Nie oczekiwał cudów; żadne gruszki na wierzbie, żadne jaskółki czyniące wiosnę. Żadne cokolwiek, co w niemożliwy sposób podsunęłoby sprawcę, motyw, a przede wszystkim dowody. Nie czuł też zawodu; sprawa stała w miejscu, choć wydrążył dostatecznie dużą dziurę, aby — przy łatwiejszych zleceniach — nakreślić sobie przebieg wydarzeń. Tymczasem nie mieli nic. Poszlaki stanowiły rozrzucone po kątach kawałki układanki; nie pasowały do siebie, a przynajmniej nie z obecnej perspektywy.
Ale to nie jej wina, zganił się, prostując plecy. Dłonie, które splatał ze sobą, rozdzielił i oparł o kolana, żeby potrzeć palcami ścierpnięte uda. Nagranie wciąż trwało, choć między nim a Verity zapanowała dłuższa chwila przerwy.
Uśmiechnął się, chyba już mimowolnie.
— W porządku. Jeżeli coś sobie przypomnisz, skontaktuj się z nami. Sprawą... — „zajmiemy się od razu” — chciał dodać, jednak ledwo słyszalny szum zacisnął mu wargi. Do środka wpadło zimne powietrze, od którego całe ciało zamieniało się w kamień. Kyōryū zerknął ku twarzy swojego przełożonego; już się nie uśmiechał.
Wysłuchał go uważnie, ale coś w ciemnych oczach przeczyło bezwzględnemu posłuszeństwu, którym zwykle się odznaczał. Miał prawo nie chcieć czegoś zrobić. Z różnych przyczyn. Osobistych, służbowych, psychicznych, fizycznych. Jeżeli jednak protest cisnął mu się na usta, Rūka stłamsił go w sobie pojedynczym przytaknięciem.
— Dobrze — rzucił, podnosząc przegub i stopując nagranie. Na ekranie pojawił się komunikat o konwertowaniu pliku, czym już się nie interesował. — Do zobaczenia.
Przeczekał moment, w którym psisko wyskoczyło z auta, a potem wyskoczył z wozu i przesiadł się do przodu. Jeden ruch nadgarstka wystarczył, aby pojazd zamruczał, drżąc ledwo wyczuwalnie całą swoją żelazną konstrukcją.
Rekrut poprawił górne lusterko, zerkając przy okazji na Verity.
Trzymała się dobrze jak na świadka morderstwa, ale o tym starał się nie myśleć. Po prostu wcisnął pedał gazu i wreszcie ruszyli z miejsca.

zt + Verity i Major.

