To koniec, nikt nie przyjdzie.
Myśl była tak mroczna, że rudowłosa nie chciała jej przyjąć do wiadomości. Nadal trzymała w dłoni kawał żelastwa i okładała nim robotyczne ramię, które najwyraźniej nie reagowało na tego typu impuls. Za chwile będzie po wszystkim. Byle szybko.
Co ty robisz?!
Automatycznie obróciła głowę w stronę drzwi, zaprzestając atakowania przeciwnika. Na chwilę, nawet całkiem długą jak dla niej, bo kula, która wyleciała z rewolweru w towarzystwie głośnego huku wydawała się lecieć w zwolnionym tempie. Taihen nie miała problemu by policzyć swoje oddechy. Jeden. Brawo, rudzielcu. Przynajmniej zyskała chwilę. I nadal żyła. Cholera, nadal jej nie zjadła ta kupa żelastwa.
Gdy tylko robot zamarł, cofnęła uwolnioną nogę i zaczęła się cofać do wyjścia. Na czworaka, żeby było szybciej. Niestety, zapomniała o jednej z najistotniejszych rzeczy. Nigdy, ale to nigdy nie odwracaj się tyłem do przeciwnika. Nawet jeśli wydaje się już martwy. Pożałowała, gdy pierwszy cios spadł na jej plecy, a jej ciało rozłożyło się na brudnej posadzce. Poczuła przy twarzy coś lepkiego, zapewne krew. Oby tylko nie jej własną.
Kolejny cios w plecy. Krzyknęła z bólu, zmieszanego z wściekłością. Wbiła paznokcie w posadzkę i spróbowała ruszyć dalej przed siebie. Wyjście, już niedaleko. Nie mógł jej zbyt daleko wciągnąć. Patrzyła z utęsknieniem na jasną szparę, która wskazywała drzwi.
Kolejny cios. Znów się rozpłaszczyła. Cios w nerki nigdy nie jest przyjemny. Odbiera dech, paraliżuje na moment. Zacisnęła mocno zęby, żeby przypadkiem nie odgryźć sobie języka. Tę okazję wykorzystał znów robot by obić jej nogi. Krzyknęła po raz kolejny, zmuszając obolałe ciało do czołgania się.
Właśnie wtedy rozbłysło światło. I rozbrzmiał wrzask. To dało kobiecie kopa by poderwać się z ziemi i ruszyć biegiem. Niemal dopadła drzwi, gdy dostrzegła jeszcze jedną sylwetkę. To pewnie ten, co strzelał do robota. I najwyraźniej miał problemy. Gdy włochate plecy napastnika się odsunęły, by spojrzeć na krzyczącą dziewczynkę, rozpoznała twarz Ryana.
Wypadałoby się odwdzięczyć. Gdyby wszystko tak nie bolało. Gdyby... Wyszarpnęła ostatni nóż zza paska przy udzie i rzuciła się na bestię, celując ostrzem prosto w jej oko. Albo niżej w tętnicę szyjną. Abo przynajmniej tę udową, jeśli nie sięgnęła wyżej. Starała się też stanąć tak, by futrzak znalazł się pomiędzy nią a robotem. Może akurat blaszane ramię postanowi zaatakować i zamiast jej dosięgnie bestię.

„Nie można tutaj strzelać!”
Jakby w ogóle obchodziły go zakazy i nakazy tego domu. Zagrożeniem trąciło na kilometr, a gdy to ono wchodziło w grę, już wszystkie chwyty były dozwolone. Jeżeli Mei miała lepszy pomysł, już wcześniej mogła wystąpić przed szereg, zająć się sama tym, co „znów się nie udało”. Skoro tak dobrze wiedziała, w czym rzecz, dlaczego sama nie pobiegła na górę, by pomóc – naprawdę dobrej – Taihen. Dlaczego nie rozprawiła się z tą cholerną puszką i dlaczego...
ŁUP.
... sama nie zmierzyła się z siłą – jak mu się wydawało – zwierzęcia?
Właściwie niewiele poczuł. Wiedział, że wpadł na ścianę, a przez jego plecy przemknęło pulsujące uczucie, które już po chwili zostało przyćmione przez uścisk silnych szczęk na nadgarstku. Chyba sobie żartujesz, przemknęło mu przez myśl, zanim impulsywnie przymierzył się do ciosu w uzębiony pysk łokciem swojej wolnej kończyny. Dopiero chwilę temu jego dłoń zdołała wrócić do stanu używalności, a teraz okazywało się, że cały świat był przeciwny temu, by przynajmniej przez chwilę mógł pozostać w pełni sprawności fizycznej. I jak tu się nie wkurwić?
