Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Przywiązywanie się do - potencjalnego - wroga nigdy nie było dobrym, świetnym pomysłem, a jednak białowłosa, rogata istotka wciskała się powoli oraz metodycznie do serduszka opornego, niechętnego do wkroczenia na te niebezpieczne tereny związane z uczuciami Wojskowego. Bronił się jak mógł - rękoma i nogami, jak to się powiada - lecz spoglądając na niego i jego reakcje, i zachowanie, to zapowiadało się na to, iż skazany był mężczyzna ten na sromotną porażkę w tejże niematerialnej, emocjonalnej bitwie. Nie była ona jeszcze, na jego szczęście, rozstrzygnięta i wynik nie został całemu światu ogłoszony, toteż wszystko mogło się w każdej chwili i momencie zmienić, odwrócić i przeinaczyć. Ale czy tak się stanie? Hah, to już tylko od niego zależało, czyż nie? Na ten czas skupić musiał się, jednakże, nie na sprawie tej chwiejnej oraz niebezpiecznej, a na pokonaniu lwiej ryciny prezentującej się pęknięciami na betonowej ścianie. Okazało się to o wiele trudniejsze, niż z początku można by założyć ze względu na brak czegokolwiek, czym dałoby się bestię tę ubić. Wnętrze piwniczki nie okazało się nazbyt pomocne ze swoim przestarzałym, żałosnym wyposażeniem, więc Generał postanowił przyszykować się do tego, ażeby to samemu i bez niczego wspomagającego zderzyć się - dosłownie - z potworem spoglądającym na nich bezdusznie nieruchomymi, popękanymi ślepiami.

Nie przeszedł ostatecznie do tego punktu programu jedynie ze względu na krótkie, pozbawione wątpliwości pytanie niewiasty, które wytrąciło go kompletnie z równowagi i raz jeszcze wrzuciło na groźne obszary możliwego przywiązania. Uporawszy się z tą kłopotliwą dla niego kwestią - tymczasowo najpewniej, ale zawsze coś - Hachirō oddał pole do popisu tej drobniutkiej, młodziutko wyglądającej personie. Wiek Wymordowanych ciężko się określało i trudno się zgadywało, szczególnie jeśli ci balansowali perfekcyjnie i sprawnie, i nieświadomie swoją aparycją oraz manierami na dwóch oddalonych od siebie, rozdzielonych szeroką przepaścią granicach. Dziewczę skinęła główką i rozpromieniło się widocznie na słowa mężczyzny, mimo że mrugnęła przy tym swoimi zamglonymi oczkami w jego kierunku.
- Kitōshi nie tygrys... - Przechyliła główkę na bok niby szczeniak czegoś nierozumiejący, poruszyła się lekko z nutą nerwowości i mrugnęła ponownie z czystą konsternacją. - Kitōshi nie wie, co to tygrys - oznajmiła i zamiast odsunąć się od swego wroga w celu nabrania rozpędu do staranowania go, podeszła do niego na tyle, że jeszcze troszeczkę i dotykałaby tę swoistą rycinę swoim zmarszczonym w skupieniu noskiem. Blask zakręconych, baranich rogów zmienił się wtem z przyjemnie białego do rozgorzałego szkarłatu, kłując w oczy w panujących w pomieszczeniu ciemnościach. Nie czekając na nic i dłużej nie zwlekając, niewiasta przechyliła się do przodu w bardzo, bardzo płytkim jakby ukłonie, stukając lekko swoimi rozjarzonymi ozdobami - ozdobami, hm? - w pysk lwa i wydając z gardełka dźwięk przywodzący na myśl dziecięce, jakże niewinnie brzmiące i słodkie siu~p.

