Powoli zaczynała rozumieć Iona. Od kiedy stała się głową Kościoła, każdy potrzebował odrobiny rozmowy, porady, uśmiechu czy chociażby kontaktu wzrokowego. Starała się im to wszystko zapewnić, jednak wymagało to czasu i sporo energii. Wszystko, co jeszcze kilka lat temu przeznaczała na treningi szermierki, na utrzymywanie swojej pozycji fechmistrzyni, najlepszego szermierza Desperacji i Miasta, teraz powoli odchodziło w niepamięć.
Nie miała pojęcia skąd brały się istoty władające mieczami. Widziała ich dużo i każdy wydawał się być mistrzem w swoim fachu. Nie poznała jednak żadnego instruktora, nikogo kto by ich wtajemniczył w całą sztukę władania mieczem. Wszyscy byli wyjątkowo pyszni. Fakt, że potrafili trzymać nóż sprawiał, że myśleli także jak to idealnie władają mieczem czy rapierem. Nie znali broni takich jak sejmitar, szabla czy pałasz. Nigdy nie dotknęli broni drzewcowej. Byli ponad to. Wiedza teoretyczna się nie przydaje, gdy nadstawiasz skóry przy walce żelazem.
Oczywiście.
Dziś udało jej się wymknąć od obowiązków proroka. Niczym Ion w czasach swojej świetności, zaszyła się w swoich komnatach i zaczekała aż korytarze opustoszeją. Dopiero wtedy opuściła świątynię, zagłębiając się w nie do końca zbadanych tunelach gór Shi. Już kiedyś to robiła, spotykając się po kryjomu ze swoim Mentorem, oddając się naukom, którym przyklasnąłby sam Ao. Teraz chciała wrócić do korzeni. Zabrała ze sobą broń. Zaprosiła przypadkową osobę z zewnątrz, która pyszniła się perfekcyjnym władaniem bronią białą.
Jaka szkoda, że nie potrafił sprecyzować jaka to była broń. Z poderżniętym gardłem nie był już taki skłonny do odpowiedzi. Ani do przechwałek.
Poszło aż nazbyt gładko. Broń weszła w ciało niczym nóż w masło, gdy mężczyzna wykonał o jeden piruet za dużo. Kto ich uczył takich głupot? Przeklęte wiedźminy, dzieci naturo, idioci z wypiętą piersią, których tak łatwo było zamordować.
Nie była zadowolona ze starcia. Dawno nie ćwiczyła, spodziewała się kropli potu na ciele, zmęczonych mięśni. Skróconego oddechu. Zamiast tego jej twarz zrosiła krew, którą musiała zmyć. Najlogiczniejszym rozwiązaniem było udanie się do łaźni, co też zrobiła, przemykając ukradkiem pomiędzy korytarzami.
A później trzeba było wyschnąć. Sala spowiedna zazwyczaj była wyjątkowo spokojna, więc czemu nie? Akurat opuszczało ją jakieś dziewczę, dając tym samym znać, że pomieszczenie było puste. Taihen poprawiła ręcznik na piersi, w wolnej dłoni nadal ściskała miecz. Wsunęła się za kotarę i oparła o ścianę z cichym westchnieniem.
Wolna, nikt jej nie zauważył.
Dopiero gdy postanowiła opaść na fotel, dostrzegła, że już ktoś w nim siedział. Zaklęła w duchu, starając się przywołać na twarz opanowanie. Nie było to proste, nadal była zbyt młoda by w pełni panować nad własnymi emocjami. Jednym rozwiązaniem był uśmiech, jeden z tych, które sprawiają, że serca młodzieńców przestają na chwilę bić z wrażenia.
- Nie spodziewałam się tutaj nikogo. Przeszkadzam? - Przycupnęła na miejscu naprzeciwko i założyła nogę na nogę. Broń ułożyła na kolanie, rozkoszując się chłodem stali. - A z resztą, nie jest to miejsce przeznaczone do medytacji, a narad starszyzny z prorokiem. Co tutaj robisz, Raelu?

