Lilith nie interesował świat za murem. Może była zbyt mała na rozmyślania o tym? A może tak naprawdę po prostu jej to nie obchodziło? Jako sześciolatka nie snuła jeszcze planów na przyszłość, nie zastanawiała się nad skomplikowanymi rzeczami. Była sobie tu i teraz i czerpała z teraźniejszości bo wiedziała, że w każdej chwili może ktoś po nią przyjść, zabrać ją i zaprowadzić gdzie indziej. A choć Kaukaz był surowy, ona całkiem lubiła mieszkanie u niego. Choć nie potrafiła sama wyjaśnić czemu. Może znudziło jej się już to, że była przenoszona tak często, że ciągle podawali ją sobie z rąk do rąk. Lubiła zabawki, ale nie lubiła czuć się jak zabawka.
- Dziękuję. - mruknęła cicho. Coś niesamowitego! Lilith rzadko dziękowała komukolwiek. Robiła to tylko wtedy, kiedy czuła, że naprawdę powinna komuś za coś podziękować, kiedy ktoś zrobił dla niej coś ważnego. A w tym momencie była tak zafascynowana psem, że jej marzeniem było chociaż go dotknąć. Chyba nie miała jeszcze okazji do głaskania żadnego psiaka. Tak więc tuż po tym, gdy uzyskała pozwolenie - dziewczynka dotknęła futerka na głowie huskiego. Delikatnie, z dużą ostrożnością jakby dotykała największego skarbu, przesuwała rączkami po miękkiej, psiej sierści. Jej oczy zaczęły błyszczeć, na buzi pojawił się szeroki uśmiech, policzki zarumieniły się.
- Jaki miły! - zawołała wyraźnie uradowana. Była aż przesadnie szczęśliwa. Emanowała radością z daleka. Zawahała się jednak, kiedy chłopiec powiedział jej jakie pieszczoty pies lubi najbardziej. - O tak? - Zerknęła na Ryoumę, ostrożnie dotykając futerko za psim uchem. I miziała go tam, znów promieniejąc. Ten pies był cudowny! Taki miły w dotyku! Taki ucieszony tym, że ktoś go głaska! Nie chciał jej podrapać tak jak ten paskudny kot, nie szczekał, nie robił jej krzywdy! Zapragnęła mieć takiego w domu. Ale czy Kaukaz się zgodzi?
- Jak ma na imię? - spytała, zerkając na Ryoume. - Nigdy nie widziałam takiego pieska. Jest śliczny. - dodała, patrząc na czworonoga.

Och, to po prostu Ryouma należał do tych ciekawskich dzieciaków, które zwykle przez większość czasu pytają "ale dlaczeeeego?" irytując przy tym czasem swoich opiekunów. Co prawda chłopiec Kiry jeszcze tak strasznie nie wypytywał, ale może kiedyś zyska nieco więcej pewności siebie by to zrobić.
Ryouma tylko wzruszył ramionami słysząc słowa dziewczynki.
-Nie ma sprawy- w sumie to Sparky lubił różne pieszczoty więc nie był to jakiś problem. Szczególnie, że pies sam w sobie był niegroźny jeśli nikt nie atakował chłopca, a do tego dziewczynka sprawiała wrażenie dość spokojnej i może nawet ostrożnej, więc raczej incydentu z pogryzieniem być nie powinno.
Sparky zdawał się spokojnie poddawać głaskaniu, a po chwili nawet podstawiał łeb w taki sposób by dziewczynka miała ułatwiony dostęp w jego ulubione miejsca.
-Mhm...- mruknął twierdząco. W sumie to nawet trochę zdziwiła go reakcja młodej na w sumie zwykłego psa. No dobra ładniejszego od przeciętnego, ale znów nie był takim rzadkim widokiem by się tak zachwycać.
-Sparky- odpowiedział po prostu. - psy takie jak ten są nazywane Husky. Dawno temu podobno ciągnęły sanie po śniegu.- dorzucił jeszcze nieco od siebie.

