Przechyliła głowę lekko  w bok, być może nie do końca rozumiejąc, co tak naprawdę chłopak miał na myśli. Dla niej, osoby, której właściwie nic nie ograniczało, życie w pudełku było jedynie abstrakcyjnym bełkotem, choć jakby dłużej się nad tym zastanowić, to oni wszyscy, mieszkańcy, żyli w betonowym pudełku, otoczeni z każdej możliwej strony wysokim murem, za którym czekała ich tylko śmierć. Ylva wielokrotnie w dzieciństwie spoglądała w ich stronę, snując historie o cudownych krainach, zapomnianych przez świat, o dziwach, jakie tam czekały, nie chcąc wierzyć w słowa o złym świecie skażonym wirusem. Z czasem zaczęła dorastać a i mrzonki o baśniowych krainach znalazły swoje miejsce na półkach wśród innych baśni. Teraz jednak słowa Kite na nowo rozdrapały skrywane głęboko wspomnienia, siłą wyrywając je na światło dzienne.
- Dobrze. To wstępnie jesteśmy umówieni. – odparła po chwili wreszcie zrywając z ciążącą ciszą atmosferą. - Masz może telefon? Albo maila? Którymi moglibyśmy się wymienić? To zawsze ułatwiłoby jako taki kontakt. – dodała sięgając po torbę i zaczęła w niej szukać. Parę sekund później wyciągnęła mały notatnik, z którego wytargała kartkę a następnie pospiesznie napisała tam swój numer telefonu oraz mail. Tak na wszelki wypadek.
- Proszę. – wręczyła ją chłopakowi. - To tak na przyszłość, jakbyś chciał się odezwać. Tylko wcześniej napisz jakąś wiadomość, żebym wiedziała, że to ty. Nigdy nie odbieram od nieznajomych. – wzruszyła leniwie ramionami, jakby to było czymś zupełnie naturalnym i praktycznie cała populacja miasta nie odbierała telefonów od nieznajomych numerów.
- Może kiedyś zapoznam cię z moim zwierzakiem. Mam kraba. Nie pytaj sąd go mam. Dostałam od ojca, kiedy wrócił z jednej misji. – uśmiechnęła się delikatnie na wspomnienie szeroko roześmianej twarzy swojego ojca, który po kryjomu przed matką wcisnął w jej dziecięce dłonie małe pudełko, w którym znajdował się krab. Choć minęły lata od tamtego wydarzenia, dla Ylvy wciąż było świeże i intensywne, pełne namacalnych barw i zapachów. Ojciec pachniał wtedy prochem, papierosami, potem i… czymś, czego dziewczyna wtedy nie mogła zidentyfikować. Ale uwielbiała ten zapach. Zawsze nim pachniał. Po latach zrozumiała, że to była nuta drzewa sandałowego. Nuta, która znajdowała się w jego wodzie po goleniu. Po dzisiejszy dzień zachowała pustą już buteleczkę. Na pamiątkę, by nigdy nie zapomnieć zapachu swojego ojca.
- Skoro Kido nie należy do ciebie… nigdy nie chciałeś mieć swojego własnego zwierzaka? Jakaś wiewiórka? Kot? Pies? Rybka? – co prawda była świadoma, że nie powinna tak bezczelnie włazić butami w jego życie, ale nie mogła nic zaradzić na ciekawość siedzącym obok chłopakiem. Miał w sobie coś, co przyciągało, a jednocześnie napawało ją dziwnym spokojem i trwogą. Jakby igrała z ogniem.

