Przyglądała się zbliżającemu mężczyźnie spod wachlarza gęstych, hebanowych rzęs. Oczęta, na których powierzchni gorące złoto przeplatało się z bursztynowymi refleksami, intensywnie wwiercały się w karminowe ślepia nieznajomego. Początkowo z niemym pytaniem, powoli, acz stanowczo wypieranym przez rosnącą z każdym jego krokiem prośbę. Nie podchodź. Nie. Podchodź.
Podszedł.
Gdy bez chwili wahania zdeptał jej przestrzeń osobistą, skuliła się bardziej, do granic możliwości wciskając w sędziwy, skórzany fotel. Szerzej rozwarła patrzałki, odwracając wzrok w naturalnym, niemalże bezwarunkowym odruchu podporządkowania. Wcale nie trzeba było się starać, by ją zdominować, złamać, wymusić posłuszeństwo. Wyraźnie speszona obecnością albinosa, uparcie wpatrywała się w obdarty tynk na jednej ze ścian, unikając kontaktu wzrokowego jak ognia. W reakcji na ciepłe powietrze i towarzyszące mu słowa, spiczaste ucho drgnęło, by w następnej chwili zupełnie płasko przylgnąć do czaszki, chowając się wśród burzy splątanych kosmyków, barwą przywodzących na myśl mleczną czekoladę. Oddech spłycił się i przyspieszył nieznacznie; serce uderzało szybko, nierównomiernie. Dziewczyna zamarła w bezruchu, niby kamienna statua. Nie poruszyłaby się pewnie, ani nie odezwała, jednak wzmianka o ogonie nie mogła zostać zignorowana. Przydługa, porośnięta obfitym włosiem kita skryła się między jej nogami, przyklejając do brzucha. Górna warga drgnęła, na ułamek sekundy ukazując koniuszki przydługich kłów. Rayissa w porę zapanowała nad samą sobą, toteż niedane było Czerwonookiemu ujrzenie pełnego arsenału psich zębisk. Miast tego wymordowana odezwała się, wciąż kontemplując powierzchnię ściany.
- O-Ogon!? Ale… – Zamilkła, szukając w głowie sensownego argumentu. Nie znalazła. Głos uwiązł jej w gardle. Cisza się przedłużała, a główny zainteresowany poruszał się nerwowo na boki, zdradzając narastające zestresowanie. Strach rósł, a agresji jak nie było, tak nie było. Nacisk zimnej stali bynajmniej nie polepszył sytuacji, sprawiając, że Ray prawie zamknęła się we własnym świecie. Resztkami woli trzymała się rzeczywistości, choć miała ochotę zapaść się w przyjemną, kuszącą obietnicą bezpieczeństwa ciemność. Chociaż wiedziała, że nie byłoby jej dane się obudzić. Ta świadomość zmusiła ją do wzięcia się w garść.
- Ale o nie ma ogona beze mnie, ani mnie bez ogona! – Zaprotestowała. Znacznie ciszej, niźli planowała, lecz lepsze to niż bezruch i milczenie. Mówiąc, nie odważyła się zajrzeć w szkarłatne tęczówki, nie chcąc przypadkiem sprowokować oprawcy.

