Przewróciła oczami.
I weź tu z nim rozmawiaj, gorzej niż ze ścianą.
Zirytowała się nieco i wycelowała nogą w jego nogę zamierzając go lekko kopnąć. Lekko, tak by głównie poczuł buta, a nie to cholerne żelastwo.
Najpierw prześladowanie, a teraz zbiera jej się na agresję.
A matka ostrzegała, żeby uważać na niebezpiecznych ludzi.
Szkoda tylko, że nie wzięła pod uwagę faktu, że tym niebezpiecznym człowiekiem może byc Rhyleih!
- Dlatego jesteś takim burkiem. Nie, to pies. Burczakiem? Brzmi jak kurczak. Chociaż w sumie skoro i tak cały czas burczysz i przypominasz mi Rileya to chyba nie będzie ci przeszkadzać jak będę na ciebie mówić burek? - dziewczyna mimo wszystko zaczęła się nieco rozglądać dookoła, próbując odgadnąć gdzie właściwie idą.
- Wiesz, cofam poprzednie słowa. Znasz to miasto lepiej ode mnie. Chyba, że idziesz przed siebie licząc, że w końcu zakręci mi się w głowie od tych wszystkich budynków i padnę nieprzytomna na ziemię. Rozczaruję cię, mieszkam tu, więc przyzwyczaiłam się do wieżowców. Jakbyś w akcie desperacji próbował mi przyłożyć to proponuję celować w prawą stronę czaszki. - w końcu lewą pokrywał metal, wątpliwe by straciła po tym przytomność.
Zabawne, że zdradzała mu swoje słabe punkty w żarcie. Choć raczej wątpliwe, by wziął to na poważnie. Nad wprowadzeniem w życiu musiałaby się zastanowić.
Tak bardzo jak doprowadzała go do szewskiej pasji, tak Rhyleih utwierdzała się w przekonaniu, że mogłaby go tak dręczyć jeszcze przez długi czas.
Choć raczej nie było to możliwe.
Póki co wolała mu tego nie mówić, by jeszcze trochę podręczyć go wizją upartego stalkera. No i nadal nie znała jego imienia, eh. Chyba naprawdę zacznie do niego mówić burek. Abdul Burek Ahadi.
Zaśmiała się na głos.

Krok.
Krok.
Kr-
O mało nie wyrżnął przed siebie, kiedy zahaczył o jej buta.
Wyrwało mu się jakieś mało wyszukane przekleństwo.
Złowrogie spojrzenie.
Chcesz mnie zabić?!
Zmienił położenie, tak, żeby mieć ją po swojej prawej. Zwiększył dystans do ponad metra i kontynuował marsz, obserwując dziewczynę kątem oka.
Wielkie. Rude. Szalone.
Świetnie.
Westchnął bezgłośnie.
Słysząc o burku, spojrzał na nią spode łba.
Będzie. Będzie mi przeszkadzać. Ani się waż.
-...Jakbyś w akcie desperacji próbował mi przyłożyć to proponuję celować w prawą stronę czaszki.
I w śmiech.
- Na litość boską, nie będę się z tobą bił - warknął.
Poza tym nie był pewien, czy przy swoich nikłych umiejętnościach bojowych uporałby się z prześladowczynią.
Jak się tego pozbyć w sposób całkowicie humanitarny?
To wykonalne?
Czym on się w ogóle zajmuje? Od x czasu próbuje spławić jakąś chorą dziewuchę, podczas, gdy mógłby już zbliżać się do muru.
...
Nie.
Koniec.
Dość.
Zatrzymał się gwałtownie.
- Słuchaj. Mam dość. Chciałaś się pobawić w bycie wrzodem - brawo. Udało się, zabawa była przednia, ale nie na moim poziomie. Teraz zjeżdżaj stąd i daj mi żyć - fuknął. Cicho, ale tak jadowicie, że aż sam siebie zaskoczył.
Co stres robi z człowiekiem.
Czy zapomniał o strachu na rzecz rozdrażnienia? Absolutnie nie. Był wściekły i zrezygnowany, ale żołądek nadal wierciło mu to wstrętne uczucie. Nieważne, czy akurat obmyślał kolejną taktykę spławienia Rhyleih, czy też marzył o tutejszej herbacie - dalej czuł się zagrożony i bał się o swoje bezwartościowe życie.