Nishida - kontroler identyfikator, zatrudniony do obsługi bramy przy północnym rewirze miasta. Nie był wojskowym, a raczej czymś w rodzaju urzędnika o ograniczonych możliwościach i zaniżonych horyzontach bez prawa głosu. Szczupły, niewysoki, liczący sobie zaledwie sto siedemdziesiąt dwa cm mężczyzna wyniszczony przez papierosy. Rozwodnik. Wniosek rozwodu złożony przez współmałżonkę. Powodem była rzekoma przemoc fizyczna. Na ciele kobiety odnotowano kilka sińców nieznanego pochodzenia, gdy z płaczem i dwuletnim dzieckiem na rękach zgłosiła się na komisariat. Prawo było jej bardziej przychylne. Stracił jakiekolwiek prawa do widzenia się z sześcioletnią córką; jego rola ograniczała się do płacenia alimentów. Zresztą obie wyjechały dwa lata temu do M-2, więc Havoc nie mógł przesłuchać jego byłej małżonki. Dwukrotnie ubiegł się o pozwolenie na posiadanie broni, ale w obu wniosek został odrzucony - nie przeszedł wymaganych testów psychologicznych, ponadto miał na koncie kilka drobnych wykroczeń. W dzieciństwie przyłapano go na kradzieży produktów spożywczych. Potem, mając czternaście lat, trafił nieprzytomny do szpitala. Wykryto w jego krwi obecność narkotyków. Po przeszukaniu pokoju znaleziono jedną napoczętą kilogramową paczkę kokainy. Udało mu się z tego wykręcić, bo przyczynił się do aresztowania dwójki dilerów. Kilka lat później został oskarżony o molestowanie jednej z klientek bistro, w którym pracował dorywczo, ale zostali oczyszczony z zarzutów z powodu braku dowodów. Obecnie miał stale zatrudnienie, wiódł ustabilizowane życie z kochaną u boku i mieszkał w obskurnej kamicy nieopodal oceanarium.
  Havoc  przestudiował jego całe życie - od deski do deski w trzy dni. Udał się też na miejsce zbrodni. W kontenerze znalazł kilka przedmiotów, najprawdopodobniej należały do ofiary dwóch oprawców, ale nijak trafił na trop drugiego z mężczyzn. Założył zatem, że był bardziej doświadczony niż jego partner, może nawet pełnił służbę wojskową.
  W każdym razie stał przy brudnej, zniszczonej kamienicy i czekał cierpliwie, od czasu do czasu zerkając na wyświetlacz przepustki, lecz w głównej mierze obserwował ulice, a raczej nielicznych przechodniów. Obiekt jego zainteresowania pojawił się dwie minuty później, jednak informator nie od razu go zaczepił. Wejście do wynajmowanego przezeń mieszkania znajdowało się od drugiej strony ulicy, więc Nishida miał dwie opcje do wyboru - albo wybierze drogę na skróty, albo poświęci więcej czasu i okrąży trzy ułożone w szeregu budynki. Mike śledził go trzykrotnie - za każdy razem szedł na łatwiznę, tym razem najprawdopodobniej uczyni to samo, gdyż idąc odrobinę się zataczał. Poczekał zatem aż ten wejdzie w boczną uliczkę.
  — Dobry wieczór. Jestem Havoc, informator — odezwał się wtedy z wymuszonym, ale równie wiarygodnym uśmiechem ukształtowanym na wargach. — Mam do pana kilka rutynowych pytań w związku z incydentem, który miał miejsce na tej ulicy zaledwie wczoraj. Wypadek. Kobieta została zaatakowana nożem na przejściu dla pieszych, sprawca uciekł. Paskudna sprawa — wyjaśnił. — Och, byłbym zapomniał. Proszę mi wybaczyć, że nękam pana o takiej porze, ale jest pan przecież lojalnym pracownikiem i chciałem, aby przesłuchanie miało charakter mniej oficjalny. — Ugrzeczniony ton Havoca zwykle przekonywał ludzi do zwierzeń. — Pomogę panu dojść do mieszkania, tam porozmawiamy — zaproponował, ujmując go pod ramię. Cuchnął i papierosami, i alkoholem, ale skoro trafił aż tutaj - umysł musiał mieć nadal w miarę sprawny, w miarę. Uprzejmy uśmiech zdobiący twarz informatora niwelował kiełkującą w nim odrazę.

___
ekwipunek w polu profilowym.

Zawziętość Havoca nie miała sobie równych. Nie przejął się odmową mężczyzny, a nawet się z niej ucieszył, ale na jego obliczu zamiast radości pojawiło się przykładne, fałszywe jak dyktatorska troska o losy obywateli, a przy tym także subtelne rozczarowanie, ledwo dostrzegalne na tle mroku, które spowiło miasto. Poszedł tuż za Nishidą, niemal dreptał mu po piętach, niemal wydychał oddech tuż na jego kark. Słyszał, jak materiał starych ubrań szeleści pod wpływem stawianych przez mężczyznę w pośpiechu kroków.
  — Rozumiem pańskie wzburzenie — odezwał się po chwili, kiedy ten znalazł się przy drzwiach.  — To dość delikatna sytuacja, która kładzie cienie na reputacji S.SPEC i nie chce pan, aby pańskie nazwisko pojawiło się w aktach tej sprawy — kontynuował cierpliwie, jak kobieta na dworcu informująca pasażerów o zmianie w rozkładzie jazdy pociągów z powodu trudnych warunków atmosferycznych. — Czytałem pańską kartotekę. Jest bogata w nieporozumienia, które jednak można skorygować, jeżeli pan będzie przychylny współpracy. Jak już mówiłem — obleczona w rękawiczkę ręką Havoca zacisnęła się na klamce — to tylko kilka pytań. Nic ponadto. Nawet nie odczuje pan mojej obecności — zapewnił z delikatnym uśmiechem na ustach. Był uprzejmy w granicy rozsądku, bo jednak w jasnoniebieskich oczach pojawiła się stanowczość. Nie wycofał ręki, utrudniając tym samym Nishdzie manewr klamką.
  Mężczyzna mieszkał na trzecim i zarazem ostatnim piętrze. Havoc wynajął mieszkanie na pierwszym. Winda uległa uszkodzeniu, więc tak czy owak, aby się tam dostać, obywatel będzie musiał skorzystać z klatki schodowej.

