Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Białowłosa niewiasta o wieku niezidentyfikowanym oraz trudnym do nawet względnego określenia w ogóle nie zauważyła tego, jak bardzo Wojskowy zmaga się z samym sobą podczas tej niecodziennej, zakrapianej dziwami interakcji z nią; jak wiele płotków uprzedzeń musiał przeskoczyć w trakcie tej ich wypełnionej bajecznymi legendami konwersacji; jak silnie musiał się pilnować i powstrzymywać swoje ciało przed niektórymi ostrzejszymi i agresywniejszymi odruchami. Ona faktu tego nie dostrzegała - albo ze względu na to, iż zbyt wiele osób wierzenia jej głębokie oraz syzyfowe poczynania traktowały z pogardą i oszczerstwem, i obrzydzeniem, zakrzywiając tym samym jej i tak kiepskie zdolności do interpretowania postaw i działań innych person; albo też przez to, że aktualnie wpatrywała się w niego wielkimi, zastygłymi w szoku i zdumieniu, i niedowierzaniu oczyma, jak gdyby oto pojawił się przed nią jeden z bożków wyciągnięty prosto ze snutych przez nią opowieści. Jak ciele w malowane wrota - powiedzonko idealnie i bezbłędnie pasowało do obecnej sytuacji i zachowania Wymordowanej, która to zdawała się przeistoczyć w przeciągu tych paru marnych sekund w posąg marmurowy i pięknie wykreowany.

Ocknęła się wtem nagle - jak owieczka spłoszona, przez wilka przeraźliwego przestraszona - mrugając swoimi zamglonymi ślepkami i w dalszym ciągu trzymając dłonie mężczyzny w swoich własnych, mimo że robiła to teraz łagodniej, lżej, niby kurza mama obchodząca się z przesadną ostrożnością wobec swoich jajek.
- Gwiazdy - potwierdziła z rozkwitającym na jej usteczkach, rozświetlającym całą jej osobę tak, jakby wewnątrz niej rozgorzało prawdziwe, potężne słońce uśmiechem. Radość ta malująca się na twarzyczce niewiasty była pierwszą emocją - nie licząc wiecznie królującej w jej mimice neutralności - wyraźnie widoczną i wręcz wyciekającą z każdego zakamarka jej bladego pyszczka. - Naprawdę jesteś Darem Od Nieba - dodała po momencie, trawiąc na spokojnie ten natłok słów, jakim obdarzył ją Generał. Mało kiedy zdarzało jej się, aby ktoś rzucił w jej stronę aż tyle spójnie ułożonych wyrazów i jeszcze na dodatek łaknął od niej jakiejś konkretnej odpowiedzi. Na dodatek żadna obelga nie była wpleciona w te imponujące wiązanki poświęcone próbom zmielenia jej historyjek do przyziemnych, zrozumiałych ziarenek. Była teraz tak szczęśliwa, ale też jednocześnie czuła się tak, jakby lico jej było dla niej dziwnie obce i to pewnie dlatego, bo nie pamiętała już, kiedy ostatni raz się w jakikolwiek sposób uśmiechała.