Źrenice mężczyzny zwęziły się do pionowych kresek, a górna warga instynktownie uniosła się wyżej, odsłaniając przydługie kły. Ostrzegawczy, nieludzki pomruk wyrwał się z gardła ciemnowłosego, jakby sama obecność zdziczałego wymordowanego powodowała, że jego własna bestia chciała wydostać się z uwięzi, rycząc i brzęcząc grubymi łańcuchami w jego głowie.
Pozwól mi, Ryan.
Uparcie chciał utrzymać broń w palcach, mimo że szarpiące go za ramię monstrum wcale mu tego nie ułatwiało. Czuł, jak wyślizguje mu się z ręki, jak przymierza się do upadku na podłogę, gdy ostatni raz musnęła opuszkę jego palca. Jednak jedynie Grimshaw miał świadomość tego, że nie przeżyje bliskiego spotkania z podłogą. Cień w porę owinął się dookoła pistoletu, jak wygłodniały wąż, który znalazł sobie gryzonia. Kilka innych macek zaczęło owijać się wokół ciała atakującego potwora, chcąc ograniczyć mu nie tylko możliwość ruchu, ale i ucieczki. Co z tego, że paradoksalnie chciał, żeby to cielsko z niego zeszło?
Ale tu cuchnie.
Zmarszczył nos, przechwytując giwerę. Kiedy ta wygodnie ułożyła się w jego wolnej ręce, posłuszny, cienisty sługa rozpłynął się w powietrzu.
Światło.
Musiał przymrużyć oczy, nie mogąc przyzwyczaić się do tej nagłej zmiany.
Wrzask.
Nie drzyj się.
Syknął coś pod nosem. Ramiona mimowolnie drgnęły i uniosły się nieco wyżej, jakby chciał schować pod nimi swoje uszy. Nie były przyzwyczajone do obecności spanikowanych bachorów. Nie zdążył zadrzeć ich wyżej, bo zwierzę już przycisnęło go mocniej do ściany. Musiał złapać głębszy oddech, szarpnąć mocniej ręką, by wyrwać ją z pułapki z zamiarem końcowego przyciśnięcia lufy do skroni wymordowanego. Pierwsza zasada przetrwania wśród trupów – od razu strzelaj w głowę.
Pociągnąwszy za spust – jeśli się udało – mimowolnie zerknął z ukosa na atakującą rudowłosą. Kto by pomyślał, co?

Gzzzyt!
Natychmiast odsunął rękę z nieudolnie stłumionym sykiem na ustach. Mężczyzna wyraźnie nie prezentował rzeczy, którą bezpiecznie dało się w jakikolwiek sposób dotykać. Prędzej było mu do maszyny, niż do człowieka, więc w zasadzie trudno się dziwić. Chociaż…
Odwrócił raz jeszcze łeb w stronę tablicy.
Palnął głupstwo? Skoro to robot, to może wcale nie jest ojcem tej małej? Wychowywał się w Mieście, gdzie robotyka była na bardzo wysokim poziomie. Maszyny wykonywały większość prac ludzi, a te bardziej humanoidalne często trzymano w domu, jak zwierzęta domowe. Programowano tak, aby przypominały im zmarłego członka rodziny lub zachowywały się, jak idealne sługusy. Być może dziewczynka ze zdjęcia nie jest jego córką, a właścicielką?
„W rogu…”
Jego DNA było nierozerwalnie połączone z kocim, więc słuch w tym przypadku go nie zawiódł. W pierwszej kolejności raz jeszcze spojrzał na Nathaira, by później natychmiast rozejrzeć się po pomieszczeniu, wedle jego słowa. Pierwszy róg, drugi, trzeci… miał rację. Miał też marne szanse na przeżycie, a Ailen wyjątkowo nie chciał być z kolejnym trupem w sali.
Zanim dobiegł do błyskającej wśród pajęczyn rzeczy, zawrócił się ku skrzyni, z której wyjął jedną z poprzecieranych, brudnych bluz. Zanim w ogóle się do niej dokopał, musiał przebrnąć przez kilka zdecydowanie naznaczonych użytkowaniem kitlów, co tylko potęgowało nerwowość jego ruchów. Kręcił się po pomieszczeniu, jak dziecko z nadmiarem cukru we krwi, a przy tym ani na chwilę nie chciał zwalniać.
