....... Piąte koło u wozu. Naprawdę. Tak w skrócie czuł się Chris i w gruncie rzeczy było to dobijające. Ostatnio jego duma została podeptana już dostatecznie dużo razy, a aktualna sytuacja niespecjalnie poprawiała mu humor. Nie miał jednak zamiaru marudzić, tym bardziej nie w takiej sytuacji. Później zrobi Wilczurowi taką awanturę, że ten zapragnie znowu stanąć przed Metatronem. Od tego na pewno poprawi mu się humor, gorzej jak znowu oberwie za... cóż, Grow zawsze potrafił wymyślić wspaniały powód.
Wracając jednak do meritum, Pudel z pewnym niepokojem nasłuchiwał, co działo się w znajdującym się praktycznie obok pomieszczeniu. Słysząc polecenie łypnął z pewnym zrezygnowaniem na Wilczura, po czym bez większych oporów ruszył do przodu. Był niezdarny, fakt. Ale, do cholery jasnej, potrafił chodzić. Powiedzmy.
| Przesuwając się między regałami starał się to zrobić jak najciszej, ale z drugiej strony - wcześniejsze krzyki i tak mogły skutecznie przykuć uwagę Kotów. Jednak reakcja rudowłosego była znacznie bardziej martwiąca, przez co we wzroku Pudla pojawiło się pewne zmartwienie.
- Shion - zaczął, jednak zaraz to zamilkł.
Niebieskie ślepia nagle stwardniały i nagle stalowe spojrzenie zostało przekierowane na Wilczura. Następnie Pudel cofnął się nieco chwiejnie i bezceremonialnie walnął go z łokcia w żebra, po czym stanął na palcach, łapiąc białe kosmyki w palce.
- Nie denerwuj mnie - emocjonalny tępaku, syknął mu cicho do ucha. - Ślepy by zauważył, czyje zdanie się dla niego liczy,  więc przełknij żółć i ogarnij ten burdel. Szybko, ale do cholery, poważnie. A jak nie teraz, to później, bez zbędnego odwlekania, zanim bardziej zaszkodzisz.
Z boku wyglądało to prawie tak, jakby próbował złapać równowagę, nie licząc faktu, że coś powiedział. Cicho, ale jednak. Co prawda równie dobrze Wilczur mógł jakoś zareagować, ale atut zaskoczenia z reguły działał na korzyść Skoczka. Poza tym niemal od razu odsunął się i zaczął się rozglądać po pomieszczeniu. Cuchnęli. To również było problematyczne, bo przez to ich zapach stawał się wyraźniejszy. Nawet jeśli zwalić to na karb brudu, to i tak mogli przykuć uwagę. Westchnął cicho. Podejrzewał, że jeszcze długa droga przed nimi.
- Shion, jak z rozkładem tuneli? - odezwał się w końcu, obracając głowę w stronę Kundla.
Wybrał. Powrotu nie było, czyż nie?

| przyjmijmy tutaj czas niedokonany, bo dużo zależy teraz od MG, reakcji współtowarzyszy etc.