— Tak, gdyby się coś w  tej kwestii zmieniło, dam ci znać — zadeklarował się, bo w jego wypadku różnie bywało. I na sferze "zawodowej" i "prywatnej", mimo że ich istnienie było wątpliwe. W dłużej mierze wszystko zależało od jego stabilności. Będą monitorowanym dwadzieścia cztery godziny na dobę siedem dni w tygodniu nie mógł sobie na wiele pozwolić. Obowiązywała go też tak zwana godzina policyjna. W zasadzie śmieszna sprawa. Wychodzić z domu lub z laboratorium mógł tylko w określonych porach i wracać przez zaczęciem ustalonej ciszy nocnej, która wypadała na w miarę późny wieczór. W zasadzie spać też chodził w określonych godzinach, bo jego organizm wymagał odpowiedniej ilość czasu snu, by poprawnie funkcjonować. Tego to akurat pilnował Doktor. Pod warunkiem, że nie wypadła mu nagła sytuacja w charakterze lekarskich obowiązków, bo przecież czasem się zdarzało, że jego telefon odzywał się o nie normatywnych porach, stawiając mężczyznę na nogi. Wtedy Kite miał właściwie wolną rękę, choć też musiał uważać, by nie przesadzić ani w jedną, ani drugą stronę – monitoring był aktywny, a te śmieszne urządzanie, które wszczepione mu pod skórą gwarantował jego skuteczność.
Wyciągnął sprawnym ruchem dłoni telefon, tym samym potwierdzając jego istnienie. Wprowadził do niego dane dziewczyny w postaci imienia, numeru i mailowego adresu, by w następnej chwili nacisnąć przycisk połączenia i wysłać jej pojedynczy sygnał.
— W takim wypadku zapisz go sobie — podsunął. W istocie był w stanie ją zrozumieć. Sam nie komunikował się w zasadzie z nikim innym, nie licząc Doktora i przełożonych, którym podlegał, więc nieznane numery po prostu ignorował. Nawet jeśli w efekcie okazywały się czymś, co powinien odebrać, zbywał to niezgrabnym wzruszeniem ramion. W końcu nie miał monopolu na telefonie, a żaden z grzebiącym w nim naukowców nie zaaplikował mu genetycznie takiej funkcji.
— Chciałem — przytaknął po chwili zawahania — ale mam uczulenie na sierść — dodał wymownie. Przez kocie geny jego tolerancja na zwierzęta była ograniczona. Psy darzył wrodzoną nienawiścią - już nie raz zdarzało mu się syczeć na sam widok psa sąsiada, a na taką wiewiórkę to chętnie by zapolował. Raz, co jest dość paradoksalne w odniesieniu do jego ludzkich cech, przyniósł swojemu opiekunowi mysz, która dziwnym trafem szwendała się po mieszkaniu, pobudzając do życia zwierzęce instynkty p04. Co z tego, że w ostatecznym rozrachunku okazała się być jedynym obiektem badań Rosjanina. Jeśli zaś chodzi o bezbronną rybkę w akwarium - była doskonałym materiałem na deser, a raczej jego części, bo głodu takim kościstym i delikatnym czymś nie zaspokoi. Brak wartości odżywczych w końcu robił swoje.
Uśmiechnął się do Ylvy, stając z ławki. Zgarnął żółwia z powrotem do wielkiej kieszeni bluzy.
— Na mnie już czas — powiedział, gdy w międzyczasie jego wzrok skonsultował się ponownie z wyświetlaczem telefonu i zatrzymał się na elektrycznym zegarku. Pożegnał się ze swoją nową znajomą krótkim "do zobaczenia" i ruszył tylko w sobie znanym kierunku, najprawdopodobniej tylko po to, by dostać reprymendę za wyprowadzenia Kido na spacer.