Trzask ostry i donośny, i huczliwy rozbrzmiał w tej niedużej przestrzeni, kiedy to zaatakowana ściana naznaczona została jeszcze większą ilością szram i blizn rozchodzących się po niej niczym pajęczyny pokraczne. Nie trzeba było długo czekać, aby całe i nieforemne kawałki poczęły od betonowej bestii odlatywać; aby przeszkoda przed nimi stojąca rozsypała się w sporych, rozbijających się o podłoże z hlupotem i łomotem szczątkach. Lwi łeb już nie istniał, a miast niego w miejscu tym była imponująca dziura, dająca im wgląd na... migoczącą, kolorową ścianę kolejną, która była jakby zbudowana z wielu krysztalików pięknie oszlifowanych i płaskich, i ze sobą mistrzowsko połączonych. Kitōshi - której rogi wróciły do emanowania białego światła - odwróciła się z radością i euforią w stronę Wojskowego, oczekując pochwały od niego jak psiak, który po raz pierwszy przyniósł właścicielowi gazetę. A wtedy wszystko wokół nich zadrżało, zatrzęsło się z przeciągłym sykiem przypominającym gaz się gdzieś gwałtownie ulatniający, podczas gdy woda chlusnęła zza dolnych resztek zdewastowanej ściany na łydki nagle znieruchomiałej w przerażeniu, stojącej plecami do wyrwy niewiasty. Hachirō - będącemu przodem do nowego, świeżego przejścia - dane było zobaczyć to, jak barwna, tęczowa powierzchnia zaczęła się ruszać mozolnie, niespiesznie oraz leniwie i dotarł do niego niepokojący, zlatujący na niego niczym grom z jasnego nieba fakt, że nie patrzył na klejnoty cudownie obrobione oraz wykonane, a... łuski.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Przesuwali się wolno do tyłu - kroczek za kroczkiem, centymetr za centymetrem - podczas gdy calutkie pomieszczenie telepało się wokół nich tak, jak gdyby w okolice te zawitało niespodziewane, niezaplanowane trzęsienie ziemi. Białowłosa, przerażona tą nagłą oraz niepokojącą sytuacją niewiasta schowała się za mężczyzną jak dziecko, na jakie tak bardzo wyglądała i chwyciła nawet kurczowo w drobne swoje rączki materiał jego ubrania na plecach. Nie wydała z siebie żadnego, jakiegokolwiek dźwięku, lecz drżała na calutkim ciele i zgubiła gdzieś po drodze w tejże chwili niebezpiecznej wesołość swoją, radość wulkaniczną oraz zapał do opowiadania baśni wiekowych. No, nie było to wcale takie dziwne, spoglądając na ich aktualne, dość kiepskie i mało komfortowe położenie.

Byli już przy drabinie starej i rdzą tkniętej, kiedy kolorowa, lśniąca i ruszająca się mozolnie ściana ustąpiła miejscu pyskowi wężowatemu, który to przyozdobiony był bujną, barwną grzywą zbudowaną jakby z nitek kryształowych oraz pięknie się błyszczących. Głowa stworzenia tego była nieco mniejsza od popękanej, zniszczonej przez Kitōshi ryciny na ścianie, a para oczu w niej osadzona była jednolicie, nieskalanie perłowa - nie sposób było dojrzeć w nich ani źrenicy, ani białka, ani czegokolwiek innego prócz tegoż mieniącego się koloru. Spojrzenie gada - który śmiało utożsamiony mógłby być z tęczą przecinającą niebieskie, czyste niebo - padło na Wojskowego, podczas gdy wilgotne pomieszczenie piwniczki posmakowane zostało przez rozwidlony, długi język bestii. Paszcza - potężna i wielka, i zawałem mogąca niejednego nagrodzić - rozwarła się nieznacznie, ukazując w niewielkim stopniu białawe, zakrzywione kły wewnątrz niej się znajdujące. Woda kapała spomiędzy uchylonych szczęk - nie zaś ślina lepka i o charakterystycznym, specyficznym zapachu - dołączając do małej powodzi, jaka powolutku tworzyła się w pomieszczeniu tym chłodem oraz cieniami wypełnionym.
- Któż budzi? Któż czegoś chce? - sykliwy, ledwo wyraźny głos zagrzmiał w piwniczce niby piorun odległy, lecz i tak przeraźliwie donośny.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Ślepia - osadzone w wielkim łbie niby dwie piękne, niezwykłe perły - wpatrywały się w mężczyznę intensywnie oraz nieprzerwanie, nie odwracając się od jego persony na chociażby ukruszoną, ułamaną sekundę. Rozwidlony, giętki jęzor badał co i rusz wilgotne, ciepławe powietrze, lecz sama istota - Wymordowana najpewniej, spoglądając na jej umiejętność komunikowania się z drugą personą i posiadanie mniej więcej ludzkiego rozumu - nie wychyliła się bardziej z powstałej niedawno dziury. Trwała nieruchomo na swoim miejscu, wysłuchując cierpliwie wypowiedzi Wojskowego, aż wreszcie - po momencie ciągnącym się jakby przez wieki długie oraz przepastne - przechyliła delikatnie masywną głowę niczym psiak czymś nieznanym mu, świeżym dla niego zainteresowany. Wzrok węża przesunął się wolno, mozolnie po sylwetce Hachirō, skupiając się na chwilę na blasku zza niego się wydobywającym, którego źródłem była naturalnie niewiasta - a raczej rogi jej dalej lśniące białawym światłem - chowająca się za jego plecami. Prędko jednak wróciła spojrzeniem na twarz przemawiającego osobnika, podczas gdy przerażona, trzęsąca się Kitōshi nie pisnęła nawet drobniutkim, marnym słówkiem.

