Jericho wybrał dobry punkt widokowy. Jego pozycja strzelecka była niemalże idealna. Miał stąd widoczność na sporą część terenu, więc raczej mało prawdopodobnym było, iż ktoś go zaskoczy tak jak wcześniej. Chyba, że podejdzie do niego od tyłu. Mężczyzna miał jednak wzmożoną czujność teraz, więc raczej nie dałby się tak łatwo zaskoczyć. A nawet jeśli, to był przygotowany. Jego pistolety oraz katana leżały dużo bliżej niego niż wcześniej, więc mógł w każdej chwili sięgnąć po broń, by unicestwić ewentualne zagrożenie. Wtem usłyszał jakiś przeciągły alarm, który dochodził jakby spod ziemi. Zatem cicha akcja odbicia Gavrana się nie udała. Będzie gorąco tam na dole. Jericho chciał przez chwilę ruszyć na pomoc swoim towarzyszom w podziemiach, ale musiał pamiętać, że jego zadaniem było osłanianie oddziału na powierzchni. Już zabił kilka osób, które mogły być potencjalnym zagrożeniem. Musiał więc działać tak, jak do tej pory licząc na to, że Shion i reszta sobie poradzą.
Zerknął przez lupę i dostrzegł, że dwóch mężczyzn leżało na ziemi. Nie byli jednak martwi, a coś jakby...skrępowani. Czyżby efekt działania mocy, którejś z wymordowanych? Prawdopodobnie Hemofilii. Ale co do tego to chłopak nie mógł mieć pewności. Inne opcje jednak nie były zbyt możliwe. Chociaż, kto wie?
Wtedy mężczyzna w lunecie kątem oka dostrzegł, jak jeden ze spętanych ludzi jakimś cudem wyjął pistolet zza paska i wycelował go w Hemofilię. Jericho natychmiast wycelował w jego klatkę piersiową i oddał strzał. Był pewien, że trafił. W końcu, każdy idiota potrafiłby trafić do nieruchomego celu leżącego na ziemi.
Szybkie przeładowanie, szybkie wycelowanie i strzał w stronę drugiego skrępowanego mężczyzny został oddany. Jeśli wszystko dobrze poszło, ci leżący na ziemi napastnicy zostali zabici, unieszkodliwieni. Teraz przyszła kolej na kobietę, z którą Hemofilia walczyła. Mokugawa odetchnął głęboko, spokojnie wycelował w klatkę piersiową, po czym wypuścił powietrze i oddał strzał. Teoretycznie powinien trafić. Praktycznie, wszystko mogło się wydarzyć. Niektórzy mogliby zadać sobie pytanie, dlaczego Jericho celował w klatkę piersiową, a nie w głowę? Powód był prosty. W klatkę było łatwiej trafić, gdyż ciężej było ofierze uniknąć kuli poprzez zwykłe odchylenie się. Mokugawa miał nadzieję, że jego strzał był celny. Ale czy taki był faktycznie? To się miało dopiero okazać.

