Seria słów uderzała w stronę Hieny. Niczym tarany w bram zamku. Nie wiedział powoli, jak powinien reagować w tej chwili. Przebywając z nią, dość krótko zrozumiał pewną rzecz. Z jakiegoś powodu starała się go odgonić już od siebie.  Przynajmniej takie sprawiała wrażenie. Nie było to dla niego zrozumiałe, ale twardo przystawał na swoim. Prócz tego jeszcze była inna kwestia. Co nachodziło mu już na myśl. W pewnym stopniu była podobna do niego. Mogła być samotna. Tak jak on. I to go do niej ciągnęło. Swój, swego zrozumie. Przynajmniej tak podchodził do bieżącej sytuacji, której nie bardzo rozumiał. Tak więc. Podczas okazania aktu pożądania emocjonalnego. Nie starała się uciec od niego mimo, że zastrzegała by to uczynić. Jeśli nie przestanie zachowywać dziwnie. Poczuł delikatny dotyk. Niepewny zresztą na swoim ciele. Sama też zamknęła swoje piękne oczka. Podczas tej chwili. Podobało się jej? Możliwe. Nie mógł całkiem zrozumieć reakcji po tym czynie. Został zdzielony w twarz, a ta potem upadła i zaczęła... Płakać. Niezrozumiane było to w jego opinii. Ba. Nawet bardzo. Możliwe, że zrobił to za szybko podczas kiedy nie do końca się znali. Może zasłużył sobie? Złapał się odruchowo za polik ze smutną twarzą. Nie wiedział co ma zresztą czynić. Sam też jak ona siadł na ziemi. Ze spuszczoną głową. Ogon powrócił do 'formy' paska. Chciał to naprawić. To jak się zachował. Zatem przystąpił do jedynej formy, jaką mógł teraz obrać. Słownej; Nie w-wiem... Nie potrafię. Tego wyjaśnić. Czuje się dziwnie po prostu. Szaleje moja pieprzona głowa i serca. Nie wiem. Jak to mam nawet kurwa wyjaśnić, jak nie umiem. - Zdenerwowany wyrzekł słowa, które nie miały prawie najmniejszego sensu. Słowami nie był w stanie wyjaśnić, tego co się właśnie działo w jego głowie. Nie czuł do niej chęci zerżnięcia. Pierwszy raz. To uczucie nie egzystowało w tak krótkiej chwili. Czuł coś innego. I nawet żałuje wcześniejszych słów, które wypowiedział. Przez to pewnie skończyło takim nieporozumieniem. Między nim, a nią. Nie wiedział co już może powiedzieć, kiedy doprowadził nieumyślnie do płaczu. Może żył długo, ale nie miał najmniejszego pojęcia - Jak utrzymywać relację z kimkolwiek. Jak właśnie teraz. Jednak wiedział, że coś się zanosi. Śmiech hieny. Nie chciał, żeby przez to skończył jako dzikus, który nie ma krzty emocji. Wcześniej zranioną dłoń, ugryzł. Najmocniej jak tylko mógł. Jedynie po to by śmiech powstrzymać. Choć i tak wydobył z siebie dźwięk. Mógł brzmieć z początku, jak śmiech - Ale przeobraził się wycie z bólu. Może i był masochistą, ale nawet taka osoba musiała zawyć. W końcu jest to reakcja obronna organizmu. Czyż nie? Siedział chwilę z zakrwawioną dłonią w swojej gębie. Choć z niej też stróżka krwi przeciekała. Zresztą było dość logiczne. Ugryzł samego siebie, to i własną krew na swoich zębach będzie miał. Nie chciał jednak przesadzać. Bo wtedy mogło się skończyć źle dla niego. Puścił więc nią. I jak upadała, to drgała jak on sam. Złapał się za nią, zwykłą - Niezranioną ręką, zaciskając zakrwawione zęby. Widoczne zresztą. Było je widać ze strony dziewczyny, o ile by spojrzała w jego stronę. Tak, czy owak. Powstrzymał chichot. Gdy był tak na ziemi. Siedząc na niej, wyprostował kierując głowę ku górze, mając zamknięte oczy. Wtedy postanowił przemówić ostatni raz. Póki jeszcze miał okazję; Nie chcę być uznawany za dzikusa, Kanibala, Hienę, czy nawet jako Kieł. Chce być uznawany za osobę. Traktuję Cię jak