- Mei! - Spanikowała, gdy dziewczynka osunęła się na anioła. Spanikowała do tego stopnia, że gdyby w tym momencie bestia wypadła zza otwierających się drzwi to nie byłaby w stanie niczego zrobić. Szybko podbiegła do nich i wyjęła dziecko z objęć Nathaira. Wtuliła nos w jej szyję, modląc się do Ao i wszystkich pozostałych bogów o jakich kiedykolwiek słyszała. Modliła się, żeby to była tylko powierzchowna rana. Nic poważnego. - Nie, aniołku, nie martw się, zaraz cię stąd zabiorę. Znajdziemy twoich rodziców, a jeśli nie... - pociągnęła nosem jakby za chwilę miała się rozpłakać - a jak nie to ja się tobą zaopiekuję.
Gdzieś obok niej przemknęły kolejne polecenia, ale nie mogła ich zrozumieć, nie chciała. Za bardzo skupiła się na wysokim głosiku, który z każdą chwilą stawał się coraz cichszy. Myśli zaś pracowały na pełnych obrotach. Gdyby mieli wracać przez szyb, jak to wyglądało? Niekończąca się droga w górę i do przodu, wspinały się. Wspinały. Teraz powinno być łatwiej.
Trzask.
Spojrzała na drzwi, na postać która się tam pojawiała. Ciężko było nie zachłysnąć się powietrzem. Jęknęła w duchu, bo już spotkała się z tą bestią. Lub podobną. Co to było za miejsce, do cholery?
Potwór odbił się od bariery raz i drugi, kolebiąc się przy każdym ataku jakby ktoś popieścił go prądem. Nathair, geniuszu, to wszystko robił Nathair.
"No ruszcie wreszcie swoje dupska!"
Nie czekała na trzecie ponaglenie. Ścisnęła mocniej dziewczynkę i pobiegła z nią w stronę szybu, ignorując skrzynkę z ptakiem. Nawet nie miała pojęcia skąd się tam wziął, przez co niezbyt ją obchodził. Bardziej martwiła się o to, że nie będzie mogła podczas ucieczki nieść dziewczynki. Przygryzła wargę, zastanawiając się intensywnie. W końcu posadziła ją na ziemi i ściągnęła z pleców pelerynę, teraz przesiąkniętą czerwienią.
- Ao, proszę, nie pozwól jej umrzeć - mruknęła do siebie, rwąc materiał na dwa pasy i robiąc coś co przypominało szelki. Pasy skrzyżowała na piersi dziewczynki, zaś końcówki związała sobie na klatce piersiowej. Były skierowane tyłem do siebie, dzięki czemu będzie mogła ją za sobą ciągnąć przez cały tunel. Plus był też taki, że materiał był na tyle długi żeby jej przypadkiem nie kopnęła podczas tego "holowania". - Zaraz będziemy w domu.
Ucałowała Mei w czoło i wsunęła się do szybu. A teraz szybko, nim bestia ich rozszarpie.