Wydostać się z miasta, przenieść paczkę przez Desperację i odebrać zapłatę.
Przy okazji - przeżyć.
To był priorytet.
Nic innego.

Zabić?
W życiu. Za dobrze się bawiła.
Naprawdę żałowała, że po świecie nie chodziło więcej ludzi takich jak on. Nie no, może i chodziło, ale nie miała po prostu okazji na nich wpaść?
Zresztą wtedy jego zachowanie nie byłoby tak oryginalne i interesujące, tego mogła być pewna.
Zauważyła, że zmienił nagle położenie. Ciekawe. Czuł się bezpieczniejszy z tej strony, czy zrobił to przez przypadek?
Tym razem pozwoliła mu na zwiększenie dystansu wpatrując się w jego plecy.
"Na litość boską, nie bedę się z tobą bił".
Nie?
Czy była zawiedziona?
Nie, raczej nie. Miała już swoje worki treningowe, z którymi mogła sobie nawzajem spuszczać łomot, nie martwiąc się o to, że jedno złamie drugiemu szczękę i będą mieli do siebie żal przez rok, jak dziewoje z okresem.
Zdziwiła się kiedy nagle się zatrzymał. Do tego stopnia, że idąc za nim prawie na niego wpadła.
A to mogłoby nie być zbyt miłe doświadczenie.
Na szczęście w ostatniej chwili osłoniła się rękami tak, by w niego nie uderzyć.
Nawet udało jej się go nie dotknąć.
Cofnęła się o krok w tył, zauważając zmianę w jego nastawieniu.
O cholera.
Zamknęła jedno oko, wpatrując się w niego w milczeniu, gdy wypowiedział więcej niż jedno zdanie na raz. Patrzyła się tak na niego, kompletnie nie słysząc co do niej mówi.
Była zbyt zaskoczona tym całym zatrzymaniem się i jadowitym wydźwiękiem jego głosu. Kiedy więc skończył, wpatrywała się w niego nieco pusto z lekko otwartymi ustami.
- Co? - brawo Rhyleih najlepsza reakcja na jaką było cię stać! Całe szczęście jej mózg powoli zaczął odzyskiwać przeoczone informacje i ułożyła sobie w głowie jego wypowiedz, ściągając nieznacznie brwi w konsternacji, gdy nagle zawibrował jej telefon.
Och.
Przypominajka.
Zmierzwiła sobie włosy z niejakim zakłopotaniem i spojrzała na niego z krzywym uśmiechem.
Odwróciła się w tył mając sobie iść, gdy przez jej głowę przeleciała pewna myśl.
- Czekaj. - zatrzymała go, a przynajmniej próbowała, otwierając swoją torbę. Wyciągnęła z niej cztery butelki piwa i wcisnęła mu w ręce, czy tego chciał czy nie.
- Cześć Burek. Mam nadzieję, że jeszcze się spotkamy. W najmniej oczekiwanym momencie. - uśmiechnęła się tym razem normalniej i poklepała go po głowie, zaraz znikając za jednym z rogów, na wypadek gdyby zmienił zdanie i postanowił przyrąbać jej jedną z butelek.
Tak czy inaczej w końcu mógł odetchnąć.
Prześladowca zniknął na głównej ulicy wmieszany się w tłum.

zt.

Gwałtownie szarpnął się w tył, unikając kontaktu z dłonią dziewczyny. Torba zsunęła się mu z ramienia i zawisła na ręce, okulary krzywo nasunęły mu się  na nos, piwo prawie upuścił. Palce rudej smyrnęły go po włosach, ale przed klepaniem się uchronił.
Za dużo sobie pozwalała.
Wyglądał, jakby miał ją ugryźć.
Do zobaczenia?
- Oby nie. - mruknął, przy okazji próbując nie upuścić butelek.
Męska duma - męską dumą, ale marnowanie towaru to czysta głupota.
Chwilę zajęło mu zebranie się do kupy.
- Rzuciła cię, synku? - odezwał się skrzekliwy głos gdzieś z boku, kiedy próbował upchnąć butelki do torby.
Niby z której strony to wyglądało na zerwanie?
Powolne spojrzenie w bok.
