Ekwipunek i ubiór:

Kaukaz przyszedł na odprawę. Wysłuchał zadania z pełnym skupieniem wymalowanym na twarzy. Sprawa była prosta - pójść i wrócić nie dając się zabić. Utrudnieniem całości był fakt, że misja była powiązana z jakąś tajemniczą technologią. Oznaczało to tyle, że informacja o niej mogła wyciec i gościa  z którym kontakt się urwał ktoś zaciukał, a cenny ładunek najzwyklej w świcie zajebał lub coś gościa zjadło. Przynajmniej takie dwie wersje przyszły eliminatorowi do głowy jako pierwsze. Nie rozwodził się jednak i nie dumał zanadto. Przed wyjściem z pokoju odpraw zasalutował, a potem skierował się do czekającego transportera. Osobiście miał mieszane uczucia do drużyny którą mu przydzielono - chodzący toster, wojskowa podaj-przynieś-pozamiataj oraz kilku randomowych żołnierzy. Czad. Zanotował, że jak coś, to będzie wiedział kogo nawiedzać jeśli wyciągnie kopyta. W każdym razie z wątpliwym entuzjazmem wlazł do transportera lustrując w ciszy skrzydlatego od stup do głów. Słyszał, że gość jest sadystycznym świrem i miewa srogie odchyły co go wcale jakoś bardziej nie zachęcało do współpracy z drugiej strony...przeniósł wzrok na nie przekraczającą metra sześćdziesięciu dziewczynę. Będą jaja, jak nic.

Odprawa? Co u licha?
Monday nie byłą tym typem osoby, która dziwiłaby się na wezwanie do jakiejkolwiek osoby z S.SPEC. Często ją wołano, czasami w sprawach ważnych, czasem po jakieś pierdoły i nigdy na to nie narzekała - taka praca. Ale wyraz "odprawa" brzmiał nieco niepokojąco jak na to, do czego była ogólnie przyzwyczajona. Wszystko wyjaśnić się miało na miejscu.
Na początku odrobinkę zdębiałą, słuchając opisu sytuacji. Zaczynała się zastanawiać, czy nie została pomylona z jakąś inną osobą o tym samym nazwisku. Może tak naprawdę chodziło im o Hikari? W to by była skłonna uwierzyć. Ba, bardziej pasowałby jej tu nawet wuj albo ciotka, ale nie ona sama, zwykła służąca. Mimo tego, że wciąż nurtowała ją ta kwestia, wszystkich informacji słuchała z uwagą. Zadanie wydawało się nie pasować do jej osoby tak mocno, jak to tylko możliwe. A jednak tu była! Coś musiało być na rzeczy, tylko... co?
Wzdrygnęła się bezwiednie, gdy uderzył w nią zimny wzrok generała. A więc jednak, nie byłą tu przypadkowo. Nie do końca rozumiała, co ma na myśli przez cały ten wywód i osobiście wydawało jej się dziwne, że wybrał właśnie ją na... właśnie, na co? A-ha! Pewnie myślał, że wyszkoli sobie osobistego posłańca. W sumie, nie żeby jej to przeszkadzało. Od dawna miała ochotę zerknąć na Desperację, może nie od razu w ekstremalnych warunkach, ale ciekawił ją zewnętrzny świat. Ten człowiek właśnie dał jej możliwość wydostania się poza mury. Pięknie i cudownie! Nawet się lekko uśmiechnęła w drodze do transportera.
Towarzystwo też miała zgoła ciekawe, nie ma co. Jednego z obecnych na odprawie już znała, drogiego zaś kojarzyła tylko z widzenia. Oni byli tu na swoim miejscu. Ona - pewnie będzie robić za uniwersalny podnóżek. Cóż, przynajmniej może nie dadzą jej zginąć. To może jest tu bardzo ważne.

Ubiór i ekwipunek:

Spokojnym krokiem udał się do gabinetu Vipera. Nie spieszyło mu się. Miał jeszcze czas. Przecież się nie spóźni, a jeśli nawet, to co za różnica?
Na swój sposób się cieszył. Na reszcie gotowała się jakaś większa akcja w Desperacji. Może tym razem nie będzie się musiał uganiać za jakimiś obiektami do badań. Mniejsza. Wszystkiego dowie się na odprawie.
Wszedł do gabinetu, gdzie wszyscy już na niego czekali. Przywitał ich skinieniem głowy i zajął swoje miejsce przed biurkiem. Skupił się na słowach generała.
Kiwnął głową na znak, że zrozumiał rozkazy. Odwrócił się na pięcie i opuścił pomieszczenie. Z chęcią powiedziałby coś Viperowi, ale tym razem się opanował. Zbytnie spoufalanie się z dowódcami na oczach innych wojskowych nie było dobrym pomysłem.
Udał się w stronę swojej szafki z wyposażeniem. On już tak właściwie był spakowany. Jako osoba, która często była wysyłana w Desperację, zawsze był przygotowany do drogi. Ot, taki nawyk. Dawało mu to pewność, że nie zorientuje się na środku pustyni, iż nie wziął ze sobą manierki z wodą.