- Jōka, córka nadobnej Junka. Miło mi Was poznać - przedstawiła się tymże sykliwym, zakrapianym zmęczeniem głosem, pochylając nieznacznie łeb w geście przywitania. I jakimże zaskoczeniem było, że i ona, i matka jej nosiły miana tłumaczone jako Oczyszczenie? Aż białowłosa Kitōshi sapnęła ze zdumieniem i wychyliła się ostrożnie zza Generała, wpatrując się wielkimi, zalanymi mgłą oczkami w stworzenie dotąd pod jej miejscem zamieszkania drzemiące. To zwróciło zaraz spojrzenie swe na dziewczę nieśmiałe i dalej wystraszone, wychylając się bardziej w stronę naszej słodkiej, uroczej parki i chlastając przestrzeń piwniczki jęzorem długim oraz czułym. - Zamieszkujesz dom mój rodzinny i ogrodem się zajmujesz? - zapytała bajeczna gadzina o kryształowych jakby łuskach, które to mieniły się i błyszczały w blasku produkowanym przez malutką Wymordowaną. Niewiasta kiwnęła ledwo zauważalnie głową, zaciskając mocniej paluszki na materiale na plecach mężczyzny. Kolejny moment długi i zabarwiony ciszą przemknął przez tutejsze pomieszczenie, aż wtem wąż obniżył się tak bardzo, że żuchwa jego zatopiła się w przeźroczystej cieczy pokrywającej obecnie dno piwniczki. - Zgodzę się i pomogę Wam tylko wtedy, jeśli krwi ludzkiej od Was dostanę. Pomoże mi ona zasnąć na kolejne lata, podczas których będzie mogli dostać wodę moją. - Generowała ją pasywnie niby ślinę i niby nie w wielkich ilościach, ale wystarczyłoby to do podlania ogródka, jakim zajmuje się Kitōshi. Tym bardziej, iż jakiś zapas się już tu nazbierał.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Odczuwanie strachu bądź nawet i mocniejszej jego, poważniejszej odmiany - przerażenia - nie było niczym zdumiewającym bądź zawstydzającym w sytuacji, gdzie naprzeciw siebie miało się stworzenie zdolne do pożarcia rosłego człowieka jednym, sprawnym i szybkim kłapnięciem przepastnej paszczy. Z pewnością nie pomagał tu również widok zakrzywionych, ostrych zębisk, jakie miejscami było dane im dostrzec, gdy to stworzenie o łuskach bajecznie kryształowych rozwierało nieznacznie swoje masywne, godne podziwu szczęki. Gadzina nie ruszyła się, jednakże, ze swojej obranej pozycji - czyli z żuchwą przyciśniętą do zalanej nieznacznie podłogi piwniczki - i nie drgnęła nawet w minimalnym stopniu, obserwując tylko tymi swoimi pięknymi, perłowymi i niemrugającymi ślepiami dwójkę przed nią stojącą. Coś zamigotało głęboko w ich odmętach - iskierka emocji niemożliwej do sprecyzowania, gwiazdeczka uczucia ciężkiego do zidentyfikowania i odpowiedniego zaszufladkowania - kiedy to Wymordowana słuchała bacznie i bez zmiany swego aktualnego położenia wypowiedzi Wojskowego.