- Rzeka pod ziemią... - Spojrzała w dół, na glebę, jak gdyby spodziewała się ujrzeć te rwące, skryte przed jej wzrokiem potoki niespodziewanie wybuchające na powierzchnię niczym gejzery. - Nie wiedziałam. Dar Od Nieba jest bardzo mądry - rzekła, podnosząc z powrotem ślepka na Hachirō z podziwem i adoracją czającą się w ich zamglonych głębinach. - Kitōshi - przedstawiła się bez uprzedzenia, puszczając jedną jego rękę na rzecz wskazania na samą siebie palcem. - A'tar mówiła, że Drugie Oczyszczenie jest gdzieś tutaj... że Ozyrys trzyma je w tych okolicach... - Rozejrzała się dookoła z nutą bezsilności w opadających ramionach. Ich dwójka znajdowała się przy skąpym, małym ogródku, za którym to stał spory głaz porośnięty wyschniętym, brązowym mchem, na lewo rosły smętnie trzy chude, żałosne drzewa, na prawo była sucha ubita i twarda, i ducha, i z zygzakowatą wyrwą w niej wyrytą ziemią, zaś przed połaciami potencjalnie do uprawy przeznaczonymi stała w większości zdewastowana, zawalona chatka zamieszkała przez rogatą Wymordowaną.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Pochłaniający niby sucha gąbka wodę każde pozytywne, naładowane zachwytem oraz nieskrywanym uwielbieniem słowo skierowane w jego stronę, Wojskowy brnął dalej dzielnie w tę niecodzienną, acz wzbudzającą w nim łakome zainteresowanie sytuację. Nie tylko chrapkę miał na rozwiązanie postawionej przed nim, ciekawej i napakowanej starożytną mitologią zagadki, ale też na potencjalną, otrzymaną od właścicielki tegoż żałosnego skrawka ziemi nagrodę - oj tak, miał czystą i wcale nie tak cichą, lecz przy tym niewypływającą jeszcze na powierzchnię nadzieję na dostanie czegoś w zamian za zaoferowaną i wykonaną pomoc w przeistoczeniu tutejszego ogródka na taki, na którym to cokolwiek urośnie. Pchany toteż do przodu przez nie jedno, a dwa źródła motywacji, mężczyzna począł rozmyślać dalej i na głos nad tym, co powinni teraz uczynić, czego szukać i w jakim dokładnie punkcie. Białowłosa, rogata niewiasta wysłuchiwała uważnie, z namaszczeniem wręcz wypowiadanych przez niego przemyśleń, w dalszym ciągu trzymając jego dłonie w swoich łuskami ozdobionych - przy przedstawieniu się puściła jedną jego rękę tylko na chwiejny, prędko przemijający moment, zaraz na powrót chwytając ją w jednocześnie nieśmiałe i odważne paluszki.

Przechyliła delikatnie głowę w zastanowieniu, nie zwracając zbytniej uwagi na zsuwający się z ramienia, troszkę niezgrabnie zapleciony z jasnych kosmyków warkocz.
- Okoliczne studnie są albo skażone, albo wyschnięte - poinformowała go z druzgocącym, naciskającym boleśnie na smukłe barki smutkiem, jak gdyby sama osobiście zawiodła oczekiwania Generała. Wyszukanie punktu poboru czystej, pitnej i możliwie wykorzystanej do podlania roślin wody było jej pierwszym priorytetem po przywędrowaniu w te opuszczone, nieprzyjazne strony, toteż doskonale wiedziała o tym, że studzienki w ich zasięgu są bezużyteczne i poniektóre z nich wręcz dla zdrowia niebezpieczne. - Piwnica... - Spojrzała w stronę swojego w większości zawalonego i zniszczonego domku, z którego tylko salon tak naprawdę się ostał i był w miarę zdatny do użytku, podczas gdy reszty pomieszczeń nie dało się wziąć pod uwagę jeśli chodzi o przydatność. - Wejście jest tam - rzekła, wskazując na punkt między pozbawionym ścian przedsionkiem a zdezelowaną kuchnią, który to przysypany był sporym kopcem ciężkich gruzów. - Kitōshi słyszy czasem szum odległej oazy podczas snu. Sądziła, że to pieśń snuta przez A'tar na pocieszenie Kitōshi - poinformowała jeszcze Hachirō, prostując się z dumą i wyczekiwaniem, i świeżo rozpaloną radością.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny jedenastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Po tym, jak pierwsza z opcji - będąca zresztą niezbyt ciekawą oraz potencjalnie zmuszającą do podjęcia sporego ryzyka i pracy w ciężkich, niewygodnych warunkach - została przez białowłosą niewiastę po krótkim zastanowieniu zgaszona, Wojskowy skupił się na drugiej z rzuconych przez siebie propozycji pozyskania zbawiennej, mogącej odmienić kompletnie i zupełnie ten skromny ogródek wody. Nie zraził go jakoś straszliwie czy okropnie widok przysypanego gruzami zejścia do piwnicy - ba, w oczkach Wymordowanej mężczyzna wydawał się wręcz wypełniony entuzjazmem i zapałem wobec poświęcenia trochę czasu na odgarnięcie ich oraz pozytywnie nastawiony w stosunku do sposobności do wzięcia udziału w dość wymagającej, męczącej pracy fizycznej. Odkopanie wejścia, bowiem, nie będzie proste, łatwe i przyjemne dla organizmu, zważywszy na wszystkie te niewygodne do pochwycenia, nieforemne kawałki i, na dodatek, odłamki szkła wmieszane między szczątki dawnego budynku, które to zmuszały do ostrożniejszej i wolniejszej przez to roboty nad usunięciem przeszkody. Nie pomagało tu również górujące ponad nimi, przypalające grunt bezlitosnymi promieniami słońce, choć zbawienny i porywisty wiatr niwelował znacząco, cudownie ich brutalne działanie.

