Miał ochotę wykonać tą pierdoloną robotę nawet gdyby musiał  podpierdalać do M3 kraulem przez ten piasek z tymi cholernymi papierami Vipera w zębach. Wszystko po to, by po dotarciu do jego gabinetu nafaszerować go tą makulaturą  niczym zarżnięte prosie. Niech się nimi udławi o. Po tym wszystkim, jak go nie wyślą na pluton egzekucyjny za zrobienie z generała jesieni średniowiecza to złoży CV na stanowisko wróżki wpierdoluszki zębuszki bo w jego słowach było chyba coś magicznego, skoro nagle ludzie potrafili się ogarnąć. Szkoda tylko, że po fakcie.
- Banda kretynów. - Fuknął do siebie, ciągle gniewnie maszcząc czoło i wpatrując się w komunikator. Nakazał go nie odbierać. Choć ponuro przyjął do wiadomości śmierć kolejnych dwóch ludzi i kolejnych kłopotów. Ciągle sumienie przywoływało mu obraz Monday, której obiecał, że będzie ją pilnował. A teraz jeszcze w te myśli wpierdalał się ten mechaniczny chuj Kira.  
Adrian potarł czoło. Musiał się skupić i obmyślić plan działania. Zaraz bowiem miało wpaść towarzystwo. Mieli może pięć? Dziesięć minut nim tamten przebije się przez burzę? Sytuacja była na tyle nie chujowa, że przynajmniej wiedzieli, że ktoś się tu zbliża. Minus taki, że ciągle mu dudniło w głowie, a wzburzona krew szumiała. Przy każdym wydechu nasilał się promieniujący ból ze strony żeber na całą prawą stronę. Pewnie zjebane, jak moja noga pomyślał, odrzucając drugi wypalony papieros. Podniósł potem wzrok na Radka. Chyba ciągle zbyt gniewnie bo ten z przeprosinami jakimiś wyskoczył jak Filip z pola minowego. Dosłownie - bo w strzępkach. Po pomieszczeniu rozległ się ogłuszający huk. Polak prawie wylądował na ziemi, lecz w ostatniej chwili zdążył uczepić się ręką krawędzi skrzyni by się utrzymać.
Zmielił przekleństwo, potrząsając lekko głową chcąc wyrwać się z tego wstrząsu. W odruchu przetarł rękawem twarz spoglądając na to co zostało na nim po Radiotelegraficie. Przekną jeszcze siarczyściej podnosząc się na nogi i widząc, jaką dziurę w podłodze zrobił granat. Brakło mu powoli słów na wyrażenie co myśli na temat tego dnia. Przestał więc myśleć. Zaczął działać.
- Jurij, idziesz tam. Przyczaisz się za ławami. Cokolwiek szturchnie drzwi ty szturchasz go ostrą amunicją. Jak trzeba skanuj. Trzymaj się nisko bo on to samo może zrobić. Zakładamy, że o nas wie. Trzeba brać też pod uwagę, że nadał tą wiadomość wiedząc o nas. Skup się więc. - Powiedział ponuro schylając się po jeden z karabinów i amunicję. Wysiłek ten przypłacił falą bólu. Prostując się zachwiał się lekko. Potrzebował bardziej powtarzalnej broni niż Orion i z większym zasięgiem niż AJIT.  - Ty też. Kryjesz nam dupy stąd. - rzucił do kierowcy, który zaalarmowany wybuchem pewnie zbiegł, a jak nie to chuj mu w dupę bo czasu nie było. Polak ustawił się w przeciwległej pozycji do Rosjanina klękając jednym kolanem na ziemi tak by mieć widoczność na drugie drzwi. Przymierzał do nich muszkę karabinu. Przeorganizowanie zajęło kilka minut. Teraz należało czekać. Między zębami trzymał jedną z kulek z laboratorium. Niczym dropsa przed rozgryzieniem. Spoglądał przez muszkę swojej broni i...czekał.

mapka (A-adi, J-Jurij, H-hirose)