To nawet śmieszne jak w tej chwili Kaye mógł zrozumieć Tai. On sam też był zmęczony tym ciągłym zawracaniem mu głowy i uważaniem, że zawsze ma czas dla innych. Normalni ludzie jednak tacy byli - łapali każdą okazję mogącą posłużyć do tego, żeby nie używać własnych, szarych komórek, a wysłużyć się kimś innym. Zresztą czy tak nie było wygodniej? W razie dobrej porady można kogoś pochwalić, a w razie złej cała odpowiedzialność za niepowodzenie nie spada bezpośrednio na ciebie tylko na osobę udzielającą rad. To właśnie ten ciemny zakątek ludzkiego charakteru, którego Kaye nigdy nie mógł zrozumieć. Inni ludzie potrafią zawodzić, mają tendencje do rozmywania swojego celu, często zbaczają na poboczną drogę, więc dlaczego tak uparcie się na nich polega? Nie wystarczy nawet fakt, że kilka razy człowiek może się naciąć. I tak dalej brnie w to samo bagno, by za każdym razem ugrzęznąć w nim jeszcze głębiej niż przed chwilą. Ktoś kiedyś powiedział nawet, że człowiek sam doprowadzi do swojej śmierci i Rael zdawał się z tym zgadzać. Autodestrukcyjna natura ludzi ujawnia się z każdym krokiem, więc tylko kwestią czasu jest punkt kulminacyjny, który sprowadzi wszystko do prochu i popiołu.
Chwile rozmyślania przerwała mu jednak sylwetka, która nagle pojawiła się w pokoju i która jednocześnie zdawała się go nie zauważać. Kaye jednak doskonale zorientował się z kim ma do czynienia już od momentu, w którym persona przekroczyła progi pomieszczenia. Taihen Shi - imię tak bardzo, na pierwszy rzut oka, niepasujące do osoby. Młoda, zgrabna, piękna i powabna. Czy właśnie tak wyobraża sobie każdy Śmierć? Oczywiście, że nie. Od wieków jej wyobrażenie ulegało delikatnym zmianom, ale ostatecznie niektóre kanony przetrwały niezależnie od czasów. Koniec człowieka powinien być paskudny, straszny, nagły i nieubłagalny, a te epitety w żadnym stopniu nie pasowały do młodej Prorokini, której sam wyglądał łamał serca nieszczęśnikom. Pod warunkiem, że je oczywiście mieli.
Jej dźwięczny głos sprawił, że Kaye wstał z miejsca i ukłonił się w pasie dość okazale. Nienawidził jej jak mało kogo i jedynie w tym przypadku był pewien swoich emocji, ale mimo tego nadal musiał udawać dobrego kapłana. Miało to jednak swoje strony. Właśnie dzięki tej niechęci nie robiło na nim większego wrażenia to, że piękna kobieta znajduje się przed nim jedynie w samym ręczniku. Na razie nie siadał również na swoim miejscu.
- Taihen-dono, wszystkie budowle są Twoją własnością, więc niemożliwym jest, żebyś gdziekolwiek przeszkadzała. - pozwolił sobie zauważyć na wstępie z charakterystyczną dla niego skromnością. Pewnie, że tak. Kobieta przechadzała się tymi korytarzami niczym paw, którego pióra były drzazgą w oku Raela. Zadowolona, wywyższona, najważniejsza - Wybieram to miejsce do radzenia wiernym w poważniejszych sprawach. Jest dość intymne, więc nie muszą się martwić tym, że ich problemy dotrą do niepoążądanych uszu. Proszę mi wybaczyć, jeśli przekraczam granice. - wyjaśnił też pokrótce co właśnie tutaj robił, nie wdając się w niewygodne dla niego szczegóły. Prorokini nie musiała niczego wiedzieć, bowiem miała ważniejsze sprawy na głowie niż wszyscy wierni z osobna. Ale dość o nich... Kaye nie mógł bowiem wpaść na pomysł dlaczego Prorokini odwiedziła go tutaj właśnie teraz. Nie mogła go podsłuchać, ani szukać, bowiem przez ten krótki moment zawahania zdawało mu się, że ujrzał na jej twarzy lekkie zdziwienie. Nie spodziewała się go tutaj? W jakim więc celu przyszła do sali spowiednej w samym ręczniku?
- W zasadzie wybierałem się już do swojej celi, więc jeśli Pani pozwoli. - skinął delikatnie głową, czekając na jej odpowiedź. Tak naprawdę nie chciał jednak opuszczać tego pokoju. Nie mógł przegapić tak doskonałej okazji na wyciągniecie paru informacji ze swojego wroga. Czas i miejsce było do tego idealne.

