Szybko doszedł do wniosku, że schody w przeciwieństwie do niektórych obiektów w tym domu cieszyły się jako taką używalnością. Centymetrowe warstwy kurzu oplatające wszystko dookoła, wydawały się być łaskawsze w stosunku do starej poręczy i skrzypiących schodków. Widocznie domownicy zwykli z nich korzystać, a co za tym idzie na piętrze musiało znajdować się coś ciekawszego, aniżeli zdążył zobaczyć. Jednak jego myśli szybko odbiegły od kupy gratów na strychu i dziwnie zaryglowanych drzwi, gdy do jego uszu dobiegały coraz wyraźniejsze szmery. Głosy, które znał, a przynajmniej w jakiejś części.
Figa.
Trzask łamanego drewna wyprzedził myśli i nim zdążył się zorientować, Kurt już leciał do przodu, kompletnie wybijając się ze swojego planu „mają myśleć, że Cię tu nie ma!”. Nie wydał z siebie ani jednego dźwięku, acz serce zabiło mu trzy razy mocniej. Z ulgą stwierdził, że zdążył chwycić za poręcz, acz marne poczucie ukojenia szybko rozstało rozwiane. O ile pamiętał, faktura drewna nieco różniła się od tego, co aktualnie trzymał w dłoni. Nie zdołał odwrócić łba w stronę podejrzanie miękkiej masy, gdy dosłownie stracił grunt pod nogami. Upadł i zjechał w dół, wprost do dziury, która wyrosła przed nim jak znikąd.
Jęknął przeciągle, podnosząc się na kolana. Automatycznie przetarł twarz czując w ustach metaliczny posmak. Choć upadek był zaskakująco mało bolesny, Kurt podejrzewał, że krew zaczęła ciec mu z nosa, za sprawą mimo wszystko niezbyt przyjemnego lądowania. Czekając na odpowiedź bólu, doczekał się swoistej pięści w samą twarz, jednak bynajmniej nie od strony drugiego człowieka. Odór, który w niego uderzył był tak silny, że Ailen momentalnie zaczął kaszleć, jak na zawołanie stając na równe nogi. Podciągnął kołnierzyk koszulki, by osłonić swój atakowany w nierównej walce nos przed przynajmniej częścią bezlitosnych ciosów. Przez wszechogarniającą go ciemność nie był w stanie zorientować się, gdzie tym razem wylądował, acz zaczął podejrzewać, że w czymś na wzór składowiska śmierci. Może kolejny pokój zagracony stertą rupieci? Rozpaczliwie doszukując się ściany, co rusz stąpał po czymś gąbczastym, chrzęstliwym lub podejrzanie twardym. Miał wrażenie, że nie było kawałka podłogi, który nie byłby przysłonięty przez specyficzne przedmioty wypełniające pomieszczenie. Gdy poczuł na opuszkach palców zimno betonowej ściany, zaczął po omacku doszukiwać się włącznika, mając nadzieję, że faktycznie się tam znajduje. Jego modlitwy zostały wysłuchane, choć byłoby lepiej, gdyby nie odpędzał od siebie ciemności.
Momentalnie poczuł, jak strach swoją lodowatą, skostniałą łapą przebiega wzdłuż jego kręgosłupa, wywołując niekontrolowany dreszcz. Widok był makabryczny, w pierwszych dwóch sekundach odejmując Ailenowi zdolność mowy. Dopiero za drugim mrugnięciem zorientował się, że przed minutą był twarzą w twarz z trupem z wydrążonymi oczodołami i ułamanym nosem, co zwolniło jego struny głosowe, acz zamiast krzyku wyrwało mu się tylko krótkie, przytłumione jęknięcie. Żołądek uznał, że to za wiele dla kogoś jego pokroju, więc wyzbył się wszystkich rewelacji, których zdążył się do tej pory dorobić, wyrzucając je na bezgłowy tors, na którym przyszło mu stać. Gdyby nie ściana, na pewno wylądowałby na tyłku, ponieważ autentycznie ugięły się pod nim nogi, a skóra nabrała jeszcze bledszego odcienia, niż Kurt miał normalnie w standardzie. Chwycił się za brzuch i mocno zacisnął powieki, by choć na chwilę nie patrzeć na usłane przed nim zwłoki, acz ilekroć ogarniała go ta sama błogosławiona ciemność, wyobraźnia nie pozwoliła myśleć Ailenowi o niczym innym, jak o tym, że był zewsząd otoczony przez śmierć. Szybko został zmotywowany kolejną myślą.
Muszę się stąd kurwa wydostać!