W chwili trzasku pękających desek i brzdęku rozpadającego się łańcucha, powinien domyślić się, że poszło zbyt łatwo. Chociaż szarpiący ból odezwał się w boku szyi, wysyłając kłujacy mróz prosto do jego żył, które skutecznie rozprowadzały go po całym organizmie, powinien wiedzieć, że oczywiście może być gorzej.
Z piwnicy nie wyszedł od razu, chociaż każdy trup, którego zostawił za sobą, na pewno skorzystałby z takiej sytuacji. Teraz jednak już żadne nie miało się przekonać, jak to jest ujrzeć światło dzienne po długim czasie przebywania w ciemnościach. Mimo zasłyszanego pisku, rozchylił bardziej drzwiczki, a rażąca biel zimowego dnia od razu zmusiła go do przymrużenia oczu, choć po czole i tak rozeszło się to charakterystyczne uczucie. Źrenice gwałtownie zwęziły się, chroniąc się przed nadmiarem światła, dopiero po trzech sekundach wychylił się ponad linię wyjścia, wypuszczając obłok pary z ust. Przycisnął rękę do boku szyi, unosząc spojrzenie na pysk kundla. Instynkt samozachowawczy powinien nakazać mu odwrót, ale nie zamierzał wracać do zasmrodzonej piwnicy, z której wciąż dobiegało bzyczenie much. Nie, kiedy zaszedł już tak daleko, a od oddalenia się od tego miejsca dzieliły go już tylko kroki.
Jakiś durny kundel nie miał szans tego zepsuć.
Grimshaw zaklął pod nosem i, ani na chwilę nie spuszczając wzroku z czworonożnego przeciwnika, zacisnął palce na brzegu drzwi. Nie patrzył mu w oczy. Powoli podciągnął się wyżej, nie chcąc sprowokować i tak rozjuszonego już zwierzęcia. Nie pierwszy raz miał z nimi do czynienia i nie pierwszy raz przygotował się na ewentualność ataku. Zignorował nieprzyjemny ból w boku, który protestował przeciwko nawet tak niewielkiemu wysiłkowi. Niemniej jednak, gdy palce mężczyzny wreszcie wsunęły się w śnieg, a stopy odnalazły bezpieczny już grunt, odrywając się od skrzypiących schodów.
Zaatakuje.
Chyba że nie wkurwi się jeszcze bardziej.
Wiesz, jak obchodzić się z psami?
Trochę.
To bestia, a nie pies.
Jeśli pies nie zaatakował od razu, ciemnowłosy odwrócił się bokiem, powoli stając na równych nogach. Nie znosiły kontaktu wzrokowego. Niespiesznie ruszył w stronę dalszej części placu, jakby każdym swoim ruchem chciał uświadomić zwierzęciu, że już opuszcza jego teren.
A inni?
Nie będę ich trzymał za rękę.
Jeśli jednak spokój i znane wszystkim metody nie pomogły, mimo ogarniającego go zmęczenia, pozostało mu już tylko jedno – zwalczyć ogień ogniem. Mimo że w ludzkiej postaci odbierał psa jako masywnego, gdy tylko podarte ubrania runęły na ziemię, rozszarpane przez znacznie większe, pokryte futrem cielsko, z satysfakcją spojrzał na zwierzę z góry, eksponując znacznie bardziej imponujące kły i w pierwszym odruchu odepchnął psa masywną łapą, nie wahając się użyć przy tym pazurów.

Dałem dwie wersje wydarzeń, tak na wszelki wypadek, żebyś miał się do czego odnieść.

- Jeszcze tylko trochę - mruczała do siebie, może też do Mei, dodając obu otuchy. Nigdy się tak nie cieszyła czując zapach zgnilizny. Chyba już nigdy nie uradują jej tak rozkładające się ciała.
Bo w końcu wypełźli, trafiając znów na grząski, galaretowaty teren. Szybko się obróciła żeby zabrać dziewczynkę na ręce i nie torować jej dalej drogi. Ręce powoli zaczynały się już męczyć, ale czuła, że byli na ostatniej prostej żeby wrócić do domu. Znów wsunęła nos między ramię i szyję dziecka i cicho poprosiła żeby zamknęła oczy.
- A potem napijemy się gorącej czekolady. - Może jakiś przemytnik ukradł nieco z Miasta. Zawsze to jakiś pomysł, o niebo lepszy od lodów, do których w głębi duszy teraz pałała nienawiścią.
Spojrzała na otwarte drzwi po drugiej stronie pomieszczenia i szybko ruszyła w tamtą stronę. Póki były otwarte.
Póki bestia jeszcze ich nie doścignęła. Skuliła się w sobie słysząc kolejny ryk.
Jeszcze tylko trochę.
Omal nie zabiła się na złamanym stopniu, ale szybko przeskoczyła z nogi na nogę, unikając upadku. Na górze musiało być jakieś światło, przecież Ryan już zdążył je uchylić. Czując zimno na rękach, mocniej przytuliła Mei. Było. Przyspieszyła.
I już miała wypaść na zewnątrz, pchnąć drzwi i otworzyć je na oścież gdy zobaczyła jakąś sylwetkę zaraz za wyjściem.
- Ryan? - Pytanie zabrzmiało niepewnie, ale miało wyrazić bardzo, bardzo wiele. Wszystko w porządku? Czy ktoś tam jest? Nie wygłupiaj się, uciekajmy.
I wtedy znów odezwał się ten przerażający głos. Nawet dwa. Nie ma się co martwić na zapas. Yolo. Z "uciekajmy" na ustach, pchnęła drzwi, wybiegając na zimno, gotowa w każdej chwili odstawić Mei i je obronić ostatnim nożem, który przez całą podróż to wyciągała, to chowała za podwiązkę.