Skrępowana, poprawiła ręcznik na piersi, upewniając się by przypadkiem nie rozplątał się przed jej rozmówcą. Rude włosy pociemniały od wilgoci, przybierając teraz lekko kasztanowy odcień. Opadały na plecy w lekkich falach, nadal naznaczając skórę drobnymi kropelkami wody. Każda jedna powodowała lekką gęsią skórkę bądź wzdrygnięcie. Wcale nie było tak ciepło jak powinno być o tej porze roku, lecz nie przejmowała się tym w jakiś szczególny sposób. Jedynie bose stopy podkuliła pod siebie, chcąc uchronić je od kontaktu z zimną posadzką. Nie oparła ich jednak na krześle, zdając sobie sprawę z tego, że poszarzały kawałek materiału był zbyt krótki by osłonić całą jej sylwetkę. Choć przecież nie powinna się krępować. Wszyscy widzieli jej ciało za czasów gdy była jeszcze kapłanką. Nie miała się też czego wstydzić, choć koneserzy twierdzili różne rzeczy, w zależności od gustu każdego.
Czerwone wargi rozciągnęły się w przyjemnym uśmiechu, już szczerszym, choć nadal zakrawającym na lekkie speszenie. Idealnie współgrał z rumieńcami.
- Nie są, przecież świątynia należy do wszystkich wyznawców, oraz tych, którzy przyjmą Ao do swoich serc. - Odpowiedź była tak skromna, że nawet najtwardsze serce powinno się skruszyć ze wzruszenia. Czy była wywyższana? Nie, a przynajmniej sama nigdy tego nie czuła. Zbyt wiele czasu spędziła jako służąca Starszyzny, jako ta ładna dupcia, za którą się oglądali i którą przyjmowali do swojej alkowy by na moment ogrzała im łoże. W imię Nowego Boga, oczywiście. Ale czy na pewno?
Chwila zamyślenia była na tyle długa, że druga część wypowiedzi mężczyzny gdzieś jej umknęła. Pokiwała głową, znów patrząc na niego przytomnie. Miała nadzieję, że wybaczy to drobne rozkojarzenie. Gdyby tylko wiedział jak okropne były wspomnienia tłustego cielska dawnego Starszego, gramolącego się na nią... ach.
- Proszę, zostań. To spokojne miejsce, a teraz ja stałam się tutaj intruzem. Jeśli pozwolisz mi się tutaj schronić aż do wyschnięcia... będę ci bardzo wdzięczna. - Zerknęła na ręcznik oraz miecz, ułożony niedaleko niej. Najwyraźniej starała się unikać wzroku Kapłana, błądząc po skromnym wyposażeniu pomieszczenia. - Może chciałbyś wysłuchać i mojej spowiedzi, jako że czas i miejsce są ku temu wręcz doskonałe?
Propozycja taka niewinna, tak bardzo kusząca dla każdego, kto kiedykolwiek starał się poznać rudowłosą kobietę. Miała jednak toczyć się na jej zasadach, wszak nie mogła sobie pozwolić na nadmierną poufałość ze strony swoich, bądź co bądź, podwładnych.
Zadając owe pytanie nie próżnowała. Wstała ze swojego miejsca by dopaść do małego stolika. Nie interesował jej chleb ani wino. Schyliła się, sięgając głębiej. Nie zauważyła nawet jak ręcznik uniósł się, odsłaniając część kształtnych pośladków. Zbyt skupiona była na szukaniu jednego, wyjątkowo wartościowego przedmiotu - szczotki do włosów. Wydobywszy ją z trzewi stoliko-szafki wyprostowała się i wróciła na miejsce, by poddać się zabiegowi teoretycznie upiększającemu. Głowę przechyliła na bok, powoli przesuwając pożółkłym włosiem po własnej czuprynie. Zielone ślepia zaś uważnie śledziły każdy ruch Kapłana, jakby za chwilę miał się poderwać by zadać jej śmiertelny cios. Tego ją uczył Mentor, zawsze była gotowa na ewentualną obronę własnego życia.

Nie mogła? Oczywiście że mogła. W końcu to właśnie robiła przez cały czas, poszukując zrozumienia w oczach wszystkich wiernych. Właśnie za to ją kochali, bo nie wywyższała się, a po prostu była jedną z nich. To nie tak, że była zwykłym człowiekiem z darem rozmawiania z Ao. Była normalną osobą, Ao zaś potrzebował kogoś by po raz kolejny się do nich odezwać. Fakt, że padło na nią nie był niczym wyjątkowym.