Dziewczę - kobieta? Staruszka? Hm. - zapytane o to, czy posiada coś, co służyć mogłoby za źródło światła w środku piwnicy z całą pewnością pozbawionej działającego oświetlenia mrugnęła tylko, po czym z uśmiechem zadowolonym i marzycielskim kiwnęła głową.
- Kitōshi oświetli drogę - powiedziała z pewnością porównywalną do wiary, jaką wkładała w snute przez siebie historie oraz mity bajeczne. Podreptała za Hachirō niczym psiak wierny swemu właścicielowi, z ciekawością czystą i niezgłębioną przyglądając się jego rozgrzewce. Po nucie zawahania skopiowała jego ruchy z niesamowitym skupieniem wymalowanym na twarzyczce, zatrzymując się wtedy, kiedy uczynił to i on. Ona także poczęła przesuwać mniejsze szczątku domku na bok, zerkając z uwagą na poczynania Wojskowego i tym razem dołączając do niego bez nawet iskiereczki niezdecydowania. Szło jej, naturalnie, ciężej i trudniej - mimo bycia Wymordowaną nie zdawała się posiadać jakiejś znaczącej, nadnaturalnej siły, dorównując w tym aspekcie standardowemu człowiekowi o drobniutkiej, dziecięcej posturze. Męczyła się i dyszała ciężko, lecz dzielnie pomagała w tej bardzo ważnej dla niej akcji - tym bardziej istotnej po słowach Hachirō o tym, jakoby sny jej o oazie miały być podpowiedzią wielkiej, wspaniałej A'tar.