osobę, k-kt-którą... - Nie mógł dokończyć. Nie potrafił. Przynajmniej w tym momencie. Zrobił przerwę, aby sam uronić łzy. Jednak nie chciał, żeby z powodu takiej błahostki - Przerwać, to co zaczął. Skierował z góry w dół swoją głowę. Wciąż mając zamknięte oczy i trząsł nią na boki energicznie. Chciał się ogarnąć. Przynajmniej do pewnego stopnia. Gdy przestał. Zabrał się dalej za mowę; ... Chcę z uczuciem tego szaleństwa. Mam dość chęci przetrwania. Wiecznych łowów po to by zatrzeć ślad o swym człowieczeństwu. Chce mieć szanse szczęśliwego życia z... Tobą. - Skończył zmieszany tą całą sprawą. Przestał nawet używać najprostszych do zrozumienia słów, bowiem kończyło się niepotrzebnym zrozumieniem. Gdyby znał słowo, jak miłość z pewnością by go użył. Jednak było mu ono obce. Szaleństwo z tym mylił. Zatem już nie miał ochoty już więcej mówić, tłumaczyć, ukazywać. Chciał już wiedzieć, czy go opuści. Jak wielu przedtem. Czuł w kościach, że to już chwila prawdy aby utwierdzić się w przekonaniu, że tak naprawdę dana mu druga szansa życia jest klątwą. Jak wiele wymordowanych twierdzi. Nie mniej. Oczekiwał. Jak postąpi Fiammetta? Tego nie wiedział. Po prostu czekał już na najgorsze. Niestety.

Starał podtrzymać swoją ludzką naturę za wszelką cenę. Zapominając o tym jak się powinien zachowywać człowiek. Zacisnął sprawniejszą dłoń, wysłuchując pierwszą wypowiedź dziewczyny. Dała prosty przekaz. Musi być szczery, albo go opuści. Musiał się ogarnąć. Bo w tym momencie szargały nim emocje na różne strony, kiedy powinien zachować spokój. Tak więc nie chciał opóźniać swojej reakcji i powiedział, konkretniej; Jeśli, to nazywają miłością... Taką prawdziwą. Możliwe, że właśnie to czuje. - Rzekł spokojniej, kierując wzrok w bok. Chciał zachować czystość umysłu, żeby nie wyszedł na większego dziwoląga. Nawet powoli zapominał o tym, że krwawi jego dłoń. Mimo organizmu, który alarmował go na bieżąco. W tej chwili nie chciał użyczać możliwości leczniczych dziewczyny, więc sam się zajął swoją raną. W jaki sposób? Z początku wylizał do czysta, a następnie zdjął z siebie i tak już zbędną koszulę o owinąć nią całą dłoń. Następnie sprytnie 'związał' by przez przypadek nie rozwiązała się w żaden sposób bez jego wiedzy. Oczywiście musiał sobie pomóc własnymi zębami, bo słabo to by wyszło jedną ręką. Jednak wracając do bieżącej sytuacji. Zaraz potem wysłuchał kolejnych słów dziewczyny i zrozumiał coś czego przed latami nie potrafił. Stając się wymodowanym już wtedy utracił cząstkę człowieczeństwa. Przynajmniej po wysłuchaniu tak zrozumiał. Oczywiście ignorując na razie kwestię o powiedzeniu czegoś. O swojej osobie. Wtedy skierował swój łeb i wzrok na dziewczynę przy, której siedział. I rozpoczął swoją mowę; Masz rację. W przypadku komentarzy, czy wyjeżdżaniu tekstów nie-ludzkich... - Westchnął przerywając swoją mowę. Ciężko było było mówić o takich rzeczach. Bo jeszcze z nikim nie odbywał takiej rozmowy. Raz jeszcze po 'krótkim ogarnięciu', postanowił dokończyć, spokojniej; Może, ale tylko może... Przez to, że posiadam część instynktów zwierzęcych i ludzkich, tak się zachowuje. Przez co staram się wmówić sobie, że jestem wciąż człowiekiem. A już nim nie jestem od zaledwie sześciu set pięćdziesięciu lat. I to jest właśnie problem... Mój problem w tym wszystkim. - Odrzekł spokojnie znów, kładąc swoją rękę na karku i masując ją nią te miejsce przez chwilę. Teraz jak zaszła normalna rozmowa między nimi, mógł się