Hayato nie wiedział co myśleć o tym wszystkim. Był zagubiony. Wszak w pewnym sensie anioły uratowały go przed Cedną, lecz z drugiej stał się ich więźniem. Do tego ofiarowali mu pomoc - opatrzyli jego ranę za co był wdzięczny Hekate, który pomimo zatrważającego wyglądu był najwyraźniej dość uczynną istotą. Taki kamyk z sercem, czy coś. Spades nawet przez dobrą chwilę zastanawiał się czy nie skorzystać z jego oferty tragażowania, lecz mimo wszystko wizja bycia niesionym przez wielkiego faceta na barana bądź "na księżniczkę" wydawała się dość tragiczna i uwłaszczająca godności o którą Spades jako rudy musiał dbać w sposób szczególny. Wystarczyło bowiem już na dziś, że kobieta go skopała. Nie chciał prezentować się jeszcze gorzej przy swoim prywatnym kacie, który ciągle mu towarzyszył w tej anielskiej eskapadzie. Wilk zawziął się więc i całą drogę przeszedł o własnych siłach. Gdzieś w połowie przestał odczuć ból. Nie wiedział jednak czy to przez to, że się przyzwyczaił, czy też noga mu zdrętwiała do tego stopnia, że stała się uroczą protezą? Nie zastanawiał się. Bardziej przejmował się teraz swoimi szczeniętami. Co prawda anioły powiedziały, że się zajmą nimi, lecz Spad nie był pewien czy może im zaufać do tego stopnia by nie czuć obawy. Co prawda była to tylko trójka jazgotliwych futrzaków, lecz była to trójka jego jazgotliwych futrzaków. Hayato obiecał im, że się nimi zajmie, a teraz zniknął. Czuł się z tym źle. Miał nadzieję, że wszystko się wyjaśni i dobrze skończy.
Szedł posłusznie korytarzem będąc prowadzonym przez Hekate. Co jakiś czas kulał bądź skracał krok, lecz dawał sobie radę niezgorzej. Naturalnie Spadesowi nie umknął motyw zerkania na jego ranę przez kamiennego anioła. Chyba się martwił, a tak przynajmniej sądził wymordowany.
- Nie przejmuj się. - Zagaił przenosząc wzrok i nastawiając uszy w stronę anioła - Jest dobrze, a to tylko dzięki tobie. Sam bym nie wiedział, jak się zabrać za jakikolwiek opatrunek i mogłoby się to skończyć nieciekawie. - Zdobył się na lekki uśmiech chcąc pocieszyć wielkoluda, który po chwili zatrzasnął przed nim kraty. Nie miał mu niczego za złe. Jakby nie było wykonywał tylko rozkazy. Dlatego też Spad stał przy kratach i z wymalowanym na twarzy zrozumieniem odprowadził anioła dopóki ten nie zniknął mu z pola widzenia. Gdy w końcu został sam zsunął się po kratach powoli na ziemię, by następnie oprzeć się z ulgą o jedną ze ścian plecami i wyciągnąć nogi przed siebie. Był zmęczony. Przez całą drogę zgrywał twardego, a ta końcówka wycisnęła z niego niemal wszystkie siły. Teraz, gdy został niemal sam pozwolił zdjąć tą maskę wytrwałości. Jakby nie było był do niedawna tylko aktorem, a ostatnie lata spędził na bieganiu z miejsca do miejsca i żarciu istot nie przekraczających gabarytami zająca, a teraz przelazł spory kawał drogo, będąc wcześniej pobitym i postrzelonym. Musiał złapać oddech.
- Ja to mam specyficzne szczęście. - szepnął sam do siebie w rozbawieniu, po czym nieco od niechcenia przeniósł wzrok na więzienne kraty.
- Cedna, powiedz mi, czym Ci właściwie zawiniłem, że...no wiesz. - rzucił w przestrzeń na tyle głośno by jego "sąsiadka" usłyszała. W tym samym czasie przesunął dłonią po prętach po raz kolejny, badając jakby ich powierzchnię i próbując ocenić czy byłby w stanie je jakkolwiek sforsować w razie potrzeby.

Złość piękności szkodzi. Zapewne to powiedzonko z pewnością by ruszyło Cedną kiedyś tam, gdzieś w bardzo odległej przeszłości, jakieś 60 lat temu, gdy była małą dziewczynką spacerującą po parkach M3. Obecnie Cedna miała głęboko w poważaniu ukrywanie pod maską obojętności wkurwionego oblicza. To wszystko całkowicie nie tak miało wyglądać. Ona miała sobie spokojnie i kulturalnie przyjść, spuścić wpierdol mutantowi, przekazać informację od zleceniodawcy i wrócić po forsę, a potem na własne smocze rewiry, gdzie by wypiła sobie ze trzy piwka z kompanami. Ale nieee, no oczywiście, że nie. Mówisz Desperacji, że idziesz tu i tu i masz w planach to i to, a ona ci odpowie "chuj ci w dupę" i spuści ci się na twarz zgrają skrzydlatych fanatyków.