Bała się, a to zadziałało niczym zapalnik. Oddech Tostera przyspieszył. Zmazał z twarzy leniwy uśmiech i wyszczerzył upiornie kły, jakby w odpowiedzi na lekkie uniesienie warg przez dziewczynę. On też potrafił bawić się w psa, och, robił to doskonale. Nauczył się dla kaprysu, by straszyć kocie ścierwa. Warknął zwierzęco, a potem bezceremonialnie capnął ją za ucho. Gdyby miał ogon, to pewnie teraz by zamerdał, zupełnie jak szczeniaczek. Ugryzł mocno nie bacząc na żadne protesty czy piski, właściwie, to nawet chciał je usłyszeć, przecież nie zrobił tego bez przyczyny. Tak naprawdę oczywiście wcale nie chciał jej zabawiać, nie była to zachęta by i ona pokazała kły. Sam chciał się bawić, pragnął pokazać, że to on jest górą.
Niemal w tym samym momencie gdy ją ugryzł, ostrze noża znalazło się blisko gładkiej szyi dziewczyny. Ostrzeżenie. Bliskość stali sama mówiła, że jeśli tylko ofiara spróbuje uciec, to wbije się w jej krtań, przetnie tętnicę, ścięgna i mięśnie. Czy dziewczyna zaryzykuje dławienie się własną krwią za cenę nikomu nie potrzebnego kawałka ciała jakim był ogon? Toster w to wątpił. Ludzie zawsze wybierali własne życie, nawet za cenę życia pozornie bliskich sobie osób. Byli w stanie oddać wszystko, sprzedać wszystko za uratowanie własnej skóry. Toster widząc takie reakcje zawsze myślał sobie, że to strasznie głupie aż tak bać się bólu. Ludzie byli głupi nie umiejąc dostrzec prawdziwej przyjemności i korzyści jaką niosło ze sobą cierpienie. Wspaniałomyślnie więc, postanowił ich tego uczyć. Niech świat dowie się jakie to wspaniałe uczucie! Ale masz dobre serduszko, Gabrielu. Tak, wiem. Jestem pieprzonym samarytaninem.
Nie starał się zajrzeć w jej oczy, tym bardziej, że teraz memłał jej ucho. Dopiero gdy je puścił, zdecydował się odpowiedzieć na słaby protest.
- Bez sensu. Chcę sam ogon, do czego miałabyś mi być potrzebna, hm? - Płazem ostrza uniósł na siłę jej brodę. Popatrzył w poszarzałą ze strachu twarz. Dziewczyna mocno starał się go ukryć, ale Toster widział. Przed jego wzrokiem nic się nie ukryje. Nic dziwnego, że dziewczyna była przestraszona. Siła tosterowego spojrzenia i aura szaleństwa jaka mu towarzyszyła potrafiła wzbudzać niepokój u największych twardzieli, a psina takim na pewno nie była. Była tylko bezbronnym, samotnym stworzonkiem zdanym na jego łaskę.

Cała jej postawa wyrażała strach, uległość oraz narastającą chęć ucieczki. Każdy gest, spojrzenie, czy choćby ruch ogonem – wszystko to składało się na nieme błaganie. Wśród przytłaczającej ilości negatywnych emocji wciąż jednak umiejętnie przesmykiwała się złudna nadzieja, odbijając wyraźnie w bursztynowych oczętach. Coś, czego wyplenienie graniczyło z cudem. Mawiają, że nadzieja umiera ostatnia. Rayissa mogła się trząść, szarpana spazmami przerażenia, skomleć jak bity pies, lecz gdzieś na dnie świadomości nieustępliwie tliła się iskierka optymizmu. Przecież zawsze mogło być gorzej. Bo mogło, prawda? Chciała w to wierzyć i wierzyła.
Wciśnięta w oparcie fotela, nie mogła się cofnąć, by uniknąć ugryzienia. Od ścian pomieszczenia odbił się głośny pisk, na kilka sekund przed tym, jak zęby zacisnęły się na puszystym uchu. Odgłosy protestu nasilały się wprost proporcjonalnie do odczuwanego bólu. Nie, żeby bolało jakoś wybitnie - zdecydowanie więcej w tym było histerii, niźli faktycznego cierpienia. Skóra w tym miejscu może i była mocno ukrwiona, aczkolwiek gęsta sierść skutecznie niwelowała nieprzyjemne odczucia, chroniąc narząd słuchu przed uszkodzeniem. Mimo to Złotooka była niesamowicie głośno, ostatecznie zdradzając się ze swoim tchórzostwem.
Nawet nie próbowała się wyrywać, unieruchomiona przez chłód stali muskający szyję. Wkrótce nawet ucichła i tylko tępo wpatrywała się ścianę, jakoś tak bez wyrazu, niby nieobecna. Ze stanu zawieszenia wyrwało ją dopiero rozwarcie szczęk. Zastrzygła obślinionym uchem, posłusznie unosząc głowę. Patrzyła teraz w nieistniejący punkt nad ramieniem Białowłosego, ze zdumiewającą wręcz upartością unikając kontaktu wzrokowego. Co by nie zrobił, okalane żółtą tęczówką źrenice sunęły od punktu do punktu, szerokim łukiem omijając szkarłat jego ślepi. Bała się i bynajmniej tego nie kryła, przyjmując skrajnie podporządkowaną postawę. Przywodziła na myśl przerażone, zagonione w róg zwierzątko.
- Na pewno jest coś innego, czego możesz chcieć! – Zapiszczała, nieświadoma dwuznaczności wypowiedzianych słów. Może była zbyt głupia, a może zbyt niewinna i nieobeznana w świecie, by dostrzec ukryty sens ułożonego pospiesznie zdania. Oprawca mógł być niemal pewien, że nie miała na myśli niczego nieprzyzwoitego. Prędzej zaproponowałaby mu odstąpienie obrotowego krzesła, czy przyniesienie kartonika z sokiem pomarańczowym, prosto z M3. Spanikowana, nie potrafiła trzeźwo myśleć, toteż gdy potok słów wyrwał się ze ściśniętego dotychczas gardła, był zupełnie pozbawiony sensu i nieskładny. - Tylko nie rusz ogona! Jest mi potrzebny! Psy bez ogona wyglądają głupio! Cokolwiek! Nie krzywdź! Proszę!