Był na miejscu dużo przed czasem. Droga tutaj zajęła mu może 5 minut. Nigdzie się nie zatrzymywał, bo i nie miał po co. Po drodze zadzwonił jedynie do gosposi, by przeprowadziła się do ich mieszkania na kilka dni i przypilnowała jego bratanka. Rutynowa sprawa. On wybywa na akcję, a ona pilnuje, by dzieciak nie zniszczył mu mieszkania albo, jak ona to nazywa, "dba o małego, bo dziecko sobie przecież samo w domu nie poradzi".
Taa, jasne. Ten mały diabeł byłby po moim powrocie zdrowy jak ryba. No, przynajmniej do czasu, aż nie zobaczyłbym co zrobił z moim domem.
Zaśmiał się, ale zmieniło się to w kaszel.
Cholerny kaszel. To pewnie wina papierosów...
Te domysły wcale nie przeszkodziły mu w ponownym zaciągnięciu się jednym z nich.
Wzruszył ramionami.
Najwyżej w najbliższym czasie wymienią mi również drugie płuco.

- To jak kompania? Ruszamy? - rzucił w stronę nadchodzącego Kaukaza i stojącej nieopodal Monday, a następnie się zaśmiał i wskoczył do jednego z samochodów.
- Tylko nigdzie się po drodze nie zgub. Ja za tobą łaził nie będę - warkną nie do końca przyjemnie do dziewczyny i utkwił swoje oczy w przestrzeni przed sobą. Czekał na wyjazd.

Strój:

Ekwipunek - MG chciał dokładny, więc taki jest ; ):

stan akumulatorów: 50/50

-Aye. - Mało entuzjastycznie potwierdził słowa Kiry po czym władował się do pojazdu, lustrując jeszcze sylwetkę Risu. - Będę miał ją na oku. - Dorzucił słysząc kwestię Tostera. Nie chciał by dziewczyna się zestresowała i zmieniła w warzywo, tak jak podczas ich ostatniego spotkania. Oczywiście wówczas mógłby ja przerzucić przez ramię i traktować, jak worek ziemniaków, jednak zapewne i Mon i on byliby szczęśliwsi gdyby taka sytuacja miejsca na misji nie miała.
Zasiadł na swoim miejscu, a pojazd po chwili ruszył. Po pewnym czasie Adrian ściągnął z grzbietu Oriona i ułożył go pomiędzy swoimi nogami, tak, że lufa snajperki skierowana była ku górze. Do tego rozpiął mundur i ściągnął hełm dzięki czemu mógł wygodniej się rozsiąść. Czekała ich w końcu długa wycieczka. Gdzieś w jej połowi wszyscy zaczęli pocić się, jak świnie, a woń powstająca w tej blaszanej puszce stawała się z chwili na chwilę coraz to bardziej...oszałamiająca. Standard. By o tym za bardzo nie myśleć przymknął oczy i odchylił głowę do tyłu. Nie spał i nie zamierzał spać. Czuwał, wyczekując końca tej gehenny, gdy do jego uszu dotarł komunikat dotyczący burzy piaskowej. Tsa, jakoś specjalnie go to nie dziwiło. W końcu już na samym początku przewidywał, że coś podczas tego wypadu będzie się działo na rzeczy i działo - burza piaskowa, ostrzał, łupieżcy...gość poprawiający okulary przeciwsłoneczne w kadłubie transportera. Bytność Monday w tym wszystkim była niczym wisienka na torcie z kupy - szczytem bajeczności.
- Ja sugeruję popierdolić w burzę. Cztery małe obiekty brzmią niemal jak cztery zdezelowane kłady czy inne ścierwo. My jesteśmy w masywnym transporterze i jedyne co nam grozi to zapchane piachem filtry od klimatyzacji, a wypizga jeśli nie odpuszczą. Nie wspominając nawet o tym, że o ile mamy opancerzoną budę o tyle jeśli mają sposób na opony to możemy znaleźć się w dupie po kolana. - Mówił rzeczowo, dopinając mundur, naciągając hełm i przerzucając Oriona przez ramię. Do tego on sam był niemal pewien, że łupieżcy mają jakiś patent na rozszarpanie opon, które i tak były dużo wytrzymalsze od standardowych. Gdyby jednak nie mieli, to musiała być to jakaś zgraja debili-amatorów, którzy odpuszczą pościg w momencie w którym skończy im się amunicja. W to jednak Kaukaz nie wierzył. Niezależenie jednak od tego należało zwiększyć dystans i ich zgubić. Ich celem nie było szarpanie się z tubylcami - należało również mieć to na uwadze. Koniec końców i tak ostateczna decyzja co do działań podlegała w tym momencie pod jego kompetencje, lecz jego obowiązkiem było też doradztwo z czego się wywiązywał, choć nie koniecznie sympatyzował z Toste...z Kirą. Nie żeby miał coś do zmechanizowanych, no ale ten...Kiedyś miał mikrofalę i ta zawsze robiła go w chuja przypalając wszystko co do niej łożył. Weźmy teraz taką mikrofalę, uzbrójmy ją w karabin i wyposażmy w mózg - z tego nic dobrego wyjść nie może.