Wyjątkowo niestabilnym krokiem, podpierając się cały czas o ścianę, ruszył w kierunku jedynego obiektu, który w tym momencie był zdolny do oglądania. Szafa bez drzwi natychmiast stała się jego celem. Kurt nie dbał już o ostrożność, a stawiał coraz to kolejne, nieprzemyślane ruchy, starając się nie patrzeć na to, co miał pod swoimi nogami. Z zaciśniętą, drżącą szczęką stąpał po kolei po blondwłosej głowie, wykręconych nogach, pozbawionym rąk torsie i nietkniętym ciele dziecka, nareszcie dopadając do upragnionej zawartości. Bez zastanowienia chwycił za jego zdaniem najbardziej użyteczny przedmiot spośród tych, które były dla niego dostępne i porwał się na metalowe drzwi, które były jego jedyną szansą na ucieczkę z tego horroru. Zamachnął się ostro i wbił kilof w swoją przeszkodę do wolności, co rusz odganiając od siebie bzyczące wściekle muchy. Lecz nie były one dla niego wystarczającym utrudnieniem, by zaniechać prób jakiegokolwiek uszkodzenia drzwi. Tak cholernie chciał stąd wyjść, zanim treści ponownie wzbiorą się w jego gardle, a oczy uchwycą kolejny szczegół z poharatanych niewiadomo czym i jak zwłok…

Pokaż mi więcej tej niechęci.
Dostrzegłszy zmianę w nastawieniu dziewczynki, która dotychczas potrafiła się tylko szczerzyć, udając, że wszystko jest w porządku, nabierał coraz większej ochoty do prowokowania jej. Czasami był to najlepszy sposób, by wypłoszyć bestię z jaskini. Ale czy naprawdę czaiła się w tym drobnym ciele? Możliwe. Im więcej mówiła, tym bardziej miał ochotę podnieść na nią głos. W przeciwieństwie do Taihen, słabość do dzieci była mu obca, szczególnie w Desperacji, gdzie młody wygląd potrafił być doskonałym kamuflażem dla podstarzałego ducha.
― Nie jesteśmy na ty ― rzucił dokładnie w momencie, w którym wypowiedziała jego imię. Chociaż zewnętrznie nie wykazał żadnej niechęci w związku z posługiwania się jego imieniem, nie podobało mu się, że Mei w ogóle je znała. ― Dobrze ― zaczął i ściągnął brwi, na chwilę zawieszając wzrok na kancie kuchennego stołu, jakby podczas tej krótkiej pauzy starał się poukładać sobie wszystko po kolei. Niestety wszystkie zdarzenia układały się w nieskładną plątaninę, a powód ich obecności tutaj nadal pozostawał nieznany. Odnosił wrażenie, że najważniejsze kwestie pomijano z premedytacją, zastępując je gównem, którym chcieli odwrócić ich uwagę.
„Nic dziwnego, że cały czas rodzicie się i umieracie tak samo głupi.”
Słowa dziewczynki zagłuszyły rodzące się w jego głowie pytanie. Oziębłe spojrzenie spoczęło na dziecięcej twarzy, do której nijak potrafił dopasować te słowa. Doprawdy urocze połączenie. Skręcę ci kark, głupia suko. Zobaczymy, czy słuchanie jebanych głosów wychodzi na dobre.
― Odważne słowa, jak na dzieciaka, który przyprowadza do domu obcych. ― Wzruszył lekceważąco barkami, dusząc w sobie chęć ciśnięcia nią o ścianę, choć po podłodze zdążyły prześlizgnąć się kłęby ciężkiego dymu, który jakiś cudem zdołał wznieść w powietrze drobinki kurzu. Nie musiał nawet ruszać się z miejsca, by zmiażdżyć jej kruche kości. ― Wracając: skoro mówisz, że nie kłamiesz, powiedz co dokładnie kazał ci zrobić twój „głos”. Jak długo mamy tu zostać? Co się stanie, jeżeli ci nie uwierzymy i zrobimy wszystko po swojemu? Czy coś jeszcze ma się wydarzyć? Masz swoje pięć minut. Wysłucham cię i nie zaneguję niczego, co powiesz w tej chwili. Słowo.
Nie spierdol tego.
Uniósł zdrową rękę i ostentacyjnie zakreślił niewidzialny krzyżyk na swojej klatce piersiowej, w miejscu, w którym znajdowało się serce. Być może wypadłby szczerze, gdyby nie fakt, że nie posiadał wspomnianego organu. Nie w tym znaczeniu, w jakim by tego oczekiwano. To już dawno zgniło, więc kolejny etap zepsucia nie był niczym nowym. Ale rozmawiał z dzieckiem. Dzieckiem, które najpewniej wierzyło, że przysięga małego palca jest nierozerwalna.
― Twoja matka jest w którymś z pokoi? I co znaczy, że „nie jest gotowa”? ― Zmarszczył nos. Samo to, że ojciec nie pozwalał własnej córce na widywanie się z matką było dziwne. Może była chora? Niepoczytalna? Może była jedną z tych wymordowanych, które kłapały paszczami na wszystko, co się ruszało? Może znęcał się nad nią, gdy jasnowłosej nie było w domu, a teraz cierpliwie czekał aż wygląd jej twarzy powróci do normy.
Wyglądał na nerwowego.
„Proszę go odłożyć, poparzy się pan!”
Dopiero dzięki Taihen zwrócił uwagę na czajnik i ręce mężczyzny. Istniały gorsze rzeczy od poparzeń, ale mało kto zniósłby je bez zająknięcia.