uspokoić, ogarnąć hormony. Choć nie mógł odrzucić jednej rzeczy. Uczucia, który nie zanikał w stosunku do niej. Nie wiedział zresztą, czy to już jest kwestia zwierzęca, albo ludzka. Mało już go to obchodziło w tej chwili. Warunek Fiammett jak posłuszny pies, wysłuchał. Nie miał zamiaru znów wybuchnąć emocjami, bo słusznie zauważyła. Znał ją od kilku minut, a się w niej tak zabujał, myśląc już o jutrzejszym dniu wraz z nią u boku. To było chore. Niepoprawne politycznie. Zanim, więc wyruszył z tymi myślami. Teraz rozpoczął kwestię związaną z opowiedzeniem, czegoś o sobie; Skoro mam coś o sobie powiedzieć, to od czego by tu zacząć... - Zamyślił się z początku, a potem dodał resztę słów by utworzyć spójną wypowiedź; Jak już wcześniej powiedziałem. Żyje sześciu set pięćdziesięciu lat. Jako wymordowany. A zanim się nim stałem byłem zwykłym człowiekiem, który był ciekawy świata na tyle by samotnie wyruszyć w rejony Desperacji. Ostatniego dnia życia człowieczego... Źle się czułem. Trzepotało mną na boki, bolało jak sam skurwysyn, a nie mówiąc o odruchach wymiotnych. Nie wiedziałem wtedy co się właściwie działo, więc udałem się do nory i próbowałem zasnąć. - Powiedział, spoglądając ku górze. Tak jakby coś wyszukiwał na niebie. W tym lesie. Jednak nie chciał przerwać całej historii o sobie, więc zabrał się za dalszą kwestię, wciąż obserwując bezchmurne czeluści niebieskie; Następnego dnia obudziłem się pełni zdrów. Ale nie sam. Znalazłem obok siebie dwie, martwe hieny. Różniły się od siebie gatunkowo, a ich kły siedziały w mojej ręce. Zaraz potem zauważyłem ogon i śmiech hieny, który chciałem powstrzymać wcześniej... Wbijając swoje uzębienie w swoją już wcześniej okaleczoną dłoń... - Przerwał. Odruchem śmiechu. O wilku właśnie mowa. Tego nie miał zamiaru powstrzymać. Bo w końcu była to jego cecha naturalna nowego życia. Jednakże miał pewne wątpliwości co do opowiedzenia całej historii swego życia. W końcu była długa i nudna, więc postanowił ją teraz skrócić całkowicie; Wracając. Tydzień później, podróżując zgłodniały, natknąłem się na bandę myśliwych - Wymordowanych, którzy mnie przyjęli do swojej szajki i nauczyli podstawowych rzeczy. Jak radzić w Desperacji. Nasz ekipa istniała z dobre pięćdziesiąt, gdy polowaliśmy na coś czego nie powinniśmy. Było nas wtedy pięciu na jedną bestię, która była nam bardzo podobna, ale bardziej agresywna. Załatwiła nas co do jednego. Z czego ja i przywódca naszej grupy przeżył. Przez swoją decyzję o tak ryzykownych łowach... Wszyscy zginęli oprócz nas, więc siebie obarczał winą. Zatem widząc, że jeszcze żyje na tyle by móc się... Ruszać. Wydał ostatni rozkaz, który miał rzekomo naprawić swój błąd. Kazał mi się pożreć... Bo widzisz... Kanibalizm u mnie wziął się  niestety od mocy regeneracji. Kiedy pożre kogoś, lub inne zwierze, wtedy moje ciało się leczy. Wszyscy w naszej bandzie wiedzieli o tym, więc chciał bym przynajmniej ja przeżył. Zrobiłem to jak głupi... Czego najbardziej żałowałem. Bo nie spotkałem nikogo takiego, jakim oni byli. Po tych pięćdziesięciu latach, żyje do teraz jako samotny łowca. Wcześniej starając się jakoś pomóc innym dając upolowane żarło, ale... Nie widziałem już w tym nic sensownego, więc zaprzestałem. I robiłem wszystko by tylko przeżyć. Tak jak... chciał... - Skończył już mówić, ciężkim westchnieniem. Było ciężko mu o tym mówić, a tym bardziej konkretnie o przeszłości. Gdzie musiał pożreć bratnią duszę, bo tak ona chciała. Zaraz