Syk przeciął wtem wilgotne powietrze tegoż skromnego pomieszczenia i dopiero po uważnym wsłuchaniu się w dźwięk ten specyficzny dało się wychwycić rozbawienie i zdumienie, i podziw w nim zamknięte.
- Tak chętny do złożenia ofiary z własnej krwi. - Wężyca doprawdy zaskoczona była tym, iż mężczyzna od razu pragnął zapłacić z "własnej kieszeni" - żył raczej, hah - i nie rozważył nawet przez sekundy ułamek możliwości wykorzystania jakiegoś innego człowieka. Cóż za rozmówca jej się trafił, nobliwy i zdolny do poświęceń. - Nie więcej, niż pół litra, Shubyō* - zapewniła go łagodniejszym tonem, już nie tak formalnym i bezosobowym, i zmęczonym. - Możesz wlać mi ją do pyska z wysokości, nie zmieszam jej z wodą i nie będziesz miał styczności z niczym, co ze mną związane. - Trzecia zaprezentowana zagwozdka była najtrudniejsza do rozwikłania i wytłumaczenia, ponieważ nie wieli tu ani żadnego laboratorium, gdzie przebadać można by było produkowaną przez nią ciecz, ani królika doświadczaln... Kitōshi, dalej trzymając w piąstce prawej rąbek ubrania Hachirō, pochyliła się i nabrała wolną dłonią trochę zimnej, orzeźwiającej wody, po czym upiła jej spory, cudowny łyk. Mrugnęła raz i drugi, i trzeci, po czym pociągnęła za dzierżony skrawek odzienia Generała.
- Dobra - zadeklarowała prosto i krótko, zaś Jōka ni to hufnęłą, ni to syknęła z rozweseleniem, prędko jednak poważniejąc.
- Przyrzec jeno na matkę moją mogę, że woda ta jest bezpieczna. A przynajmniej dla roślin i Wymordowanych - dodała, gdyż nie była pewna, czy nie znajduje się w niej czasem Wirus X. Była wytwarzana w jej organizmie zamiast śliny lepkiej i ohydnej, więc nie miała tej stu procentowej pewności, że nie ma go w niej chociażby odrobinę.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.
  
• Shubyō - jap. sadzonka, pisklak/dopiero co wykluty wąż.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Dziewczę białowłose oraz drobniutkie mrugnęło niewinnie swoimi mętnymi ślepkami, zadzierając podbródek do góry i spoglądając z naiwną niewiedzą na Hachirō w odpowiedzi na jego zwrócenie jej uwagi odnośnie picia wody z ziemi. Nie widziała w akcie tym niczego złego czy niewłaściwego, ponieważ na co dzień, przecież, do zaspokojenia pragnienia na Desperacji używało się życiodajnej, zbawiennej cieczy z wszelkiego rodzaju zbiorników czy źródeł - rzek i jezior, i nawet i deszczówki zalegającej na gruncie kałużami nierównymi oraz płytkimi. Tutaj, jeśli łaknęło się przeżyć do następnego dnia, nie wybrzydzało się wobec tego, co Natura łaskawie i jednocześnie z uśmieszkiem wrednym podsuwała na zardzewiałej, podziurawionej tacy. Kręcenie nosem na darmowe zasoby i rzeczy mogące ułatwić egzystencję na tym smętnym, nieprzychylnym i zagraconym niebezpieczeństwami padole przynieść mogło wyłącznie nieszczęścia, personalne katastrofy i złą karmę - a tego osoby o zdrowym rozsądku i sprawnym rozumowaniu starały się unikać jak tylko się dało. Zabobony, ktoś by pomyślał bądź powiedział, lecz na tych wypełnionych groźnymi bestiami i roślinami, i warunkami obszarach każda uncja i najmniejsza iskierka szczęścia oraz życzliwości przewrotnego Losu były na wagę złota.