Skinęła głową bez większych emocji i zajęła miejsce w transporterze. Spojrzała na znajomego sobie Adriana spod lekko przymrużonych oczu.
- Nie mam pięciu lat, poradzę sobie - rzuciła półgłosem i przewróciła oczami. Naprawdę mieli ją za aż tak delikatną i nieogarniętą? Wiadomo, to był jej pierwszy raz, okej. Można się było odrobinę niepokoić, jak zniesie warunki panujące poza murami, ale jednak była prawie dorosłą dziewczyną. W niektórych krajach osiągnęłaby już pełnoletniość, a jeżeli według tutejszego prawa była wciąż dzieckiem, to mimo wszystko miała własny rozum i umiejętności. Wypowiedź zmechanizowanego była dla niej zwyczajnie nie uprzejma. Przecież ona mu nie wypomina, że w razie burzy będzie miał przekichane, tak? Tak.
Dobra, nieważne. Zobaczymy, jak to będzie.
Póki co siedziała w pojeździe pełnym starszych od niej facetów. Czy tylko ja uznaję za śmieszne przyklejenie nad tym obrazkiem logo "Brazzers"?Ze wszystkich obecnych jedyną choć trochę znaną jej osobą był eliminator. Mając do wyboru zajęcie miejsca pomiędzy kompletnie obcymi ludźmi a minimalnie znajomym, wybrała to ostatnie i żywiła nadzieję, że nikt jej nie zje żywcem. Wciągnęła nogi na siedzenie i objęła je ramionami, układając drobną główkę na kolanach. Z takiej pozycji obserwowała pozostałych zgromadzonych w samochodzie, nie okazując po sobie żadnych szczególnych emocji. Nawet narastający gorąc nie robił na niej żadnego większego wrażenia. Prawda, było jej ciepło, jednakowoż przecież nie odstawi na środku striptizu dla ubogich. Musiała się z tym jakoś uporać i po prostu przeczekać.
No i wtedy zostały przekazane niepomyślne wieści. Monday nieszczególnie znała się na wypadach w teren, ale nawet ona czuła, że nie jest za dobrze. Cóż jednak - ani radą, ani umiejętnościami nie mogła się przysłużyć. Biernie zerkała na innych, chłonąc rzucane w eter informacje. Równie bardzo nie miała pojęcia o tym, czym bądź kim są wymienieni z nazwy łupieżcy. Pytać byłoby trochę głupio, ale ostatecznie albo się dowie na własnej skórze, albo napastnicy odpuszczą i nie będzie jej już ta wiedza potrzebna. Mizuyama nie była tam mocą decyzyjną ani nawet jakimś wsparciem - została wysłana na misję chyba wyłącznie z kaprysu generała, a więc nawet nie była sama sobie winna. Musiała wyglądać zaiste dziwnie, taka zagubiona i niewiedząca nic pośród wszystkich tych wojskowych.
Jak dziecko na imprezce dla dorosłych.