zt

Był grzeczny, był kulturalny, był miły i potulny. Nikogo nie zabił, nie pobił, skopał, nic złego nie uczynił.
Tylko cholera jasna czemu on był w mieście. W centrum miasta. W stroju kurczaka.
Nie wiedział co się dzieje, ale ostatnio dotarły do nich jakieś zaproszenia na koncert i wejściówki VIP. Nie wnikał. Nie chciał.
Był wciąż nietrzeźwy.
Starał się popłynąć z prądem i skorzystać z darmowej wyżerki, którą oferowało miasto, więc zdając się na swoje wspomnienia z czasów kiedy tu jeszcze mieszkał i jakieś tam wskazówki z ulotki.
I wszystko szło nawet sprawnie! Niestety, cytując klasykę:
Wszystko by mi się udało gdyby nie te wścibskie dzieciaki!
Westchnął ciężko i pozwolił grupce młodzieży podejść do niego i nawet spróbować go okrążyć.
Leniwie przeleciał wzrokiem po wszystkich i zatrzymał się dopiero na dziewczynie.
Oho, typowe dla niego "tingowanie" w głowie już się rozpoczęło.
Po czym przypomniał sobie o jej kolegach.
Po czym znowu o niej.
Cholera, matematyka nie jest jego mocną stroną, ale tu jest o 3 osoby za dużo.
Spojrzał na męską część młodzieży i położył ciężką, metalową łapę na barku jednego z nich, tak żeby poczuł ciężar mordu i podatków na sobie, po czym przyłożył drugą rękę do ucha, udając, że wciska słuchawkę pod kombinezonem.
- Tu Armstrong, kod 0091. Napotkałem na swojej drodze grupkę pijanych nastolatków...Tak, jestem w przebraniu...Tak, nie było ich w planie...Rozumiem, sir...Pozbyć się ich dowolnym sposobem? Dobrze sir, po prostu przyślijcie dwa radiowozy na plac zabaw obok głównej ulicy..Tak, ten, sir...Dziękuję, odezwę się na miejscu...A, tak, sir. Jest ich..trójka, sami faceci...Dziękuję sir, bez odbioru.
W tym momencie złapał normalną, acz oczywiście silną łapą za rękę pobliskiego gówniarza i przyciągnął go bliżej drugiego. Trzeciemu machnął ręką na to żeby podszedł.
- To co gówniarze, mam czekać z wami czy sami grzecznie zaczekacie na panów policjantów? Im bardziej mnie opóźnicie tym bardziej wasi rodzice dostaną po pensjach.
Po tych słowach zgrabnie i szybko odwrócił się w stronę dziewczyny i ze swoim zalotnym uśmiechem jej również posłał kilka słów.
- To twój szczęśliwy dzień, mała. Wolisz iść ze mną czy dalej siedzieć z tymi obszczymurkami, którzy spędzą noc na komendzie?

Zawsze działa. Donośny głos, niski i zimny ton zlewają potem każdego gołodupca i mieszczucha.
- Ty - wskazał paluchem na jednego z nich - Która godzina.
Udawał wyraźnie zniecierpliwionego. Spojrzał jeszcze raz po gówniarzach i szybko obmyślił plan na dalszą część drogi.
- Ehhhh, macie szczęście, że się śpieszę. Dawać resztę wódy i spierdalać. Ty też, mała, naoliw swoje trybiki jakąś książką a nie procentami.
W tym momencie przyłożył palce do ucha ponownie i odwołał wezwanie radiowozów, mówiąc iż młodzi uciekli a on nie ma czasu ruszać w pościg.
Zabierając butelkę od nastolatków, ruszył w dalszą drogę.
Zabawne uczucie, wyjść z sytuacji bez rozlewu krwi, tylko zwykłym blefem, nie pamięta kiedy ostatnio coś takiego mu się zdarzyło.
Jeżeli po drodze napotkał jakikolwiek patrol to udawał pijanego i cały czas trzymał w dłoni w większej części opróżnioną butelkę z alkoholem, na takich też już miał gadkę, choć kto normalny zaczepiałby zataczającego się kurczaka idącego na imprezę?