Około trzech godzin zajęło im odgarnięcie gruzów z poharatanej, wgniecionej klapy, która zadziwiająca łatwo i bez oporów dała się otworzyć, oferując im widok w ciemność i górny kawałek metalowej, pordzewiałej drabiny.
- Kitōshi pierwsza - rzekła niewiasta, aby następnie złożyć dłonie jak do modlitwy i zmarszczyć brewki w głębokim skupieniu. Po sekundzie-dwóch jej rogi zaczęły emanować jasnym, białawym blaskiem, na co ona otworzyła ślepka i bez wahania zeszła na dół, w odmęty mroku przez nią rozganianego. Jeżeli Hachirō za nią podąży - na skrzypiącej nieprzyjemnie, zimnej w dotyku drabinie - to znajdzie się w stosunkowo pustym, obłożonym szarymi cegłami pomieszczeniu wypełnionym stęchłym, wilgotnym powietrzem i o podłodze podmytej depresyjnie płytką, brudną i lodowatą wodą. Stary bojler, połamane krzesło, rama roweru o niezidentyfikowanym kolorze, roztrzaskana żarówka dyndająca pod sufitem i... ściana popękana tak, że jak się dobrze przyjrzeć, to pęknięcia te układały się w dość szpetny, ale jednak obraz łba lwa z majestatyczną grzywką, z pyska którego - będącego dziurą w ścianie głęboką i nie wiadomo gdzie sięgająca - ciurkiem leniwym i wijącym się jak wąż cierpiący na padaczkę spływała przeźroczysta ciecz. W miejscu, gdzie stróżka ta stykała się z podłożem było ono wydrążone do ziemistego, wchłaniającego ten mały nadmiar wody gruntu.
- Dar Od Nieba miał rację - rzuciła z przyklaśnięciem wyraźnie uradowana, wniebowzięta Wymordowana, mimo że żałosna ilość wody wypływająca z pyska bardzo, bardzo długo napełniałaby jakiekolwiek porządne, mogące pomóc w odratowaniu ogródka naczynie.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Któż by się spodziewał, iż persona należąca do S.SPEC - i to nie byle jaka, na dodatek, a posiadająca wysoką, imponującą pośród żołnierzy rangę - martwić będzie się o to, czy jakaś Wymordowana niewiasta niedawno spotkana nie zrobi sobie przypadkiem krzywdy. Nie dość, że rzucał jej krótkie, czujne spojrzenia podczas odgarniania topornych gruzów z wejścia do piwniczki, to jeszcze niepewność i gorzkie wahanie zagościły w jego serduszku w chwili, w której ta pierwsza zeszła do mrocznych, podziemnych czeluści od dawien dawna odciętych od reszty świata. Na calutkie szczęście białowłosa, rogata istotka nie wyrządziła sobie żadnej, najmniejszej nawet szkody, ostrożnie i powolutku przenosząc nieforemne, trudne do pochwycenia szczątki, a później z brewkami zmarszczonymi w skupieniu schodząc po niemożliwie starej drabinie na dół, do pomieszczenia zamieszkanego przez wilgoć i lepkie, umykające przed światłem wytwarzanym przez Wymordowaną cienie. Hachirō, podążywszy za nią i wreszcie stając na podmokłej, kamiennej podłodze, począł rozglądać się po nowym, niezbyt zachwycającym, acz napawającym iskierką nadziei otoczeniu. Wzrok jego przyciągnęły pęknięcia na jednej ze ścian układające się mniej więcej w dość szkaradny, lecz możliwy do określenia "rysunek" lwiego łba - łącznie z grzywą - na który to zwrócił uwagę towarzyszącej mu persony.

Ta zamrugała kilkukrotnie, po czym podreptała bliżej tego skromnego źródła tutejszej życiodajnej cieczy - wypływającej z otworu będące pyskiem na wspomnianej wyżej "rycinie" - i zmrużyła swoje ogarnięte mgłą ślepka. Przechyliła główkę w lewo, potem prawo, zacisnęła usteczka w głębokim zastanowieniu, aby wreszcie zwrócić rozszerzone, wielkie oczka w kierunku Wojskowego.
- Kitōshi nie wie, jak lwy wyglądają - poinformowała go tymże niewinnym, zabarwionym niezdecydowaniem i rozterką głosikiem, po czym chwyciła niepewnie mężczyznę za jego prawe przedramię. - Ale Kitōshi ufa Darowi Od Nieba, więc pewnie to musi być lew - rzekła z poważnym przytaknięciem, stojąc przy nim wtedy, kiedy ten dokładniej przyglądał się pęknięciastemu "rysunkowi". Konsternacja i zdumienie wykwitły na jej twarzyczce - coraz to bardziej ekspresywnej, otwartej i wyrażającej coś więcej niż tę neutralność, jaka malowała się na niej na samiutkim początku ich wcale nie takiej długiej znajomości - z dwóch powodów: pierwszym było to, że nie mieli ani przy sobie, ani na powierzchni żadnych naczyń na wodę, co zaraz na głos rzekła, a drugim... - ... Kicchan? - Hachirō zastukał w naznaczoną płytkimi szczelinami ścianę, nasłuchując jakiegokolwiek echa czy rozejścia się tegoż dźwięku po drugiej stronie i... doczekał się, mimo że było to ledwo słyszalne i głuche, i zaduszone. Na domiar przez obecność Wymordowanej będącej tuż koło niego, Wojskowy mógł zajrzeć w pysk lwa i dojrzeć to, iż blask wytwarzany przez niewiastę odbijał się mieniąco i lekko tęczowo, i lśniąco w czymś, co było na drugim końcu tego małego, acz dość głębokiego "gardła" ryciny, z którego to ciurkiem leciała sobie leniwie woda.