Doceniała najdrobniejsze gesty ze strony ludzi, którzy postanowili jej służyć i ją kochać, dlatego także teraz ciepły uśmiech spłynął na jej wargi, gdy poczuła ciepło materiału na ramionach. Poprawiła go ostrożnie i spojrzała z wdzięcznością na Raela.
- Dziękuję.
Wcale nie było trudno to przyznać. Szczególnie, że jeszcze przed chwilą wszystkie jej mięśnie napięły się do granic możliwości. Wraz z przejęciem władzy obiecała, że już nikt jej nie dotknie bez jej pozwolenia, jednak nie byłaby w stanie odmówić jednemu ze swoich wiernych, szczególnie w sytuacji, w której wyjątkowo mogła kusić kusym strojem. Była tego świadoma, choć nie był to jej zamiar. Rozluźniła się dopiero gdy wrócił na swoje miejsce, ona zaś po chwili za nim podążyła.
- Chciałam tu tylko obeschnąć nim wyruszę w dalszą drogę, ubrać się i zapewne spotkać z wiernymi, po raz kolejny.
Miała zamknięte oczy gdy ostrożnie szczotkowała długie, rudawe włosy. Nadal były wilgotne, lecz nie przeszkadzało jej to w wygładzaniu ich. Może minęło kilka minut nim skończyła tę czynność i ponownie się odezwała, wwiercając zielone ślepia w kapłana.
Już nawet rozchyliła wargi, zapewne chcąc coś powiedzieć, ale po chwili zmieniła zdanie, pokręciła głową. Nie na tym polega spowiedź w ich kościele. Nie byli sobie równi. Jeśli do tej pory Taihen znajdowała się nieco ponad nim w hierarchii, teraz to on był jej pośrednikiem pomiędzy rudowłosą a Ao. Podniosła się z miejsca, dając mu znak dłonią, by się nie ruszał. Zrobiła krok w stronę Raela i usiadła na chłodnej posadzce u jego stóp, wcześniej opuszczając nieco ręcznik, żeby nie siedzieć na kamieniu gołą skórą. Nieśmiało opuściła wzrok na swoje dłonie splecione na podołku.
- Jestem znużona. Męczą mnie spotkania z tymi, którzy tak naprawdę nie chcą mnie widzieć. Mam zdecydowanie dość lepkich dłoni na moim ciele, teoretycznie w imię Ao, lecz później nikt mu nawet nie dziękuje, a odwraca się na drugi bok i zasypia. To, co kiedyś było magicznym doznaniem, wspólnym oddaniem się sprawie, teraz jest zwykłym wykorzystywaniem wiary. Czuję się kurewką Kościoła. - Sapnęła, zaciskając mocniej dłonie na rąbku marynarki. Kłykcie już dawno jej zdrętwiały, ale nie miała zamiaru puszczać. Zamiast tego przygryzła wargę, starając się ułożyć myśli. - Obiecałam, że jako prorok już nigdy nikt mnie nie dotknie bez mojego pozwolenia.
Te słowa zabrzmiały ostro, jakby z wyrzutem. Czy miała to za złe sobie czy wszystkim którzy ją do tego sprowokowali?
- Nie wiem jednak czy ten egoizm spodoba się Ao. Co prawda jest to coś, czego w tym momencie potrzebuję, ale czy on to zrozumie? Nigdy nie wspominał o stosunkach z miłości do drugiej osoby. Od Mentora zastanawiam się czy to uczucie rzeczywiście istnieje, czy jest jedynie wymysłem, grzechem, wymyślonym przez anioły i ich boga.
Przymknęła ślepia i westchnęła. Najwyraźniej wyznanie swoich przemyśleń sprawiło, że nieco się rozluźniła, czuła się lepiej. Podciągnęła nogi pod brodę i oparła ją na kolanach, kołysząc się przy tym lekko. Wyglądała tak niewinnie, niczym dziecko, które potrzebuje pocieszenia, bo ktoś większy zabrał mu zabawkę.

Spoczęła w swojej celi. Kątem oka spojrzała na kapłana, dziwiąc się temu w jaki sposób dobierał słowa. To, co miało być troskliwą radą zabrzmiało niemal jak groźba. A może już była przewrażliwiona? Nadal pamiętała ciało Iona, anioła, gdy trawiły je płomienie. Jego wzrok często nawiedzał ją w koszmarach, wraz z głosem, bardziej przypominającym piekielne czeluście niż miłość o którą prosił ich Ao.