― Powinno zaboleć ― mruknął, jakby za ogromną stratę uznał fakt, że nieznajomy niczego nie poczuł. Żaden „normalny człowiek”, jak to określił, nie wyszedłby z takiej sytuacji cało. Ryan nie powiedział już nic więcej, jakby uznał, że samo zwrócenie uwagi mężczyźnie nakłoni go do wyjaśnień. Wbrew temu co mówił, jego zachowanie nie było normalne. Już od samego początku zachowywał się, jakby chciał wypieprzyć ich za drzwi, ale tego nie zrobił; rzucał nieskutecznymi uwagami, a teraz jeszcze zachowywał się, jak robot, któremu zaprogramowano niechęć do obcych.
Zaraz pokręcił głową, jakby ta sprawa nagle okazała się mało istotna. Odsunął się o krok, gdy dziewczynka wybiegała z kuchni, chcąc za wszelką cenę uniknąć jakiegokolwiek kontaktu z nią. Potem już w pełni skupił się na mężczyźnie. Postarał się o to, by przyglądać się mu w jak najbardziej neutralny sposób, chociaż skrywał w sobie mnóstwo podejrzliwości.
― Dużo o niej wspomniała ― wtrącił, wychwytując mamrot o żonie. ― Co jej się stało, że musi unikać własnej córki? ― Nie widział innej opcji. Nikt bez powodu nie chciałby unikać własnego dziecka, a nic nie wskazywało na to, by nieznana im kobieta była na tyle okropna, by stać się tematem tabu w tym domu. Gdyby tak było, zachowywaliby się, jakby w ogóle jej nie było – śmierć w Desperacji to nie nadzwyczajne zjawisko.
Zerknął sceptycznie na wychodzącego Nathaira. Przez moment zastanawiał się nad tym, czy nie zostawić całej trójki, by mogła kontynuować swoją zabawę w uprzejme konwersacje przy herbatce, ale zebrał w sobie resztki zszarganej cierpliwości, by poczekać na wszystkie wyjaśnienia, których oczekiwał. Odruchowo odetchnął głębiej nosem, wychwytując nie tylko zapach kurzu, ale i ziół, sprawdzając, czy faktycznie mieli do czynienia z tradycyjnym ziołowym napojem. Nie potrafił zdobyć się na ufność wobec nich pod żadnym względem.
TRZASK.
Przekręcił głowę w stronę korytarza. Trzeba przyznać, że dom był naprawdę głośny. Z jakiegoś powodu spomiędzy warg ciemnowłosego wyrwał się ostrzegawczy pomruk, gdy to doktorek zdecydował się iść sprawdzić, co było powodem nagłego huku.
„Mamy tutaj parę pomieszczeń, do których nie wolno wchodzić.”
Wreszcie. Dziewczynka zyskała sobie jego uwagę, chociaż nie silił się na szczególne okazanie zainteresowania. Gdy skończyła swój wykład, kiwnął ledwo widocznie głową, przyjmując do siebie te informacje.
― Nie musisz się fatygować. ― Wyrażenie chęci pokazania pokoi sprawiło, że ich zawartość stała się mało atrakcyjna, mimo że blondynka nie powinna mieć kluczy, jeżeli ojciec tak bardzo chciał uchronić ją przed niebezpieczeństwami. Mogła go okłamać? Wszystko jedno. Wciąż pamiętał o pokoju przepełnionym książkami, który zostawił na później. ― Wychodzę. Być może Taihen będzie chciała dowiedzieć się, jakie stare czasy ukryte są w tych pokojach ― odparł, momentalnie przenosząc wzrok na rudowłosą, która miała znacznie więcej cierpliwości do tego dziecka niż on sam. ― Będę na zewnątrz.
I rzeczywiście nie zwlekał z oddaleniem się od kuchni, zostawiając Shi sam na sam z dzieckiem, z którym obchodziła się w ten irytujący sposób. Nawet jeśli rozdzielanie się nie było najmądrzejszym pomysłem, była już dużą dziewczynką i na pewno potrafiła poradzić sobie z niegroźnym kurduplem.
Im dalej szedł, tym głosy dobiegające z pokoju stawały się coraz bardziej wyraźne, zdecydował się zwolnić, by przemknąć obok niezauważony. Drzwi, których próg chciał przekroczyć znajdowały się akurat naprzeciwko pokoju, do którego zajrzał Nathair. Grimshaw z ukosa zerknął do środka, natrafiając na plecy ojca Mei. Był łatwym celem, ale zamiast zainterweniować, Jay ukradkiem otworzył drzwi prowadzące do zawalonego książkami pokoju, pilnując, by stare zawiasy nie zaprotestowały skrzypnięciem. Wsunąwszy się do środka, przesunął skrzydło drzwiowe z powrotem na wcześniejsze miejsce, dbając o to by wejście do pokoju wciąż pozostało lekko uchylone. Chciał dokładniej słyszeć rozmowę dobiegającą z drugiego pokoju, podczas gdy sam rozejrzał się po bibliotece. Nic dziwnego, że to miejsce zainteresowało go najbardziej. Zapach starych książek nie był mu obcy, a już na pewno zaliczał się do tych przyjemnych dla nosa. Zbliżył się do jednej ze stert i przesunął opuszkami palców po zakurzonej okładce, zgarniając z niej brud, który osiadał tam przez lata. Nie bacząc na bacząc na tytuł czytadła, chwycił za nie i niedbale przewertował kilka stron. Trwało to dosłownie chwilę, zanim kątem oka dostrzegł niedbale rzucony w pobliżu album. Istniała niewielka szansa na to, że miał coś wspólnego z tą nienormalną rodzinką, ale mimo tego postanowił sięgnąć po niego i zajrzeć do środka.