Niski 'wujaszek' z fantazyjnym wąsem, najwyraźniej rozbawiony.
- A idź pan w cholerę.
Poprawił ramię torby, wrzucił do niej też okulary i wyminął ciekawskiego osobnika, który tylko się roześmiał.
Ta młodzież, tak.
Byłoby wspaniale, gdyby rzeczywiście miał tak błahe problemy, jak złamane serduszko.
W pewnym momencie przystanął.
Cisza. Spokój.
Boże, jak dobrze.
Ruszył dalej.
Teraz wystarczy tylko przeżyć drogę do domu.

„Jako, że nasz ostatni Ratler został zeżarty przez pumę królewską…”
Plask!
Podeszwy butów wybiły kolejne wgłębienie w lepkiej kałuży błota.
„Wkradnij się do M3 i sprawdź najnowsze informacje dotyczące władzy.”
Skupione ślepia w kolorze mlecznej czekolady już od dobrych kilku godzin wypatrywały celu swojej podróży, nim nareszcie z małej plamki na horyzoncie, dojrzeć jego ogrom z bliska. Mury były imponujących rozmiarów. Choć okalały wyłącznie jedno miasto, Kurt miał wrażenie, że ciągnęły się wzdłuż archipelagu japońskiego w nieskończoność. Stojąc przed zimnym, betonowym blokiem, czuł się zaskakująco mały.. kto wie, może konstrukcja przewyższała swym rozmiarem wielkość nienaturalnie wyrośniętego ego kotowatego?
Dobrze by było, choć przez ostatnie rewelacje, to zadanie nie wydawało się szczególnie trudne.
Dawał ciała.
Czuł się jak zwykły, nieprzydatny śmieć, którego jedyną funkcją w grupie było ciążenie na barkach innych. Przebite na wylot nogi uniemożliwiały mu przez wiele tygodni zwykłe ruszanie się, a przecież, do diabła, był Chartem - zwiadowcą. Patrole były jego pieprzonym obowiązkiem, a bez możliwości ich wykonywania był tylko kolejną (bezfunkcyjną!) gębą do wykarmienia. Nie dającą żadnych korzyści ze swojej obecności… nawet jego pysk nie był już taki piękny, więc i oczu Kundli nie potrafił nacieszyć.
B e z u ż y t e c z n o ś ć.
Wyjście z kryjówki było jego pierwszą, większą wędrówką od naprawdę długiego czasu. Nareszcie otrzymane zadanie stało się dla Ailena szansą na odpokutowanie miesięcznego leżenia w organizacji i nadzieją na uzupełnienie palety informacji dotyczących władzy.
Szkoda, że mimo chęci i zapału, który narastał w nim z każdym kolejnym krokiem w stronę murów, coraz bardziej uświadamiał się w fakcie, że… było mu ciężko. Rany zdążyły się zagoić w stopniu zadowalającym, acz odleżany na kanapie tyłek szybko przyzwyczaił się do nicnierobienia, przez co siły Kurta żałośnie zatraciły na swej efektywności….
… ale może to plus? Statystyczny mieszkaniec M3 najprawdopodobniej nie przebiegłby nawet dziesięciu metrów bez porządnej zadyszki.
„Poszukaj też w magazynie ubrań, które wyglądają w miarę przyzwoicie, żeby od razu cię nie złapano.”
Wyglądał jak typowy gimnazjalista… po szeregu brutalnych, szkolnych bójek. Desperacja każdego potrafiła naznaczyć jako swoje dziecko, a takiego błogosławieństwa nie sposób było ot tak zamaskować. Specyficzna blizna, która stała się dla niego przypomnieniem tej cholernie upokarzającej wpadki, została pieczołowicie zasłonięta przez medyka, który tuż przed jego wyjściem sprawował wartę w pokoju medycznym. Wacik przyklejony plastrem całkiem estetycznie zasłaniał pozostałości po pazurach Szczura, sprawiając, że twarz Ailena przestała być aż tak niespotykana, jednak sińce pod oczami, zdystansowany wyraz twarzy i pewna doza dzikości w zachowaniu, robiła z niego kolejnego, szkolnego brutala… a podobno uchodził za jeden ze słodszych pyśków Desperacji… Dobrze, że przynajmniej zdołał wykopać z magazynu ubrania, które były przedarte tylko w jednym czy dwóch miejscach… może faktycznie wezmą go za zwykłe nadpobudliwe dziecko.