Co za popieprzony dzień ją czeka...
Po chwili namysłu schowała bardzo niechętnie swoją broń do pokrowca i poddała się aniołkom, którzy zaprowadzili ichnią dwójkę do ich własnego więzienia. Po drodze oczywiście Cedna nie byłaby sobą w tej sytuacji, gdyby nie rzucała od czasu do czasu jakimś soczystym przekleństwem narzekając na aniołów.
Obserwowała ich bacznie nawistnym spojrzeniem zmrużonych oczu i cierpliwie, w milczeniu czekała, aż zniknął z pola widzenia byle tylko móc wyładować swoją złość kopniakiem w kratę.
- Pierdolone kurczaki bez piór! Zachciało im się bawić w inkwizycję. Do dupy możecie sobie wsadzić wasze rozgrzeszenie i kazania! - Warczała i syczała niczym rozjuszony zwierz siłą zamknięty w małej klatce. Dalekie to od prawdy nie było, chociaż zabawne, że z dwójki więźniów to Sapdesowi było bliżej do zwierzęcia niż Cednie.
Aomame złapała za kraty i przybliżyła do nich głowę. - Gdyby Kościół nie przestał na was polować smażylibyście się już na ruszcie w ich świątyni i chowali po kątach w przestrachu! Tsk! - Kolejny kopniak w kratę, która zgrzytnęła niemiłosiernie, a brzęk wibrujących prętów rozniósł się echem po tunelach.
Rhoneranger podparła się pod boki, jeszcze chwilę gniewnie obserwowała wibrujące drzwi celi, a następnie donośnie i przeciągle westchnęła.
- Ja pierdole, jeszcze w takim gównie nie siedziałam... chyba... - Jęknęła zrezygnowana i podeszła do krat opierając się o nie. Po chwili dosłyszała nieco przytłumiony głos jej ex-celu i wypuściła powietrze nosem.
...PROCES USPOKAJANIA CEDNY W TOKU...
- Mówiłam ci na samym początku, że to nic osobistego. Czysty biznes futrzaku. To nie mi zawiniłeś, a komuś innemu. Nie wiem czym, nie wiem jak bardzo, ani dlaczego, ale miałeś za to dostać wyraźną nauczkę, żebyś więcej tego nie robił. Ja po tym miałam odebrać swoje wynagrodzenie i wszyscy żylibyśmy szczęśliwie.
Stuknęła palcem w kratę sprawdzając materiał, a następnie postanowiła przykucnąć przed zamkiem i zbadać dokładnie w jaki sposób te cele są zamykane i jak mosiężne są ogólnie drzwi.
Hmmm... chyba Panowie Latający poza odebraniem noża i pistoletu zapomnieli ogołocić moje kieszenie z innych zabawek...

Kraty choć wyglądały na takie co swoje już widziały to wciąż były niewzruszone. Hayato zsunął więc z nich palce, by zaraz spleść je z tymi należącymi do drugiej dłoni. Przyglądał się tak skonstruowanej przez siebie pięści i co rusz poruszał którymś tam palcem, prowadząc sam ze sobą jakąś grę. Uspokajało go to. Sprawiało, że łatwiej było mu uporządkować kłębiące się w nim obawy, a potrzebował tego by jakoś sensownie określić swą obecną sytuację. Cedna w tym wszystkim odgrywała rolę werbalnego tła. Warto dodać, że dość wulgarnego i hałaśliwego. Nie robiło to na Wilczurze żadnego wrażenia. Mimo wszystko był gościem po trzydziestce toteż pewna pokora co do sytuacji i cierpliwość mu towarzyszyła. Naturalnie było to też uwarunkowane jego charakterem. Miał świadomość, że krzyki i awanturowanie się niczego nie zmienią. Widział wystarczająco wiele seriali kryminalnych by być tego niemal pewnym. Być może, w przeciągu swego wieloletniego, wymordowanego żywota zacznie osiągać jakieś zaburzenia osobowości, lecz na chwilę obecną nic na to nie wskazywało. Dlatego też siedział, myślał i analizował dlaczego to wszystko tak się potoczyło i jak się z tego szamba mógłby wykaraskać.