Nic nie poczuł, kiedy pozbawił życia drugą osobę. Żadnego ścisku, żadnego poczucia winy. Było zupełnie inaczej, niż parę chwil wcześniej. Możliwe, że główną przyczyną była odległość. Nie poczuł ostrej woni krwi, nie spojrzał w gasnące oczy ofiary, nie rozpoznał jej twarzy i nie poczuł jak jej ciało osuwa się pod naporem jego zbrodni. Było dobrze. Zachował wszystkie zmysły.
Głośny dźwięk alarmu uderzył w niego niespodziewanie, ale i boleśnie. Ktoś, kto miał wyczulony słuch, takie wysokie decybele odczuwał nie tyle co dwukrotnie, ale i nawet trzykrotnie. Instynktownie zatkał sobie usta dłońmi, chociaż tak naprawdę nic mu to nie dało. Był jak sparaliżowany, niezdolny do jakiegokolwiek ruchu, bezużyteczny. Nie potrafił jednak poruszyć się, kiedy głośny dźwięk wwiercał się w jego czaszkę, boleśnie wgryzając w czuły zmysł słuchu.
Dopiero kiedy dźwięk powoli zaczął niknąć, odważył się uchylić powieki, by spojrzeć przed siebie. Pierwsze, co zarejestrował, to plecy Growa i jakieś psy, rzucające się do jego gardła. Później chowająca się głowa napastnika i ogień. Shion momentalnie doskoczył do ściany, gdzie mógł skryć się przed jakimkolwiek spojrzeniami. Nie ruszył na ratunek ani Growowi, ani Chrisowi. Grow sobie poradzi w każdej sytuacji, a i na pewno ochroni Skoczka. Nie był im potrzebny. Nie tam.
Wziął głęboki wdech, po czym jego ciało zaczęło się kurczyć i przekształcać. Ubrania cicho opadły na podłogę, a spomiędzy materiału wygramolił się w postaci nietoperza. Od razu wzbił się w górę, chociaż nie słyszał. Zupełnie nic nie słyszał, jedynie bolesne dzwonienie w uszach. Zdał się jednak na wzrok i instynkt. Wyfrunął zza rogu i trzymał się praktycznie samego sufitu, i do tego boku ściany, tak, by nie być zauważonym przez wroga. Na wszelki wypadek kiedy ten znów się wychylał, Shion skrywał się za lampami.
Przeleciał nad głowami zebranych, kierując się w stronę ostatniego Kota. Musieli się pospieszyć, by zdążyć przed posiłkami. Jeżeli wszystko mu się udawało, zakręcił za róg, gdzie agresor się chował i nad nim przeleciał, nie patrząc na zabitego przez siebie mężczyznę, wylądował miękko za czającym się Kotem.
Ciało na powrót przybrało ludzką formę i nim jeszcze zniknęła błona między jego ramionami a ciałem, uderzył w przeciwnika silnym wiatrem, chcąc uderzyć jego ciałem o ścianę.