Była ostrożna bo nie wiedziała jak obchodzić się z psem. Do tej pory miała do czynienia z rybkami, królikiem i kotem. Kotem, który był niezwykle wrednym stworzeniem i nazywał się Paskud. Jakże trafne imię! Jedyne co podobało się Lilce w tym stworzeniu to właśnie to jak go nazywano. Sama lubiła powtarzać sobie po cichu, że jest to paskudne zwierze. Imię więc było według niej wręcz idealne. Czemu tak nie lubiła tego kota? Bo parę razy ją podrapał. A nawet jak nie drapał to po prostu nie mogła go dotknąć, bo zabraniał jej Kaukaz. Nic więc dziwnego, że szybko zaczęła go darzyć niechęcią. A pies... pies był tak miły, tak kochany. Patrzył na nią tymi swoimi cudownymi oczami, jego sierść była taka miła! Lilith była zafascynowana tym stworzeniem. Moglaby go głaskać i głaskać.
Drapała psa tak jak powiedział jej chłopiec. Była nim całkowicie zafascynowana i zapatrzona w niego. Spojrzała na Ryuoume dopiero w momencie gdy zdradził jej imię zwierzaka oraz jego rasę. Zainteresowała się wzmianką o ciągnięciu sań. W jej oczach błysnęło zainteresowanie i podziw. Zaraz spojrzała na psa i uśmiechnęła się szeroko. Pogłaskała go ponownie.
- Potrafisz ciągać sanki? Jaki z Ciebie cudny, silny Sparky! - zawołała do zwierzaka. Zaraz spojrzała ponownie na chłopca. - Czy podrapie mnie albo ugryzie jeżeli będę chciała go przytulić? Mogę go przytulić? - spytała cicho i niepewnie.
Jeżeli chłopiec wyraził zgodę - wkrótce Lilka wtuliła się w zwierzaka niczym w wielkiego misia. I trwała tak chwilkę. Czuła jego miłą sierść na swojej buzi i między palcami. A jeśli nie zgodził się lub pies zareagował z niechęciom? No cóż, mówi się trudno.
- Tak w ogóle to jestem Lilith. - odezwała się, podnosząc z miejsca. I podała rękę Ryoumie.

Westchnęła ciężko wpatrując się w jasne spojrzenie swojego brata. Zboczenie z trasy tylko dlatego, że dzieciak uparł się pohuśtać na huśtawce cholernie jej zgrzytało, i zaburzało cały grafik, ale wiedziała, że jeżeli teraz tego nie zrobią, to przez najbliższą godzinę będzie zmuszona wysłuchiwać jęczenia młodszego z bliźniaków. A to było jeszcze o wiele gorszą perspektywą niż spóźnienie się do domu. Dziewczyna przewróciła oczami wpatrując się w niebo, jakby to tam mogła znaleźć nowe pokłady cierpliwości do tego małego diabła przyodzianego w dziecięcą skórę. Przegrałaś, co?
- No dobra. – jęknęła marudnie w akompaniamencie pisku Keity pełnego radości. - Ale tylko chwilę. Wnet musimy iść! – krzyknęła do chłopca, który już popędził na plac zabaw, od razu upatrując sobie huśtawkę jako cel swojej zabawy na najbliższe parę sekund, aż coś innego go zaciekawi. Ylva parsknęła pod nosem widząc radość chłopca, i ujęła palcami małą rączkę drugiego z braci.
- A ty nie chcesz iść się pobawić? – zapytała siląc się na delikatny uśmiech, ale Kira pokręcił jedynie głową. Jak zwykle wycofany. Jak tak dalej pójdzie, to będzie zmuszona poszukać jakiegoś dobrego psychologa dziecięcego. Albo najlepiej od razu psychiatrę. Żaden zdrowy dzieciak w jego wieku nie siedział całymi dniami, zamknięty w swojej głowie i nie przemówił od przeszło roku.
- No to chodź. Pośmiejemy się z Keity jak spadnie z huśtawki. – rzuciła rześko ciągnąc malca za sobą. Od razu skierowała się do jednej z ławek, które znajdowały się najbliżej placu i huśtawki, gdzie Keita z szerokim uśmiechem już się huśtał. Ujrzawszy nieznajomego uśmiechnęła się do niego na powitanie, tak, jak wymagało to dobre wychowanie, po czym umiejscowiła się z tyłkiem na ławce. Kira usiadł obok siostry i spojrzał w swoje buty, uparcie milcząc. Ylva nie wiedziała już jak do niego dotrzeć. Jedyna szansa pozostała w Ruuce, do którego Kira miał chyba najbardziej otwarty stosunek.