***

Sesja urwana, nikogo tu nie ma. [zt x 2]

Ballantine szedł nieśpiesznym krokiem, przez liczne przeplatające się uliczki niegdyś istniejącego tu miasta. W jednej ręce luźno opuszczonej ku ziemi trzymał berette 92. W sumie to co on tu robił? Wyszedł się przewietrzyć? Można tak rzec, dokładniej to kogoś "ścigał", jeden z desperackich brudasów wpadł na genialny pomysł go okraść. Czy ci ludzie używają mózgu? Dla Ghoula jednak nie miało to znaczenia, szedł obecnie ścieżką stworzoną z krwi, dość obficie wypływającej ze złodzieja.
Każdy krok przybliżał go do spotkania ze złodziejaszkiem, czarne desanty stępowały na ziemie raz za razem. Z ust, a dokładniej za bandaża wydobywał się obłoczek pary. Było całkiem zimno, co jednak nie przesadzało obecnie Łowcy. Długi ciemny płaszcz i wojskowy polar pod nim dawał pewien komfort w tych warunkach.
Po paru minutach skręcił w kolejną uliczkę, obok wielkiego magazynu, tu jego oczom ukazała się pokraka desperacko czołgająca się w błocie. Najwidoczniej opuściły go już siły, niestety każdemu z przestrzelonym kolanem i biodrem za łatwo się nie biega.
Ghoul podszedł do niego i przygniótł butem do ziemi. Mężczyzna o czarnych przetłuszczonych włosach spojrzał na niego z przerażeniem.
- Despracja ma proste zasady, które powinieneś znać - rzucił naglę do złodzieja -... pierwsza jest taka, że nie polujesz na to co może zapolować na Ciebie.
Przycisnął butem mężczyznę mocniej do ziemi, a ten wydał z siebie duszony jęk.
Następnie chwycił go za kark i przeciągnął przed magazyn, na bardziej otwarty teren. Rzucił nim o ścianę budynku i przykucnął przed nim.
- Okradanie najemników nie jest najmądrzejszym co mogłeś zrobić, a teraz nalegałbym o zwrot mojej własności - wyciągnął dłoń odzianą w czarne rękawiczki w jego stronę.
Desperat pośpiesznie wyciągnął ozdobne pudełko z kieszeni i podał siwowłosemu.
- A teraz wymierzę Ci karę - schował pudełko do kieszeni płaszcza i wstał.
Zrobił zamach nogą i wysadził soczystego kopniaka prosto w szczękę mężczyzny. Tak kilka razy z rzędu.
Chwycił jakiś pręt i przebił mu kolano drugiej nogi. Następnie zaczął się rozglądać po okolicy.
W licznych zakamarkach ciekawskie oczy wpatrywały się w niego i biednego faceta na ziemi.
Chwycił go brutalnie pod pachą i rzucił w stronę jednej z ciemnych bocznych uliczek. Nie wiadomo skąd masa rąk pochwyciła "szczęśliwca" i zaciągnęła w głąb.
Po tym słychać było tylko wrzask.
Sam Ballantine rozejrzał się po okolicy i zobaczył postać opartą kawałek dalej o ścianę magazynu. Rzucił mu podejrzliwe spojrzenie.