Kiedy sprawnie i [/sprawnie] cała reszta wcisnęła swoje zady do wentylatora czy przez co tam przechodzili, sam szybko podciągnął się do środka i z pośpiechem istnego ekspresu zaczął przesuwać do przodu, powtarzając w swojej głowie: „Bądź bezpieczny, bądź bezpieczny, bądź bezpieczny.” I bynajmniej nie miał w tym momencie na myśli samego siebie, chociaż powinien, prawda?
Kiedy tylko znalazł się w nowym pomieszczeniu, od razu przycisnął do nosa przedramię, mrużąc przy tym oczy. Fetor gnijących zwłok był nie do zniesienia. Do tego ten widok… Przy każdym kroku, kiedy czuł jak coś rozjeżdża się pod jego butem w akompaniamencie pękających kości, wywoływał w nim odruch wymiotny, który usilnie dusił w sobie. Było mu słabo, duszno i kręciło się w głowie.
Idź do przodu. No dalej. Do przodu. Nie rozglądaj się. powtarzał sobie w myślach jak jakąś mantrę, posuwając się powoli dalej. Na całe szczęście z każdym kolejnym metrem było coraz lepiej, a sam anioł nieznacznie przyspieszył, kiedy podłoże stawało się coraz bardziej stabilne. Oczywiście on, jak to on, nie zauważył dziury w schodach i zarył w nią nogę, jednocześnie wypieprzając się na schodach, klnąc przy tym pod nosem, starając się pozbierać z ziemi najszybciej, jak tylko mógł. Gdzieś tam wyżej był jego podopieczny. A to było jego siłą napędową.
W końcu dotarł do tak upragnionego celu, ale momentalnie zesztywniał, kiedy zobaczył to… coś. Warknął pod nosem, tracąc jakiekolwiek zainteresowanie Taihen czy też Ailenem. Powoli, nie spuszczając wzroku z dziwnego stwora, ruszył w stronę Ryana i zatrzymał się dopiero przed nim, odgradzając wymordowanego od potwora własnym ciałem. Jedną dłoń położył na rękojeści swojej katany, drugą wyprostował poziom, sprawiając wrażenie dodatkowej ochrony dla ciemnowłosego. Jeżeli bestia nie zaatakowała – poruszał się dalej, powoli, ku drzwiom wolności chcąc ochronić Ryana. Ale jeśli zaatakowała – cóż, ostatkiem sił postawił ostatni raz barierę pomiędzy nimi a potworem, jednocześnie rażąc prądem potwora na tyle, na ile tylko mógł. Najlepiej jakby go ogłuszyć. Trudno, najwyżej będzie z braku sił wypełzał z tego przeklętego domu. Teraz najważniejsze było bezpieczeństwo Ryana, czy wymordowany tego chciał czy też nie.


Elektrokineza 3/3 (ewentualnie)
Bariera 3/3 (ewentualnie)

