Schody, gdyby nie miał kondycji to już od połowy drogi wyklinałby ich istnienie, a tak to parł konsekwentnie ku górze. Gdy usłyszał strzał był pewien, że powoli to już tam nie wejdzie. Trzymając AJITA w pogotowiu wyważył drzwi i namierzył wzrokiem, jak i celownikiem w uzbrojoną postać. Pociągnął za spust trzykrotnie. Wbrew wszystkiemu nie strzelał by zabić. Chciał mieć gościa żywcem, lecz również wypadałoby przy tym samemu przeżyć. Celował więc w ramię w którym przeciwnik trzymał karabin snajperski i samą broń. Liczył na rozbrojenie go poprzez uszkodzenie ręki lub sprzętu, a jeśli nie to chociaż na utratę celności przez tegoż. W takim starciu, gdy dwóch ludzi w siebie celowało liczył się refleks i celność. Pytanie brzmiało który z nich był w tych kwestiach lepszy.
Jeśli miał możliwość oddał czwarty strzał celując w nogę, a dokładni w kolano człowieka stojącego przed nim. Jeśli ten stracił na stabilności pozwolił wykorzystać sobie tą chwilę by się zbliżyć i spacyfikować przeciwnika przy wykorzystaniu jednego z chwytów bazujących na rzucaniu przeciwnikiem o podłogę, a drugim polegającym na pizdnięciu bronią po łbie i u nieprzytomnieniu.
Do jego uszu doszedł dźwięk karabinu z parteru, lecz skupiał się na tym co robił na wieży. Każdy w tym momencie był zdany na siebie i miał na swych barkach swój problem.

Jebany. Nie dało się inaczej tego określić. Wystrzelili bowiem niemal jednocześnie, lecz jednak snajper był szybszy. Adrian nie stracił jednak zimnej krwi gdy poczuł ciepło swojej własnej na skórze. Zmrużył nieznacznie ślepia, gdy oponent zaczął na niego szarżować. Nie straciwszy swojej pozycji do strzału oddał w jego kierunku jeszcze 2-3 strzały celując w prawą nogę nim ten do niego zdołał dojść. Potem to wszystko nabrało jeszcze szybszego tempa. Uderzenie oponenta prawiło, że Polak się zapowietrzył, lecz nie byłby sobą, gdyby nie zacisnął zębów i nie usiłowałby oddać z podobną nawiązką - wykorzystując lukę przeciwnika miał zamiar przyjebać mu AJITem po skroni. Niby takim hipsterkim kastetem.

Gdyby nie fakt, że gość krwawił Polak był gotów uwierzyć, że w tym momencie stoi przed nim pieprzony android. Z autopsji wiedział, głównie dzięki Kirze, że do takiego bez jakiegoś kompaktowego plastiku nie warto było nawet podchodzić. Plus więc był taki, że gość nie był niezniszczalny. Minus, że prawdopodobnie niewiele mu do tego brakowało, a i krzepę...miał.
Polak warknął boleśnie. Ledwie bowiem łapnął oddech po pierwszym jebnięciu, a teraz znów go stracił. Mimowolnie się zgiął, czując, że nieznacznie stracił na równowadze, a oponent ciągle na niego napierał. Podłoga się kończyła, zaczynały chody, a on był spychany, cóż...skoro i tak był zgięty, a to czemu by tego od razu nie wykorzystać? Tym bardziej, że ból uniemożliwiał my szybkie wyprostowanie się do jakiejkolwiek kontry, a liczyły się sekundy, które mogły przecież o wszystkim zadecydować. Zaparł się więc i złapał gościa w pasie z zamiarem przerzucenia go za plecy, a co za tym idzie - zrzucenia go tym samym ze schodów. Skoro typ sam sprowokował taką sytuację to aż żal było z niej nie skorzystać.

Jego mina, gdy zdał sobie, jak bardzo jest w dupie wyrażała więcej niż tysiąc słów, lecz było na cokolwiek już za późno. Spierdolili się z tych schodów obaj - wróg z pomocą Kaukaza i sam Kaukaz ze swoją własną asystą. Dalsze atrakcje zapewniła im obiektywna grawitacja przerzucając co rusz jednego nad drugim, jednym o drugiego i obojgiem o schody. Polak kilkukrotnie tracił w podróży wizję od jakiegoś mocniejszego uderzenia by ostatecznie wylądować plecami na tym bydlęciu. Nie zabrał się od razu za jakąś reakcję. Wiedział, że wróg tu był, lecz świat mu napierdalał breakdensa na oczy i kto wie, może nawet i na kości, a przynajmniej takie odnosił wrażenie. Stękną, łapiąc się odruchowo za głowę, by zaraz potem poczuć pod sobą jakiś. Zmrużył ślepia.
- Pierdolone mikrofale...zawsze z wami problemy... - Wyrzęził przez zęby, również próbując się jakoś organizować i nie dać się zrzucić. Wybebeszy chuja, jeszcze nie miał pomysłu jak, lecz jak zobaczy jego parszywą twarz był pewien, ze na co wpadnie. Koniec końców przy tej szarpaninie poczuł się jeszcze słabiej niż wcześniej. Tym bardziej, że czuł nacisk na żebra, a te ciskały całą resztę...nie mogło się to kończyć inaczej niż pięknym rzygnięciem na twarz leżącego pod nim...

Zagranie...Gdyby to tylko zależało od Polaka znalazłby bardziej spektakularny sposób rozwiązania tej patowej sytuacji. No ale trzeba brać co Los zsyła. Oberwawszy po twarzy poczuł o dziwo nieco swobody. Jakoś nie mógł powstrzymać się od złośliwego uśmieszku gdy to kątem oka zobaczył, jak przeciwnik pływa w jego śniadaniu. No ale dobra, koniec przyjemności. Polak zabrał się za jakieś podnoszenie swojej osoby do pionu, asekurując się ścianą. Wypatrywał jednocześnie swojego AJita, który w całej tej akcji gdzieś się mu zawieruszył. Przydałby się teraz, choć kusiło Polaka by przedziurawić gościa na wylot orionem, który tak wesoło kilkukrotnie wgniótł si Polakowi w żebra. Ledwo jednak skończył myśl, a poczuł ból. Ogromny ból, który rozniósł się siarczystym kurwnięciem. Nieco nim zatoczyło. Próbował znaleźć oparcie w jakiej ścianie by znów jak jakiś niepełnoprawny derp nie czołgać się po ziemi. W pewnym senie w tej kwestii pomógł mu Kapturek, który chwycił go pod pachę z zamiarem zrzucenia z kolejnego poziomu schodów.
Hell no.
Polak w ostatniej chwili chwycił Zjeba za poły ubrań. Próbował się podciągnąć, jednocześnie pociągając typa w dół. Próbował wykorzystać nadany mu pęd oraz masę oponenta do zrzucenia go, a utrzymaniu siebie na piętrze. Cały instynktowny manewr trwał sekundy. Jednak czy wrodzony refleks Polaka wystarczył? W razie potrzeby asekurował się próbując obłapiać balustrady. Bo chuj, albo gość leci sam, albo on już się postara o to by znów polecieli obaj!