- Keita, nie huśtaj się tak wysoko bo sp—KEITA! – słowa dziewczyny utonęły w huku a potem w płaczu dziecka, kiedy chłopczyk zbyt mocno przechylił się do tyły i przekoziołkował spadając z huśtawki i się uderzając. Ylva błyskawicznie zerwała się z ławki i pognała do malca podnosząc go na nogi i oglądając z każdej strony, czy nie zrobił sobie niczego poważnego. Wyszło na to, że skończyło się jedynie na strachu i kilku otarciach. Przyciągnęła malca i przytuliła do siebie, głaszcząc go uspokajająco po plecach. Kira w milczeniu wpatrywał się w całe zajście a jego spokojny wyraz twarzy przywodził na myśl obraz czy też rzeźbę. Szybko stracił zainteresowanie swoim płaczącym bratem i rozejrzał się po placu zabaw, ostatecznie zawieszając wzrok na nieznajomym. A potem na tym, co trzymał. W jasnych tęczówkach dziecka pojawiło się coś niespodziewanego, jakiś niewymuszony błysk. Powoli zsunął się z ławki i podszedł do rudowłosego, zatrzymując się w odległości niecałego metra i… tylko patrzył na żółwia. Patrzył, jakby po raz pierwszy widział coś takiego.

Spojrzenie Kiry utkwiło w żółwiu I jedynie na krótką chwilę przeniósł je na twarz nieznajomego, jakby do ostatniej chwili rozważał możliwość ucieczki. Mimo wszystko jego ciało ostatecznie nie drgnęło, nawet na najdrobniejszy milimetr. Powoli skinął głową na pytanie od żółwi, choć w jego przypadku trudno było mówić o jakieś wielkiej sympatii, skoro widział je jedynie w encyklopedii, w telewizji oraz w zoo. Nie odpowiedział jednak na pytanie odnośnie imienia. Zamiast tego dalej wpatrywał się w żółwia spokojnym spojrzeniem, aż wreszcie powoli, wręcz leniwym ruchem uniósł dłoń i musnął jednym palem łepek żółwia, szybko zabierając dłonie i chowając za siebie. W jego jasnych oczach błysnęło jednak zadowolenie, a być może nawet dziwnej satysfakcji.
- KIRA! – ciszę przerwał krzyk dziewczyny, która już zmierzała w ich stronę, ciągnąc za sobą Keitę, który od czasu do czasu pociągał jeszcze nosem. Kiedy tylko rudowłosa znalazła się w ich pobliży, złapała drugiego z braci za ramie i pociągnęła do siebie, najwidoczniej chcąc obronić młodszego brata przed nieznajomym.
- Nie uważasz, że ta sytuacja jest teraz nieco dziwna? – zapytała kierując słowa bezpośrednio w stronę Kite, mrużąc przy tym oczy.
- Samotny facet na placu zabaw ze… – spojrzenie zsunęło się po twarzy Kite I utkwiło na moment w żółwiu.
- Ylv, Ylv! – Keita zapiszczał, kiedy zauważył małego gada. Wyciągnął małą rączkę i wskazał palcem na zwierzątko.
- Widzisz, widzisz? Żółw! ŻÓŁW! – w zaczerwienionych od płaczu oczach pojawił się szok i niedowierzenie, ale zaraz potem z jego oblicza zaczęło wypływać podniecenie i ekscytacja. No cóż, dzieci łatwo czymś zachwycić. Taki ich urok.
- Tak, Keita. Wiem. Widzę. Żółw. I samotny facet z żółwiem na placu zabaw. Co, kusisz dzieci dotykaniem twojego żółwia, a potem zapraszasz je do siebie pod pretekstem pokazania małych szczeniaczków albo kotków w piwnicy? – zapytała na bezczelnego, nie przejmując się jakimiś manierami czy dobrym wychowaniem.
- Ma szczeniaczki?!
- Nie, Keita. Nie wiem czy ma. I nie, nie możesz dotknąć żółwia. – powiedziała nawet na chwilę nie spuszczając swojego wzroku z rudowłosego. Chłopczyk już otwierał usta, żeby coś powiedzieć, ale siostra widocznie szybko i skutecznie go zgasiła.
- Więc? Nie uważasz, że wygląda to trochę, hm, podejrzanie? Bo wiesz, może nie wyglądasz na niebezpiecznego, raczej na niepozornego ucznia.. ile właściwie masz lat? No ale. Nie wiem czy nie lubujesz się w ludzkim mięsie. Zwłaszcza w dziecięcym.