Ballantine ruszył w stronę faceta opierającego się o ścianę magazynu. W dłoni wciąż trzymał berettę, lecz w pół drogi ją zabezpieczył i schował do kabury. Widział z oddali zwierze na kolanach czarnowłosego jegomościa, cóż nie dziwił się często wykorzystywane jako zwierzaki do towarzystwa.
Podniósł dłoń do twarzy i rozluźnił dość ciasno zawinięty bandaż, była łatwiej się mu mówił. Gdy stanął przed nim, jakieś dwa metry, zwrócił się do chłopak chłodnym tonem.
- Mam sprawę...- rzucił oschle -... szukam jednego faceta. Ponoć pałęta się w tej okolicy.
Mówiąc to wyjął z kieszeni pomiętą fotografię wysokiego szatyna, z poharataną twarzą i wytatuowanym symbolem jakiegoś gangu, przypominającym ludzką czaszkę i mechaniczne zębatki.
Wpatrywał się w podkrążone czarne ślepia swojego rozmówcy. To co natomiast mogła widzieć druga strona, to twarz człowieka zmęczonego życiem, bezbarwna, gotowa zrobić wszystko i nawet nie mrugnąć. Po za tym parę bordowych tęczówek chłodno wpatrującą się w niego.
Cóż życie pozbawiło Ghoula paru dość rozpoznawalnych u ludzi cech ale mu w sumie to nie przeszkadzało, ba! Nawet pomagało w obecnym fachu, wielu ludziom odwala widząc twarz zabitej wczoraj osoby nawiedzającej Cię w środku nocy.

- Jeśli coś chcesz za informacje...- dodał po chwilowej ciszy -... mogę załatwić. Prowiant, ubranie, broń. Wiem, że informacje kosztują.
Przykucnął przed Fynn'em od czasu do czasu zerkając na jego mittena.
Ich obrazek wyglądał dość śmiesznie. Najemnik, dobrze ubrany i wyposażony, a obok facet w zakurzonym swetrze i porwanych rurkach.
Czekając na odpowiedz Ballantine poprawił zjeżdżający mu z ramienia karabin AKS-74u.

Wzruszył ramionami i schował fotografię do kieszeni.
- Mówi się trudno - wstał jednocześnie od nieznajomego i odszedł na parę kroków - A... wynagrodzenie za informacje, to nie pomoc. Nie myl pojęć. - dodał nagle jak zwykle dość chłodnym tonem.
Ballantine rozejrzał się po okolicy skupiając głównie swoje spojrzenie na ciemne uliczki, skąd jak jakieś monstra spoglądały na nich wygłodniałe oczy. Sam łowca wiedział, że te pokraki go nie zaatakują, ale co do siedzącego obok niego desperata nie był pewny.
Poprawił bandaż na swojej twarzy, tak że ten ponownie ściśle przylegał do jego skóry i zakrywał większość gęby najemnika.
Otrzepał się lekko z kurzu, który zdążył opaść już na jego ciemnym płaszczu po przez lekkie powiewy suchego i zimnego powietrza.
Ghoul ruszył do środka magazynu, zerkając tylko za siebie. Tak jak przypuszczał gdy tylko odszedł z ciemnych zakamarków zaczęły powoli wyłaniać się chude i kościste sylwetki, z obłąkanym spojrzeniem.
- Radziłbym się schować bo twoi "znajomi" chyba trochę się ożywili - rzucił w eter, nie było to wypowiedziane prosto do Fynn'a, lecz gdzieś w przestrzeń, mimo wszystko desperat powinien zrozumieć aluzję.
Sam Ballantine zaczął zagłębiać się do wnętrze wielkiego magazynu i przyglądać się licznym półką, częściowo pustym lub zawalonych jakimiś śmieciami.