{ Doprowadzanie ręki do użyteczności: 4/6 postów.
{ Przerwa w użyciu artefaktu kontroli lodu: 3/3 posty.

Nie przepadał za dziećmi. Znaczy się, to nie tak, że ich nie lubił, ale wolał jak te trzymały się od niego z daleka. I to samo tyczyło się wszelakich miejsc, które w większym bądź mniejszym stopniu do nich nawiązywały. A dziecięcych pokój z pewnością zaliczał się do takich „rzeczy”. Marszcząc nieco drzwi wszedł głębiej do pomieszczenia rozglądając się dookoła, nieco zaciekawiony czy znajdzie tutaj coś pożytecznego. W sumie sam do końca nie wiedział czemu akurat wybrał to miejsce, bo przecież to takiego strasznego może chować pokój dziecka? Choć z drugiej strony pod latarnią najciemniej…
Przesunął dłonią po jednej z półek zgarniając tym samym kurz. Zerknął zniesmaczony na dłoń i po chwili strzepał z niej farfocle. Co za syf. Cały ten dom był jednym, wielkim syfem. Jak mogli żyć w takiej graciarni? Nie, żeby anioł był chodzącym ideałem czystości, ale…. No. Tylko łóżko księżniczki było wręcz namacalnie czyste. Chociaż tyle dobrego w tym wszystkim. Podszedł do ściany, gdzie wisiały jakieś obrazy i rysunki. Przyglądał się im przez chwilę bez jakiegokolwiek wyrazu na twarzy. Zły pokój wybrał. Albo był na tyle mało spostrzegawczy, albo rzeczywiście nic ciekawego tutaj nie znajdzie. Już chciał się odwrócić i wyjść, by udać się dalej w swojej wędrówce, kiedy nadepnął na cóż. Instynktownie spojrzał w dół. Jakiś cholerny pluszak w kształcie żyrafy. Drgnął, by po niego się schylić, ale usłyszał cichy głos mężczyzny za sobą. Usta wykrzywiły się w niezadowoleniu. No i masz, długo nie potrwało jego szwędanie się po domu. Powoli, prawie w zwolnionym tempie odwrócił się, by skonfrontować się z gospodarzem tego… domu.
- No nie wygląda. – odparł siląc się na fałszywą uprzejmość. - Tak. Przestać zachowywać się, jakby miał pan kij w dupie. – odparł nadal spokojnie, choć dopiero po wypowiedzeniu słów zdał sobie sprawę, że niepotrzebnie go prowokuje. Ale mniejsza o to. O to i to, co sobie pomyśli ten cholerny doktorek od siedmiu boleści. Momentalnie schylił się i złapał żyrafę, podnosząc ją wyżej. Tak, by facet dobrze ją widział.
- Co w niej jest? – zapytał bez ogródek I poruszył mocniej zabawką, nasłuchując czy jakiś dźwięk wydobędzie się z jej wnętrza.
- I proszę nie wciskać mi kitu, że to, co w każdej zabawce. Jak na pluszaka jest dość… twarda. Więc? – uniósł brwi wyżej w pytającym geście.
Wolną ręką chwycił za rękojeść katany, umieszczonej na plecach i jednym ruchem wysunął ją z pochwy. Zerknął ostatni raz na mężczyznę i jeżeli ten nie zamierzał mówić, to i Nathair nie chciał tracić więcej zbędnego czasu. Niczym rasowy morderca przycisnął ostrzem tuż nad rękojeścią  do szyi pluszaka i zaczął rozpruwać. Nie powinno to potrwać dłużej, niż kilka sekund, by głowa biednej żyrafy odpadła i potoczyła się po brudnych deskach. Wciąż wpatrując się z uwagą w mężczyznę wsunął powoli palce do środka zabawki, by wyczuć to, co znajduje się w środku, gotowy do ewentualnego kontrataku gdyby mężczyzna postanowił go zaatakować.

Przesłuchania bywają męczące, szczególnie gdy otwarcie nie odpowiada się na zadane pytania. Ale czy ktokolwiek to robi jeśli nie jest akurat przypiekany na wolnym ogniu? Mimowolnie skrzywiła się.
Praktycznie wszyscy na tym świecie są głusi.
Może jednak jest aniołem? Ta myśl wyrwała się ponad dziki okrzyk we wnętrzu kobiety, w którym protestowała przeciwko tej głuchocie. Przecież słyszy Ao, nikt nie mógł jej powiedzieć, że nie jest to prawdą. Tak, pewnie dlatego, że tylko raz odważyła się opowiedzieć o tym na głos i zdecydowanie nie było to w obecności tej trójki.