Cała przygoda zaczęła się od Cedny, która - jak sama twierdziła - odwalała brudną robotę na zlecenie. Oznaczało to tyle, że ktoś miał jakiś uraz do rudzielca. Tylko kto? Spad z nikim nie utrzymywał trwałych kontaktów. Mimo wszystko Desperacja - ludzie ciągle znikali i się przemieszczali. Może ktoś go z kimś pomylił? Skoro anioły mu zarzucały jakieś morderstwa i inne niegodziwości, to może zleceniodawca Cedny doszukiwał się w nim tych samych win? Jakieś dziwne nie porozumienie, czy coś.
- Nie chcę cię dołować, lecz chyba pomyliłaś ludzi. Z nikim nie utrzymuję jakiegoś zażyłego kontaktu, jak również nie prowadzę żadnych interesów, które mógłby komukolwiek przysporzyć problemu. Podejrzewam, że być może po Desperacji biega ktoś podobny do mnie lub z podobną ksywą. Anioły też prawdopodobnie się pomyliły. W sumie, nawet bym się nie zdziwił, gdyby one i ty szukała tego samego kolesia. Bądźmy szczerzy, czy ja ci wyglądam na kogoś, kto mógł komukolwiek zawinić?  - Mówił spokojnie, głaszcząc przy tym swą puchata kitę, którą ułożył na kolanach. Tak, jeśli myśleliście, że to siedzenie na kiblu podsuwa najlepsze pomysły i rozjaśnia myśli to prawdopodobnie nigdy nie głaskaliście własnych ogonków.
Ale wracając - nie był świadomy całej sytuacji, lecz to co mówił miało sens. Nie miał za dużo czasu by dalej się rozwodzić, gdyż jego uszy drgnęły, wykrywając zbliżające się kroki.
- Spokojnie, nie mam zamiaru nic kombinować. Znając życie zrobiłbym sobie przy tym jeszcze większą szkodę. - Zażartował lekko, po czym odwzajemnił spojrzenie jasnowłosego anioła. Uniósł przy tym nieznacznie do góry odsłonięte dłonie w poddańczym symbolu by zaraz ponownie ułożyć je na ogonie. Naprawdę nie miał zamiaru wydziwiać. W końcu nawet jeśli jakimś cudem wywinął się temu tutaj, to wątpił by cała wieża była chroniona tylko przez niego. Sam Spades w swoich szmatach zapewne wyróżniałby się dodatkowo na tyle by przyciągać zainteresowanie innych mieczników. Więc tak, siedzenie na dupie i wyczekiwanie odpowiedniej okazji było najlepszym co mógł teraz robić.
- Ach, już się taki duży anioł-skała się za nią zabrał więc nie trzeba się martwić. Do wesela się zagoi. He he...ajć. - Jakby dla potwierdzenia swych słów, poklepał opatrzoną ranę o raz za dużo, by przeszedł go nie przyjemny dreszcz. Anielica jednak mimo wszystko podeszła i wykonała jakąś przyjemną magiczną sztuczkę.
- Prawda, choć szkoda...chciałem wyjść przy takiej pięknej damie na takiego twardego i w ogóle. - Uniósł obie brwi ku górze, by po chwili ulokować je z powrotem na swoim miejscu. Uśmiech na jego ustach był zaś towarzyski, żartobliwy. Czy próbował czarować anielicę? Cóż...może troszkę.  - Desperacja uczy nie wybrzydzać. Dzięki. - Dodał, by po wyjściu anielicy sięgnąć po zupę. Już miał siorbnąć, gdy donośny głos anioła zakomunikował nieuniknione. Żołądek chyba na chwilę mu się skurczy, lecz nie dał tego po sobie poznać. Odstawił miskę na bok po czym uniósł lekko prawo dłonią,dając znak, że ma pytanie.
- Hmm...nie mam pojęcia, jak ubrać w słowa moją obawę, mam nadzieję, że nie odbierzecie mnie również jakoś źle, lecz rozumiecie...Cała sytuacja mnie lekko przeraża, tak delikatnie rzecz ujmując. Jeszcze chwilę temu kierowałem się do domu z myślą, że nawet tego wieczoru będę miał co włożyć do żołądka, a teraz siedzę tutaj oskarżony o rzeczy które nawet przez myśl mi nie przeszły, a co dopiero bym miał je jakkolwiek urzeczywistniać. Nie chciałbym skończyć, jak jeden z tych skazanych na śmierć za niewinność czy też pomyłkę jakiegoś gryzipiórka. - Zrobił krótka przerwę coby anioły miały szansę ogarnąć do czego zmierza. Stojące do tj pory na baczność uszy przyległy bardziej do głowy. - Jesteście w stanie mi obiecać, że tak nie będzie? - obdarzył łagodnym spojrzeniem i uśmiechem godnym Mona Lisy najpierw mężczyzny, zatrzymując się następnie nieco dłużej na anielicy.

