Ciemność tak szczelnie zasłaniająca oczy, pozostawiająca umysł w błogiej nieświadomości otaczającego świata. Tak miła po paru dniach bezsenności i ciężkiej pracy. Nawet nie miał snów. Po prostu wpadał w bezdenną, czarną otchłań, gdzie nic do niego nie docierało, łącznie z wrzaskami rzeczywistości. Nie obudziłby go nawet alarm przeciwatomowy, wystrzał z armaty, następny koniec świata i pani Zofia spod piątki. Tamir nie wiedział nawet, kiedy usnął, a skoro zasnął na siedząco przy biurku w czasie pracy - musiał być naprawdę umierający. Co zresztą dało się zauważyć po sporych ilościach szklanek po kawie dookoła. Biurko jak zawsze zawalały kartki zapisane arabskimi "znaczkami", choć innymi niż być powinny. Były odbiciem lustrzanym, jeszcze większym utrudnieniem dla tego, kto chciałby wykraść wyniki pracy naukowca. Nie, żeby ktoś specjalnie próbował, ale zdarzały się sytuacje "pożyczenia" tego i owego. Poza zaszyfrowanymi notatkami w ilości ogromnej, gdzieniegdzie widniały też bardziej lub mniej skomplikowane szkice z dość szczegółowymi opisami. Gdzie nowoczesność pracy naukowej, która być tu powinna w tych czasach? Cóż... Prawdę mówiąc, to nie istniało chyba jeszcze urządzenie, które przetrwałoby w rękach dredowatego. Żadna elektronika nie nadążała za jego pracą. Z drugiej strony, wolał wszystko robić ręcznie. Więcej zapamiętywał i sądził, że badania są bezpieczniejsze. Nikt mu się przynajmniej nie włamie do komputera, prawda?
W ciemności pojawiły się dźwięki. Absolutny niebyt zachwiany został przez jakąś istotę, która chyba nie przeczytała jednego z przykazań: czcij naukowca swego, bo cię pogryzą wyniki pracy jego. Właściwie, złamana została jeszcze bezstresowość pracy pana-w-białym-fartuchu. Ha! Teraz będzie źle wykonywał swoją robotę i naśle na inne laboratoria hordę zmutowanych, genetycznie zmodyfikowanych, krwiożerczych myszek laboratoryjnych!
- Boże jedyny, w trójcy święty i prawdziwy, nie bij~! - rozległo się po drugim uderzeniu, kiedy powieki rozchyliły się, a nieprzytomny wzrok omiótł okolicę. No proszę, jak jedna kobieta potrafi szybko nawrócić kogoś na inną religię... Dopiero po chwili dotarło do niego, że czerwonowłosa coś powiedziała. - Leniu? Pracuję pięć dni bez przerw, a oni mnie nazywają leniem... - głowa wylądowała na biurku, wśród kartek papieru. Arab zamruczał cicho, wyraźnie nie chcąc wstać. - Jak sama nazwa wskazuje - krzesło jest moje. Mogę z nim i na nim robić co mi się podoba - wymamrotał, cały czas leżąc nosem w notatkach. Przejechał palcami po bolącym policzku i wyczuł lekki, kilkudniowy zarost. Wyglądał pewnie jak żul wyciągnięty prosto z rowu. Uniósł łeb i wyszukał wzrokiem gumkę do włosów. Szybko ogarnął ciemne pasma, dzięki czemu nie wyglądał aż tak źle.
- Cóż takiego znów się stało? Wreszcie złapaliście jakiś ciekawy okaz do sekcji? - zapytał, poprawiając śnieżnobiały fartuch.

♦ Naczelnik misji ♦
Jeśli do 4 marca nie pojawi się post Arthura, zamykam i wywalam misję. Przynajmniej jedna mniej.