Nie ruszał się z miejsca przez kolejne sekundy, wpatrując się pustym spojrzeniem w truchło Kota. Wreszcie poruszył się i przykucnął przy nim, zamykając jego oczy.
- Przepraszam. – wyszeptał - Przepraszam, przepraszam, przepraszam. – czuł przez moment ścisk w sercu, mocny, bolesny. Żołądek wywrócił się do góry nogami, i przez moment miał wrażenie, że ponownie zwymiotuje. A potem wszystko ucichło. Emocje, wspomnienia. Zapadła w nim nienaturalna cisza, jakby niewidzialna siła podłożyła w jego miejsce ludzką kukiełkę pozbawioną duszy. Pustą w środku skorupę.
Podniósł się, by wrócić do pozostałych i w milczeniu zaczął pospiesznie się ubierać. Nie spoglądał na Growa. Na Skoczka również. Zapiął bluzę nieco lakonicznie, a potem stał. Jak marionetka, czekająca na rozkaz swojego właściciela, aż ten pociągnie za sznurki.
Dopiero teraz dostrzegł krwawiącą dłoń, chociaż do końca nie wiedział, czy krew jest jego, czy też…
Zaczął gwałtownie, może nawet z nutą paniki wycierać z siebie krew, chociaż w efekcie końcowym jedynie bardziej ją rozmazał. Musiał się jej pozbyć. Szybko, już, teraz. Dusiła go, wtapiała się w jego skórę.
Morderca, morderca, morderca
‘Shion. Shion. SHION’
Zdrajca, zdrajca, zdrajca
S H I O N.
Podniósł gwałtownie głowę, zaprzestając dalszego, uporczywego wycierania plam krwi, wbijając spojrzenie bez blasku w Skoczka, przez moment nie rozumiejąc, czego tak naprawdę od niego chce. Przecież zrobił, co miał do zrobienia. Przecież-
- Tunele…? – powtórzył cicho, a ręce opadły wzdłuż jego wątłego, teraz zdającego się jeszcze bardziej niż zwykle, ciała.
- Tunele. Tak… tunele. – pokiwał głową, unosząc dłoń i przyłożył ją sobie do oczy, po czym roześmiał się sucho.
- Tunele, no tak. – zamilkł równie gwałtownie, co się roześmiał, odsuwając dłoń, wciąż spoglądając w stronę Pudla.
- Na dół. Musimy iść na dół. Jakieś dwa piętra. Tam jest więzienie. Tam będzie Gavran. Na dół. Chodźmy na dół. – minął go, podchodząc do dziury, by się do niej wgramolić i pokierować pozostałą dwójkę na korytarz więzienny. Dostał kolejne zadanie. Zaprowadzić ich. Trzeba je wykonać.