Powabne w swej urodzie i gestach anielskie niewiasty najwyraźniej były bliższe w naturze do swych pozbawionych boskich przywilejów, ziemskich sióstr niż początkowo zakładał Hayato. Wymordowany dostrzegły w tym odkryciu ratunek, lecz również potencjalny gwóźdź do równie potencjalnej trumny. Bo skoro niebiańskie istoty są wyjątkowo ludzkie w swej egzystencji, posiadają więc równie ludzkie ułomności takie przykładowo, jak cichy szept pożądania i zainteresowania za rumieńcem którego skryła się anielica. Oznaczało to jednak również, że za tą pozorną dobrocią kryć się może niegodziwość...Spad jednak przemyślenia swe zostawił dla siebie.
- Dzięki. - Spoglądał na anioła z dołu. Rozbawił go patrzałkowy gest, lecz kolejne jego słowa potwierdzały to co już przypuszczał od pewnego czasu. W końcu nie powstał jeszcze idealny system sądownictwa w którym ktoś niewinny nie ucierpiał. Skrzydlaty mężczyzna najwyraźniej również zdawał sobie z tego sprawę o czym mogło świadczyć jego ciężkie westchnięcie.
- Och, w sumie...mam nadzieję, ze nie będą się śpieszyć i pozwolą mi się nacieszyć tutejszymi rarytasami. Pierwszy raz od wielu lat to jedzenie samo do mnie przyszło. Nie ma tego złego. Hah. - Zaśmiał się, wznosząc toast urwanym kawałkiem pieczywa by po chwili go pochłonąć. - I w sumie...- ciągnął dalej, już bardziej poważnie -...mimo wszystko dzięki za szczerość. Wezmę sobie do serca Twoje rady i mam nadzieję, że będę miał jeszcze okazję ci się odwdzięczyć, a do tego czasu będę się pławił w tutejszych luksusach. - Skinął dziękczynnie głową i wzrokiem pełnym wyrozumiałości odprowadził odsuwającego się mężczyznę. Nie miał mu niczego za złe i o nic nie obwiniał. Zresztą, chyba temu aniołowi to wszystko też się za bardzo nie podobało bo choć wyraźnie kierował nim obowiązek to serce w tym wszystkim zdawało się mu ciążyć. A przynajmniej taki ważenie odniósł Spad. Mógł mieć więc jedynie nadzieję na sprawiedliwość sędziów lub też liczyć na zasiane w dwójce aniołów ziarno sympatii które sprawi, że gdyby miało być inaczej, to te się za nim jakkolwiek wstawią bądź pod osłoną nocy go wyratują. Mimo wszystko chciał wierzyć, że dobroć budzi dobroć.
- Nie wiem, jak chłodne bywają tu wieczory, jednak myślę, że i tak nie dorównują tym z Czerwonej Pustyni, więc dam sobie radę. Nie ma potrzeby byś się fatygowała. - Posłał jej promienny uśmiech tak nie pasujący do więziennego krajobrazu, jednak przyszło mu to nad wyraz naturalnie. Mimo wszystko anielica była dobrą kobietą, uroczą, troskliwą...nie mógł się do niej nie uśmiechnąć i nie puścić przy tym figlarnego oczka.

Na twarzy Spada odmalowało się chwilowe zaskoczenie, lecz uśmiechnął się delikatnie widząc twarz zawstydzonej anielicy. Była taka delikatne, taka niewinna, taka niedoświadczona i pozostawiona sam na sam z rudzielcem. Wszyscy jednak zapominali, że to właśnie on był tu wilkiem, a taka nieostrożna sarenka mogła nieopatrznie stać się jego łupem. Co prawda nie dosłownie, gdyż gardeł nie rozrywał to jednak kradł serca zaś to należące do słodkiej anielicy już zdawało bić szybciej dla Desperaty. Czy się mylił czy też nie to jednak faktem było, że ciekawość w niej bytowała. Wykorzystać? Nie wykorzystywać? Zmrużył nieznacznie ślepa co nadało mu nieco bardziej łagodnego oblicza
- Ciekawski z ciebie stworzenie, co? - Uniósł jedną z dłoni coby smyrgnąć anielicę wskazującym palcem  po nosku. Zaśmiał się przy tym delikatnie, a wzrok spuścił na ziemię. - Opowiedzieć o sobie...moja historia nie jest za długa. Jestem wymordowanym od zaledwie pięciu, czy też sześciu lat. Żadnych większych zwrotów akcji w swym życiu nie przeżyłem prócz jednego konkretnego...- W jego głosie zadźwięczała melancholijna nuta. Powieki jego zaś wydały się nagle dziwnie ciężkie, tak, że przymknął je na dłuższą chwilę. Można byłoby powiedzieć, że wilczur choć ciałem był w celi to duchem bytował gdzieś w swoich wspomnieniach. - Jest to jednak historia na inny wieczór. - Stwierdził po czym utkwił nagle swe bursztynowe tęczówki w anielicy. Przez krótką chwilę tliła się w nich tęsknota, która niemal natychmiast ustąpiła miejsca ożywieniu, a usta odsłoniły w zadziornym uśmiechu kilka wilczych zębów.