Nic dziwnego, że cały czas rodzicie się i umieracie tak samo głupi.
Mało przyjemna była to mama, jeśli uczyła dziecko podobnych rzeczy. Albo po prostu wyrażała swoje opinie gdy dziecko znajdowało się w pobliżu, w końcu te małe potworki są gąbkami, które chłoną wszelkie możliwe informacje. No i szybko zmieniają temat, jak zauważyła po Mei, skaczącą pomiędzy pytaniami niczym wesoły pasikonik. Na wzmiankę o psie uśmiechnęła się ciepło i gdyby dziewczynka nie stała aż tak daleko, to pewnie poczochrałaby jej włoski. Coś jednak zgrzytało jej w tych odpowiedziach i mimo że Ryan obiecał jej nie przerywać przez kolejne pięć minut, Tai bardzo męczyło jedno pytanie, które musiała zadać jeszcze przed zjawieniem się ojca małej.
- Ile masz lat, Mei?
Wolała nie zadawać jej bardziej abstrakcyjnych pytań, młoda i tak na nie nie odpowiadała, a zapędzenie jej w kozi róg wcale nie wydawało jej się najlepszym pomysłem. Jeszcze straci okazję do rozwikłania całej tej zagadki.
Trzeba było jednak zaparzyć herbatę. Nie umknął jej fakt, że ojciec dziewczynki odruchowo pojawił się tuż przy nich, gdy wyjmowały czarki na napar. Każdy troskliwy ojciec asekurowałby swojego potomka, ale zapewne nie robiłby tego z aż tak ponurą miną. Przecież nie ma zamiaru jej zrobić krzywdy. Pomaga jak na kapłankę przystało. Odstawiła dziecko, patrząc na dwie filiżanki leżące na blacie.
- Tylko my? A co z twoim tatą? - Spojrzała na mężczyznę, unosząc pytająco brwi. - Nie napije się pan herbaty?
Akurat młoda wybiegła z kuchni, więc mogła uważniej przyjrzeć się mężczyźnie. Najpierw miała ochotę przejechać nożem po jego dłoni by sprawdzić, czy nie czuje ciepła czy w ogóle nic. Może jest androidem? Biomechem? To byłaby wyjątkowo dziwna rodzina gdyby wszystkie jej podejrzenia się sprawdziły. Teraz jednak musiała pokiwać głową ze zrozumieniem.
- Z chęcią bym pomogła, gdyby...
Co jej się stało, że musi unikać własnej córki?
Urwała, patrząc na wymordowanego. Nie patyczkował się, musiała przyznać. Pokiwała głową, dając znak, że także jest ciekawa odpowiedzi mężczyzny.
- I od jak dawna to trwa? Wydają się bardzo zżyte. Mei o niej sporo opowiada. - Starała się by jej słowa zabrzmiały ciepło. Pojawienie się radosnej istotki jej w tym pomogło, bo już po chwili Taihen mogła zakrzątać się w kuchni i pomóc w przenoszeniu naczyń. Czarki znalazły się zaraz obok czajniczka czy co tam było, a ona sama przysiadła na swoim poprzednim miejscu, czyli jednym z wolnych krzeseł.
Mei wydawała się o wiele bardziej rozmowna niż jej ojciec, szczególnie gdy ten wychodził. Nie wydawała się go bać, ale coś było nie tak. Wole, wszystko było oparte na grze, której zasad nadal nie pojęła. Spojrzała na Ryana i dziewczynkę, przysłuchując się ich rozmowie, po czym zajęła się rozlewaniem herbaty. Jedną z czarek podała młodej, drugą sama ujęła w dłonie. Ciepła herbata w zimny, śnieżny dzień - tego właśnie potrzebowała.
Być może Taihen...
Uniosła głowę, wracając na ziemię. Chwila relaksu minęła, a ona już skinęła głową, godząc się na zwiedzanie domu. Niech kombinują z otwartymi pokojami, skoro jej przypadł zaszczyt obowiązek pilnowania klucznika. Pewnie nawet by coś powiedziała, ale Ryan już opuścił pomieszczenie. Spojrzała na dziewczynkę, posyłając jej już setny tego dnia uśmiech.
- Wypijmy herbatkę i możemy zwiedzić dom, co ty na to? - Pałała entuzjazmem godnym młodej przedszkolanki przed pierwszą ciążą. Po chwili jednak spoważniała - Chciałam jednak zapytać o twoją moc. Mam... ranę. Dosyć uciążliwą, może chciałabyś mi z nią pomóc? Tatuś się nie dowie, nie ma go tu, nie zrobi mu się zmarszczka na czole.
Podwinęła rękaw, pokazując opatrunek na prawy przedramieniu. Nie zdążył się jeszcze jakoś wyjątkowo zabrudzić, jednak już było widać plamę zaschniętej krwi pod spodem. Nie goiło się jak powinno, tego była pewna. Zerknęła pytająco na dziewczynkę, czekając na jej reakcję.