Kontrola wiatru 1/3

Krzyk prawie zarwał mu nogi. Tak wysoki poziom decybeli omal nie rozsadził czaszki i przez kilka sekund Grow nie mógł się skoncentrować na niczym poza bólem przebijającym głowę. Sam wrzasnął stłumienie, wsuwając palce we włosy, robiąc dwa albo trzy kroki w bezcelowym kierunku, aż nie otarł się biodrem o jeden z prętów celi. Przylgnął wtedy do więziennej klatki, zaciskając zęby, by znów spomiędzy ust nie wyrwało się wrzaśnięcie. Ciało reagowało w tym czasie samo i pewnie gdyby nie automatyczne oparcie się, sprawdziłby stabilność podłogi. Gębą.
Pierwsza część planu się udała – zwykły fart? Grow wciągnął gwałtownie powietrze przez zwarte kły. Przemyślany ruch? Dalej nie mogło pójść równie łatwo? Czy te cholerne kociska chociaż raz nie mogły zamknąć mord i rozpierzchnąć się do swoich zasranych nor? Nie mogły zrobić tego, co robią najlepiej – schrzanić już na starcie i zdechnąć?
Alarm nagle się urwał, ale w uszach dzwoniło, jakby ktoś przycisnął mu głowę do dudniącego od muzyki głośnika w klubie deathmetalowym. Czuł to miarowe pulsowanie w całym ciele, nie tylko czaszce – w gardle, w piersi, w dłoniach i udach. Przesunął gwałtownie przedramieniem po twarzy, jakby ścierał z czoła jakiś kleisty osad, a potem nagle otworzył oczy i...
Ułamek sekundy.
Stopa ślizgnęła się po podłożu, które wciąż lekko podskakiwało od bolesnych impulsów ogłuszenia. Górna warga Wilczura nagle drgnęła, a potem uniosła się w krzywym uśmiechu. Kącik ust powędrował w bok, pokazując biel zębów i różowy fragment dziąseł.
Psy.
Słyszał i czuł psy.
Widział wyszczerzone mordy. Tutaj, wśród Kotów.
Nawet oni nie byli w stanie poradzić sobie bez j e g o podopiecznych?
Miał ochotę się zaśmiać. Rechot narodził się już w jego żołądku, ściskając za trzewia z brutalną siłą. Ale nie zdążył. Do poranionych uszu przebijały się mocne dźwięki uderzających o podłoże pazurów. I sapnięcia; ciężkie, zapewne gorące, mokre od śliny i wściekłe. Dwukolorowe ślepia spotkały się ze wzrokiem jednego z nadbiegających rottweilerów.
Powietrze wokół dłoni wciąż parowało.
Miał przylgnąć rękoma do krat celi Gavrana. W jego wersji wydarzeń obejmował już palcami grube pręty i przeżerał się przez tworzywo, jakby był kwasem w stałej postaci. Ale świat postanowił odrzucić plan, który wytworzył mu się w umyśle i podesłać zupełnie nowy wątek.
Broń się – podpowiedział głos. Co ci
Drugi ułamek sekundy.
pozostało?
Nie czekał. Instynkt popychał go do tyłu, aby zwiększyć odległość, jaką próbowały pokonać bestie. W tym czasie Grow przylgnął ręką do ściany oddzielającej jedną celę od drugiej, by puścić strumień gorąca. Uderzył palcami o nawierzchnię, aby uwolnić języki ognia, które – paradoksalnie – niczym woda miałyby ściec wzdłuż pionowej powierzchni, a potem rozlać się po podłodze, rosnąc i potężniejąc.
Przez oczy przemknął błysk, kiedy skoncentrował się na tym, aby podnieść chybotliwe płomienie na wysokość półtora metra – wystarczająco, aby psy tak masywne nie były w stanie przeskoczyć. Jeżeli jednak bariera nie zadziałała, był zbyt wolny lub los ze śmiechem wrzucił mu pod nogi nową kłodę, nie pozostało nic innego jak przyjąć swoich zwierzęcych kompanów z otwartymi ramionami. Nie tylko miał zamiar ich dotknąć. Miał wręcz bezczelną chęć wciśnięcia rąk w ich gardła, choćby przy okazji zacisnęły kły na jego przedramionach.
Ale mógłby patrzeć, jak szaleńcze gorąco wybucha w ich przełykach, żołądkach, jelitach...

 Użycie mocy
 — Pirokineza: 2/3.
 — Umbrakineza: 2/2. Odpoczynek: 4/4!

.......Pudel skrzywił się wyraźnie, gdy usłyszał ryk wydany przez członka CATS. Wzdrygnął się i zatoczył - jego błędnik paskudnie reagował na takie sytuacje. Nawet gdy prawdziwy okrzyk się skończył, przez chwilę jego echo maltretowało sekretarzowi uszy. Wewnętrzny pisk świadczył o pewnym przeciążeniu zmysłu słuchu, ale już po chwili wszystko powróciło do względnej normalności. W samą porę, by zobaczył, że w jego stronę leciał ognisty pocisk. Syknął z niejakim zaskoczeniem - co do cholery było ostatnio z tą zdolnością pirokinezy, rozdawano ją na targu? Odepchnął się od ściany, by nabrać rozpędu i chociażby częściowo uniknąć nieprzyjemnej niespodzianki. Grow niewątpliwie poradzi sobie z kundlami, a Shion? Huh. Czas nieco w jego uwierzyć, a i samemu wypada w końcu się na coś przydać, zamiast robić za ozdobę tego jakże wątpliwego towarzystwa.
Niemniej dostęp do celi był utrudniony teraz również przez Wilczura i jego szalejącą moc, ale nie bardzo miał czas, by się tym przejąć. Gavran był w tym momencie ważniejszy, więc wbrew wszystkiemu (i niezależnie od możliwych obrażeń) Pudel próbował się do niego dostać. Rozdarł rękawy koszuli, by owinąć sobie nimi ręce i ochronić się w ten chociażby częściowo przed możliwym poparzeniem (pręty pewnie dalej były gorące). Miał dwie opcje, spróbować wejść jak do siebie do domu (cholera wie, może drzwi nie były zamknięte na klucz, skoro Kruk leżał skrępowany i niezdolny do ruchu), co wypróbował jako pierwszą opcję. W wypadku niepowodzenia... cóż, najpierw spróbował je wykopać, a jeśli i to zawiodło - zostało mu poświęcenie trochę własnej skóry, czyli skorzystanie z ewentualnej wyrwy zrobionej przez Growa. Był dość szczupły, więc możliwe, że powstałe rozszerzenie wystarczy (zakładając, że cokolwiek takiego zdążyło się zadziać).
Póki działała adrenalina, nie czuł ewentualnego bólu. Potem zapewne będzie żałował niektórych ruchów, ale dopóki obcymi psami zajmował się Wilczur, a pozostałym Kotem Shion... on też musiał w końcu wziąć się do roboty.