Delikatnie okrył blade, zmęczone ciało anioła, chcąc przynajmniej podarować mu odrobinę ciepła. Już nawet nie liczył ile razy szczeknął pod nosem jakieś przeraźliwie przekleństwo. Mógł jednak wciąć te pieprzone nauki pierwszej pomocy. W chwili obecnej nawet nie wiedział co mógłby zrobić… w dodatku te kajdany. Mimo to wrócił raz jeszcze do skrzyni i wyciągnąwszy z niego jeden z kitli w lepszym stanie, posiłkując się – o ile własna siła by nie wystarczyła – narzędziami, rozerwał kawałek rękawa i posłużył się nim, jak prowizorycznym opatrunkiem. Zdolności miał zerowe, ale chciał przynajmniej zatamować krwotok.
„Mam złe przeczucia…”
Będąc w takich okolicznościach trudno byłoby ich nie mieć. Mimo wszystko imię właściciela nie podziałało na Ailena w sposób pożądany przez anioła. W zasadzie można by odnieść wrażenie, że spłynęło po nim, jak po kaczce. Jasne, że parę godzin temu stanął z wyszczerzonymi kłami naprzeciw bestii wielkości domu, mając na względzie poniekąd obronę tego skurwiela… jednak teraz był skory bardziej skupiać się na problemach swoich i Nathaira. Poza tym, nawet jeśli zachciałoby mu się po raz kolejny bawić w rycerzyka, to przecież i tak nie miał jak się stąd wydostać.
Nie stał przy aniele zbyt długo, ponieważ nogi posłusznie pomknęły we wskazane przez niego miejsce, przy okazji raz jeszcze zahaczając o pudełeczko z kolorowymi fiolkami. Wyostrzony wzrok szybko wyłapał napis „antidotum”, choć ciężko było mu czemukolwiek w tym pomieszczeniu zaufać. Schylił się po przedmiot w rogu pokoju.

Odwdzięczy się i uratuje Ryana, pomoże mu, da radę...
Obolałe plecy jednak nie pozwalały jej wstać wystarczająco szybko jak by od niej oczekiwał Mentor. Była zdecydowanie zbyt wolna, by dopaść do bestii i zrobić z nią porządek. To bestia dopadła jej.
Dłoń kapłanki mocniej zacisnęła się na rękojeści ostrza, upewniając się, że to nie wypadnie podczas upadku. Jak na ironię pręga, którą stworzył metalowy pręt na plecach Taihen, idealnie dopasowała się do nierówności podłoża, sprawiając, że kobieta krzyknęła po raz kolejny. Jutro nie będzie w stanie powiedzieć ani słowa, o ile dożyje jutra. Czuła się taka bezużyteczna... jedynie wbicie noża w ramię bestii sprawiło, że przez chwilę poczuła satysfakcję. Ostatkiem sił pokręciła jeszcze klingą, starając się pogłębić i rozszarpać ranę. Wszystko nim napotkała opór łapy i napinające się mięśnie. Była zbyt słaba by się teraz siłować.
Nawet nie zauważyła tego, co bestia wyprawiała. Jednak jedna, dziwna myśl przemknęła i wyparowała w natłoku paniki, adrenaliny i innych hormonów, których nie potrafiła nazwać.
Ona nosi sweter...
A potem syknięcie. Syczała łapa wielkiej małpy, syczało palone ubranie i skóra. Syczała sama Taihen, za wszelką cenę starając się nie krzyknąć. Już i tak za bardzo ośmieszyła się tego dnia. Paznokciami szukała jakiegoś oparcia, broni, którą mogłaby zaatakować napastniczkę. Palce ryły w betonie, rozkrywając skórę i wypuszczając krew. Był to jednak ból wyjątkowo przyjemny, otrzeźwiający, pozwalający na nie stracenie przytomności przy przypalaniu żywcem.
Nie miała nawet jak osłonić nosa przed swądem.
Starała się skupić na czymś innym, niekoniecznie przyjemniejszym. Jak ostatniej deski ratunku uchwyciła się słów bestii, starając się je przeanalizować, logicznie przemyśleć.
Nie było na to czasu, gdyż po chwili, zamiast potwora, klęczała przy niej mała dziewczynka. Płakała. Kapłanka uniosła zakrwawioną dłoń i pogłaskała dziewczynkę po policzku. Miała ochotę ją przytulić, widziała jednak, co ta starała się zrobić. Coś miłego. Aż ciężko było się nie uśmiechnąć.