Rozsiadł się wygodnie na swoim miejscu i leniwie wyjrzał na zewnątrz pojazdu.
- No to jedziemy się zabawić - uśmiechnął się złowrogo i wymamrotał pod nosem.
Ruszyli.
Drogę przez miasto przeczekał. Trudno to było inaczej nazwać. Po prostu siedział i gapił się na zewnątrz. Chyba o niczym nawet nie myślał. To była kolejna z rzeczy, która upodabniała go do robota. Potrafił u siebie wywołać coś na kształt "trybu czuwania". W wojsku było to naprawdę przydatne.
Opuścili miasto. Cieszyło go, że przynajmniej dzisiaj nie musieli tracić czasu na formalności. Jakże one go wkurzały. Jakby strażnicy nie dość dobrze już zdążyli się przyjrzeć jego mordzie. Zawsze to samo i zawsze tak długo...
Po wyjechaniu na pustynię, pierwsze co poczuli to była fala gorąca. Można było to przewidzieć i rzeczywiście, specjalnie go to nie zaskoczyło.
Po jakimś czasie zdjął wierzch munduru tak, jak reszta. Nie żeby było to dla niego konieczne. Po prostu, tak było mu nieco wygodniej.
Żar lał się niemiłosiernie, ale Kira nic sobie z tego nie robił. Kolejny plus bycia biomechem - wydajniejszy układ chłodzenia.
Maszyny górą!
Uśmiechnął się pod nosem i oparł głowę od materiał za sobą. Zmrużył oczy, mimochodem przysłuchując się rozmowie przez radiostację. Zmarszczył brwi, gdy usłyszał o nadciągającej burzy piaskowej i utracie łączności.
Podniósł głowę i z irytacją spojrzał na mówiącego.
- Każ im podać nam klucze teraz. Ostatnie, czego nam trzeba to siedzenie na miejscu na tyłku i czekanie, aż to cholerstwo się naprawi. - Jego głosu z pewnością nie można było nazwa ani uprzejmym, ani miłym. Nie był to jednak warkot wkurzonego faceta. Do tego mu jeszcze trochę brakowało.
- Kurwa, przecież wiem jakie są procedury - warknął, odwracając od niego wzrok i patrząc równie nieprzyjemnie na Adriana.
- Nie przeceniaj naszych możliwości chłopcze. Kiedy rozpęta się burza, łatwo będzie zgubić drogę, a nie chce mi się później zastanawiać "gdzie mu kurwa jesteśmy". - Odwróciła się w stronę kierowcy.
- Jedziemy przed siebie tak długo, jak możemy. Rozglądajcie się za dobrym miejscem by to przeczekać. - Jego apodyktyczny ton wskazywał na to, że nie zamierza zmieniać decyzji i rozkaz musi być wykonany.
Cholera.
Skrzywił się, myśląc o kolejnej niespodziance.
Więcej was matka nie miała?
- "Małe obiekty"? Ale jednak do nas podbijają, co oznacza, że chyba aż tacy słabi nie są. Mało kto, byłby na tyle głupi, by rzucać się na pojazd opancerzony mając do dyspozycji tylko procę. - Obnażył ze złością zęby i wyciągnął broń.
- Macie mi ich rozwalić, kiedy tylko się zbliżą. JASNE? - Spojrzał po współtowarzyszach i jak na komendę, rozległy się strzały.
Wyraz jego twarzy zmienił się. Teraz przedstawiał on szeroki, sadystyczny uśmiech.
Oj no, rozchmurz się chłopie. Zaczynamy zabawę.
Wycelował i kiedy tylko jego mechaniczne oczy namierzyły cel, zaczął strzelać pakując w nich tyle strzałów, ile wlezie. Za to właśnie kochał tę broń. Nie musiał się martwić pustym magazynkiem.

/W końcu. POST.

- To, że mamy XXXI wiek nie oznacza, że jesteśmy zależni tylko od technologii. - Przypomniał sucho.To był powód dla którego nie lubił blaszaków. Zapominały, że świat nie kręci się wokół technologii. Obecna pozycja była wszak znana, licznik kilometry bił, ustalenie pozycji w terenie dla każdego wojskowego nie było problemem. Nie sprzeciwił się jednak decyzji dowódcy i nie był namolny. W końcu jeśli cokolwiek się spieprzy to właśnie zmechanizowany zostanie wezwany na dywanik, a nie on.
Padł rozkaz - rozwalić, kiedy tylko się zbliżą. Problem polegał jednak na kącie strzału. Dostępne z wozu pozycje ograniczały wojskowym zestrzelenie celu. Jeden co prawda został wybity, lecz pozostałe pojazdy wciąż trwały w pościgu.
- Pozwolenie na uchylenie jednego z tylnych wrót? - Spytał dowódcy, jednocześnie wymownie ściągając z pleców Oriona. Potrzebował niewielkiego prześwitu by wysunąć lufę i oddać strzał do najbliższego celu. Kaliber jego broni z takiej odległości zapewniał bezpośrednie trafienie niezależnie czy celowałby w maszynę czy kierowce. Problem polegał jednak na tym, że istniało większe prawdopodobieństwo, że kula wroga zawędruje do środka, a tym bardziej w Kaukaza.
Jeśli jednak Kira wyraził zgodę Adrian wziął jednego wojskowego, który miał mu uchylić jedno skrzydło, gdy to on sam przykucnął przybierając pozycję do strzału. Jeśli tylko skrzydło zostało uchylone, Adrian wzrokiem próbowałby namierzyć najbliższego i oddałby strzał, by zaraz dać rozkaz do zamknięcia, w czasie którego przeładowałby na nowo broń by ewentualnie oddać kolejny strzał.
Problem jednak zaczął narastać w momencie w którym jeden z pojazdów zbliżał się do burty znikając Polakowi z pola rażenia. Do tego ostrzał, ranny i ten rykoszet...Zaczynało robić się ciepło.