- Sama desperacja jest niebezpiecznym miejscem. Życie tam nie jest proste. Latem łatwo opalić się na węgiel, zimą zaś zmienić się w mrożonkę ale szukanie pożywienia! Hah! To jest coś. Jeśli znajdziesz coś, co nie jest w stanie z ofiary przeobrazić się myśliwego to możesz nazwać się wygrywem. Do tego inni...- Tu sugestywnie przemknął wzrokiem po siedzącej w drugiej celi Cednie, a palce jego dłoni splotły się w pięść. - Mówi się, że wśród Desperatów panuje zepsucie. Ja tak jednak nie uważam. Są to po prostu istoty, które chcą przeżyć za wszelką cenę w tym pozbawionym Boga świecie. Każdy chce żyć i ta ludzka cząstka w każdym z wymordowanych dalej się tli, jednak okoliczności - ciężko o żywność, wodę, schronienie - sprawiają, że większość zatraca się w tym pragnieniu. Na główny plan zaczyna wychodzić egoizm, bo przecież masz tą świadomość, że mając kawałek czerstwego pieczywa możesz przeżyć jakoś kolejne 2-3 dni, a jeśli się podzielisz to jutro znów będziesz musiał walczyć z losem i niekoniecznie wyjść z tego pojedynku zwycięsko. Skrzywdzenie kogoś może oznaczać, że będziesz miała pełny żołądek. Oszustwo może dać ci schronienie. Każdy orze, jak może i tego nie potępiam, choć momentami czuję obawę, że z czasem też mogę się stać taki wyrafinowany. Może nie za rok czy też pięć, lecz za dwadzieścia czy też pięćdziesiąt...czas w końcu płynie dla mnie inaczej. - Zadumał się, by po chwili obdarzyć pocieszającym uśmiechem anielicę bo słowa te zapewne ją zatroskały. - Nie ma jednak co się martwić, bo są też tam dobrzy ludzie. To dzięki nim każdego dnia stawia się krok na przód. Mam przykładowo takiego dobrego przyjaciela. Jest aniołem i choć to on powinien szerzyć pomoc to często sam wpada w tarapaty, zabawne prawda? Stara się jednak, jak może i niesie pomoc każdemu - to ważne. Bo wbrew pozorom głupia rzecz, a zawsze na dziesięciu zwyroli w którymś zasieje się ziarno wdzięczności. Wierzę, że ty też będziesz właśnie kimś takim dla swojego podopiecznego. Powodem dla którego każdy dzień będzie się witało z większą chęcią. Jesteś w końcu dobrą duszą. - Pozwolił sobie płynnym ruchem wyciągnąć powoli ku jej twarzy swoją dłoń będąc gotowy cofnąć ją gdyby tylko dostrzegł z jej strony chociażby cień dezaprobaty dla tego gestu. Delikatnie odgarnął jej grzywkę z czoła zaczesując ją palcami za jej ucho by ostatecznie spocząć na jej licu w troskliwym geście. - To może zabrzmieć głupio, lecz boję się również o ciebie. W sensie...jeśli w przyszłości zostanie przydzielony ci podopieczny i będziesz obracała się wśród Desperatów to zrozumiesz lepiej o czym mówię, a pojęcie winnego bądź niewinnego nabierze nieco bardziej elastycznych granic. A to wasze dziwne rozporządzenie dotyczące sądzenia...A co jeśli twój podopieczny skrzywdzi kogoś by zyskać butelkę wody. Będziesz wstanie postawić go na moim miejscu, za kratami? A co jeśli zostanie osądzony jako winny? A co jeśli ja też nie mam do końca czystego sumienia...? - Posłał ku niej łagodne spojrzenie.