 Czy spodziewał się takiej sytuacji? W najśmielszych snach – wciąż nie. Nie był pewien, co bardziej go zaskoczyło – nagłe szarpnięcie za włosy czy jednak słowa, na które zareagował automatycznie. Rozcapierzona w palcach ręka Wilczura znalazła się na klatce piersiowej Christophera; nie odepchnął go jednak. Czuł się niemal tak, jakby musiał toczyć ciężkie batalie o każdą cząsteczkę silnej woli, ale słuchał go uważnie, ze wzrokiem wbitym prosto w twarz i, do chuja ciężkiego, nie użył siły, aby pokazać, który z nich wydaje tu rozkazy.
 Dlaczego?
 Żywe spojrzenie dowódcy widocznie przygasło, jakby na nagą żarówkę nałożono klosz. Spierzchnięte wargi wykrzywiły się w półuśmiechu, a głowa nagle pochyliła się naprzód.
 ─ Nie do wiary – szept równie dobrze mógł okazać się podmuchem wiatru, który jakimś niesamowitym sposobem wtargnął do wewnątrz podziemnego korytarza, by zakończyć drastycznie swoją podróż tuż przy uchu Christophera. ─ Ty naprawdę go żałujesz.
 Wpierw do piersi Christophera przylegały tylko palce i sam spód dłoni – w sekundę sytuacja się zmieniła. Odepchnął go, uderzając wnętrzem ręki w splot. Nie mocno. Cóż, w końcu nie chciał z nim walczyć, nie? Wystarczyło tyle, by go od siebie odsunąć. Przywołać do porządku może go później. A jeżeli zacznie się stawiać? Znów spróbuje tych swoich sztuczek, aby nadepnąć na odcisk? Grow spojrzał na nieobecną twarz Shiona, który ruszył nagi w ich kierunku. Czy byłby w stanie zamordować Psa, gdyby sprzeciwił się jego woli? Christa albo Shiona? Albo ich obu? Jasne palce uniosły się na wysokość biodra. Rudowłosy był już coraz bliżej – ciągnął za sobą nogi, jakby wracał z długoletniej wojny i pokonanie tak jego, jak i Christophera byłoby bułką z masłem. Racja?
 Wilczur zmarszczył brwi i obrócił głowę, gdy Shion przeszedł obok niego. Wpatrywał się w chude ramiona zbryzgane krwią. Skórę powoli zakrywało coraz więcej ubrań, aż wreszcie wydawało się, że Kundel wygląda tak, jak sekundę przed atakiem. Ta sama szczupła sylwetka. Identycznie rozczochrane włosy. Bez wątpienia znana twarz nakrapiana piegami przypominającymi cynamon. Wszystko tak, jak było.
 ─ Tunele..?
 Tylko wewnątrz coś pękło, ha?
 ─ Zajmij się ciałem, Chris.
 Ja się zajmę umysłem.
 Złapał Shiona za przedramię, gdy tylko Kundel ruszył w wyznaczonym przez siebie kierunku. Szarpnięciem przekręcił go przodem do siebie, drugą ręką chwytając za jego szczękę. Czuł pod opuszkami twarde kości żuchwy i zdał sobie sprawę, że przyprowadzając tu dzieciaka mógł doprowadzić do tego, że szczyl zacznie gryźć. Gryźć rękę, która go karmiła – i to tylko dlatego, że trzymał się sentymentów. Trzymał się głupich...
 ─ Posłuchaj mnie. ─ Ukląkł na jedno kolano, nakierowując jego twarz na siebie. Spojrzał mu wtedy w oczy, doszukując się w nich przynajmniej pierwiastka istoty rozumnej. Jesteś tam, do jasnej cholery? Słyszysz mnie? Brwi ściągnęły się ku sobie. Rozumiesz? ─ Tracisz zimną krew, dzieciaku. Jeżeli popełnisz błąd – zginiesz. Skąd te nerwy? Nie masz do czego wracać. Nie ma tu osób, które staną za tobą murem. Dociera to do ciebie? Nie ma tutaj nikogo, kto przeciwstawiłby się przywódcy, aby bronić zdrajcy. Pamiętasz, jak cię tu traktowano? Uważasz, że twoje zniknięcie nagle dało im do myślenia? Że puścili za tobą patrole? Że szukali cię miesiącami?
 Zamilkł, ale myśli galopowały dalej. Że zrobiliby dla ciebie to samo, co my robimy dla Gavrana? Mieli sposoby, Shion. Gdyby chcieli, poznaliby twoje losy. Zamiast tego machnęli ręką. Pozwolili ci żyć na terenach wroga i nie kiwnęli palcem, aby zmienić ten stan rzeczy. Mogłeś być torturowany. Szczuty. Szantażowany. Mogłeś cierpieć każdego dnia, kawałek po kawałku obrywany z godności, a oni nie zdawaliby sobie z tego sprawy. Szkoda ci osób, które o tobie nie pamiętają? W ich wspomnieniach jesteś zatarty tak mocno, jakbyś nigdy nie istniał. Warto?
 Grow wypuścił powietrze przez usta. Palce rozwarły się i wypuściły twarz dzieciaka z uchwytu; ręka opadła na kolano, o które wsparł się, aby podnieść ciało z kucek.
 Poklepał Shiona po barku; trochę zbyt mocno, aby uznać to za „delikatny gest wsparcia”.
 ─ Weź wdech. ─ Zabrał rękę z jego ramienia. ─ Czujesz się na siłach, by nas dalej prowadzić? ─ A potem spojrzał mu ponownie w oczy. ─ Jeżeli nie – weź Christophera i wydostańcie się w jednym kawałku na zewnątrz. Byle w podskokach.
 Żebym nie zdążył zmienić zdania.