Instynktownie odskoczył do tyłu, chcąc uniknąć bliskiego spotkania z nożem. Silne pieczenie w okolicach przyszło z opóźnieniem, ale skutecznie na moment unieruchomiło chłopaka w miejscu. Przycisnął dłoń do nasady, na szybko chcąc sprawdzić jej stan. A raczej stan całego nosa. Na całe szczęście ten znajdował się na swoim miejscu.
Nie było jednak czasu na jakiekolwiek rozterki. Czas sapał im na karki, przypominając, że cały czas stąpają po cienkim lodzie albo polu minowym. Musiał wziąć się w garść. Musiał działać.
Wbił spojrzenie w członka CATS, najprawdopodobniej nieprzytomnego od uderzenia w ścianę i odbił się od chłodnej posadzki, podbiegając do niego. Nim jednak dopadł jego ciała, zamachnął nogą i kopnął w trzymany przez niego nóż, chcąc, tak na wszelki wypadek, zwiększyć dystans między bronią, a wrogiem.
Gdy już to uczynił, przykucnął przy nim, posyłając jedynie krótkie spojrzenie w stronę Growa oraz Chrisa, chcąc sprawdzić czy sobie radzą. Wewnętrznie czuł, wierzył w nich, jednakże ciekawość na krótką chwilę zwyciężyła.
Powrócił spojrzeniem do twarzy nieprzytomnego, po czym rozpoczął pospiesznie przeszukiwanie go w celu odnalezienia kluczy. Gdzieś tu były, musiały. Słyszał. Cały czas obserwując członka CATS. Jeżeli ten tylko zaczął odzyskiwać przytomność, zamierzał go znokautować uderzeniem w bok szyi, by na nowo pozbawić go przytomności.
Jeżeli udało mu się je znaleźć i pochwycić, zerwał się do biegu, kierując bose stopy w stronę celi, w której znajdował się Gavran, by otworzyć kratę i spróbować go podnieść, chociaż czuł, że bez pomocy kogoś silniejszego, nie było szans by go ruszyć. Ale przynajmniej chciał spróbować.

