Obserwowała ich rozmowę, patrząc to na jednego, to na drugiego, i nie mogła się zdecydować. Czuła przez skórę, że atmosfera się zagęszcza, że w każdej chwili mogą pójść iskry, a wtedy jej obecność pewnie się przyda (choćby dla zachowania spokoju – nie wątpiła, że Egzorcysta nie potrzebowałby jej pomocy, żeby pokazać zielarzowi, gdzie jego miejsce, ale wolała uniknąć niepotrzebnego rozlewu krwi), ale nie mogła zignorować głosów dobiegających zza drzwi. Nie była w stanie. Wołały Akio, ale wydawały się przeznaczone wyłącznie dla niej. Chodź do nas, mówiły, zajmij się nami, potrzebujemy cię…
 Jak miałaby się im oprzeć?
 – Zaraz wracam – mruknęła, nie dbając przesadnie o to, czy którykolwiek z nich ją usłyszy, po czym wyślizgnęła się na zewnątrz. Zamknęła za sobą drzwi i oparła się o nie plecami, na wpół tylko świadoma, że zamyka Akio i Abrahama w środku, i zwróciła wzrok na anielskie dzieci
 – A wy co, pchełki? – odezwała się zachrypniętym głosem, w którym jednak nie było słychać złości. Uśmiechnęła się do pisklaków, mrużąc lekko oczy, jak zadowolony kot. – Coście takie hałaśliwe? – spytała zaskakująco przyjaznym tonem i przykucnęła, by nie patrzeć na nich z góry.

Odwrócił wzrok na zamykające się za Delilah drzwi. Odetchnął z ulgą dopiero kiedy ucichł ten straszliwy jazgot. Tak było o wiele łatwiej zebrać myśli i przynajmniej choć trochę próbować ugładzić urażoną dumę zielarza.
- Wybacz. Daleki jezstem od obrażania Twojej pracy i badań.- Odparł spokojnie, składając przed sobą dłonie niczym do modlitwy. Oparł przy tym podbródek o czubki palców. Sam już siebie nie mógł słuchać; mówienie pod wpływem irytacji i poczucia bycia lekceważonym było dla wymordowanego wyjątkowo nieprzyjemną czynnością. Dlatego musiał zrobić chwilę przerwy, złapać oddech.- Właśnie dlatego tu jezsteśmy. Nawet jeśli zspóźnieni czy zupełnie nie zsorientowani w Twojej zsytułacji. Muszę przekazsać pozsostałym członkom Trójcy, że plotki, które zsłyszą o twoich kontaktach z aniołami zsą nieprawdziwe. Nie chcę, żeby któregokolwiek z moich zsnachorów i zsielarzy zabiła ani Dezsperacja ani Inkwizsycja przekonana, że ma kontakt z heretykiem.
Zakończył wywód, przyglądając się mężczyźnie. Sprawiał wrażenie zmęczonego całą tą sytuacją. Pozostawała jeszcze kwestia ziół, o których Abraham myślał już od dawna.

– Brzydkie słowa? – zdziwiła się teatralnie i zmarszczyła brwi z dezaprobatą. – Też mi coś. Mamusie was nie uczyły, że z niegrzecznymi panami nie należy się bawić? – zainteresowała się. Jedno pisklę poczochrała delikatnie po głowie, drugie przyciągnęła do siebie za łapkę, którą wcisnęło w jej dłoń – ale niezbyt mocno, nie chciała przecież sprawić mu bólu. Jeszcze. Jeszcze? Może w ogóle. Tak łatwo byłoby dać im się pociągnąć, zgubić się z nimi gdzieś w lesie, zapomnieć o domu, w którym ktoś z pewnością na nie czekał, i o chatce zielarza, w której z kolei czekano na nią, zapomnieć o wszystkim, ganiać się tylko między drzewami, biec co tchu, uciekając przed wszystkim, co zostawiałaby za plecami…
 Potrząsnęła głową, by odegnać tę myśl, ale ta wciąż bzyczała w jej umyśle jak natrętna mucha.
 Wyprostowała się, podniosła jedno z anielątek, łatwo, bez wysiłku, jakby nic nie ważyło, i oparła je o swój bok. Dobrze znała ten ruch, a choć dawno – Panie, jak dawno… – nie miała pod ręką dziecka wystarczająco małego, by nosić je na biodrze, to jednak ciało pamiętało. Połaskotała lekko pisklątko, przebierając palcami po jego żebrach. Coś się z nią działo, gardło jej się ścisnęło i nie miała pojęcia, dlaczego, ale to nie było teraz ważne. Nic nie było teraz ważne.
 – Pokażcie no ten strumyk – zarządziła.

pardon, że się wcinam w kolejkę, ale stwierdziłam, że skoro jesteśmy w tej chwili trochę osobno, to nic nie szkodzi
- - -