Perłowe, jednolite ślepia wpatrywały się z anielską - hah - cierpliwością w trzęsącego się niby osika Wojskowego, podczas gdy ich właścicielka czekała spokojnie na jego ostateczną decyzję. Rozwidlony, dziwnie normalny w porównaniu do reszty tęczowej, kryształowej istoty język wysuwał się co i rusz spomiędzy szczęk w typowo wężowym stylu, chlastając wilgotne, chłodnawe w piwniczce powietrze bezgłośnie oraz giętko. Kitōshi przypatrywała się Hachirō z początku bez świadomości tego, co mężczyzna zamierzał w najbliższym momencie uczynić, po czym sapnęła z przerażeniem na widok dobytego przez niego noża i tego, co z nim w następnej chwili robił. Jej drobniutkie, dziecięce dłonie zacisnęły się jeszcze mocniej na materiale ubrania noszonego przez Generała i nawet pociągnęła za nie w pośpiechu i zaniepokojeniu, i strachu.
- Dar od Nieba? - Jej ochrypły głos również, o dziwo, nosił w sobie powyżej wymienione emocje, mimo że oczka jej mętne w dalszym ciągu lśniły neutralnością oraz pustką.
- Nie obawiaj się, Kohitsuji*, nic mu nie będzie - rzekła Wymordowana kojąco i sykliwie, przysuwając się odrobinę bliżej do nich i rozdziawiając swoją imponującą, wielką paszczę.

W przeciwieństwie do typowych, standardowych przedstawicieli beznogich gadów, Jōka nie miała dwóch składających się przy zamykaniu pyska kłów, a zakrzywione, liczne, białosrebrnawe zębiska ozdabiające przecudnie linie szczęki i żuchwy. Hachirō, ujrzawszy to, wykonał szybkie, dość płytkie, acz ładnie krwawiące cięcie na przedramieniu i wystawił tę okaleczoną rękę przed siebie tak, żeby bordowa, metalicznie pachnąca krew skapywała ślicznie do nastawionej, otwartej paszczy. Ciężko było w sytuacji takiej liczyć to, ile posoki już z rany wypłynęło, jednakże wcale nie tak długo po rozpoczęciu procesu karmienia nią Wymordowanej, ta mrugnęła i odsunęła się płynnie w tył, sygnalizując tym samym zakończenie posiłku.
- Dziękuję i powodzenia - powiedziała nad wyraz sennie i nagle letargicznie, po czym potrząsnęła łbem - wzburzając taflę dotąd łagodnie się poruszającą - i wycofała się tam, skąd oryginalnie wypełzła. Sekunda-dwie, a już zwinęła się w kłębek za rozbitym obrazem lwiego pyska i tylko gładka, krystaliczna ściana była już dla nich widoczna. Tuż po tym Wojskowy poczuć mógł, jak Kitōshi ciągnie raz jeszcze za jego przyodzienie i wskazuje drobną, malutką dłonią na coś lśniącego pod powierzchnią przeźroczystej, falującej po niedawnych ekscesach wody. To jednak z łusek - tęczą się mieniących i wykonanych jakby z ze szkła najszlachetniejszego - leżała na dnie piwnicy, lśniąc i błyszcząc się w coraz to bledszym świetle wytwarzanym przez zakręcone rogi niewiasty.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.
  
• Kohitsuji - jap. Owieczka.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Cóż za...

