Czy zrozumie? Nie. Teraz już wiedziała, że on nie chciał zrozumieć, zaś potyczki słowne przypominać będą jedynie syzyfową pracę, która nigdy się nie zakończy. Mogę starać się prześcignąć w uprzejmościach, starając zapewnić pomoc drugiej osobie, ale nigdy, przenigdy nie dojdą do konsensusu. Taki właśnie był Ion. Taki jest Rael, zakochany w dawnym proroku po uszy. Na swój sposób, oczywiście.
Nieco ją strapiła ta myśl. Wyprostowała się, nie napinając jednak mięśni. Nie okazywała wrogości, co najwyżej niepocieszenie, może nawet była nieco zawiedziona jego postawą. Zsunęła z ramion marynarkę i oddała mu ją bez słowa, po czym wstała i wróciła na fotel, obok którego nadal stał miecz, nieopodal zaś leżała szczotka do włosów. Nawet na niego nie spojrzała gdy odkładała szczotkę na miejsce, a potem zsuwała ręcznik w który była owinięta, żeby wytrzeć nadal wilgotne włosy. Musiała pozbyć się resztek wilgoci, jeśli chciała wyjść na chłodne korytarze, których nie ogrzewały gorące źródła okalające łaźnię i salę spowiedną. Jako ostatnią przysługę, odwróciła się tyłem do Kaye, żeby jeszcze bardziej go nie speszyć, wszak każde kobiece plecy wyglądały niemal tak samo.
Nie trwało to długo. Po pięciu minutach znów siedziała w fotelu owinięta w ręcznik, w dłoniach zaś trzymała rudą czuprynę, zręcznie splatając ją w gruby warkocz.
- Za chwilę mnie znajdą - mruknęła, jakby ostrzegawczo. To była ostatnia chwila na szczerą rozmowę bez podziału na kapłana i prorokinię. Tylko teraz mógł jej zagrozić bądź się szczerze ukorzyć. Nie oczekiwała jednak tego. Bardziej czekała aż rzeczywiście ktoś pojawi się w drzwiach, z tym typowym okrzykiem...
- A więc tu jesteś! - Nie zdziwiła się, gdy drzwi naprawdę się otworzyły, zaś kobieca sylwetka zagrodziła im drogę. Twarz dziewczęcia przecięta była w poprzek paskudną blizną, która nie wygoiła się nigdy do końca. Nie wyglądało to przyjemnie, tak samo jak szaleństwo tlące się w jej oczach.
W kilku susach dopadła swojej pani i dokończyła za nią warkocz. Taihen się nawet nie sprzeciwiła, splatając jedynie dłonie na podołku i zamykając oczy.
- Rozumiem, że ktoś mnie potrzebuje i nie mogę już odpoczywać, prawda? - zaczęła, ale krótkie burknięcie przerwało jej nim powiedziała coś więcej. Uśmiechnęła się ciepło do Kaye, porozumiewawczo. - Cóż, praca czeka. Dziękuję ci za rozmowę i mam nadzieję, że niebawem znów się spotkamy, może w bardziej przychylnych warunkach i bez nadopiekuńczych strażniczek.
Szaleństwo jedynie parsknęła z oburzeniem, zaś prorokini puściła oczko mężczyźnie, jakby przed chwilą nie padły żadne gorzkie słowa. I tak pewnie niebawem o nich zapomną.

Pozwoliła mu ucałować swoją rękę, jednak kątem oka zauważyła, że jej przyboczna nie była zadowolona z podobnego obrotu spraw. Nawet na moment zrezygnowała z układania włosów Taihen, by przypadkiem nie umknął jej jakiś wrogi gest ze strony kapłana. Najwyraźniej młode dziwczę nie ufało nikomu, zdradzone swojego czasu przez najbliższych, zamknięte w piwnicy przez lata i szczute niczym zwierzę, którym po części była.
- Dziękuję i wzajemnie. Wiesz, gdzie mnie szukać, jeśli ponownie będziesz potrzebował rozmowy.
Nie patrzyła już na niego, za bardzo nie lubiła pożegnań. Zamiast tego spojrzała na młodą kobietę obok siebie i wskazała jej fotel naprzeciwko, zachęcając by choć na chwilę spoczęła, dała odetchnąć swoim nogom i nerwom. Ta jednak pokręciła głową, wspominając coś o pracy, która czeka na prorokinię. Pracę, która nie może nazbyt długo czekać. Rudowłosa jednak nie wydawała się tym przejmować. Rozsiadła się wygodniej i przymknęła oczy.
- Ciekawy z niego człowiek, nieprawdaż? - Sama nie wiedziała, czy oczekiwała odpowiedzi na to pytanie. Twarz kapłana nadal tkwiła przed jej oczami, ślepia o wyjątkowo kontrastującej ze sobą barwie. Czy mogły być symbolem czegoś więcej? Czasem można było wiele wywnioskować po spojrzeniu. Mogło być bystre, przenikliwe, puste bądź smutne, tutaj jednak nie widziała nic. Absolutnie nic, niemal żadnej emocji, która mogła ją nakierować na jego tok myślenia.
- Wierni go uwielbiają - a jednak odpowiedziała.
Taihen pokiwała głową. Także o tym słyszała, o ludziach, którzy chcieli rozmawiać tylko z nim. Jednak mimo tej sympatii z ich strony, nigdy nie chodził otoczony wianuszkiem przyjaciół. Zawsze sam, przynajmniej wtedy, gdy Shi mijała go na korytarzach. Potarła palcami skronie i spojrzała na Szaleństwo, w jej wyjątkowo jasne ślepia, które tak bardzo przypominały jej pewnego młodzieńca z dziecięcych lat. Ciekawe czy nadal żyje, czy spełnił swoje marzenia, gdy tylko Mentor opuścił Miasto.
- No cóż, chyba na nas czas. Weźmiesz mój miecz? Przebiorę się i możemy brać się do pracy.
Wstała, dziewczę zrobiło to samo. Z zapałem chwyciło wiekową broń i przepuściło w drzwiach prorokinię.
Czas wrócić do swoich owieczek.

/zt