 – Dobrze mówiła – zgodziła się po chwili zastanowienia. – Do każdego wnętrza można dojść, jeśli zna się drogę. – Posmyrała dziewczynkę po boku, myśląc o żebrach, które mogłaby wyczuć pod palcami, gdyby przycisnęła ciut mocniej, a konkretnie o czwartym i piątym, gdzie wąskie, długie ostrze mogłoby wemknąć się cicho jak nocny złodziej, przesmyknąć wprost do serca i połaskotać je delikatnie, leciutko…
 Stanęła jak wryta, kiedy mała spytała o brata. Już otwierała usta, żeby odpowiedzieć, że tutaj, że przecież trzymała go za rękę, ale… Zniknął. Jakby rozpłynął się w powietrzu. Jak mogła tego nie zauważyć?
 – Diabeł ogonem nakrył – wymamrotała, przyciskając pisklątko do siebie. Spięła się nagle, gotowa do ataku, jakby zobaczyła mantykorę; nie widziała jeszcze nic nadzwyczajnego, ale czuła przez skórę, że coś jest nie tak. Może faktycznie nie powinna była tu przychodzić. Może powinna była zostać z Abrahamem i Akio. Może.
 – Nie bój się – szepnęła chrapliwie w stronę dziewczynki, ale nie patrzyła na nią; wbijała wzrok w krzaki, gdzie dojrzała przed chwilą jakiś dziwny błysk. Skierowała się w tamtą stronę powoli, ostrożnie, lewą dłonią sięgając już do miecza. – Zaraz go znajdziemy…

uratowałaś mnie tym wcięciem się <3 sesja nie bierze jeńców, dlatego przepraszam za krótki post.

Abraham wsunął ręce do kieszeni, obserwując gospodarza. Miał wrażenie, że to już przegrana sprawa, a jednak... ten podniósł wreszcie wzrok znad księgi.
- Przede wszyzstkim cieszę zsię, że żyjesz. To najważniejsze. Nie mniej... Muszę, choć niechętnie przyzsnać, że mamy ciężski okrezs w Górach. Nazsze zapazsy zsiół i leków świecą pustkami, a chorych i potrzebujących nie ubywa.- Chłopak westchnął głęboko, spoglądając na mężczyznę wyczekująco.- Gwarantuję ci, że Kościół doceni taki dar i nie będzie już podważał oddania i wiary.
Damy Ci święty spokój, Akio. Czy to nie wystarczająco kusząca oferta?

Aż do momentu, w którym padło pytanie z ust zielarza, Abraham był święcie przekonany, że Delilah wyszła „uspokoić” dzieciaki w jedyny słuszny sposób. Ołowiem, tudzież ostrzem. Ale teraz dotarło do niego, że nie usłyszał nawet najdrobniejszego krzyku czy stęknięcia bólu, a Inkwizytorka powinna już była wrócić.
Odwrócił się, po czym dopadł gwałtownie do drzwi, otwierając je na oścież. Pusto. Ani Delilah, ani smarkatych aniołków.
- Sszhlag by to!- Warknął wściekle pod nosem. Obejrzał się przez ramię.- Wiezsz gdzie mogła zsniknąć? Gdzie te pierzaki lubią zsię bawić?

Zaklęła szpetnie, obracając się przodem do sarghala i jednocześnie dobywając miecza. Jeszcze tego jej tu brakowało, psiakrew. Na ugiętych nogach, jak skradający się kot, odsunęła się powolutku kilka kroków do tyłu. Wiedziała, że sarghale są jak karaluchy i że gdzie dostrzegło się jednego, tam niedługo można spodziewać się kolejnych, ale ten wydawał się być tu w pojedynkę. Obrzuciła niespokojnym spojrzeniem krzaki, z których się wyłonił. Był młody; na tyle młody, żeby jeszcze pałętać się po okolicy z matką? Czy już na tyle dorosły, żeby polować z własną sforą? Zacisnęła mocno szczęki, czując, jak skóra na tułowiu i kończynach zaczyna mrowieć i powoli drewnieć.
 – To się jeszcze okaże – warknęła w odpowiedzi na słowa dziecka. W jej głosie nie było ani odrobiny poprzedniej czułości; teraz podszyty był bólem i złością. Zacisnęła lewą dłoń, aż zbielały jej knykcie. – Czym ty jesteś, cholero?

- - -
użycie mocy: biokineza

Jasne, że nie wiedział. Tu nikt nic nie wiedział.
Potrząsnął jedynie głową na pytanie zielarza. Co anielskie dzieci mogły robić na Desperacji? Pałętać się, oczywiście! Skrzydlaci byli jak plaga, wbijająca się do każdego domu, każdego zakątka współczesnego świata.

Abraham zacisnął palce na futrynie drzwi, walcząc sam ze sobą. Nie miał zbyt wielkiej ochoty ruszyć na poszukiwanie Inkwizytorki. Z drugiej strony była jego gwarancją względnie bezpiecznego powrotu w Góry Shi.... Gdzieś pomiędzy rozmyślaniem, czy aby na pewno powinien rzucić się na ratunek cholernej "damie w opresji", a niechęcią do pozostania samemu przy zielarzu, który go ewidentnie miał dość, Ab zdążył założyć na głowę, na szybko wyciągnięty z torby, diadem. Pro forma. Gdyby nie daj Ao, musiał walczyć.

Rozejrzał się. Z oddali dobiegał ten irytujący dziecięcy śmiech. Wymordowany westchnął głęboko, zsuwając z ramion marynarkę. Skrzywił się boleśnie, czując jak delikatne owadzie skrzydła przecinają skórę, a oczy na parę sekund zachodzą mgłą. Zacisnął powieki, starając się zdusić nagły ból głowy, towarzyszący nagłemu wyostrzeniu zmysłu wzroku. Kilka głębokich wdechów później, rozejrzał się ponownie po ścieżce, licząc, że w tej formie uda mu się dostrzec więcej śladów.


-------
Użycie: biokineza (wyostrzone zmysły + bonus do wzroku (ultrafiolet/podczerwień)