Yury'emu nie było śpieszno do wojowania z osobami postronnymi, ale coraz bardziej utwierdzał się w przekonaniu, że ochrona dłużnika nie da tak łatwo za wygraną.
  No proszą, a więc te pokaźne giwery, które dzierżyli w dłoniach to żadne atrapy, a naładowana broń. Cacka cieszące oczy. Najemnik nie był koneserem, ale umiał docenić ich piękno.
   Mieli jednak pecha. Nie każdemu podobały się technologiczne cudeńka. Huk wystrzału sprawił, że Muszu zrobił się jeszcze bardziej nadpobudliwy niż dotychczas, a Chimera tym razem nie zachowała godnego do pozazdroszczenia spokoju - tym  nie ustępowała bratu choćby na krok. Sierść psów zapłonęła najprawdziwszym ogniem, przez co śnieżny dywan stopniała pod łapami.
  — Po co wam to było, panowie? I pomyśleć, że chwilę temu mogliśmy się rozejść w pokoju.  — Poczuł ciepło metalu na klatce piersiowej, przez co uśmiech na ustach jedynie się pogłębił. — Co poradzić? Tak się to zazwyczaj kończy, jak człowiek ma dobre intencje...
  Dwa pojedyncze gwizdy - jeden po drugim – wyswobodziły się spomiędzy warg windykatora. Z psik gardeł wydobyło się niepokojące ujadanie, ale ani Chimera, ani Muszu nawet nie drgnęli, przynajmniej do momentu, aż piasek nie wzniósł się ku górze. Zajęło to ledwie kilka chwil. Drobinki podłoża - niczym odłamki szkła - pomknęły ku dwójce mężczyzn, bezustannie raniąc ich w twarze - usta, nos, oczy – serią szybkich pocisków.
  Kolejny gwizd. Psy zaszczekały głośniej. Zaatakowały. Niczym dwa ogniste kule pomknęły ku napastnikowi, który znajdował się bliżej wraka. Yury wydobył pistolet z kabury. Wycelował bronią w drugiego gałgana. Za jego plecami czaił się Ookami. Najwyraźniej stęskniony za Noią, chciał pójść za jej zapachem.

Artefakt kontroli piasku - 1/2

Jego instrukcje absolutnie niczego ci nie mówiły. Pewnie sądził, że wszystko już wiesz, a przynajmniej powinnaś od wspomnianego przez niego Roberta. Teraz musiałaś zapewniać swoją postawą, że było właśnie tak jak myślał. Że miał do czynienia z głupiutką dziewczyną. Dziewczyną! Na samą myśl, czułaś że mogłabyś się panicznie roześmiać. Musiałaś robić tylko to, co do ciebie należało. Bez kręcenia nosem, sięgnęłaś po olbrzyma, zarzucając go sobie na plecy i licząc, że twoja zwiększona wytrzymałość, która pojawiła się po ponownym odrodzeniu, wystarczy. Drgnęła ci powieka na jego odpowiedź, ale postanowiłaś po prostu iść. Szlag, niezbyt odpowiadało ci to, że musiałaś iść jako pierwsza. Posłusznie wspięłaś się po drewnianych podpórkach, starając się uważać by przypadkiem z nich nie zlecić. Poczułaś ciężar plecaka, a żeby tego było mało, musiałaś pilnować by nie przyciskać się zbytnio do ścianek. Czułaś jak spływa po tobie pot, ale z zaciśniętymi zębami poruszałaś się dalej. W górę.
Stanęłaś kawałek dalej od dziury, wyłapując nowe bodźce. Głosy, zapachy... wykonałaś kilka kroków do tyłu by zastanowić się nad tym, co powinnaś zrobić, gdy staruszek znajdzie się na górze. Czyżby na zewnątrz czekali jego towarzysze, którzy próbowali się pozbyć ze swojej drogi Yury'ego? Co było z psiskami?
Wzięłaś głęboki oddech, dostrzegając jak mężczyzna się wyłania z dziury. Jego maska była dziwna, nietypowa.
- Ta maska chroni przed słońcem, tak? - spytałaś, udając głupią i naiwną istotę za którą musiał cię brać. - Ojej. Coś się dzieje na zewnątrz! Nie wygląda to najlepiej.
Rzuciłaś pierwszą lepszą myśl, mając nadzieję, że staruszek odwróci się do ciebie plecami by sprawdzić, o co chodziło. Sięgałaś już do swojej szmacianej torby po chemiczną latarkę. Jeśli to zrobił i udało ci się ją bez problemu wyciągnąć, uderzyłaś go krótko, ale dość mocno by stracił przytomność. Jeśli się nie odwrócił to po prostu stałaś, czekając na jego kolejne słowa. Nie mogłaś się martwić, musiałaś wierzyć, że Yury panował nad sytuacją i Ookamiemu nic nie było, mimo że te dźwięki były niepokojące.
Ookami w tym czasie gardłowo warknął. Pojawił się dym, ale nie zapłonął ogniem. Jeszcze nie.