Nie chciał zabijać psa. Nie chciał nawet podnosić na niego ręki. Widać to było w chwilowym zawahaniu mężczyzny, choć ostre zęby wgryzały się już w przedramię, a gorący, wilgotny oddech rottweilera tylko pokazał, jak realne było to, co się dzieje. Zaledwie przed sekundą był niemal złośliwie dumny, że oponenci trzymają tu psy – że bez ich siły nie są w stanie poradzić sobie w niekorzystnych sytuacjach. Ale teraz? Teraz przyszło mu stanąć oko w oko z własną krwią. Widział furię w ślepiach zwierzęcia napędzającą jego stawy i zmuszającą szczęki do uścisku, który mógłby połamać kość, gdyby się postarał.
Sądzisz, że poradzą sobie bez ciebie, Jace?
Głos Shatarai rozległ się gdzieś z boku. Czas spowolnił, prawie się zatrzymując, więc Grow bez problemu dostrzegł gęstą kroplę śliny, która odłączała się od boku pyska rottweilera. Odpowiedź była prosta. Czas ponownie śmignął jak puszczona z kuszy strzała. Przywarł wtedy wolną ręką do łba zwierzęcia, pod opuszkami czuł twardą, krótką sierść, tak podobną do sierści Aishy albo Aydena, że znów go złapały wątpliwości. W tle rozległ się jakiś huk i to on przywrócił myśli na właściwy tor, pozwalając buchnąć parzącym żywiołem prosto w ślepia i mordę swojego przeciwnika.
To wciąż jest wróg, powiedziała prześmiewczo mara. Wrogowie po prostu czasami wyglądają ładnie. Co z tego?
Wrogowie bywali też silni i zaciekli – Grow doskonale o tym wiedział, dlatego jeśli rottweiler, mimo poparzeń, wciąż nie puścił – w końcu ból mógł spowodować mocniejsze ściśnięcie pyska – kolejnym ruchem było szarpnięcie ramieniem w górę. Jako wymordowany powinien mieć wystarczająco dużo siły, aby podciągnąć pięćdziesięciu- czy nawet sześćdziesięciukilogramowe bydle, unosząc jego łeb na tyle, by być w stanie kopnąć kolanem odsłonięte gardło. A potem, dla pewności, wycelować butem ponownie – tym razem w bok lub pierś psa, z zamiarem odepchnięcia go od siebie.
Zakładając pozytywny przebieg – pierwszym, co zrobił, było ocenienie sytuacji. I tak byli tu już zbyt długo i dodatkowe chwile przeznaczone na guzdranie się działało tylko na ich niekorzyść. Prześlizgnął się wzrokiem po pomieszczeniu, analizując ich szanse. Dopiero kiedy spojrzenie padło na Chrisa coś w gardle Wilczura zachrobotało, jakby miał zamiar krzyknąć albo warknąć, ale stłamsił to w sobie. Zamiast tego wsunął palce między wargi i gwizdnął ostro, chcąc ściągnąć na siebie uwagę.
Masz sekundę.
Przemknęło mu przez myśl, kiedy unosił ponownie nogę i posłał falę ognia prosto w tylne rejony drugiego rottweilera, kiedy podeszwa uderzyła z powrotem o podłoże.

 Użycie mocy
 — Pirokineza: 3/3.

........Cholera. Było źle, a tak właściwie - fatalnie. Chris skrzywił się, wpatrując się w nieruchomą sylwetkę Gavrana. Tak blisko, a jednocześnie tak daleko; przez głowę Pudla przeleciała myśl, że cały plan zaczął się sypać już jakiś czas temu. Z dalszego rozmyślania wyrwał go jednak ruch psa dostrzeżony kątem oka i gwizd Wilczura. Ostro szarpnął głową w jego stronę i mimowolnie rozszerzył oczy.
Chyba żartuj- a jednak nie.
Pudel warknął coś cicho pod nosem, czując, że sytuacja robi się zdecydowanie zbyt gorąca. Dosłownie na ułamek sekundy pozwolił zgiąć się ścięgnom i następnie wyskoczył w górę, skacząc nie pionowo w stosunku do korytarza, a poziomo, przecinając tym samym drogę rottweilera w poprzek i próbując uniknąć oberwania od Wilczura ogniem. Prawdopodobnie wpadł na Shiona, który biegł w stronę celi, ale to może i lepiej. Nie chciał, by oberwał przypadkiem rykoszetem mocy Growlithe'a. Adrenalina sprawiła, że poprzednie obrażenie i ewentualne obecne nie doszły jeszcze do jego świadomości, zamiast tego Chris zerknął na psa, którego zaatakował herszt. Obrócił się szybko, a następnie ruszył w stronę niejakiego pobratymca , chcąc go dobić, jeśli zajdzie taka konieczność. Najpierw łupnąć w żebra, potem skręcić kark. Uważać na pysk. Ewentualnie złapać za pysk i trzasnąć rasowcem o ścianę - jakby nie było, Chris również był wymordowanym. Wszystko zależało od tego, czy pies dalej będzie stał, leżał, będzie oszołomiony, czy też nie. Kto wie, może żadna reakcja nie będzie potrzebna, ale aktualnie nawet Pudel zamierzał wtrącić się w ten konflikt.
Growlithe nie wyglądał na szczęśliwego, ale z drugiej strony... hah, czy kiedykolwiek faktycznie był?
Teraz Chris nie bardzo miał czas na analizowanie jego ruchów i zachowania, za dużo się działo.