- HHHEEEEEEEJ HRŹIEWCZYNOOOO SPÓÓÓÓÓÓÓJRZH NA MISIAAAAAA
Darł ryja wręcz widowiskowo zauważają kątem oka patrol.
Kiedy już go zaczepili to przystanął na chwilę, spojrzał na nich pijackim wzrokiem i stwierdził:
- Ale z hani fukcjonarjuuuszki to ładhniutka źiewczyna! Przhejdźmy się kawałek to mi się lepiej będzie gadhać.
Widział już miejsce docelowe, ale nie chciało mu się puszczać w długą. Zamiast tego, jawnie kierował się spacerkiem do nieznanego im miejsca, kto wie, może rzeczywiście po to żeby wytrzeźwieć.
- A phani funkcjonariuszka tho wolna? Bo jak tak to to SKANDAL! Tak być nie może żheby się taka pięhna przehstawicielka prawa sama musiała sphędzać himne wieczory! A zima już tuż tuż!
Nie lubił udawać pijanego, wolał po prostu nim być. Cóż, cel uświęca środki.
Dalej wesołym i chwiejnym krokiem szedł w stronę klubu zmniejszając odległość i podrywając funkcjonariuszkę. Kto wie, może zaraz kończy służbę i ma ochotę na drinka.
To nie tak że nie zwracał uwagi na drugiego funkcjonariusza, on po prostu:
- Ale pan to w moim thypie nie jest, przepraszam bahdzo.
Jego ton brzmiał autentycznie smutno jakby się tym naprawdę przejął.

Kobieta złapała go za łokieć i z niespodziewaną siłą zawróciła w stronę swoją i drugiego policjanta. Z twarzy wydawała się dość miła, ale jednocześnie poważna. Nie była w nastroju do łapania niegroźnych dla społeczeństwa, upojonych osób. W końcu alkohol nie był zakazany, a sama również nie należała do grona abstynentów. Zerknęła na młodszego kolegę z ukosa wzrokiem pozbawionym emocji.
- Skocz no po alkomat do wozu - rzuciła szybko głosem, który sugerował, iż sprzeciw nie będzie tolerowany. Choć chłopak chwilę się wahał, funkcjonariuszka zmarszczyła groźnie brwi, więc ten szybko oddalił się, nie odwracając nawet na moment. Policjantka puściła Dobermana i westchnęła ciężko, zerkając w stronę klubu.
- Ma pan wejściówkę na koncert? Może nie będę musiała wypisywać panu mandatu - zapytała zupełnie innym, całkowicie nieoficjalnym tonem. Władza pozwalała jej na pewne rzeczy, ale wolała nie korzystać ze swoich możliwości w obecności kogoś z jej pracy. Uczyła drugiego policjanta wszystkiego o ich pracy i nie chciała go demoralizować.


//Pardąsiu za zwłokę, zadomowiałam się na uczelni.

Zaskoczony akcją i siłą młodej policjantki, pozwolił jej na potraktowanie go w taki sposób.
Kiedy młody policjant odszedł, zapytał zupełnie trzeźwym tonem.
- Jakieś magiczne wszczepy czy typowe zmechanizowanie? Nie uwierzę, że taka drobinka ma tyle krzepy.
Kiedy usłyszał pytanie o wejściówkę, płynnym ruchem wyciągnął swoją VIPówkę i pokazał ją funkcjonariuszce.
- Nie chce ci się odpocząć od dzisiejszej służby? Zawsze młodemu możesz wysłać kogoś nowego na patrol, a sama odeskortować na przykład "pijaczka" do jego miejsca docelowego, wiem jak to działa.
W końcu sam był w S.SPEC lata temu. Może nie jako patrolówka tylko jako oficer i eliminator, ale kto by zwracał na to uwagę, podstawową i nie do końca oficjalną wiedzę posiadał na temat większości stanowisk.
Zauważywszy fakt, że młody się guzdra, zapewne nie wiedząc gdzie znajduje się alkomat, postanowił dalej korzystać ze swojej charyzmy i proponować pani funkcjonariuszce "odeskortowanie go", w międzyczasie ściągając z głowy głowę kurczaka i odsłaniając charakterystyczną bliznę idącą przez oko. Nie spodziewałem się rozpoznania go, chyba że jego rozmówczyni była zafascynowana poprzednimi bohaterami M3 w niebieskich uniformach, choć do zapewne wszystkich danych nie miała dostępu przez ich wagę oraz utajnienie. Kto wie, może wciąż go szukają, nigdy nie potwierdzili jego śmierci.

ps. odpisz mi na gg :c