Wolną ręką sięgnęła do czarki i upiła z niej kilka łyków, opróżniając ją już zupełnie. Teraz, jeśli odmówi pomocy, zawsze będą mogły wstać i wyjść, by poszukać owych wspomnień, o których jeszcze przed chwilą mówiła. Ale gdyby tak jej pomogła, cóż, wtedy byłoby jeszcze lepiej.

Pomijając całą otoczkę paniki, która zrodziłaby się po uświadomieniu sobie, że O MATKO COŚ TU ŻYJE, Ailen w dużym skrócie sprawdziłby co jest za szafą. Jeżeli szafa nie dotyka ściany, a przez szczelinę da się cokolwiek zobaczyć, no to tylko by zerknął. Jeśli nie, spróbowałby ją odsunąć o własnych siłach, jednak jeżeli okazałaby się za ciężka... rozwaliłby ją kilofem, wyjmują uprzednio wszystko to, co by tam było, żeby nie zniszczyć tych przedmiotów - w razie jakby miały się później na coś przydać.

BACH!
Zachwiał się pod wpływem uderzenia, które odbiło go, zmusiwszy do dwóch kroków w tył. Po raz kolejny zatopił podeszwy w martwych, gąbczastych ciałach, słuchając, jak pod wpływem jego ciężaru, wylewają się z nich różnorakie płyny ustrojowe. Złośliwie dobierał sobie dźwięki do odbioru. Jakimś sposobem, mimo otoczenia przez chmarę brzęczących zajadle much, słyszał dokładnie wszystkie mozolne ruchy larw, które leniwie przesuwały się pod pożółkłą skórą nieżywych. Wodniste odgłosy w parze z miękkawym podłożem byłyby w stanie przekonać żołądek Kurta do kolejnego podzielenia się z jakże szeroką publicznością ostatnio skonsumowanym posiłkiem, acz kotowaty starał się zachować zimną krew i mimo kompletnego zrozpaczenia brakiem rezultatów, natychmiast zamachnął się po raz kolejny. Tak cholernie chciał już stąd wyjść...
Kilof nie zdążył jednak zatopić się w metalowej konstrukcji drzwi.
Gdyby przerażenie nie chwyciło go ostro za gardło, niwelując wszelkie dźwięki, które ewentualnie mogłyby wyrwać mu się z krtani, ciężką od smrodu salę rozdarłby najgłośniejszy krzyk, jaki kiedykolwiek wyrwał się z ust kotowatego. Ręka trzymająca kilof poluźniła swój uścisk, przez co ciężar przedmiotu zmusił go do obniżenia broni. Chyba tylko cudem nie odrąbał trzymającej go za kostkę, pazurzastej łapy.
Natychmiast odwrócił wzrok w stronę upiornej postaci. Tęczówki słabo oświetlane przez zwisającą z sufitu, nagą żarówkę już od jakiegoś czasu zdążyły przybrać żółtej barwy, słusznie odbierając myślom Kurta na racjonalności. Pionowe, cienki źrenice subtelnie odznaczały się od jadowitego koloru, patrząc na zmartwychwstałego trupa w pełnym przejawie przerażenia. Jednak mimo uginających się nóg i drżenia bladej skóry, nie popełnił tego błędu, by w panice uśmiercić półżywą kobietę. Zamiast tego, porwał się na to, do czego był przyzwyczajony – ucieczka.
Natychmiast wypuścił kilof, by z obrzydliwym plaskiem upuścić go na przykrywającą podłogę falę truposzy. Czarnowłosy natychmiast odskoczył od okaleczonej postaci, wyrywając kostkę z jej słabego uścisku. Przylgnął plecami do zimnych, metalowych drzwi, by z możliwie jak największego dystansu patrzeć na coś, co w jego mniemaniu powinno być kurwa martwe. Spłaszczył się na drzwiach, tak bardzo, że gdyby nie szaleńczo unosząca się i opadająca klatka piersiowa, można by uznać go za nowe obicie drzwi.
„Z”... „a”... „s”... „z”...
Mrugał z równą częstotliwością, co słowa wypowiadane z wielkim trudem przez usta z oderwanymi wargami. Mimo upierdliwego bzyczenia much, plaskania urzędujących pod skórą nieszczęśników larw i upiornego pulsowania w uszach, doskonale usłyszał co miała mu do powiedzenia umierająca w wielkim bólu kobieta. Odgoniwszy od siebie myśli, że rozgoryczona torturowana chciała podzielić się z nim swoim losem, natychmiast zrozumiał, że jej cel był inny. Nie wnikał w to, dlaczego zdecydowała mu się pomóc, acz i tak nie było go stać na nic innego, jak tylko podążanie za jej wskazówkami z miną absolutnie bezbłędnie okazującą przerażenie.
Wybałuszone oczy niemal natychmiast ogarnęły wzrokiem stojącą na drugim końcu pokoju szafę. Początkowo nie był w stanie zrobić niczego poza szaleńczą wędrówką swojego spojrzenia. Sztywny jak pal, nienaturalnie spięty spoglądał to na drewnianą konstrukcję, to na charczącą przed nim postać.