Wizja rudowłosej Mei sama się pojawiła. Z radością wyciągała swoje małe łapki do szafki, starając się wyjąć filiżanki. Ponownie ją podsadziła, opierając wygodnie na biodrze. Nie było tam jednak taty dziewczynki, zamiast tego sprawnie działająca kuchenka wraz z czajnikiem, który owszem miał ucho. Cóż, łatwo było wyjaśnić te zmiany, gdy już usiadły do stołu i uniosły naczynia do warg, a Mei pisnęła swoim uroczym głosikiem "dziękuję, mamo".
Tylko tak mogła pomóc dziewczynce w leczeniu. Tylko to przyszło jej do głowy. Po wszystkim jednak miała wielką ochotę przytulić młodą, tym razem dziękując właśnie jej. Ale nadal pozostawał atakowany Ryan.
- Musimy wyłączyć tą maszynę. I uspokoić... twoją matkę?
Cholera, tylko jak. Spojrzała na młotek leżący nieopodal. Gdyby tylko trafiła bestię w głowę.

Nie spodziewał się rewelacji. Po miesiącu niemalże ciągłego pecha raczej trudno było uwierzyć w nagłe przerwanie złej passy. Wcale nie zdziwił się, gdy nabój przedziurawił jedynie ucho zwierzęcia. Zignorował metaliczny trzask, choć mógł uznać go za swój sukces podczas tej farsy. Mimo tego świadomość tego, że było tak blisko, tylko spotęgowała uczucie goryczy w ustach. Ciemnowłosy nie zamierzał szybko dać za wygraną, a biorąc pod uwagę, że nie był to jedyny nabój, spokojnie mógł pójść za tokiem myślenia „Do trzech razy sztuka”. Już odruchowo postanowił przymierzyć się do oddania kolejnego strzału. Nacisnął spust dokładnie w momencie, w którym kły bestii zacisnęły się na pistolecie, by zaraz po tym wyszarpnąć mu go z ręki.
Kolejny huk przeciął ciszę w pomieszczeniu, a cienie rozpłynęły się, wypuszczając bestię, która wybrała sobie inny cel. Grimshaw tylko na chwilę zacisnął palce zdrowej ręki na krwawiącym nadgarstku, chcąc upewnić się, na ile głęboka była rana, od której promieniowało ostrzegawcze pulsowanie. Przez ten cały czas nie spuszczał wzroku z androida, który mechanicznymi ruchami zmierzał w jego kierunku, mimo że wydawał się być o wiele mniejszym problemem niż bestia. Mężczyzna przesunął się wzdłuż ściany, chcąc zwiększyć dystans pomiędzy sobą, a atakującym. Już w tym momencie temperatura w pokoju zaczęła drastycznie spadać, zupełnie nie pasując do swądu spalenizny. Podłoga jak na zawołanie zaczęła pokrywać się warstwą śliskiego lodu, utrudniając przeciwnikom łatwy dostęp do niego. Ale to nie wszystko. Gruba warstwa lodowatej i twardej masa zaczęła osadzać się na nogach robota, mając za zadanie unieruchomienie wszystkich łączeń, które pozwalały na ruch. Wspinała się coraz wyżej, aż do ramion, które poruszały się w dość nieudolnym ataku. Pierwsza niewidzialna igła zanurzyła się w boku szyi Ryana. To krótkie ostrzeżenie nie zostało jednak wzięte pod uwagę przez właściciela artefaktu.
Nie miał czasu, by przejmować się drobnostkami. Dookoła za dużo się działo. Tu cuchnęło, tam syczało, piskliwy głosik Mei był tylko robaczywą wisienką na i tak niesmacznym torcie. Jay nim się spostrzegł, musiał odruchowo odskoczyć na bok, próbując uniknąć ataku zębisk bestii. Zupełnie przypadkiem trącił butem jedną z oderwanych kończyn, które robiły za główną ozdobę tego miejsca. Srebrzyste ślepia błysnęły ostrzegawczo, zawieszając wzrok na szpetnej paszczy. Prawdę mówiąc, nie obchodziło go, że właśnie miał do czynienia z matką dziewczynki. Nie podzielał też zdania Taihen co do próby uspokojenia kobiety. Wściekłe stworzenia usypiano, a nie próbowano pogłaskać czy drapać za uszami, licząc na to, ze spotulnieją.
Nie zamierzał czekać na kolejny atak, który – był tego całkowicie pewien – i tak miał nastąpić. Kilka cieni najpierw wychyliło się zza jego pleców, jednak szybko wystrzeliło do przodu, formując się w ostro zakończone szpikulce, które właśnie z dużą szybkością zmierzały ku bestii, obierając sobie za cel jej szyję, brzuch i klatkę piersiową.