/ Za zgodą Tyrella mogłem napisać dodatkowy post zawierający jedynie reakcję na słowa Growa. Post kończy się tak samo jak poprzedni. /

Wilczur mógł wyczuć, jak ciało niższego wymordowanego instynktownie sztywnieje, mięśnie napinają się a szczęka zaciska tak mocno, że tylko cudem kości nie zaczęły pękać. Całe ciało wręcz krzyczało, żeby go nie dotykał. Nienawidzę cię. Zostaw mnie. Wykonałem zadanie. Co jeszcze? Czego chcesz jeszcze?
Usta jednak pozostały związane, a oczy bez blasku wpatrywały się w jego twarz spod półprzymkniętych powiek. Czekał. Czekał na kolejne zadanie. Albo karę i konsekwencje, bo może poprzednie źle wykonał? Był tylko pionkiem, żołnierzem, podrzędnym kundlem Jestem Psem
A potem padły pierwsze słowa. Słuchał go, ale nie słyszał. Przynajmniej na początku. Czuł szorstkość jego palców, które mogły zranić delikatniejszą skórę. Czuł bijące od niego nienaturalne ciepło, którego nienawidził, a do którego lgnął w zimniejsze noce, naiwnie sądząc, że robi to niepostrzeżenie, chcąc się nieco ogrzać. Czuł jego zapach, który drażnił i irytował, ale kiedy w ogóle go nie było, wywoływał poczucie tęsknoty. I wreszcie ten wkurzający, wiecznie zachrypnięty głos, który działał na niego jakby ktoś przesuwał paznokciami po tablicy.
Nie chcę tego pamiętać
Powieki powoli się uniosły a cisza dookoła zaczęła wreszcie drażnić czuły słuch chłopaka. Wpatrywał się zwierzęcym wzrokiem w bladą twarz o silnie zarysowanej szczęce, muskając spojrzeniem po bliznach, piegach, ostatecznie spuszczając go i wpatrując się w lekko uniesione swoje dłonie.
- To był mój pierwszy…. Ja nigdy, nikogo… – odezwał się wreszcie, a potem uniósł obie dłonie i szybko przetarł oczy, kiwając jednocześnie głową i pociągając cicho nosem. Huczało mu w głowie. Jakby był na alkoholowym rauszu, a krew w żyłach niebezpiecznie buzowała. Ale żył. Póki co.
Wziął głębszy wdech i zadarł głowę, wychwytując jego spojrzenie.
– Obiecałem ci. – wsunął dłoń pod koszulkę I wyciągnął spod niej srebrny nieśmiertelnik Growa.
- Na to. Że cię nie okłamię, już nigdy. A złamanie obietnicy to prawie to samo, co kłamstwo. Obiecałem, że was zaprowadzę na dół. Nie zostawię cię samego. Chris zapewne jest tego samego zdania. – wsunął nieśmiertelnik pod koszulkę ponownie i odetchnął. Musieli iść.
- Dam radę. – skinął głową, a następnie ruszył przodem, z uspokojonym chaosem myśli, choć zapewne będzie musiał to wszystko poukładać w głowie, uporządkować. Teraz jednak nie miał na to czasu, musiał dotrzymać słowa. O n, a nie jego pusta skorupa.