Gdy tylko uświadomił sobie, że desperat wszedł za nim do magazynu, rzucił nagle do niego:
- Wytłumaczę Ci jak to działa... po pierwsze co czułeś jak mnie widziałeś? Respekt, przytłoczenie moim inwentarzem. To jeden z aspektów, który skutecznie przesiewa większość kłamliwych szumowin - przystanął i zaczął przerzucać rzeczy na półkach - Po drugie, mało kto chce mieć na pieńku z Drug-on. Zapamiętujemy twarze. Dodatkowo im lepsze dajesz nam informacje i dajesz nam korzyści, sam odnosisz swoje. Nawiązywanie z nami współpracy jest kluczowym segmentem dla przetrwania wielu Desperatów - przerwał nagle i wyciągnął jakiś zakurzony magazynek z rozpadającego się pudła, a następnie schował go do torby.
Spojrzał przy tym na desperata i nagle rzucił w jego stronę puszką, na której widniał napis "Konserwa Wołowa".
- Pomożesz mi w czymś, a to uznaj za zapłatę - spojrzał wtem na Mittena - Dość ciekawe, że zajmujesz się zwierzęciem. Wielu desperatów zjadłaby go kiedy tylko miałaby okazję.
Rzucił chłodno i zaczął dalej przeglądać półki i rozglądać się za ciekawymi rzeczami.
Po kilku cichych minutach, Ballantine przysiadł na starej oponie jakiegoś traktora. Wyjął ozdobne pudełko, które skradł mu desperat i wyjął z niego fajkę z kości słoniowej oraz tytoń. Przez chwilę bawił się w jej nabijanie. Gdy skończył odsłonił bandaż z całej swojej twarzy w pełni pokazując ją Fynn'owi. Wyjął zapalniczkę i kilka razy popuszczał dymu z ust. Zgasił zapalniczkę i schował ją do kieszeni.
Spojrzał na desperata - Potrzebni mi ludzie w Apogeum, miałem kilku ale coś ich zabiło i zjadło w minionym czasie - zaciągnął się i wypuścił kolejny obłok dymu - A ty wydajesz się porządny. Każdy desperat zżarłby już swojego mittena, a ty nadal go trzymasz. Głupio to brzmi, że wybrałem Cię na postawie zwierzaka, ale bywa.
Zdjął karabin z pleców i oparł obok siebie.
- Jak mówiłem współpracując z nami, samemu zyskujesz. Może nawet się nam spodobasz i szczęśliwym trafem samemu zostaniesz Smokiem - wsadził sobie fajkę do ust i puścił kilka chmurek dymu, a następnie zwrócił się do Fynn'a nadal z nią w gębie - Zainteresowany?
Mimo, że ton głosu i sposób w jaki mówił Ballantine, przyprawia o dreszcze i ma się wrażenie, że typ ten zaraz może cię sprzątnąć, bo tak! W obecnej sytuacji wsłuchując się w same słowa, a nie to jak zostały wypowiedziane, mogło dawać wymordowanemu pewność, że osobnik przed nim nie ma ochoty zabić go przy najbliższej okazji, a to że może być psychopatą zostało wykluczone w 100%.