- C-che nas zjeść?!
- Nie, Keita. Przestań panikować. – parsknęła rozbawiona naiwnością swojego brata i spojrzała na niego z góry. Keita przyległ do jej nogi i łypał spod długiej, postrzępionej grzywki koloru hebanu, zapominając o swojej poprzedniej chęci pogłaskania małego żółwia. W tej całej sytuacji właściwie jedynie Kira zachowywał jako taki spokój, odwracając głowę w bok, tracąc wyraźne zainteresowanie tym, co działo się dookoła niego.

Uniosła jedną brew, przez pierwsze sekundy nie rozumiejąc, co nieznajomy za bzdury wygaduje. Jednakże pierwszy szok minął równie szybko, co jej złość sprzed paru sekund. Raptowne wybuchła szczerym śmiechem, zwłaszcza po tym, jak zobaczyła przerażenie malujące się na twarzy jednego z jej braci. Keita najwyraźniej bardzo szybko kupił tę bajeczkę o zjadaniu i przechowywaniu dzieci, bo cały blady momentalnie schował się za jej nogą, łypiąc złowrogo na rudowłosego.
- No już, już. – mruknęła czule, kładąc jedną dłoń na jego głowie I pogłaskała go po niej. - To tylko takie żarty. Oczywiście, że cię nie zje.
- N-naprawdę? – zapytał chłopiec, straciwszy całą pewność siebie, jaką parę chwil temu emanował. Pociągnął cicho nosem, i wychylił głowę nieco odważniej, aczkolwiek wciąż trzymał w miarę bezpieczny dystans pomiędzy sobą a chłopakiem.
- Tak, naprawdę. – skwitowała dziewczyna, przenosząc spojrzenie na nieznajomego.
- I nie wiem czy byłbyś dobrym wabikiem. Dostajesz ode mnie takie, hm, niech będzie, że mocne cztery na dziesięć. Mógłbyś bardziej się postarać. – mrugnęła do niego w wyraźnym rozbawieniu.
- I uwierz mi, ale pół godziny sam na sam z małym pokoju z tym małym szatańskim nasieniem – zrobiła krótką pauzę, by ostentacyjnie wskazać na chowającego się za nią brata - A sam uciekałbyś, gdzie pieprz rośnie. Zaufaj mi, wiem co mówię. – dodała poważnym tonem, choć jej jasne oczy wciąż zionęły istną wesołością. Keita najwyraźniej już zdążył zapomnieć o zamykaniu w piwnicach i zjadaniu dziecięcych kości, bo odsunął się od siostry na pół metra, i spojrzał na nią dziecięcym, buntowniczym wzrokiem.
- Nieprawda! Mówisz tak tylko dlatego, bo to z tobą nikt nie umiałby wytrzymać! – rzucił oskarżycielsko, wskazując w jej stronę małym paluszkiem. – Nawet Ruunni! – dodał i naburmuszył policzki, przypominając teraz bardziej żywego chomika, aniżeli chłopca.
- Tak, tak, oczywiście. Idź na ślizgawkę. – odwróciła Keitę I pchnęła go w stronę placu zabaw. Dzieciak jednak stawiał wyraźny opór, bo obrócił się na pięcie i już otwierał usta, żeby zaprotestować, ale siostra zręcznie wepchnęła się w jego zdanie. - Za dziesięć minut wracamy, więc dobrze wykorzystaj ten czas. Znaj moją łaskę. – chłopak znieruchomiał. Przeniósł spojrzenie z siostry na rudowłosego, a potem znowu na nią, najwyraźniej rozważając jej słowa i kalkulując w głowie, co na tę chwilę o wiele bardziej mu się opłaca i przyniesie więcej radości. Ostatecznie bez kolejnego potoku słów, ruszył biegiem w stronę ślizgawki.
- Ty też, Kira. Bądź dzieckiem. – rzuciła w stronę cichszego brata. Ten wzruszył ledwo zauważalnie drobnymi barkami, i z wyraźnym ociąganiem się, ruszył za bratem bliźniakiem.
- Dobra. – Ylva podeszła parę kroków bliżej I bez jakiegokolwiek pytania o zgodę, usiadła na ławce okupowanej przez nieznajomego.