Jericho z zadowoleniem kątem oka dostrzegł, jak ciała dwóch przeciwników padają bez życia na ziemię. Bilans, który na chwile obecną miał, wynosił 100% skuteczności. To dobrze, ale nie było to niczym nowym. Han był znany w wojsku z tego, że podczas akcji bardzo rzadko chybiał oraz że nigdy nie pozwalał sobie na to, by strach nim zawładnął. Zawsze w trakcie misji był chłodny, analityczny. Wiedział, że emocje jedynie mogą przeszkadzać. Wtem usłyszał głośny huk, który dochodził z miejsca, w którym zniknęła Hemofilia. Mężczyzna błyskawicznie przesunął celownik karabinu w tamto miejsce. Dostrzegł trzy postaci, które pochylały się nad kimś, prawdopodobnie nad Hemofilią. Coś mu podpowiadało, by wycelować najpierw z nieznajomą kobietę, a dopiero potem pozbyć się pozostałej dwójki. Jak postanowił tak zrobił. Już miał pociągnąć za spust uwalniając nabój, który niechybnie przeszyłby czaszkę kobiety, gdy nagle poczuł palący ból w łydce, a sekundę potem szarpnięcie. Palec mu się omsknął i oddał strzał. Wiedział jednak podświadomie, że w kobietę z pewnością nie trafi. Lufa ruszyła się odrobinę, ale to już sprawiało, że nieznajoma musiałaby się sama podłożyć pod strzał. Pozostawała jednak nadzieja, że Jericho trafi którąś z pozostałych dwóch osób. Chociażby przypadkiem. Ale to już leżało w świecie fantazji i płonnych nadziei. Teraz mężczyzna miał jednak ważniejsze sprawy na głowie. Coś przygniotło go swoim cielskiem. Mężczyzna czuł, jak ciężar uniemożliwia mu wydostanie się spod przeciwnika. Ostrze noża tej istoty, która wyglądem przypominała zarówno człowieka jak i panterę, minęło jego gardło o milimetry. Mokugawa wiedział, że więcej takiego szczęścia już nie będzie miał. Musiał coś zrobić, by nie dać się zabić. Prawą ręką szukał pistoletu, który zostawił w otwartej kaburze. Drugą rękę miał zaś przygotowaną, by w razie czego obronić się przed ciosem. Koniuszkami palców chwycił pistolet i wyszarpnął go z kabury. Odbezpieczył i przystawił w bok napastnika. Tak mu było wygodniej i najszybciej. A tutaj każda milisekunda się liczyła. Pociągnął za spust.
Jeśli to wszystko się udało, to poczuł jak krew z rany przeciwnika bryzga na jego ubranie. Zrzucił miotającego się przeciwnika z siebie, odsunął się od niego, po czym wystrzelił jeszcze raz, tym razem strzelając w głowę.
Jeśli zaś to się nie udało, to spróbował pięścią prawej ręki uderzyć napastnika w szczękę, by następnie korzystając z możliwego chwilowego zaćmienia ciosem, przewrócić wroga na plecy wymierzając mu następnie serię ciosów pięścią w twarz. Na koniec chwycił swój pistolet, którego wcześniej mogło nie udać mu się dobyć i zastrzelił przeciwnika jak zwierzynę łowną. Miał nadzieję, że którekolwiek z tych działań uratowało mu skórę.