✕ KONTROLA LODU: 1/3 posty.
✕ KONTROLA CIENI: 2/3 posty.
|| Krótko. Gdyby mi się chciało tak, jak mi się nie chce...

Znała już to ciepło i bardzo cieszył ją fakt, że po raz kolejny rozchodziło się po jej ciele. Miały niewiele czasu, ale póki bestia nie była nimi zainteresowana... Trzeba było doprowadzić się do jako takiego stanu. Cudowne orzeźwienie rozpłynęło się po ciele kapłanki, gdy ostatnia nitka połączyła się z miejscem w którym powinna się znajdować. Cóż za ironia, tak łatwo było załatać ranne serce. Szkoda, że jedynie powierzchownie, cóż. Nie był to moment na podobne rozważania.
Robiło się zimno. Odruchowo spojrzała na Ryana i nie zdziwiła się tym, co tam zobaczyła. Tym razem nie miała zamiaru go grzać.
Złapała Mei w pasie i oparła sobie na biodrze, widząc jak wymordowany zbliża się do wyjścia. W drugą rękę chwyciła młotek, który był teraz najzmyślniejszą bronią na jaką mogła sobie pozwolić. Niech tylko coś się do nich zbliży, a ona wybije mu ataki z głowy! Albo z łap.
Nadmierne przeciążenie zaraz po zaleczeniu rany nie było przyjemne. Zasyczała, przygryzając policzek by nie upuścić małej. Pierwszy krok był najtrudniejszy i najdłużej się ciągnął. Czuła, jak podeszwa jej stopy zgniata każdą jedną drobinkę kurzu. Jak stare pordzewiałe śrubki wbijają się w stwardniałą skórę, która nie miała zamiaru odpowiedzieć bólem. Bo pół roku nerwy obumierają. Tak zawsze jej wmawiano, gdy wyjątkowo protestowała, broniąc się bólem. Te obumarły. Albo najzwyczajniej w świecie już nic nie czuła.
Drugi krok był o wiele prostszy, napędzał ciało do szybkiego marszu, a potem truchtu. Nim się spostrzegła, już znajdowały się przy wyjściu, a do ich uszu dobiegł dźwięk uruchamianego mechanizmu. Taihen spojrzała w stronę schodów, by dostrzec jak zmieniają się w równą zjeżdżalnię. Nie widziała miejsca lądowania, a szkoda. Równie dobrze mogli wpaść w paszczę kolejnego monstrum, jeszcze gorszego od poprzedniego. Nie było czasu na myślenie.
Poczuła jak podarty rękaw koszuli Ryana ociera się o jej rękę i nie zawahała się ani na moment. Ścisnęła go, mając nadzieję, że trafiła na zdrowy nadgarstek. Pociągnęła do wyjścia. Prosto na płaską powierzchnię, którą zjadą, jeśli nie uda im się zbiec. Młotek się gdzieś w tym wszystkim zapodział, najpewniej upadł gdy postanowiła ratować mężczyznę.
Wymordowany zaś, cóż, łatwiej będzie zastawić na niego pułapkę na dole niż siłować się tutaj. A nuż podczas przejażdżki w dół się już całkiem wykrwawi. Albo uspokoi.
Niezależnie od tego czy Ryan postanowił z nimi uciekać, razem z Mei ruszyły pierwsze do zjeżdżalni i skoczyły.

Nie tylko bestia była bliska wykrwawieniu się. Kiedy tylko uniknęła kolejnego ataku i wpadła na ścianę, ciemnowłosy automatycznie przycisnął rękę do krwawiącego boku. Lewa strona jego ciała miała dziś ogromne szczęście. Mimo widoku licznych ran na ciele bestii i cichej nadziei na to, że już nie wstanie. Cienie nadal wiły się w pobliżu swojego właściciela, gotowe do ponownego wymierzenia ataku. Temperatura powietrza wcale nie wzrastała, a wręcz miało się wrażenie, że im dłużej przebywało się w pokoju, tym ta spadała jeszcze niżej.