Uśmiech zależał z ust Havoca, ale nie stracił cierpliwości; ciśnienie nie podskoczyło mu nawet odrobiny. Po prostu wyczerpały się wcześniejsze pokłady empatii i współczucia, a już zwłaszcza tego drugiego. Ktoś kto ciągle nadużywał alkoholu nie zasługiwał na żaden przejaw miłosierdzia.
  — Moje nazwisko musiało umknąć pańskiej uwadze, gdyż przedstawiłem się kilka minut temu. Mike Havoc, informator. — Głos nadal miał obleczony w uprzejmość, fałszywą, ale jednocześnie wiarygodną. Wycofał rękę z klamki i pozwolił wejść mężczyźnie na podupadłą klatkę schodową. Postąpił zresztą tak samo i zamknął za sobą drzwi. — Mam pan rację, bardzo mi na tym zależy, bo być może sprawa napaści ma związek z porwaniem pewnej kobiety kilka tygodni temu — odezwał się po chwili. Po zdradzeniu mu jednej karty skrywanej w rękawie, poczuł się odrobinę mniej pewniej niż wcześniej, ale w jego spojrzeniu stanowczość nie zmalała. Wpatrywał się w mężczyznę intensywnie, być może odrobinę zbyt natarczywie. Nishda mógł odnieść wrażenie, że jasne oczy informatora są niczym rentgen.

Bez zawahania wybrał na panelu przepustki odpowiedni przycisk i ukazał mu swoją legitymacje w formie hologramu. Nie protestował, kiedy mężczyzna zeskanował jego tożsamości celu zweryfikowania jej autentyczności. Ostrożność Nishidy była mu na rękę. Być może dzięki temu zrozumie, że Havoc nie zawraca mu głowy bez powodu i pojmie w końcu powagę sytuacji, choć jego obecny stan odrobinę obalał tę teorię, ale czego mógł się spodziewać po kimś, kto poza pracą, najwięcej  czasu spędzał właśnie w barach pochylając się nad szklanką?
  Zarejestrował zmianę, która zeszła w zachowaniu mężczyzny po luźnym nawiązaniu do porwania z jego udziałem uchwyconym przez kamery, ale oblicze informatora nadal było niewzruszone, pozbawione emocji.
  — Napaści, oczwyście. Tłumaczę tylko czemu to sprawa priorytetowa.
  Podszedł zanim, aczkolwiek zatrzymał się tuż przy drzwiach prowadzących do piwnicy. Nie miał zamiaru schodzić do klaustrofobicznego pomieszczenia, pełnego brudu i pajęczyn.
  — Nie. Też tu mieszkam. Na pierwszym piętrze. Zapraszam. Nie mam dzieci, a małżonka jest obecnie w pracy, więc nikt nam nie przeszkodzi w rozmowie — zaproponował, cofając się o krok. Na jego ustach znowu zastygł ugrzeczniony uśmiech. Włożył dłoń do kieszeni i uchwycił w palce klucz, po czym zademonstrował go mężczyźnie.

Informator wiedział, że mężczyzna ze swoimi wszystkim uprzedzeniami adresowanymi ku organom władzy będzie podejrzliwy wobec nagłej wizyty urzędnika S.SPEC, dlatego zjawił się w jego życiu akurat wtedy, kiedy ten był pod wpływem upojenia alkoholowego, umiarkowanego, ale pół promila czy ile miał we krwi robiły swoje. Uczyniły go bardziej podatnym na sugestie.
   Przejechał dłonią po potylicy niby to w geście roztargnienia. Musiał pokazać mu, że też jest człowiekiem, a nie jednie bryłą ubraną w garnitur.
   — Przez charakter swojej pracy rzadko bywam w domu. Wstaję o świcie i wracam po zmroku — wytłumaczył, kwikając ze zrozumiem głową. W zasadzie sam nie wyglądał na wypoczętego. Przez trzy dni niemal bez przerwy analizował zebrane o Nishidzie informacje. Przygotował się do dzisiejszego przesłuchania. — Jest pan wystarczająco trzeźwy — zapewnił. — Poza tym to tylko formalności. Kilka pytań, może puszka piwa, jeżeli będzie miał pan ochotę — rzekł ze spokojem, mniej formalnie, bardziej przyjaźnie, choć nie poczuł ani grama sympatii w stosunku do swojego rozmówcy. Niechęć zwiększała się zdanie po zdaniu. Był odpychającym odpadem. — Proszę za mną. — Odwrócił ku klatce schodowej i pokonał kilka pierwszych stopień. — Mogliby w końcu naprawić windę — wymruczał, jak zwykły mieszkaniec borykający się z problemami dozorczyni. — Ja to jeszcze pół biedy, ale pan? Mieszka pan wyżej, prawda? No i małżonka ciągle narzeka na nogi. Często jej puchną i ciężko jej pokonać nawet tych kilka stopni na krzyż. — Mówiąc to, stał już na pół piętrze. Spojrzeniem zahaczył o drzwi opatrzone numerem siedem. Jego mieszkanie, wynajęte trzy dni temu.