Kącik jego ust drgnął, wtórując hukowi otwieranych drzwi, choć bynajmniej nie skłaniał się do wykrzywienia ust ciemnowłosego w uśmiechu. Mężczyzna zatrzymał się w półkroku, wiedząc, co nastąpi za chwilę. Nie był z tego powodu zadowolony, biorąc pod uwagę, że jeszcze przed momentem byli całkowicie rozdzieleni. Możliwe, że reszta grupy miała udać się w przeciwnym kierunku. Możliwe. Ale o wiele łatwiej było połączyć siły w nieodpowiednim momencie. Już nawet nie obejrzał się za siebie. Zerknął z ukosa na kundla, bez wyrazu odliczając w głowie trzy szybkie sekundy.
Później wszystko śmignęło przed oczami niczym smagnięcie bata.
Czas się skończył, choć psu nie udało się dotrzeć do celu. Niemniej jednak, kiedy tylko Nathair ustawił się przed Ryanem, zaraz mógł przekonać się, jak marną tarczą był. Nic dziwnego, skoro przyszło mu stać w obecności czegoś, co było ponad dwa razy większe od niego. Zimny oddech spłynął na jego głowę, kark i ramiona, tylko potęgując odczuwanie niskiej temperatury. Mimo że skrzydlatemu udało się powstrzymać bestię, masywna łapa spoczęła na jego boku i naparła na niego z wystarczającą siłą, by powalić go na śnieg. Nie musiał się szczególnie wysilać.
Po czyjej ty jesteś stronie?
Po żadnej.
Miał nadzieję, że śnieg mu smakował.
Gardłowy pomruk wyrwał się z pyska wymordowanego, kiedy do skundlonej bestii dołączyła kolejna. Ta, która już od godziny nie powinna stać na nogach. Pomruk przerodził się w wyzywający ryk, a kotowaty poruszył się niespokojnie, zawieszając nisko łeb i rozwierając paszczę. Wystarczyło, że matka Mei ruszyła do przodu, a Grimshaw wyszedł jej naprzeciw. Teraz, kiedy była od niego mniejsza, nie tracił już czasu na ocenianie wzajemnych możliwości. Nie rzucał się też na ratunek ani Taihen, ani Mei, ani Ailenowi, który znalazł się w zasięgu szponów potwora. Jedynie przypadek chciałby, żeby zdążył przed tragicznym w skutkach wypadkiem. Tymczasem Ryan chciał odgryźć jej łeb dla samego faktu zakończenia tej farsy. To on stał się jego celem, kiedy znalazł się już wystarczająco blisko i podjął próbę powalenia przeciwniczki na ziemię i zmiażdżenia jej klatki piersiowej swoim ciężarem. Tak przy okazji.

Jakby nie mogli wszyscy trzymać się razem. Świat wydałby się wtedy o wiele łatwiejszy a i może uniknęliby wtedy tych wszystkich nieprzyjemności. No cóż. Dla Nathaira, chociaż to było przykre, najważniejsze było zdrowie i życie jego podopiecznego. To on był jego priorytetem, nawet, jeśli to oznaczało ofiarę z innych.
– Ryan, musimy spokojsdfnjkblablalba – świat przekręcił się o sto osiemdziesiąt stopni, kiedy poczuł lekkie, ale na tyle mocne pchnięcie, żeby zwalić go z nóg I posłać wprost w śnieg. Mamrotał jeszcze przez chwilę z twarzą w śniegu, w końcu unosząc głowę, aby ocenić sytuację. Wystarczyło, że mignął mu ciemny obiekt, a on już wiedział. W ekspresowym tempie podniósł się do siadu i starł wierzchem dłoni śnieg ze swojej twarzy, przyglądając się błyszczącymi oczami jak jego podopieczny przystępuje do ataku. To chore, ale uwielbiał go w tej formie, a jego wewnętrzny fan boy krzyczał Obożeboże. Ryan taki silny. Ryan niszczyć. Ryan zabijać. Obożebożeboże. Nathair uspokój hormony . Potrząsł głową na boki uznając , że to nie jest czas na takie myśli.
– Kurt… – rozejrzał się za nieprzytomny chłopakiem a kiedy go dostrzegł w śniegu, spróbował dostać się do niego jak najszybciej tylko mógł. Musiał go zabrać z tego miejsca i zanieść do jakiegoś medyka. Jeśli jakiś stwor stanął im na drodze, cóż, wtedy anioł użył ostatniej mocy, iluzji. Wykreował biegającego, ociekającego pysznością upieczonego kurczaka, który swymi apetycznymi kształtami powinien skupić na sobie uwagę monstrum na tyle, by Nathair mógł odciągnąć Ailena w bezpieczne miejsce, pomimo drżenia osłabieniem jego własnego ciała.


Iluzja 1/3 (ewentualnie)

Regeneracja:

Elektrokineza - 1/4
Bariera - 1/4