W chwili, gdy palce Taihen zacisnęły się na jego zdrowym nadgarstku, cienie raz jeszcze wystrzeliły do przodu, chcąc zatrzymać bestię, która nie potrafiła usiedzieć spokojnie w jednym miejscu. Ryan mimowolnie przekręcił głowę na bok, obrzucając rudowłosą nieludzkim spojrzeniem, jakby w tym wszystkim i jej gest w pierwszej chwili okazał się dla niego zagrożeniem. Kątem oka dostrzegł pobliskie drzwi, zza których rozległ się trzask poruszonego mechanizmu. Powolnym kiwnięciem głową oznajmił Shi, że zrozumiał przekaz. Może właśnie dlatego niemalże od razu wyszarpnął nadgarstek z jej uścisku, żeby nie traciła więcej czasu, choć przede wszystkim nie chciał jej pomocy. Sam przekroczył próg, przeciskając się przez uchylone drzwi, chcąc zrobić to na tyle szybko, by bestia nie zdążyła doskoczyć w ich stronę. Gdy – i jeżeli – udało mu się wydostać na zewnątrz, lód zapobiegawczo zaczął sprawiać, że drewniane drzwi przymarzały do ziemi, a szpara pomiędzy nimi, a futryną robiła się coraz ciaśniejsza. Grimshaw odruchowo rozmasował bok szyi lewą ręką, odsuwając się o krok dalej od drzwi, za którymi czaiła się wymordowana. Szare tęczówki z ukosa przyjrzały się schodom, które teraz przypominały zjeżdżalnię w aquaparku. Nie sądził jednak, że jej koniec prowadził do głębokiego basenu.
― Skaczcie ― mruknął. Jak mówiła stara zasada: „Panie przodem”, nie? Szkoda, że nie był to najlepszy moment na udawanie, że zna się pewne zasady dobrego wychowania. Jeżeli Tai zabrała ze sobą Mei, odczekał chwilę, by dać im trochę czasu na odsunięcie się, gdy już znalazłby się na dole. Ostatni raz zerknął za siebie przez ramię, chcąc upewnić się, że w nieznanym pomieszczeniu mimo wszystko nie będą mieli do czynienia z tym chodzącym utrapieniem.
Chciała znaleźć lekarstwo na wady, co? Najpierw musiała popracować nad swoimi.
Nie czekając już dłużej, wybrał tę mało przyjemną drogę w dół.

✕ KONTROLA LODU: 2/3 posty.
✕ KONTROLA CIENI: 3/3 posty.

W rytm trzepotu piór, przeciął pokój żwawym krokiem znajdując się tuż przy małym, błyszczącym przedmiocie. Bez zbędnych zawahań i ostrożności, która uleciała gdzieś w trakcie całej akcji, schylił się po kluczyk, natychmiast zaciskając na nim palce. Zlustrował go niespokojnym spojrzeniem, by zaraz natychmiast w szybki sposób ponieść wzrok po całym pomieszczeniu. Sam nie wiedział czy oczekiwał spostrzec wskazówkę co do tego, gdzie mógłby ów przedmiot włożyć, jednak zimny, pospieszający oddech czasu na jego karku bynajmniej nie dodawał mu zbytnio punktów na skupieniu. Skrzynia, półki, krzesło, drzwi…
Nathair.
Zerwał się do chłopaka, by widząc stan opatrunków, natychmiast odłożyć kluczyk na stolik z narzędziami i z powrotem dobiec do skrzyni, skąd wyciągnął jeszcze jeden kitel. Przesiąknięte krwią rękawy na karku, zostały przysłonięte przez kolejną warstwę materiału. Ailen starał się być jak najbardziej delikatny, a jednocześnie jak najmocniej docisnąć szmaty, by nareszcie zatamować lejącą się z karku krew. Gdy tylko wykorzystał to, co miał, spojrzał na twarz anioła, niemal natychmiast wykrzywiając ją w zbolałym grymasie.
- Nathair. – położył rękę na jego policzku, nieumyślnie zabrudzając go krwią. - Błagam.. nie trać przytomności. – szepnął, próbując nawiązać z chłopakiem jakikolwiek kontakt. Stęknął pod nosem kolejne przekleństwo, powoli zabijany przez bezsilność. Mimo wszystko nie zamierzał pogrążać się we frustracji. Zrobił w końcu użytek z małego kluczyka i sprawdził, czy aby na pewno pozwala on na uwolnienie towarzysza z kajdanek.
Trzepot ptaka w klatce nie dawał mu się skupić. Kompletnie nie wiedział co zrobić dalej, przyłapując się nawet na tym, że w pewnym momencie zajrzał nawet i pod stół. Jednak...
Telefon.
Zawsze go przy sobie nosił, więc i teraz natychmiast wyciągnął go z kieszeni, próbując uruchomić niewielki ekranik.