Jericho był usatysfakcjonowany oddanymi strzałami. Trudne strzały? Trudno byłoby nie trafić. W końcu, obecnie martwymi już celami, były osoby skrępowane, leżące na ziemi, nie mające pojęcia o tym, że celuje do nich strzelec wyborowy. Trzeci strzał również wydawał się prosty. A jednak...był nieskuteczny. Jakimś niesamowitym odruchem, instynktem czy impulsem, kobieta zdołała zasłonić się przed kulą. Mężczyzna zaklął pod nosem. Widział jednocześnie to, iż trafił w rękę kobiety, ale nie popłynęła nawet kropla krwi, napastniczka zaś nie skrzywiła się z bólu. Zupełnie jakby kula nie wyrządziła jej żadnej szkody.
- Czy wy wymordowani nie możecie kurwa dać się po prostu zastrzelić? Czemu nie chcecie zdychać? - szepnął do siebie. Gdy kobieta zniknęła, to Han skierował lunetę na Hemofilię, która chwilę wcześniej osunęła się po ścianie. Widocznie rany były poważne. Na tyle, by wymordowana straciła siły.
- Wstawaj...wstawaj...wstawaj tępa dzido... - mruczał pod nosem Mokugawa. Gdy jednak Hemofilia się nie podnosiła to ponownie zaklął pod nosem siarczyście jak szewc, po czym szybko złożył karabin i schował go do futerału. Pozbierał swoje rzeczy i zszedł z dachu budynku tą samą drogą, którą na niego wlazł.

***

500 metrów dalej mężczyzna dochodził powoli do miejsca, w którym coś wysadziło ruiny. Był więc bardzo blisko Hemofilii. Na plecach miał zarzucony futerał z karabinem, u boku katanę. Wyjął jednak z kabury jeden ze swoich pistoletów i przygotował go do ewentualnego, błyskawicznego strzału, w razie gdyby pojawiło się zagrożenie w postaci wymordowanej kobiety. Zachowując nadzwyczajną ostrożność oraz czujność, podszedł do Hemofilii. Nie opuszczał broni nawet na moment. Spojrzał na nią. Sprawiała wrażenie nieprzytomnej. Jak można było wywnioskować po kałuży krwi, w której siedziała, jej utrata była przyczyną takiego stanu.
- Hemofilia, wstawaj. Musimy stąd uciekać. Nie zamierzam się mierzyć z kolejną wymordowaną cipą. - powiedział do niej. On też był ranny, chociaż, oczywiście, nie tak bardzo jak jego towarzyszka. Utykał, przez co był nieco wolniejszy, a zatem mniej skuteczny w walce na krótki dystans. Kucnął przy niej i pozwolił sobie na wymierzenie jej dwóch siarczystych policzków. Nie wiedział w końcu, że ona nie odczuwa bólu. Miał więc nadzieję, że to nieco ocuci jego towarzyszkę. A przynajmniej na tyle, by wstała i podążyła z nim w jakieś bezpieczniejsze miejsce.