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.
  
• Przepraszam za opóźnienie D:

Hachirō | Poziom Średni
Cel: Rośliny (Martwy korzeń/Owoce Trupiego Jadu/Owoce Kaukaskiego Granatu)
"Istnienie tysięcy lasów zaczyna się od jednego żołędzia."

Białowłosa niewiasta nie zauważyła tego, jak spięty w jej obecności był Wojskowy i jak reagował na zrzucany przez nią na niego dotyk - bardziej zainteresowana była snutymi przez niego wyjaśnieniami dotyczącymi tegoż tajemniczego dla niej, nieznanego przez nią lwa i przeprowadzanymi przez niego obserwacjami "gardła" popękanej ryciny zdobiącej znajdującą się naprzeciwko nich ścianę. Zamrugała zalanymi mgłą oczkami, spoglądając nimi z oczarowaniem i zdumieniem na stojącego obok niej mężczyznę, nie ruszając się ze swojego miejsca przy nim nawet na marny, ułamkowy milimetr. Nie było nic dziwnego w tym, iż Hachirō traktował ją niby dziecko, ponieważ mimo ochrypniętego, miejscami doprawdy wiekowo brzmiącego głosu oraz posturze lekko przygarbionej i zmęczeniem w niej zakorzenionym, to dziewczę rzeczywiście zachowywało się jak młodziuteńka, niedoświadczona jeszcze życiem persona. Może właśnie dlatego tylu mieszkańców zrujnowanej wioski podchodziło do niej z takim sceptycyzmem, pogardą i lekceważeniem, nie wierząc ani odrobinę w jej zdolności do wyhodowania czegokolwiek w skromnym ogródku mieszczącym się na tyłach jej... domu.

Generał dokonał oględzin - na tyle dokładnych, na ile był obecnie w stanie - dziury-pyska, na końcu której coś mieniło się lśniąco i delikatnie tęczowo, i tajemniczo. Nie mógł z tej pozycji stwierdzić, czym dokładnie to było, lecz przynajmniej było mu dane odkryć fakt, iż za ścianą głową lwa przyozdobioną coś jest - jakaś przestrzeń o niemożliwym do osądzenia rozmiarze, sądząc po głuchym, przytłumionym dźwięku wynikającym z zapukania w popękaną powierzchnię. Przez zastukanie w ścianę, należałoby dodać, kilka jej betonowych kawałków z tegoż punktu oderwało się i rozbiło z kruchym trzaskiem o mokrą, zalaną cienką warstwą wody podłogę. Kicchan wzdrygnęła się widocznie, przysuwając bliżej do Wojskowego i przysłuchując się jego dość długiej wypowiedzi z przechyloną na bok głową. Do dyspozycji mieli stary, podrdzewiały bojler, połamane krzesło i ramę od roweru - nie wydawało się, aby przedmioty te były przydatne do przebicia się przez stojącą przed nimi przeszkodę.
- Kitōshi staranuje? - zapytała z niewinnym, pozbawionym zwątpienia wyrazem twarzyczki, wskazując na siebie drobniutkim paluszkiem i zadzierając bródkę do góry w celu spojrzenia w twarz Generała swoimi mętnymi ślepkami. Jaka będzie jego decyzja?

(Dodatkowe) Informacje:

• Warunki: ciepło (około 21 stopni), silny wiatr (ale nie porywisty, po prostu odczuwalny), słońce w pozycji godziny czternastej.