Większość żyjących, oddychających i stąpających po tym padole jednostek preferuje przelewać cudzą krew niźli własną - z wyjątkami, oczywiście, jako że nie brakuje również i person nie mających nic przeciwko upuszczaniu własnej posoki bądź nawet i ze śmiechem oraz radością ją z żył swoich wypruwających. W takim to porąbanym świecie przyszło im żyć, hah. W każdym razie, strach i niezadowolenie, i panika Wojskowego były jak najbardziej naturalne i na miejscu, i logiczne, toteż nie miał co samego siebie i myśli swoich szkalować. Prędko też zdołał odzyskać panowanie nad oddechem i ujarzmić lepki terror wgryzający się brutalnie, nachalnie w krtań, łapiąc w garść względy spokój ducha i stabilność jeszcze przed tym, nim wężowata Wymordowana wpełzła całkowicie do swego szanownego leża i położyła się spać na kolejne długie, ciągnące się lata. Białowłose dziewczę mrugnęło krótko, przypatrując się z poruszeniem i ciekawością, i troską temu, jak mężczyzna obwiązuje zranioną rękę chustą w celu zatamowania krwawienia i zabezpieczenia rozcięcia. Skinęła z satysfakcją i ukontentowaniem, kiedy ten zawiązał solidny supełek dwoma końcówkami materiału - Dar od Nieba był mądry i zaradny, i potrafił o siebie zadbać, tak.

Przechyliła głowę niby ciekawski szczeniaczek - rogi jej coraz słabiej świeciły, a ciemności w piwniczce pogłębiały się z każdą minutą coraz to bardziej - zerkając zamglonymi ślepkami na kryształową, kolorową łuskę podniesioną z dna nowego zbiornika wodnego przez Wojskowego. I uśmiechnęła się, co doprawdy rozjaśniło wspaniale jej twarzyczkę i dodało uroczej nuty do jej porzuconej, wyśmiewanej przez innych mieszkańców wioski osóbki - nie sięgnął uśmiech ten jednak do w dalszym ciągu mętnych, martwych oczu.
- Woda jest tutaj, od Drugiego Oczyszczenia - odezwała się ochrypłym głosikiem i pokręciła przy tym głową, wskazując na przeźroczystą ciecz zaściełającą dno tegoż pomieszczenia. Potem pokazała paluszkiem na lśniącą, mieniącą się łuskę. - To jest Dar dla Daru od Nieba. Dar od Jōki i Dar od A'tar, i Dar mający Dar od Nieba chronić. Kitōshi to czuje - dodała z poważną iskrą wciskającą się w słowa, po czym bez dalszej zwłoki wspięła się po trzeszczącej drabinie na górę. Kiedy i Hachirō wyłoni się z odmętów piwniczki i wyjdzie na światło dziennie - prażące, upalne słońce popołudniowe wisiało dzielnie na nieboskłonie - jego tymczasowa towarzyszka trzymać już będzie w drobnych dłoniach dwie rzeczy: w jednej stary, nieco przyrdzewiały garnuszek, w drugiej natomiast zawiniątko jakieś pokaźne i ledwo przez nią w malutkiej rączce dzierżone. Wyciągnie ona paczuszkę tą w jego stronę, zadzierając podbródek w górę, ażeby to swoimi ślepkami móc spojrzeć prosto w jego oczy. - Dar od Kicchan dla Daru od Nieba. Za pomoc. - Poruszyła się, z niepewnością i lekkim zażenowaniem wbitym w jej sylwetkę, ponieważ w jej mniemaniu niewiele była mu w stanie zaoferować za otrzymane od niego, piękne wsparcie w jej trudnej, uważanej za szaleństwo sprawie.

... zakończenie, eh?

MISJA ZAKOŃCZONA

Nagrody:

• Rośliny: 5 Martwych Korzeni, 5 Owoców Trupiego Jadu, 5 Owoców Kaukaskiego Granatu (Brak agresji względem Kitōshi, rozmowa z nią o jej wierzeniach, zaoferowanie pomocy, "opieka" nad nią, pokojowe i bezproblemowe rozwiązanie sprawy z Jōką);
  
• Łuska Jōki - mały bonus ode mnie. W kryzysowej sytuacji - jeśli osoba ją przy sobie noszącą będzie zagrożona poważnym bądź śmiertelnym obrażeniem - zdolna będzie wytworzyć barierę podobną do tej, jaka powstaje przy użyciu Ochronnej Bransolety. Czas działania to tylko jeden post i po tym łuska rozleci się w tęczowy proch.
  
• Wierność i uwielbienie Kitōshi względem Hachirō;

Obrażenia:

• Rana na przedramieniu;
  
• Osłabienie po utracie krwi;

Dodatkowe:

• Wybacz, że dopiero teraz D: