
- Rudzielcu, odsuńcie się od nory, wylezie sam... lepiej dobić tego tutaj. - dodała jeszcze widząc, że młode psowate czają się przy wylocie jamy i grozi im zostanie spryskanym trującą śliną ryjowca.
Sama jednak korzystając z tego, że stała od tyłu wylotu dziury, wycelowała na oko i wbiła katanę w ziemię, celując w miejsce, gdzie pod warstwą osłony mógłby znajdować się ich cel. A nóż trafi i przebije dziada w jakimś miejscu raniąc do dotkliwie.

Mając do wyboru wylądowanie na ziemi lub wylądowanie na ziemi wybrał...wylądowanie na ziemi. Bo, jak szaleć to szaleć i przy okazji pociągnąć za sobą dogorywające stworzenie. Zacisnął szczęki jeszcze mocniej, pozwalając zębom przebić się przez miękką tkankę. Leżał więc tak bezwiednie z zakotwiczonym w pysku szamoczącym się robalem. Z tego powodu jego pysk również się telepał na wszystkie strony. Wzmagało to pierwotne, zwierzęce instynkty w wymordowanym sprawiając, że ten nie mógł powstrzymać bojowego warkotu. Zwłaszcza, gdy w obrębie jego wzroku pojawiły się dwa wilki wschodnie mające mu pomóc. Co prawda w pierwszej chwili potraktował je jako rywali chcących odebrać mu zdobycz. Była to jednak chwila i zaraz z wyjątkową wdzięcznością przyjął ich pomocne pyski. Żywot tego ryjowca zapewne był już przesądzony.
Rudzielcu, odsuńcie się od nory...
Spad łypną na nią ślepiami wciąż leżąc tam gdzie leżał siłą woli wprawiając w nieznaczny ruch ogon, który leniwie przeciągnął się po podłożu. Jakbym mógł to pewnie bym to uczynił, Złotko. Zaskomlał przepraszająco.

Ryu otrzepał się nerwowo raz po raz, jakby miało mu to nagle w jakiś magiczny sposób pomóc. Jego łeb zwisał nieporadnie. Warknął gniewnie, gdy Kimi chciała mu pomóc. Wielki i wspaniały nie przyjmie przecie pomocy. Co za trudne dziecię, doprawdy~ Wilczur przelał jednak frustrację w nadludzką determinację. Choć warkotliwe zachowanie świadczyło bardziej o agresji i chęci zagryzienia wija. Jakby wcale nie miał paraliżowanego pyska. Kimi obawiając się tego, że ten zrobi coś głupiego, szła za nim krok w krok i podobnie, jak on wąchała i nasłuchiwała odgłosów z...pod ziemi. Jeżli bowiem było tam ranne tworzenie powinny być w stanie je wytropić i szekając wskazać Yuu punkt ich umiejcowienia

Kątem oka pilnowała potyczki z umierającym ryjowcem, ufała zwierzęcym instynktom, ale ludzka ciekawość kazała jej od czasu do czasu zaglądać tam i upewniać się, że ryjowiec nie zacznie nagle odżywać. Dopiero gdy uleciała z niego dusza, pozwoliła psowatym zadbać o to, by padł na ziemię. W końcu pokonanie przeciwnika z poleceniem swojej pani dla zwierzęcia jest jak podwójna wygrana. Dostrzegła także stan rudego stworzenia i jednego z jego małych współtowarzyszy, ale nie mogła za wiele zrobić do czasu, aż nie pozbędzie się źródła zagrożenia.
Wbiła no-dachi, ale nie było pewności, że trafiła i uśmierciła bydle. Dla pewności wysunęła je z dziury i spróbowała wbić jeszcze raz, kawałek dalej, sprawdzając, czy odczucie jest takie samo. Jeżeli tak, jest szansa, że przebiła go bliżej ogona, bądź pyska. Jeżeli wycofywał się, jego pysk powinien być bliżej wyjścia więc i tam wcelowała, kilkanaście centymetrów dalej, z tą samą siłą.
Nikt nie będzie ryzykował wpełzania do jego nory, kiedy ten w dalszym ciągu może pluć szkodliwą śliną. Trudno też wymagać, by ten dziwny ryj wdawał jakieś dźwięki oznajmiające śmierć. Pozostało więc szczęście.

Spad, jak leżał, tak dalej leżał nie mogąc za wiele. Sapnął wdzięczny za to, że wszyscy są bezpieczni. Wszyscy...?
Kątem oka spostrzegł, jak młody i uparty wilk kręcił si i węszył w poszukiwaniu ofiary, nasłuchując tego co jest pod ziemią. Jego łeb zwisał bezwładni, lecz najwyraźniej nie miało to dla niego większego znaczenia. Rudowłosy chciał coś powiedzieć, lecz jedynie wymienił porozumiewawcze spojrzenie z Kimi wiedząc, że żaden słowa do niego teraz nie dotrą. Dobrze, że ta miała nad nim pieczę za niego. Potem będzie musiał popracować nad posłuchem.

Spades leży dalej oglądając na upartego Ryu, który mimo wszytko próbował zlokalizować zwierze pod ziemię z towarzyszącą mu Kimi, to na schowanego za krzakami Niko. Czas leciał. Sfrustrowany niepowodzeniami wilczur (Ryu) położył się na ziemi zaczynając warkliwie pocierać ślepie łapą. Kimi zaś zachowywała czujność.

- Nie ma powodów wstawać i szukać tego bydlaka... - Yuu pokręciła się chwilę na pięcie chcąc przeczesać szybko wzrokiem okolicę. Nie spodziewała się dostrzec niczego istotnego, jednak nic innego nie mieli w tym momencie do roboty. Jeżeli dobrze myślała, ryjowiec powinien mimo wszystko próbować wydostać się ze swojej kryjówki, dym był śmiertelnie duszący, więc pozostanie w ciasnych tunelach wiązało się z śmiercią tak czy siak.
Nie mówiła nic na temat odpoczynku wilków, najpewniej paraliż nie pozwalał im wstawać, bądź poruszać się normalnie. To nawet lepiej, że mają teraz chwilę na odpoczynek, skupienie myśli i ułożenie nowego planu.
Trzymając się więc w miarę blisko grupy, z jamą na widoku, ale nie na tyle blisko, by robal mógłby z niej niespodziewanie zaatakować, przykucnęła rozglądając się cały czas na boki.
Oba wilki wschodnie podbiegły do niej pchając swoje łby pod dłoń właścicielki i domagającej się uwagi, ta jednak bardzo mechanicznie poklepała oba po łbach, pokazując zwierzętom, że to nie jest idealny czas na zabawę.
- Hakai, Yoku... szukajcie tego zapachu. - Kilka razy poklepała dłonią w miejsce, gdzie toczyła się walka z pierwszym ryjowcem i wskazała gestem ręki obu bestiom okolicę. Gdyby ryjowiec posiadał jeszcze inne jamy, których wcześniej nie wykryli, mógłby ich używać.
Ona sama w tym czasie podeszła do truchła upolowanej bestii i przeciągnęła je kawałek dalej, by ocenić stan i ewentualnie zająć się oprawianiem. Nie było szans, by w całości zabrać to coś ze sobą, musieli więc zająć się czyszczeniem z wnętrzności już teraz.
Kami chwyciła swój nóż, który trzymała gdzieś w bezdence i z jego użyciem, wedle posiadanych instrukcji i wiedzy, zaczęła ryjowca dosłownie kroić. To wielkie stworzenie, możliwe nawet, że spora jego część jest tylko bezużytecznym mięsem i będzie mogła oddać je towarzyszącym wilkom. Przynajmniej tak wynagrodzi trud i rany, których dotychczas doznali.