Godzina.
Dwie.
Trzy…
A z każdą mijaną minutą nieustępliwe „plusk, plusk, plusk....”
Błoto podejmowało kolejne kroki; ataki nie ustępowały ani na chwilę, wspinając się na jego podeszwy, czubki butów, aż wreszcie nie oszczędziwszy nawet nogawek. Ailen przeszedłszy dłużącą się drogą, nareszcie znalazł wyrwę, która zdołałaby go pomieścić.
Cały proces przeciskania się przez niewielką, nieregularną dziurę, a następnie zapieprzanie pod osłoną wyłącznie pozorów normalności przez całą długość południowej części M3, było dla Ailena, jak całowanie lwa w dupę… przyjemność wątpliwa, a ryzyko ogromne… to tak w dużym skrócie.
Przeciskanie się przez najmniej użytkowane uliczki – byleby z dala od gapiów – doprowadziło go do jednej z bocznych uliczek.

Przede wszystkim naciągnie kaptur na łeb.
Wbrew swojej naturze pewnie zrezygnowałby ze spieprzania w długą. Nie będzie bawił się w żadne pościgi. Najprawdopodobniej i tak nie uniknie kilku kroków w tył, bo usilnie będzie starał się znaleźć jak najdalej od ujadającego kundla... poniekąd obawia się kontaktu z innymi zwierzętami, więc zareaguje lekką paniką. Naciągnie kaptur jeszcze bardziej na łeb i pewnie krzyknie, żeby ci goście panowali nad swoim psem.
Ale na pewno uciekłby, gdyby pies serio rzucił się na niego z kłami, a właściciel nie zdążyłby zapanować nad czworonogiem.

Szczerze powiedziawszy, czarnowłosy musiał przyznać sam przed sobą, że nie do końca zrozumiał, co się wokół niego działo. Chłopak potrafił być czujny i wyłapywać istotne fakty z otoczenia, wszak na tym między innymi polegała jego zakichana praca w gangu. Dobry wzrok był obowiązkowy przy funkcji zwiadowcy, jednak momentami trudno było dopasować własny charakter do wykonywanego zadania. Słabości nieodłącznie sczepione z osobowością drobnego Charta nie raz krzyżowały mu szyki, a w dniu dzisiejszym postanowiły raz jeszcze zagrać jako te niesforne. Od małego miał problemy ze skupianiem się, więc nic dziwnego, że chaos, który go ogarnął, nieco spowolnił jego świadomość. Mimo wszystko uporczywie starał się analizować wszystko po kolei…
Jak on, kurwa, nienawidził psów.
Agresywne ujadanie zza rogu jasno utwierdzało go w fakcie, że te czworonogi nie cieszyły się u niego złą sławą wyłącznie za sprawą powszechnego stereotypu, jakoby kot nie do końca dogadywał się z psem. Nawet, jeśli można wytknąć ciemnookiemu kilka kocich cech, perspektywa zostania dziabniętym przez takie bydle, chyba dla nikogo nie byłaby zbyt zachęcającym sposobem na spacer po dawno niewidzianym mieście. Wyczuwając zagrożenie, w postaci czarnej podpalanej maszynki do zabijania, nie miał żadnych wątpliwości, że wypadałoby zrobić coś, by nie wcisnąć się bestii prosto pod kły, jednak nim zdążył w jakikolwiek sposób zareagować w akompaniamencie dziwnie syczącego dźwięku i nierozpoznanego głosu, jego nogi magicznym sposobem oderwały się od ziemi bez użycia woli. Instynkt? Jeśli tak, to z siłą w łapach, bo ramię, choć nie krzyczało bólem, wiedziało, że ktoś za nie złapał.
- Co ty--…
Nie mając innego wyboru, podjął się biegu tuż za chłopakiem, uważając, by przypadkiem nie poplątały mu się nogi. Czarny, długi ogon mignął mu przed oczami, jednak bez wątpienia większą uwagę kotowatego skupił na sobie tył blondwłosego czerepu, który przez chwilę był jedyną rewelacją, na jaką Ailen mógł zawiesić swoje oko, w celu rozpoznania delikwenta. Mimo wszystko trudno było mu sięgać pamięcią w swoje najciemniejsze zakamarki, gdy przez uszy dalej przelatywał mu plusk błota, wzburzanego przez ciężkie, wojskowe buty kundli S.SPEC’u.