Pomimo swoich gabarytów, starał się obchodzić z Gavranem najdelikatniej, jak tylko potrafił. Co prawda wymordowany ważył o wiele mniej niż kiedyś, ale wciąż Shion nie był w stanie go unieść. A na dodatek zegar bomby tykał, czas im uciekał, którego zresztą i tak nie mieli.
- Spokojnie Gavran. To ja, Shion. Przyszliśmy cię stąd zabrać, wiesz? Jest Skoczek, Ailen, Grow. Wszyscy tu jesteśmy po ciebie. Nie bój się, zabieramy cię z tego piekła. – powiedział cicho, ale na tyle głośno, by opętany go dosłyszał. Nie miał pojęcia, czy ciemnowłosy jest przytomny. Ale jego wewnętrzny głos nakazywał mu, by mówił. Mówił do niego, by go uspokoić i pocieszyć. Żeby wytrzymał jeszcze trochę, że wnet to wszystko się skończy.
Wyciągnął ciało mężczyzny na korytarz, by Grow mógł go zobaczyć, wewnętrznie mając nadzieję, że albo on, albo Skoczek go wezmą. Ułożył go delikatnie i puścił się biegiem do pozo stawnych ubrań, pospiesznie wciągając je na siebie, by nie paradować więcej z gołą dupą.
Co robić, co robić, co robić. Są blisko. Nie uciekniemy
Panika powoli zaczynała brać górę. Chłopakowi kończyły się wszelakie pomysły. Nie było opcji, by z Gavranem uciekali szybko. Dogonią ich. Nie było opcji, by się przez nich przedzierać. Było ich zbyt wielu. Co prawda mieli Growa, ale jednocześnie tylko Growa. Tylko on był tutaj jednostką walczącą. Pomimo chęci, zarówno on, jak i Chris nie nadawali się do dłuższej walki. No po prostu nie.
Mogliby odciąć drogę nabiegającym CATS i wtedy spróbować wrócić tą samą drogą, którą tutaj przybyli. Być może mieliby szanse, gdyby byli sami. Ale nie z Gavranem. Cholera.
Chyba że….
Jeszcze zapinając spodnie, dopadł do Growa, łapiąc go za materiał ubrania i lekko szarpiąc w swoją stronę, by zwrócił na niego uwagę. Szybko jednak zabrał rękę.
Pamiętaj, Grow nie chce, byś go dotykał, mały zdrajco
- Grow, mam pomysł. Co prawda jest cholernie ryzykowny, ale nie mam pomysłu na inną drogę ucieczki. Koty nadchodzą i musimy się od nich odciąć, chociaż na trochę. Najlepiej twoim ogniem. Musiałbyś podpalić korytarz, nie wiem, postawić ścianę ognia, ale za awaryjnym wyjściem. Pewnie szybko go ugaszą, ale to nich. To da nam czas. Nie możemy jednak tamtędy uciec, nie zdążymy, bo Gavran, a oni będą wiedzieć. Będą na nas czekać, albo nas podpalą albo zatopią albo coś zrobią. Ale słuchaj, to ryzykowane, ale upozorujmy, że tamtędy uciekliśmy. I kiedy oni będą tak myśleć, to ruszą tamtą drogą, a my w tym czasie gdzieś się tu schowamy, ukryjemy. I jak pójdą, będziemy mieć drogę ucieczki. Znam te korytarze. Jeżeli jedne koty są na górze, a drugie ruszą za nami, to mamy szansę! – mówił szybko, trochę chaotycznie, a nawet się zapowietrzył. Ale miał nadzieję, że Grow go zrozumiał. Spojrzał na niego wyczekująco.
Naprawdę jedyne, co przychodziło mu do głowy, to ten daremny plan. Ale zawsze jakiś plan.