potem jak już powiedział swoje, spuścił łeb. Nie był dumny z tego. Nikomu nie mówił o swoich problemach, a nie mówiąc już o przeszłości. Zatem mogła się czuć zaszczycona jego opowieścią. Mimo tego, że ogarniał go smutek na nowo i gorycz. Czuł się winny. Wyglądał nawet na takiego. A to przez głupi rozkaz, bratniej duszy... Jak to zresztą określił. Nie znał osoby, która by do tego musiała się zmusić. Zjeść przyjaciela, bo tak chciał. I tutaj może być powód. Dlaczego tak się zachowuje Hiena. Z jednej strony chce mieć relacje z kimś, ale z drugiej... Przez swój wyrobiony charakter odrzuca. Tak więc gdy zakończył rzekł ostatni raz; Nie wiem właściwie, czy to było uczucie miłości, a może zwierzęca strona. Ale to chyba nie ma znaczenia? Dziękuje i przepraszam Cię Fiammetto za te wcześniejsze słowa. - Odparł szczerze, dziękującym tonem. Skierował głowę, oraz skupił wzrok ku jej osoby. Teraz starał się być sobą. Po tylu nieszczęśliwych latach. Choć nie potrafił sprecyzować tego uczucia, które nim tak szargało. Czy to jest zwierzęce, a może ludzkie? Tak więc pozwolił jej teraz działać. Bo zamilkł. Jedynie obserwując jej osobę i postępowania. Przy okazji starając się wysłuchać słów, jakie może teraz powiedzieć.

Wypuściła kontratak na jego osobę. Słownie. Tego się akurat spodziewał i w żaden sposób nie negował jej opinii na temat chociażby takiego problemu z hienami. Punkt dla niej. Na tego typu wypowiedź, nie skomentował - Nie odpowiedział w ten, czy inny sposób. Wystarczyła cisza w tej kwestii. Zresztą. Czemu miałby się upierać przy swoim, skoro widać - Jej negację na jakiekolwiek słowa z jego strony. Zrozumiał przynajmniej do tego stopnia, że to było zbyt wcześnie - Bardziej niż ustawa o tym zakłada. Tak bardzo. Przy kwestii krwawiącej dłoni, wolał się wstrzymać również od jakichkolwiek słów. Choć z pewnością nie zostałoby, to bez obiekcji z jej strony. Zatem zaczął mówić; Wolę już nie nadwyrężać Twoich zdolności. Jeśli Tobie nie przeszkadza widok mojej klaty i w ogóle, to czy ja miałbym jakieś zdanie w tej kwestii? - Zwrócił uwagę. O dziwo. Na to, że kątem oka rzucała na jego tors. Nie było dla niego w żaden sposób krępujące, a dla niej raczej również. Skoro dobitny sposób nie ukazywała obiekcji ku jego postawie zdjęcia części garderoby - Którą by zmienił czym prędzej. Tak, czy owak. Rozpoczęła mowę by upewnić do uczucia. Wysłuchał do końca. Ba. Nawet kolejnej wypowiedzi, którą właśnie musiała zostać sprecyzowana. Posiadała znaczne luki, które trzeba było naprawić za wszelką cenę za pomocą słów; Nie powiedziałem, że moje uczucia w Twoim kierunku są bez znaczenia. A kwestia tego, czy są one ludzkie bądź zwierzęce. Nie potrafię ich po prostu sprecyzować od jakiego czynnika pochodzą. - Odrzekł spokojnie, obserwując ją bacznie. Przystępując do kolejnego wdechu do rzucenia kolejnych słów; Tułasz się bez celu? No to powiem inaczej, masz cel. Przeżyć. Po tym co teraz usłyszałem jestem bardziej skłonny powiedzieć, że jesteśmy bardziej podobni niż sobie możesz wyobrażać nawet. - Pokierował mały uśmiech, który chwilę potem znikł z jego twarzy. Zabrał się znowu do śmiałych akcji w jej kierunku. Yay. Położył na jej dłoni swą własną - Sprawniejszą mrużąc trochę ślepia. Tak jakby zaczął się skupiać. Przynajmniej do tego co miał zamiar powiedzieć, bo to było w tym momencie bardzo istotne; Chcesz przeżyć w tym świecie aby zapchać w końcu tą samotność. Zgadza się? - Znowu na jego twarzy zawitał