Rzucił się za psim ogonem, nie chcąc oddalić się od czworonoga na zbyt dużą odległość. Ujadanie tylko dodawało mu pary w nogach, choć niewątpliwie jego chód byłby szybszy, gdyby nie poczucie niepewności i ostrożność, która w tej sytuacji osiągnęła maksimum. Zdarzało mu się przeglądać przez ramię, patrzeć pod nogi czy nawet zadrzeć łeb do góry podczas biegu, nie chcąc dać się zaskoczyć po raz kolejny przez cokolwiek, co mogłoby wyrządzić mu krzywdę.
Wyszedł zza kamiennego filaru nareszcie odnajdując źródło swojego problemu, który w tym momencie boleśnie dawał o sobie znać pulsującym bólem w okolicy ucha i ciepłą posoką lejącą się po szyi – jakby temperatura otoczenia nie wystarczała za jedyny czynnik grzewczy… dodatkowo wybuch w oddali (zakładając, że go usłyszał), wcale nie sprawiał, że było mu lżej na duszy.
Fakt, że jego napastnik był dzieckiem, nie wzbudził w Ailenie żadnego współczucia. Nie był żadną mateczką z placówki społecznej, by przejmować się losem młodych ludzi. Doskonale wiedział po sobie, że wymordowany mógł liczyć sobie setki lat, a wyglądać ledwie na gimnazjum. Jaką różnicą była delikatna twarzyczka, gdy właśnie puszczał w kierunku jego kompana strzałę?
Growlithe by go zabił, gdyby pozostawił tę scenę bez żadnej reakcji.
Zabić? Nie.
Unieszkodliwić.
Wystarczył jeden gest, by zmusić grunt do posłuszeństwa. Jeżeli jego wola była w stanie przekonać artefakt do bezproblemowej współpracy, napastnik powinien niemal natychmiast zapaść się w ziemię po samą szyję. Ailen starał się nie zastanawiać długo, by za wszelką cenę dać psu choćby nikłą nadzieję na uniknięcie strzały. Czy zdążył zamurować ją w ziemi, razem z dłońmi chłopca, czy też przez nagłą dekoncentrację poleciała w innym kierunku – każdy scenariusz byłby dla Charta zadowalający – jakkolwiek nie lubiłby dobermana, lepiej, by żył.
Nie podbiegł jednak do zwierzęcia, a przypuszczając, że jego ruch się powiódł, na pewno sylwetka Ailena nie umknęłaby uwadze chłopca, który łaskawie pozostawił mu łeb ponad powierzchnią ziemi. Upewniając się, że żadne niebezpieczeństwo nie czai się tuż obok niego, podszedłby do dziecka i bez słowa kazał zadzierać łeb do góry – nie będzie się nad nim pochylać.
- Ilu was jest? – konkretne pytanie wydarło się z jego gardła, muskając uszy chłopca tonem zimniejszym od lodu. Oczywiście, pytał o to, ile ludzi z CATS znajdowało się ponad powierzchnią. Czyżby wiedzieli o ich obecności? A może to zwykły zwiadowca, który jako jedyny zdążył zauważyć Ailena? Nie… taki scenariusz nie pasowałby do wybuchu, który niósł się w oddali. Coś było nie tak.
Wyraz twarzy Sullivana jasno dawał chłopcu do zrozumienia, że oczekiwał odpowiedzi na więcej pytań, ale wolał zadawać je niemo. Niech łucznik sam zacznie mówić…
… ale przecież nie będzie go tylko o to prosić.
Chłopiec mógł poczuć, jak ziemia powoli zaciska się wokół jego ciała, boleśnie na nie napierając. Proces był powolny, dłużył się w nieskończoność, pozwalając Kotu dokładnie poczuć każdy osobny kamyczek, który powoli przebijał mu skórę. Mów, bo cię zmiażdżę – przekaz był jaśniejszy od słońca.
W razie ewentualnych krzyków chłopca, byłby gotów uciszyć go wciśniętym w buzię butem. Zakładając, że wszystkie ruchy Charta przebiegły po jego myśli, głowa Kota powinna znajdować się na dogodnej ku temu wysokości.

Użycie artefaktów:
Geokineza – czas trwania: 1/3.

.......Chris powiódł czujnym spojrzeniu po twarzy Wilczura. Byli na terenie wroga, więc wewnętrzny instynkt kazał mu odłożyć ewentualny konflikt na później, dlatego stulił potulnie głowę, cofając się dodatkowe parę kroków. Nie było sensu, by tłumaczyć teraz Growlithe'owi powody własnego zachowania. Tym bardziej, że mężczyzna zapewne nie byłby w stanie zbyt dużo z tego zrozumieć. Mieli zupełnie inny sposób myślenia. Możliwe, że Chris był tym naiwnym, ale reagował zgodnie ze swoim sumieniem, korzystając z tego, że jeszcze je posiadał.
Podszedł do martwego ciała, krzywiąc się przy tym subtelnie. Woni krwi i świeżej śmierci nic nie zamaskuje - taka przykra prawda, ale mógł chociaż zatargać ciało pod skąpany w cieniu jakikolwiek róg, by ewentualnie nie zawadzało im w drodze powrotnej. Krycie nie miało sensu - za dużo krwi i chociaż mogło się to mieszać ze ściekami, to śladów nie przegapiłby nawet ślepiec. Wpierw jednak Skoczek przeszukał ciało - kto wie, może mu się poszczęści i znajdzie coś mniej lub bardziej przydatnego. Niestety musiał walczyć z odruchami wymiotnymi; jego żołądek nie należał do najbardziej wytrzymałych, ale na pewno nie zamierzał teraz okazywać kolejnej słabości. Mieli dostatecznie wielu problemów.
Po przeszukaniu i pewnej korekcie ustawienia martwego ciała (przeniesieniu go, co mimo wszystko nie było zbyt przyjemne), Chris łypnął z powrotem na rudowłosego. Chyba już trochę lepiej, co? Niebieskie ślepia odruchowo odnalazły krzywy pysk Wilczura, a następnie jedna z brew Pudla powędrowała do góry. Naprawdę było tak ciężko?
Nie zostawię cię samego. Chris zapewne jest tego samego zdania.
Huh? Osobiście chętnie wróciłby z powrotem. W podskokach. Chociaż nie wiedział co się dzieje u góry, ale cała ta akcja naprawdę nie napawała go radością. Niemniej fakt faktem nie zamierzał zostawiać Growlithe'a samego. Cholera wie, coby mogłoby wtedy strzelić przywódcy do głowy. Nie, żeby sekretarz się tym martwił albo przejmował. W ogóle.
- Tsk. Jak niby wyjaśniłbym taką sytuację w raporcie, co? - mruknął cicho, potrząsając krótko głową. - - Jeszcze stałoby się coś złego i musiałbym się spowiadać przed Rottweilerem, jakim cholernym cudem herszt gangu został sam na terenie wroga. Bezsensowna dywagacja, lepiej się pośpieszyć.
Nie chciał rozmawiać, tylko to zakończyć. Szybko, sprawnie, poza tym naprawdę martwił się o Gavrana. Ten Pies zdecydowanie zbyt długo siedział już u Kotów.