Nie podziękował jej. W gruncie rzeczy nie powiedział do niej nic, a jedynym przejawem, który wskazywałby na zrozumienie jej słów, było ostatnie przelotne spojrzenie, które zdołało przewiercić się przez jej obrzydliwą postać. W tej chwili nie myślał o tym, że ostatnią wolą tej cholernej biedaczki była pomoc komuś takiemu, jak on… teraz był zbyt przerażony, żeby wysilić się na coś takiego, jak wdzięczność. Egoizm – a może zwykły, kompletnie naturalny w tej chwili strach o własne życie? - zawiązał mu usta i zmusił do natychmiastowego pochwycenia kilofa i skoczenia w stronę szafy. Skok… wszystko, byle ukrócić swój kontakt ze zwłokami, a co jak co, ale ewentualne lądowanie miałby raczej miękkie.
Ramiona zaczęły go piec, ale nieważne jak wielki ból nie ogarnąłby jego mięśni, adrenalina nakazywała mu walić w tę pieprzoną szafę, póki jego oczom nie ukazały się jej gruzy. Z ciężkim, zmęczonym oddechem stwierdził, że ostatnie słowa kobiety nie były wyłącznie pozbawionym sensu bełkotaniem, a okazały się szansą na jego wyjście. Wydawało mu się, że w trymiga rozprawił się z belkami, a gdy przed jego spojrzeniem wyłoniła się niewielka dziura, Kurt myślał, że zaraz zawyje ze szczęścia… ale nie zdołał w tym stanie zrobić absolutnie niczego, poza rzuceniem ciążącego mu kilofa na bezgłowe ciało, samemu opierając się z ciężkim oddechem na ziemię. Był tak piekielnie zmęczony…
Wiedział jednak, że nie może osunąć się z wyczerpania na ziemię, bo prędzej sam zacznie przypominać te wszystkie usłane naokoło zwłoki, aniżeli się stąd wydostanie. Zacisnął więc zęby i mimo drżenia ramion, wczołgał się w ciasną, klaustrofobiczną dziurę.
Jeden problem z głowy, drugi przywitał go fangą w nos.
Im bardziej oddalał się od koszmarnego cmentarzyska, tym czuł coraz bardziej swoistą mieszankę uczuć. Wiedział, że jest szczęśliwy, że nadarzyła mu się jakakolwiek okazja na przeżycie, jednak… oplatające jego ciało pajęczyny i ten stęchły zapach, zdecydowanie sprawiał, że chłopak po raz kolejny miał ochotę krzyczeć. Jakieś malutkie, mysie łapki właśnie przebiegły mu przez opierającą się o ziemię dłoń. Tu było zbyt ciasno… zbyt ciemno.. zbyt…. Bam!
Dłoń natychmiast oparła się o drewnianą przeszkodę, natychmiast łowiąc sobie kilka drzazg. Wciąż oplatająca jego ciało adrenalina nie potrafiła zrozumieć, że te wbijające się igiełki go bolą, więc Ailen dalej uderzał w chropowatą powierzchnię, chcąc ją w jakikolwiek sposób wybić. Nie chciał się cofać… nie chciał tam wracać… nie mógł tutaj tak po prostu zdechnąć. Zawył, uderzając coraz to mocniej i mocniej…

Została sama z siedmiolatką. Po raz kolejny spodziewała się, że dziewczynka pokaże swoją uradowaną dziewczęcą buźkę, jednak wcale się tak nie stało. Wydawała się zmęczona dobrocią, którą chciała ofiarować gościom. Dobrocią, której ci nie chcieli przyjąć. Pokiwała głową ze zrozumieniem, ocierając dłonią kącik ust, w którym utkwiła kropla ziołowego naparu.
- Wiem, aniołku. Do takich ludzi trzeba podchodzić ostrożnie, bo mogą ugryźć. - Poczuła się jakby rozmawiała z rówieśniczą przyjaciółką na jednej z typowych pogadanek przy kawie. Brakowało tylko papierosa w ręku. Całe szczęście, że nie paliła.
Oczywiście. Zaraz jednak ta twarz strudzona przez życie zniknęła, znów ukazując rozentuzjazmowany pyszczek. Podejście do dzieci, jasne, ona zdecydowanie chciała pozostać dzieckiem, co w Desperacji wcale nie było takie proste. Taihen jednak nie miała zamiaru odbierać jej przyjemności z tej gry, w końcu i tak prawda wyjdzie na jaw, taki urok ironicznego losu. Skinęła więc głową na zastrzeżenie o jednym pokoju i wyciągnęła ku niej rękę z bandażem.
Widok wahania na maleńkiej twarzyczce nieco ją strapił, przez co nie wahała się, by złożyć Mei przysięgę małego palca. Zahaczyła nim o paluszek jasnowłosej i potrząsnęła.
- Jasne, że obiecuję. Nikt się nie dowie.
A teraz pomyśl o czymś miłym.