uśmiech, zachichotał w swoim stylu, a następnie przystąpił radośniej do kolejnej wypowiedzi; Teraz się trochę bardziej znamy. Opowiedzieliśmy o swoich przeszłościach i powiem coś Ci więcej. Nigdy nikomu o tym nie mówiłem, jakie wiodłem życie. Może krążą o mnie pogłoski wśród staruszków z Desperacji, ale mnie tyle obchodzi co poprzednie życie, które wiodłem w nudny sposób. Zatem jesteś tą jedyną co o tym usłyszała. A to dlatego, że czuję uczucie większe niż przyjaźń między ludzka. Rozumiesz teraz? - Kończąc słowo przysunął raz jeszcze swoją twarz do niej. Teraz wiedział. Z kim ma do czynienia, a nawet potrafił sprecyzować. Kiedy był wystarczająco blisko twarzą do niej, ścisnął cieplej jej magiczną dłoń, a następnie powiedział krótko; Co powiesz na drugą rundę~? - W tym momencie znowu przystąpił do kolejnej kradzieży pocałunku. O ile na to się zgodziła. Bo przeciwnym razie nie zrobiłby tego. A jeśli się uda. Powtórzyć tamten moment, to go nie przerywał. Przy okazji zamykając kompletnie oczy. Otrzymała, to co chciała tym razem. Konkretną odpowiedź i prawdziwe uczucie, które w nim buzowały. Prócz tego organizm dawał we znaki. Delikatnie się napalał na jej punkcie, gdzie akurat górowało dwa uczucia. Podniecenie i miłość. Z naciskiem na to drugie. Starał nawet zmienić bieg tego zbliżenia z jej ustami. Na bardziej... Dzikie. Abstrahując, że wyraziła zgodę na ponowny akt miłości.

Wcześniejsze słowa z jego strony pochodziły prosto z jego serca. Cieszył się nawet ze strony późniejszych słów ze strony zielonowłosej, która przekonała się po części do niego. Choć mało powiedziane. Pragnął jej. Co było powodem kolejnego pocałunku, który zaczął. Oboje się w niego czuli. Przyjemnie było w przypadku jego osoby, a przynajmniej do tego stopnia by dawało się to wszystko we znaki. Cudowny dreszczyk przeszedł po jego ciele. Czując jedną z jej rączek na swoim torsie, nie mówiąc już o siedzeniu na kolanie. Wtedy już sam jego organizm powoli wariował, kiedy w wspólnym amoku się całowali. Poruszyła jego dłonią by znalazła się na jej nodze. Nie stawiał oporu. Godził się na takie warunki. Już nawet nie mówiąc o kolejnych pocałunku. Był w raju na ten moment. Poruszał nieznacznie dłonią na konkretnym skrawku ciała, który należał do niej. Czując przy okazji dłonie na swojej twarzy, wyłącznie zaciskał bardziej dłoń kawałek przy uszlachetnionej części ciała (Pośladku, ha.). Będąc napalony, chciał już przystąpić do kolejnych akcji. Jednakże. To wszystko zostało przerwane. Na ten moment nie wiedział co się właściwie dzieje. Popatrzał na nią jeszcze rozpalony, słysząc jej słowa. I widząc krzywy uśmiech z łzami. Kiedy tak oddalała się od niego, ten jedynie rzekł cicho pod nosem; Na pewno się jeszcze spotkamy. Nie wiedząc czemu posiadał nadzieję, że ją jeszcze gdzieś spotka w tym świecie. Stanął, a następnie rozejrzał się za gałęziami. Nie chciał ich gubić w żaden sposób. W końcu je nazbierał, zatem wziął je pod pachę, a jeszcze wcześniej - Zdejmując z dłoni część odzienia. Zakładając na siebie. Zresztą, kogo by obchodziło, że jest częściowo zakrwawiona? Nie wiedząc czemu ruszył w jej kierunku. Z początku wolnym tempie, zwiększając go w pewnym stopniu. Miał nadzieję by ją dogonić, albo zorientować się w jakim właściwie kierunku zmierza. Żeby móc potem znowu ją znaleźć. W końcu... Przywiązał się do niej, niczym głupie zwierze. Co może uczynić z wymordowanego, kiełkująca miłość od pierwszego wejrzenia.

[z/t]