Niestety, plan nie wypalił. Jericho chciał zastrzelić CATS'a jak...psa, ale mu nie wyszło. Udało mu się dobyć broni, wymierzyć, ale gdy miał oddać strzał, jego ręka została odbita, a broń znalazła się poza zasięgiem ręki snajpera.
"Kurwa mać...nie mogę tutaj umrzeć. Nie mogę zginąć zabity przez to....coś.", przez jego głowę przemknęła ta myśl. Akurat w momencie, kiedy próbował po nią sięgnąć. Była jednak za daleko. Zatem musiał improwizować. Gdy przez jego głowę przemknęła nadzieja, że zaraz dosięgnie broni, to została ona zaraz rozwiana. Co prawda, zrzucił z siebie ciężkie cielsko, ale przeciwnik zdołał go pochwycić, gdy palcom Jericho brakło dosłownie kilku milimetrów, by chwycić za gnata. Wtem też kot wycharczał do niego, iż nie wyjdą stąd żywi. Faktycznie, zaczynało się robić gorąco. Hemofilia została złapana, a on, czyli Jericho, mógłby powystrzelać jak kaczki tych, którzy zamierzali porwać jego towarzyszkę. Mierzył się jednak z tym monstrum, które nie zamierzało mu odpuścić. Znów będąc na dole musiał szybko wymyślić coś, co by go uratowało.
I teraz...jeśli wszystko pójdzie po myśli Jericho to:
Jericho zdrową nogą kopnął kota w jaja. W końcu musiał jakieś mieć, prawda? Nawet jeśli wyglądał jak wyglądał, to wątpił, by natura nie dała mu genitaliów. To byłby dla niego potężny cios. I zupełnie niesprawiedliwy.
Wracając.
Jericho kopnął w jaja Wymordowanego, po czym znów zrzucił z siebie cielsko. Tym razem pozbieranie się po tym nie mogło być tak szybkie jak wcześniej. Zresztą, bliżej od broni leżała katana. Przeturlał się do niej, wyciągnął szablę z pochwy i bez zastanowienia zatopił ostrze w ciele Wymordowanego. Zrobił to bez zastanowienia, bez chwili wahania. W tym momencie jego życie było ważniejsze niż tego potwora. W zasadzie, to zawsze by tak było. Miał nadzieję, że tym razem udało mu się osiągnąć swój cel.

