Powroty w Góry były trudne. Gdy tylko zamykano ciężkie wrota wejściowe, odcinano ich od jakiegokolwiek poczucia wolności, które dawały przestrzenie Desperacji. Ale było w nich coś błogiego - znajomy zapach kurzu, maków i narkotyków; cisza przerywana monotonnymi mantrami, dobiegającymi gdzieś z podziemi; szum płynącej za kamiennymi ścianami wody. Wszystko to pozwalało poczuć się względnie bezpiecznie i swobodnie.
Tym razem było dość podobnie.
Przekroczyli próg Kościoła w milczeniu, które towarzyszyło im praktycznie od samej chatki zielarza, odkąd obudzili się na jego kanapie.

Abraham nie mógł przestać myśleć o tym co spotkało ich zaledwie parę godzin wcześniej. Z jednej strony misja okazała się ogromnym sukcesem - Akio powrócił do "domu", gdzie mógł służyć Ao nieco bardziej aktywnie niż na swoim dobrowolnym wygnaniu, a oni sami nie odnieśli żadnych większych obrażeń. Mimo to... Coś poszło nie tak, mały drobiazg, który sprawiał, że atmosfera stała się nieznośnie ciężka, a w powietrzu krążyło jedno niezadane pytanie:
Co tam się wydarzyło?

Kapłan zatrzymał się w półkroku, mijając drzwi od Sali Wspólnej. Zaledwie parę metrów dalej były schody, prowadzące na głębsze piętra. Jeśli rozdzielą się teraz, zapewne nigdy nie wrócą do tej sprawy.
- Delilah...- Zaczął, praktycznie w tej samej chwili żałując, że zamierza drążyć temat. Najchętniej zamknąłby ten rozdział, złożył podpis na raporcie, uznając, że nic się nie wydarzyło. Gdyby tylko nie ten cholerny, dziecięcy śmiech, który odtwarzał mu się w pamięci niczym zdarta płyta.- Mogę cię prozsić?- Skinął nieznacznie głową w stronę pustej sali.

W drodze powrotnej była dziwnie cicha, dziwnie spokojna, jakby przytłumiona. Nie odezwała się słowem do Abrahama, ba, nawet na niego nie patrzyła; przez większość czasu jej spojrzenie zawieszone było w pustce gdzieś przed nimi. Pilnowała właściwej drogi, ale poza tym wydawała się nie zwracać na nic uwagi. Jakby była w transie.
 Rozluźniła się nieco, gdy wrócili na znajome ziemie. Tu nie musiała nasłuchiwać niebezpieczeństwa ani wypatrywać zasadzki. Tu byli bezpieczni.
 Była już gotowa zostawić sprawę w spokoju, pożegnać się i odejść w swoją stronę, ale przystanęła, słysząc jego głos. Podniosła na niego oczy, ciemne i błyszczące, jak woda w głębokiej studni, na dnie której mogło znajdować się cokolwiek.
 – Tak – odpowiedziała krótko, głosem zachrypniętym od dłuższego milczenia. Puściła Abrahama przodem i weszła za nim do sali; kiedy zamykała za sobą drzwi, wyrwało jej się ciche westchnienie – raptem krótki wydech, w którym słychać było jedynie sugestię zmęczenia – ale od razu odkaszlnęła, próbując przykryć zakłopotanie. Ciężko było określić, co czuła, ale ewidentnie nie miała ochoty mu tego pokazywać.
 Wszystko jej było jedno, gdzie chciał rozmawiać; jakiekolwiek miejsce by wybrał, podążyła tam za nim posłusznie jak pies.

Abraham nie odpowiadał za inkwizytorów. Ich metody działania czy zasady były daleko poza jego kompetencjami. Głęboko przy tym wierzył, że wszystko co robią jest w zgodzie z nauczaniem Ao. Tymczasem, zdarzały się momenty takie jak ten, kiedy ta naiwna wiara była nadszarpywana. Egzorcysta nie lubił żyć w niewiedzy, nawet jeśli sprawy dotyczyły kogoś spoza jego "resortu" jak zwykł to żartobliwie (i tylko sam sobie) nazywać.

Przysiadł na nadgryzionej zębem czasu kanapie, już Delilah zostawiając decyzję, czy będzie wolała stać czy przysiąść. Wzrokiem poszukał jakiegoś punktu zaczepienia na ścianach, gdzieś ponad ramieniem inkwizytorki. Portrety starych proroków nie były zbyt inspirujące, ale przynajmniej pozwalały zebrać lepiej myśli.
- Nie wzspomnę o tym w żadnym raporcie, ale chcę zsrozumieć jedną rzecz...- Zawiesił na chwilę głos, nerwowo postukując opuszkami palców o szorstki materiał szaty.- Nie było Cię pod drzwiami, gdy opuściłem z Akio domozstwo. Ani Ciebie ani tych dziwnych zstworzeń, które naiwnie wzsięliśmy zsa anielskie pizsklęta. Poszłaś z nimi dobrowolnie czy.. nie wiem, użyto na Tobie perzswazji?
Zmarszczył lekko brwi, spoglądając już w tym momencie wprost na Delilah, zupełnie jakby analizował czy lepiej uznać ją za niekompetentną czy raczej słabą. Co innego pod przymusem magii czy innych szatańskich zdolności narazić misję na porażkę, a co innego zrobić to z własnej nieprzymuszonej woli.

- - - -
[
Tak, aby formalnościom stało się zadość i nie mieć żadnych ponadprogramowych fabuł.
Tak. Wciąż kochamy biurokrację.
Tak. Wciąż przestrzegamy prawa.
Łamanie prawa to cringe.
]

Westchnął.
I wyszedł.
Czasami w tych Górach czuł się jakby wiecznie tylko mówił do ściany.

z/t