Skręt!
Został przyparty do muru, choć chyba pierwszy raz bez przykrej wizji niedługiego szorowania zębami po ścianie budynku. Doskonale zdawał sobie sprawę, że chłopak z jakiegoś powodu postanowił uratować mu tyłek. Ailen nie wydał z siebie żadnego piśnięcia, choć wrogie spojrzenie spod przymrużonych oczu, jasno dawało blondynowi do zrozumienia, że potrafił być cicho bez dobrotliwej pomocy jego dłoni.
Gdy nasłuchiwania dobiegły końca, Kurt niemal natychmiast odsunął się od nieznajomego o stosowną odległość, a przynajmniej na którą mogły pozwolić mu warunki. Raz jeszcze zlustrował chłopaka szybkim, nieufnym spojrzeniem, tym razem przyglądając mu się nieco uważniej.
- Kim ty, do cholery, jesteś? – wyrwało mu się, gdy w końcu jego uwagę przykuły czerwone tęczówki nieznajomego. Nie miał w zwyczaju patrzeć obcym sobie ludziom głęboko w oczy, ale ten fakt wymagał od niego dłuższego wpatrywania się w krwiste ślepia. Wyniósłszy z tego odpowiednie wnioski, jego spojrzenie nieco złagodniało, jednak trudno mówić tu o odwzajemnieniu uprzejmości, którą ów blondyn go obdarzał. – Łowca, co? – zagadnął, zakładając sobie zrzucony podczas biegu kaptur na łeb. Jakakolwiek ochrona przed tą koszmarną pogodą była wskazana. – Nie sądzę, abyśmy się znali, więc skąd wiesz jak mam na imię?

Zmarszczył zniesmaczony brwi, nie do końca podzielając dobry humor napotkanego chłopaka. Od dłuższego czasu jedynym przejawem radości czarnowłosego była paskudna blizna wyryta na jego delikatnej twarzy, a roześmiany blondyn nie był wystarczającym czynnikiem, który byłby w stanie poprawić mu nastrój i wygiąć usta na kształt upokarzającej rany. Dodatkowo przeszkadzało mu przeczucie, że powinien skądś kojarzyć stojącego przed nim łowcę, ale za cholerę nie mógł...
„DALEJ! WIDZIAŁEM, JAK TUTAJ SKRĘCA!”
Spojrzał czujnie po bokach, przybierając zdecydowanie odwrotną technikę radzenia sobie z problemami, aniżeli drugi chłopak. Czekoladowe ślepia szukały miejsca, w które można było czym prędzej czmychnąć i przeczekać niebezpieczeństwo; jak kot wpadający pod spód samochodu, przestraszywszy się przechadzających ulicami ludzi. Ucieczkę miał trwale zakodowaną w głowie i bez względu na rodzaj zagrażających mu problemów, zawsze próbował poddać się jak najszybszemu usunięciu z miejsca wydarzeń.
Ale tym razem spłata długu uniemożliwiła mu porwanie się na przyzwyczajenia.
W gruncie rzeczy nie miał za wiele do gadania, więc poddał się pomysłowi blondyna, czując się, jak ustawiana na pokaz lalka. Pochylił się nad niższym chłopakiem, używając wszelkich pokładów swojej siły, by broń boże nie dotknąć go swoimi ustami, czołem czy nosem. Wsparł dłoń o wilgotną ścianę budynku, tuż przy jego głowie, chcąc mieć większą pewność, że ta beznadziejnie mała bariera nie zostanie przerwana. Dzieciak był niczego sobie, ale nieważne, jak urodziwy by nie był, Kurt nie należał do osób, które potrafiły cieszyć się z bliskości zupełnie obcych sobie ludzi, a notabene nie potrafił skojarzyć, z kim w tym momencie miał do czynienia. Natychmiast zacisnął usta w wąską linię, wlepiając wstrzemięźliwe spojrzenie w czerwone tęczówki.
Czerwone.
Podobno gdy widzieli się ostatni raz, były niebieskie… znałeś kogoś takiego, Ai?