 „To był mój pierwszy...”.
 ─ Wiem – warknął twardo, śledząc wzrokiem zmiany na obsypanej piegami twarzy. Czy Shion naprawdę był tak ślepy, by sądzić, że przywódcy umykały wszystkie istotne informacje na jego temat, tylko dlatego, że nie pokazywał po sobie zainteresowania? Potrzebował słownych zapewnień, aby dotarło do niego, że analizowany jest dokładnie tak samo skrupulatnie jak każdy inny Pies?
 Niedoczekanie.
 ─ Nie rycz. Wyglądasz paskudnie. – Komplement zakończył przesunięciem wnętrzem dłoni po twarzy dzieciaka. Gdyby życie na Desperacji nie odbiło się tak mocno na jego psychice i gdyby nie przeszli właśnie po pas przez rzekę gówna być może, ale tylko być może, przejąłby się szarą smugą brudu, jaką zostawił Shionowi na policzku. Rzeczywistość była jednak zgoła inna – prawie tak, jakby umysł nakładał kurtynę na tak cywilizowane problemy.

 KTÓRY Z WAS JEST ŚLEPY, JACE?

 Cóż, odpowiedź była chyba dość banalna, skoro tylko jeden z nich pchał się naprzód mimo drogi upstrzonej  kawałkami szkła, drutem kolczastym i masą gwoździ. Tylko jeden z nich był głuchy na rozsądek i otępiały na stale zadawany ból. Tylko jeden wciskał rękę w paszczę bestii i wierzył, że zęby nie przełamią kości. I tylko on był zdolny do złożenia obietnic niemożliwych do wykonania.
 „Nie zostawię cię samego”.
 „Chris jest na pewno tego samego zdania”.
 Uśmiechnął się mimowolnie. Gdyby ten naiwny szczeniak wiedział o czym mówi...
 ─ W takim razie prowadź. Teraz wszystko w twoich rękach.
 Ruszył co prawda za Shionem, ale po dwóch krokach zwolnił, by obejrzeć się za siebie. Choć wcześniej nie zareagował na pokrzepiające słowa Pudla, teraz obrzucił Christophera przeciągłym spojrzeniem. Ogień dogasał i za pół chwili miała zapanować ciemność absolutna.

 MUSIAŁBYM SIĘ SPOWIADAĆ PRZED ROTTWEILEREM.

 CHOLERNYM CUDEM...

 CHOLERNY HERSZT GANGU...

 Przez ślepia Wilczura prześlizgnął się nagle jasny błysk, mogący być równie dobrze ostatnim odblaskiem ognia z pochodni. Zaraz potem mrok połknął całe pomieszczenie i nagle zmysły zwariowały. Grow niespiesznie wypuścił powietrze przez nos, obracając głowę naprzód. Spokojnie. POCZUJ TŁO. Wyostrz resztę zdolności.
 Więc skupił się na wszystkim z wyjątkiem obrazu. Słyszał doskonale, jak Shion wdrapuje się do dziury, wcześniej zdejmując z niej metalową kratkę. Teraz, gdy nie pozostało nic prócz dźwięków i zapachów, przełknięcie śliny zdawało się równie głośne co huk pioruna. Także głosy w głowie, wcześniej będące ledwie szepnięciami, nabrały mocy.
 „Wszystko gra, Chris?” - drapało go w gardle, aby o to zapytać i jeszcze kilka uderzeń serca wstecz byłby w stanie wyrzygać te słowa razem z całą swoją godnością. Ale teraz? Teraz na samą myśl miał ochotę wybuchnąć śmiechem, bo w głowie, zamiast troski, dźwięczało głuche: a ma to jakieś znaczenie?

 NIENAWIDZĘ CIĘ. ZOSTAW MNIE. WYKONAŁEM POLECENIE.

 CZEGO CHCESZ.

 CZEGO JESZCZE CHCESZ?!

 Szczęki Wilczura się zwarły, gdy zdał sobie sprawę, że ta sama aura, jaką wyczuwał od Shiona, bije także od Chrisa.
 ─ Pójdę ostatni – mruknął przez zęby, gdy Black znalazł się wystarczająco blisko. ─ Działasz na niego lepiej.

 Użycie mocy
 — Umbrakineza: 2/2. Odpoczynek: 2/4.