Niebawem podzielisz mój los.
Najstraszniejszy w tym wszystkim był fakt, że mówił szczerze. Nie wątpiła w to, iż za jakiś czas ktoś inny powie, że objawił mu się Nowy Bóg i postanowi zająć jej miejsce. Tylko od Taihen będzie zależało czy postanowi walczyć i stracić życie czy też odsunie się w cień, by patrzeć jak Kościół stacza się bądź wznosi na podwalinach, które sama stworzyła. Na razie jednak uczyła się, wprawiała w sztuce przewodzenia, licząc, że jeszcze pozwolą się jej wykazać.
Liczyła, że może zaufać swoim ludziom, wszak sama w jakiś sposób wpłynęła na dobór Starszyzny, Kapłanów darzyła zaś wielkim szacunkiem. Miała nadzieję, że był odwzajemniony, wszak sama kiedyś była jedną z nich i wiedziała czym się zajmują i jak ciężka jest ich rola w Kościele. Właśnie dlatego spojrzała z wdzięcznością na Kaye. Wiedziała, że jej nie zawiedzie i zaopiekuje się strapionymi wiernymi.
A także nią.
Mówił o tym gest, jaki wykonał, gdy usiadła u jego stóp. Zamknęła oczy, czując jak ciepła dłoń opada na jej głowę. Na moment coś zatrzepotało w jej brzuchu, ale za chwilę rozum przejął panowanie nad ciałem. To jedynie gest wsparcia, to tylko pomoc, jaką chce ci zagwarantować jeden z twoich zaufanych ludzi, Tai. Pozwól sobie pomóc.
Usłuchała, pozwalając by mówił, a słowa jego w jakimś stopniu koiły jej duszę i wątpliwości. Uniosła głowę i spojrzała w kolorowe oczy mężczyzny, gdy ten usiadł naprzeciw niej. Palce dłoni splotła na kolanach, tym razem przykładając do nich policzek. Niesforny kosmyk zatrzymał się na nosie, ale nie miała ochoty go odganiać. Zamiast tego patrzyła i słuchała w skupieniu jego słów. Na wzmiankę na temat matki z dzieckiem uśmiechnęła się lekko. To było idealne porównanie, wyraźnie mocno działało na jej młody umysł, poznający powoli magię instynktu macierzyńskiego.
Twarz jednak stężała, gdy Rael przeszedł do tematu miłości. Ponownie wspomnienie Iona niemal zjeżyło włos na jej głowie, szczególnie gdy mówił o oddaniu. Jemu tak, lecz co z nią? Ciężko było nie zauważyć, że specjalnie ją pominął wspominając o Przewodniku. Może zbyt szybko postanowiła zaufać? Przygryzła wargę, odwracając wzrok. Nijak mogło to jednak ukryć jej zmieszanie.
- Byliście blisko, z dawnym prorokiem - mruknęła ni o do niego ni do siebie. Rude kosmyki niemal całkowicie zakryły jej twarz, lecz szybko odgoniła je wolnym, melancholijnym ruchem dłoni. - Byliście blisko skoro znasz jego imię. Do czasu jego śmierci niewielu miało o nim pojęcie. Też byłam z nim blisko, nawet... nawet bardzo.
Kolejny z winowajców jej nietypowej decyzji. Jego dłonie były wyjątkowo okrutne gdy się z nią spotykał. Podobno od dawna widział ją w roli buntownika, który go obali, przejmując "tron". Powoli wszystko układało się w większą całość, bo czy nie powinno trzymać się przyjaciół blisko, a wrogów jeszcze bliżej? Przełknęła głośno ślinę, starając pozbyć guli, która utknęła gdzieś w gardle.
- Wiedziałeś, że był aniołem? Właśnie tego nie mógł zdzierżyć Ao. Całej hipokryzji która wydostawała się przez jego pory. I jadu. - Znów na niego spojrzała, lecz teraz widać było w jej oczach determinację. Niewinność przerażonego dziewczęcia gdzieś zniknęła, Taihen zaś ukazała swoją drugą twarz. Tę, którą znał przede wszystkim jej Mentor, główny Inkwizytor swojego czasu, w końcu była szkolona na mordercę. - Właśnie dlatego go zabiłam. Możesz mnie za to nienawidzić, ale zapewniam, że pragnę jedynie dobra Kościoła i jego wiernych.