Myślała, to nie było trudne, gdy nadal żyjesz przeszłością. Widziała parę ciemnych oczu i czuła zimny dotyk na skórze. Nie mogła się oprzeć, by znów nie pomyśleć o swoim Mentorze, tym razem w trochę innej sytuacji. Obejmował ją, patrząc z zadumą i czułością ponad kobiecym ramieniem, tam, gdzie jej ręce składały się w jeszcze cieplejszym objęciu. Niemowlę, ich własne dziecko, które radośnie gaworzyło, wyciągając ku nim swoje drobne, pulchne rączki. Nie mogła się nie uśmiechnąć na ten widok.
Lecz choć owa myśl była przyjemna, Prorokini nadal nie spuszczała wzroku z małej. Wolała, żeby jej przypadkiem nie wbiła widelca prosto w rozognioną ranę. Teraz w dodatku wyjątkowo ciepłą. Zmarszczyła brwi, skupiając się, ale było już po wszystkim. Dziewczę spojrzało jej w twarz, a rudowłosa poczuła się nieco głupio. Trzeba było sprawdzić wyniki – sięgnęła do bandaża i rozwiązała go. Ani śladu po ranie. Pewnie chciała jeszcze coś powiedzieć, dodać, podziękować, ale młoda wystrzeliła jak z procy. Czas zwiedzić dom.
Ale zaraz, czy jej głos drżał? Czy przypadkiem nie przytrzymała się futryny gdy na nią czekała? Taihen podniosła się z miejsca i ruszyła za małą. Nie spieszyła się, bo czuła, że Mei mogła potrzebować odpoczynku. Leczenie musiało ją nieco wyczerpać. Gdy zrównała się z nią, spojrzała na nią z troską, co zaowocowało zarejestrowaniem kolejnego pozytywnego elementu – szczęście. Miło było widzieć, jak młoda raduje się z dobrego uczynku. Dziękuję, jesteś najlepsza... Nie był to nadal ten moment, bo zaraz ktoś zagrodził im drogę. Ryan już przeszukał wszystkie pomieszczenia? Nie. Ojciec.
Ani mru mru.
Ten mały już wybył.
Uważniejsze spojrzenie wwierciło się w mężczyznę. Nathair nie opuściłby tego miejsca bez swojego podopiecznego. To musiało być kłamstwo.
- A ten drugi? Ryan? - Nie daj nic po sobie poznać, Tai. Zerknęła przez ramię, z nadzieją, że wymordowany akurat wyjdzie zza rogu i da jej znak, że nadal się tam znajduje. Cały i zdrowy. Ale, oczywiście, to były tylko marzenia ściętej głowy. Nie uzyskała też odpowiedzi na swoje pytanie, bo mężczyzna bezceremonialnie sobie poszedł, nie siląc się nawet na wyjaśnienia. Znów została sama z Mei. - Oczywiście, aniołku. Chodźmy do twojej mamy.
Nawet chciała wyciągnąć do niej dłoń i pacnąć dziewczynkę palcem w nos, ale ta wyraźnie zmarkotniała.
- Hej, czym się martwisz? - Gdy tylko dotarły do schodów, porwała Mei na ręce i posadziła ją sobie wygodnie na biodrze. Niech się za bardzo nie zmęczy, będzie miała na to jeszcze czas na starość. Postawiła ją już na piętrze i rozejrzała się. Kici, kici, pani mamo.
A mogła zapytać gdzie ten obiad się znajduje. Mogła. Nie zrobiła tego. Poszła za dzieckiem jak ten baranek i teraz równie dobrze sama mogła stać się obiadem kobiety, która znajdowała się na tym piętrze. Zmarszczyła nos, wprawiając w ruch trybiki w głowie. Będą musiały wrócić na dół i coś przygotować. Przecież tam nie było żadnego ciepłego posiłku, więc może...
Nie mogłabym do niej wejść.
Co ona mówiła wcześniej? Że ojciec nie pozwalał jej widzieć się z mamą do czasu aż będzie gotowa. Ale mimo to posłał Mei na górę. Ze względu na Taihen, no tak. Młoda od początku nie miała zamiaru tam wejść.
- Może jednak pójdziesz tam ze... - nie skończyła. Dziewczynka już zbiegała po schodach, rudowłosa zaś ściskała w ręku pęk kluczy. Spojrzała na zabite dechami drzwi i na swoje dłonie. Mogła je otworzyć, ale co zastanie w środku?
Zgarnęła rąbek spódnicy i sprawdziła, czy trzy noże znajdują się na swoim miejscu. Były. Wyjęła jeden i ostrożnie podważyła nim pierwszą deskę. W ten sposób kobieta nie mogła się rozgniewać, wszak Prorokini używała narzędzia tylko żeby wypełnić prośbę jej córki.
Pierwsza belka odpadła, to samo stało się z pozostałymi.
- Uwaga, wchodzę – mruknęła, przekręcając klucz w zamku i napierając na drzwi. Najpierw je uchyliła, by wpuścić nieco światła i rozejrzeć się w środku. Dopiero jeśli nie zauważyła nic podejrzanego czy niebezpiecznego, otworzyła je na oścież.
Nim weszła, wyszarpnęła z pasa przy udzie kolejny nóż i wbiła go między framugę a drzwi, tuż przy zawiasach. Przynajmniej nie zatrzasną się za nią, nie ze zbytnią łatwością.