Już raz byliśmy ze sobą tak blisko…
- … Miyane. – szepnął dokładnie w tym samym momencie, gdy jeden z wojskowych wyraził dezaprobatę, co do ich zachowania - w gruncie rzeczy musiał się z nim zgodzić. Z jego perspektywy najprawdopodobniej wyglądało to, jak przymiarka do kolejnego wyrażenia miłości, a Ailen też nie był pasjonatem publicznego okazywania sobie uczuć, a przynajmniej nie jako widz. Jedynym plusem znalezienia się w tak niedużej odległości od blondyna był fakt, że przynajmniej mógł mu się dokładniej przyjrzeć. Wypowiedziawszy jego imię, zapach, który od kilku chwil drażnił jego nos, nagle przestał być tak irytująco nierozpoznawalny, a informacje same zaczęły się wychylać i machać w jego stronę poszczególnymi wspomnieniami.
– Zmieniłeś się. – dodał, niemal natychmiast odsuwając się od dziewczyny, gdy tylko pozwoliła im na to obecna sytuacja. Stwierdzenie tak oczywiste, co następstwo nocy po dniu, ale nie potrafił powitać blondynki innymi słowami, wciąż mając w pamięci jej koszmarne zachowanie podczas ostatniego spotkania. Przez moment wyglądał na nieco zdezorientowanego obecnością łowczyni, spodziewając się, że pochopnie ją podsumował i zaraz po raz kolejny nazwie go jakimś pieprzonym „zwierzątkiem”. – Na do widzenia dałeś mi buziaka w policzek, a teraz, na dzień dobry, od razu porywasz się na usta? Jesteś cholernie zachłanny... – rzucił kąśliwie, nie ustępując jej w zmierzeniu się spojrzeniami. Jej ubiór nareszcie przestał być dyktowany tą śmieszną, młodzieńczą modą, a ona sama wydawała się trochę spoważnieć. – Ten dupek Tashiko dalej musi mieć z tobą urwanie głowy. - Jednak największego potwierdzenia co do zmiany doszukał się w krwistych tęczówkach, które to jako ostatnie nacieszyły się jego uwagą. Swego czasu kręcił się wśród Łowców, więc doskonale wiedział, jakich katuszy wymagał od nieszczęśnika ten przykry kolor.
- Nie wydajesz się tym szczególnie przejęty. – odparł, unosząc nieznacznie brew. W gruncie rzeczy czuł się dosyć nieswojo. Sytuacja sama w sobie nie była komfortowa. Kurt niemalże czuł na sobie oddech kroczącego za nim niebezpieczeństwa, które zdążyło pokazać mu kły już dwa razy w ciągu niecałych kilkunastu minut. Z drugiej strony spotkał kogoś, kogo w normalnych okolicznościach nigdy by się nie spodziewał przez co ciężej było mu odgonić od siebie niechciane myśli, by na nowo skupić się na głównym celu.
- Jak widać. – odparł wymijająco, wyraźnie nie ciesząc się z tematyki podjętej rozmowy. Odsunął się od niej na krok, wciąż zachowując względnie zdystansowany stosunek. Świetnie, że się rozpoznali, jednak niech Miyane nie zapomina, że w gruncie rzeczy i tak byli dla siebie całkowicie obcy. – Wszystko, co? – zagadnął nieco przygaszonym tonem. Pewne informacje same w sobie potrafiły obrócić życie do góry nogami, a Kurt był osobą, która doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Mimo wszystko nie silił się na więcej wyrazów współczucia, zamieniając je na neutralne zrozumienie. Oczy nie mogły być przypadkiem, a to ściśle łączyło ich ze sobą sojuszem ustanowionym z góry przez przywódców.
Schylił się po leżącą na ziemi czapkę, a podawszy ją dziewczynie, celowo nieznacznie podwinął rękaw płaszcza, odsłaniając kryjący się pod nim, żółty skrawek materiału.
- Jestem Psem. – zaczął przyciszonym głosem, nie bawiąc się w przeciąganie. - Wilczur kazał mi zebrać informacje o aktualnie panującej władzy, ale nie jestem pewien czy rozsądnie będzie dzielić się nimi w takim miejscu. Kręcą się w pobliżu…