Kamień został rzucony, teraz pozostało wyczekiwać kręgów na wodzie. Musiała przyznać przed samą sobą, że groźba śmierci była o wiele bardziej ekscytująca od jakiegokolwiek podniecenia seksualnego. Mięśnie same się napinały, ona zaś starała się stłumić koci uśmiech, który miał ochotę wypłynąć na jej wargi. Pokerowa twarz i oaza spokoju.
Spróbujmy.

Czy powinni ją skatować za cudzołóstwo? Jakaż szkoda, że nigdy nie powiedział tego na głos, by był to najjaśniejszy znak, że wcale nie podzielał idei Kościoła oraz samego Ao. Czyż nie robili tego wszystkiego ponieważ taka była prośba ich boga? Owszem, ukryte w tym były o wiele głębsze pobudki niż tylko cielesna przyjemność. Każda kropla radość jest cenna na tym padole łez, powiedziałby każdy kapłan, by tylko przekonać do swojej doktryny niewierzących. Było jednak coś jeszcze, co najwyraźniej wszystkim umykało.
Cóż się stało na świecie po tych wszystkich katastrofach? Gatunek ludzki zaczął wymierać. Ci co przetrwali zamknęli się w swoich utopiach, z dala od okrutnego, ciężkiego życia. Automatyczne urządzenia ich rozleniwiły, nikt nie musiał walczyć o przeżycie. Niewielu pracuje, a zakładanie rodzin jest jedynie przykrym obowiązkiem. Nikt jednak nie ma prawa zmusić człowieka do kopulowania, przez co miasta wcale nie rozrastały się tak szybko jak powinny. Może niektóre klany posiadały więcej niż jednego potomka, ale były to wyjątki, które dało się policzyć na palcach jednej ręki. Ao postanowił na nowo zasiedlić Ziemię, ukrywając swoje zamiary pod przykrywką cielesnej przyjemności. Narodziny dziecka zawsze były celebrowane bardziej niż cokolwiek innego.
Nie mógł tego jednak zrozumieć Ion, który odizolował się od podobnych przedsięwzięć, ukrywając swoją aseksualność przed światem.
Widząc zmieszanie, może niechęć na twarzy Raela, zrobiło się jej nieco przykro. Miała ochotę przytulić go do piersi, ukoić jego ból. Zaopiekować jak kolejnym opuszczonym przez Los dzieckiem.
- Próby wiary bywają ciężkie, lecz wszyscy musimy przez nie przejść - niemal szepnęła, zbliżając się na czworaka do mężczyzny. Przysiadła obok niego tak, by stracili kontakt wzrokowy. Przez dłuższą chwilę zapatrzyła się na swoje dłonie, czekając, aż jego głos się zmieni, nabierze rumieńców i wskaże uśmiech. Czasem każdy potrzebuje chwili samotnej medytacji, doskonale o tym wiedziała.
- Inni zwyczajnie nie chcą jej widzieć, tworząc fałszywy obraz drugiej osoby.
Może już się domyślała jego zamiarów. Gdyby kiedyś postanowił dłużej z nią przebywać, obserwować jak spotyka się z wiernymi, jak z nimi rozmawia. Może wtedy zrozumiałby, że ona rzeczywiście nie miała żadnych złych zamiarów. Lecz nie, zapewne nigdy nie wpadnie na podobny pomysł. Cicho westchnęła, pozwalając by powietrze uszło z jej płuc z lekkim świstem.
Ostrożnie, wyjątkowo delikatnie ułożyła dłoń na ramieniu kapłana i przysunęła go do siebie, by móc go objąć jeszcze drugą ręką. Nie miała zamiaru się z nim siłować. Jeśli nie chciał to po prostu wyprostowała się i spojrzała gdzieś w bok, lecz nie to było teraz jej zamiarem.
- Na razie Kościół kwitnie dzięki tak cudownym wiernym jak ty, Raelu. Już ukoiłeś moje skołatane nerwy, w tym momencie spokojnie mogę wrócić do swojej roli, a nie ukrywać się po kątach. - W jej słowach wyraźnie było słychać ulgę, wraz z nią zaś łagodność. - Dlatego teraz zwracam się do ciebie jako prorok. Może ty chciałbyś o czymś porozmawiać? Trapi coś twoje serce lub duszę? Z chęcią pomogę, nie tyle z obowiązku co z wdzięczności. Możesz prosić o wszystko.
A Taihen dotrzymywała słowa. Nie była Ionem.