Wyczekując na wroga był przechylony trochę do przodu, tak że krew skapywała mu z nosa szkarłatnymi kroplami. Nie przejmował się tym na chwilę obecną. Głupie byłoby martwienie się o nosek, gdy nie było pewne czy się przeżyje kolejne 2 minuty. Doskonałym przykładem tego był dźwięk strzałów, a potem tłuczonego na wysokości okna. Adrian posłał porozumiewawcze spojrzenie Rojsaninowi,. Ten zaraz potem posłał salwę w drzwi. A więc jednak frontem? Polak posłał krótką serię w człowieka który stał za powalonymi drzwiami. Resztą amunicji z karabinu posłał w kierunku kundli.
Jeśli jeden mimo wszystko go dopadł, a amunicja się kończyła to eliminator ujął broń i jej trzonem grzmotnął kundla. Niczym kijem bejsbolowym piłkę. Chciał go odepchnąć na tyle by sięgnąć po AJITa i go dobić poświęcając chociażby cały magazynek, jeżeli była taka konieczność. Nienawidził psów z Desperacji.
W przypadku gdy więcej niż jeden pies się go uwziął zmuszony był połkać kulkę dematerializacji. Nie był bowiem na tyle sprawny by stanąć na nogi i się przed więcej niż jednym basiorem uchronić. Te wcześniej by go rozszarpały.

Ciężej niż przypuszczał szło mu zredukowanie odrzutu broni, a co za tym idzie - utrzymaniem chcianej trajektorii lotu pocisków. Zwłaszcza, gdy cel był względnie niewielki i ruchliwy jak skurwysyn. Przeklną pod nosem, kiedy tylko jeden z dwu...trzech celów padł. Przyparty do muru zacisną szczęki, szykując się na jęk jego mięśni i zdzielił pierwszego czworonoga trzonem karabinu. Pocieszała go myśl, że kundla zabolało mocniej niż jego. Niestety tak gwałtowna akcja przy tak obciążonym organizmie przełożyła się na to, że ciało nie było wstanie nadążyć za planami swojego właściciela. Adrian zdał sobie z tego sprawę, gdy zobaczył trzecią bestie w momencie gdy jego dłoń była w połowie drogi do kabury. Skrzywił się i próbował przemyśleć co zrobi, gdy pies go dopadnie, jednak nawet jeśli już coś miał w planach to nie zdążył niczego wcielić w życie. Trzeci kundel został strącony przez Rosjanina. Adrian nie puszczając go z oczu (tego psa) oddał strzały z broni. Walka się nie skończyła i nie był to jeszcze moment w którym mógłby sobie pozwolić na zaskoczenie z reakcji towarzysza czy cokolwiek innego. Musiał mieć pewność, że wszystko co chodzi już nie chodzi.