- To co robisz tak naprawdę sam w takim miejscu? Chyba w mieście jest o wiele więcej ciekawszych miejsc, niż stary plac zabaw, opuszczony przez miasto w takiej dzielnicy jak ta, hm? – przechyliła głowę lekko w bok i oparła się dłońmi o ławkę, przechylając się nieznacznie do tyłu.
- Swoją drogą, jestem Ylva.

Odchyliła  się do tyłu, by wygodnie oprzeć I nie spuszczając spojrzenia ze swojego rodzeństwa, wysłuchiwała w milczeniu wypowiadanych słów. O ile z Kirą nie byłoby żadnego problemu, oczywiście nie licząc jego usilnego milczenia, tak z Keitą… cóż. Keita zdziczał po śmierci ojca. Stawał się agresywny i nieznośny. Skoro ona zaczynała miewać z nim problemy, to raczej nie istniała już żadna siła na tym ziemskim padole, która byłaby w stanie powstrzymać szalejący huragan zwanym Keitą. A nie, wróć. Istniała jedna osoba. Ruuchan. Po śmierci ojca to on stał się autorytetem małego urwisa, który już nie chciał zostać wojskowym, tylko mechanikiem. Jak Ruuka. Na samo wspomnienie umorusanej smarem twarzy przyjaciela, na jej ustach pojawił się nikły uśmiech. Tak, zdecydowanie właśnie ten świat idealnie do niego pasował.
- Nie wiesz o czym mówisz. – przełamała wreszcie lody milczenia. - Nie okiełznałbyś Keity. Druga sprawa, jakbyś go skrzywdził, go albo Kirę, to odnalazłabym cię, obdarła ze skóry a wnętrzności rzuciła wieprzom na pożarcie. – odwróciła głowę, by móc na niego spojrzeć, a w jej nienaturalnie jasnych spojrzeniu coś błysnęło. Coś, czego nie można było lekceważyć.
- Aaaale oczywiście to wszystko są żarty, prawda? – uśmiechnęła się do niego, choć w jej uśmiechu było coś niepokojącego.
Ale to, co zademonstrował nieznajomy, totalnie zbiło ją z tropu. Siedziała jak sparaliżowana, kiedy zakrył jej oczy, nie do końca będąc pewną, czy powinna zerwać się z ławki i uciec gdzie pieprz rośnie po drodze zgarniając bliźnięta, czy może lepszym rozwiązaniem będzie krzyk, czy ewentualnie obdarzyć rudowłosego namiastką zaufania i siedzieć spokojnie.
Wybrała opcję numer trzy.
Kąciki uniosły się u górze, a usta wykrzywiły w lekkim uśmiechu. Trzeba przyznać, że nieznajomy…
”Nazywam się Kite”
… Trzeba przyznać, że Kite miał gadanie. A Ylva w pewien sposób została oczarowana nowo poznanym „znajomym”. I chciała pomóc.
- Ale wiesz, że to nie trzyma się całości, prawda? Co mu po tym, że tu przychodzicie? Nie widzę, żebyś go wypuszczał, aby pochodził po trawie, czy przez moment poczuł się wolny. Trzymasz go przy sobie, w ubraniu, a to, że od czasu do czasu wyciągniesz i położysz sobie na dłoni nie zmienia, że nadal pewnie tak się czuje. W ciemnościach. – odpowiedziała po dłuższej przerwie milczenia, jakby jeszcze do ostatniej chwili ważyła na języku każde słowo, które miało paść.
- Ale nie musisz się przejmować, bo ma pomysł jak to naprawić I ci pomóc! Powiedz mi tylko Kite, czy będziecie jutro w tym samym miejscu, powiedzmy, że tak pod wieczór? Oczywiście – tu zrobiła krotką pauzę, wskazując brodą w stronę kieszeni, gdzie rudowłosy trzymał żółwia. - Ty, i twój przyjaciel. Coś wam pokażę, a sam uznasz, czy ci się to przyda czy też nie. Co ty na to? – wyszczerzyła zęby w jego stronę, nie chcąc go w żaden sposób spłoszyć, zwłaszcza, że parę chwil temu wydawała się być oschła dla niego. No cóż, Ylva chyba już nigdy nie wyzbędzie się subtelności walca drogowego. Bo jak przejechać, to raz, a porządnie.