Po oddaniu ostatnich strzałów przez krótką chwilę nic nie zakłóciło ciszy którą zasiała broń. Eliminator przeleciał jeszcze wzrokiem po zwierzęcych truchłach i z ulgą odnotował, że wszystkie były martwe. Tak jak Rosjanin, którego ostatnie podrygi przykuły jego mętne spojrzenie.
- Cholera... - wychrypiał, a ton jego głosu zgrabnie podsumowywał chujowość sytuacji w której się znajdował. Tracił bowiem ostrość widzenia,  jego ciało z każdą chwilę stawało się coraz cięższe i mniej skore do współpracy, a szumiąca mu w uszach adrenalina była aktualnie wspomnieniem. Zmuszony przysiadł więc na jednej z ław wiedziony nikłym głosem rozsądku po czym drżącymi dłońmi zaczął załadował ostatni magazynek do AJITa. Zmrużył ślepia wiedząc, że powoli zaczyna osiągać swój limit. Świadomość istnienia tej cienkiej granicy była czymś cennym, a jednoczenie czymś czego nie potrafił zaakceptować czy też sobie wybaczyć. Przynajmniej nie kiedy był na służbie. Zajął się więc tamowaniem krwotoków, jednocześnie dając sobie te kilka kolejnych chwil wytchnienia. Wiedział, że z marszu po tych jebanych schodach to się nie wsunie.
Zjął z głowy hełm i zaczesał palcami wilgotne o potu włosy do tyłu. Wyciągnął więc z kieszeni kubraka gazy, które upchnął w nosie i przyłożył do tego nieszczęsnego ucha przytwierdzając je do niego niedbale bandażem. Pocieszał się, że jak wróci (i jeśli) będzie miał bezkarną wymówkę na pierdolenie pierdolenia Vellarda. W końcu człowiekowi bez ucha może coś umknąć, hehe. Jednocześnie rozglądał się po pomieszczeniu w poszukiwaniu celu misji. Naszła go myśl, że skoro tutaj się gromadzili ci bandyci to i tutaj być może mogą znajdować się te przeklęte schematy. Przeszukał więc parter, a potem udał się na to nieszczęsne piętro trzymając niedbale w jednej ręce hełm. Przez wzgląd na swój stan nie mógł się śpieszyć, nawet, jeśli chciał. Zresztą nie miał ku temu powodów. Póki burza piaskowa nie ustąpi było bardziej niż pewne, że tu utkną.
Nie spodziewał się znaleźć niczego na piętrze prócz zwłok kierowcy, choć miał nadzieję, że jeśli nie znalazł na parterze niczego co powinno mu się rzucić w oczy to może chociaż zasięg znajdzie. Choć nieco w to wątpił.

EKWIPUNEK I UBIÓR::

Twoje główne rany, choć prowizorycznie, to zostały opatrzone. Niestety, turlanie się (dosłownie) po Desperackich podłogach i szarpanie raną, po czym nieodkażenie jej skutkuje rzeczą oczywistą, czyli infekcją. Na parterze niestety nie wyłapałeś nic wzrokiem, byłeś zmuszony ruszyć na górę, w stronę zaginionego kierowcy. Nie mam co się rozpisywać, ruszaj dalej, przyszły oficerze Spadziński.

Obrażenia:
- Odstrzelone ucho, zatamowane krwawienie. Infekcja.
- Złamany nos, wciąż krwawi. Załatany.
- Nudności po całej krwi którą połknąłeś.
- Zmiażdżone żebro po prawej stronie.
- Zawroty głowy od utraty krwi i nerwów.
- Łydka sina i opuchnięta, możliwe, że kość jest naruszona, ale możesz spokojnie kuśtykać.
- Nadgarstek obolały, ale nawet nie zwichnięty, możesz nim operować bez problemów.
- Mnóstwo otarć i rozcięć poza miejscami okrytymi przez kamizelkę kuloodporną.
- Naciągnięty mięsień w prawej ręce, boli przy większym wysiłku.
Przez utratę krwi i promieniujący ból w całym ciele masz rozmazany obraz i trzęsą ci się ręce, zeszła z ciebie też adrenalina.


Stan ekipy:
- Blondyn martwy.
- Kira martwy.
- Radek martwy.
- Monday martwa.
- Rusek martwy.
- Kierowca - Stan niewiadomy, zaatakowany przez sępy i możliwe, że coś jeszcze.

Rzut kostką:
1-50 - Brak infekcji
51-100 - Infekcja.

The member 'Sleipnir' has done the following action : Dices roll

---

'Kostka' : 100

Nie wyłapawszy niczego sensownego ruszył po schodach na górę. Musiał się nagimnastykować i na wkurwiać na tą dziurę co zrobił ten nieszczęsny biomech (bo tak, muszą wkurwiać nawet i po śmierci) wysadzając się na tych schodach. Jeśli gdzieś po drodze znalazł swój nóż, który mu wypał dłoni w czasie walki to go podniósł od niechcenia by zaraz dalej piąć się po tych schodach. Znajdując się tuż przy wejściu do pokoju popchnął drzwi i wszedł do środka rozglądając się po pomieszczeniu. Starał się być czujny i skupiony, lecz szło mu z tym gówniane. Miał wrażenie, że znów się zbełta.