Nie posiadał analitycznego umysłu. Jego strategia opierała się na spontaniczności i adrenalinie, więc jego decyzja nie była w stuprocentach przemyślenia, przez co sam sobie zaszkodził.
  Utrudniona widoczność nie pozwoliła mu na działanie w pełnym zakresie swoich możliwości. Tymczasowo musiał polegać na swoich dwóch czworonogach, które znacznie lepiej odnalazły się w tej sytuacji. Panujące dookoła warunki sprzyjały wyostrzonym zmysłom, dzięki nabytego przez geny kalectwa - ślepoty. Nie przerwały szarszy ani na moment. Zaatakowały w pełni swoich możliwości. Żądne krwi i głodne, a przez to agresywniejsze, w duecie niebezpieczne jak diabli.
  Jak to zwykle bywało – zostały rozliczone ze splendoru. Zanim zanurzyły kły w ciele swojej ofiary, rozległ się huk wystrzału i zaraz po nim skowyt rannego zwierzęcia, a Yury poczuł ruch powietrza tuż przy prawym policzku, gdy pocisk o milimetry minął jego skórę.
  — Sukinsyn — z gardła windykatora wydobył się przeciągły warkot, niezbyt przypominający ludzką mowę.
  Muszu charknął i w ramach odwetu z impetem rzucił się na prześladowcę własnej siostry. Nie szczędząc przy tym przedsięwzięciu ani pazurów, ani zębów, bezlitośnie wbił je w obce ciało. Po upływie zaledwie kilku sekund mężczyzna przeobraził się w żywą pochodnie, a jego krzyk zagłuszył kolejną serię wystrzałów.
  Tym razem Yury przetestował swoje umiejętności w tym zakresie - nacisnął za spust mniej więcej w tym samym czasie, kiedy Ookami wślizgnął się do wnętrza wraku. Pomogły mu w tym okulary nadal spoczywające na oczach. Dzięki nimi piasek nie wdarł się do oka.
  Zasłona, w dalszym ciągu kontrolowana przez najemnika, opadła, a raczej skupiła się tylko na jednym celu - drugim oprawcy. Z wymierzonej w doń lufy pistoletu dymiło się lekko, ale dwa wystrzelone przez najemnika pociski chybiły celu.
  — Masz więcej szczęścia niż rozumu — wychrypiał, podchodząc do mężczyzny. Nie zauważył, że klatka piersiowa unosiła się i upadała w nieregularnych odstępach czasu. Nie zorientował się też, że temperatura ciała podniosła się nieznacznie, wraz z natężeniem wirus x w żyłach.
  Przygniótł butem broń; siła mechanicznej nogi wbiła giwerę w śnieg. Yury, nabuzowany, w ferworze furii, w pełnym zamachu, skonfrontował pięść z szczęką mężczyzny, ale nie było już taka jak przed momentem, w pełni ludzka. Teraz, pokryta ostrymi kolcami, bez problemu przebiła cudzą skórę, a przynajmniej takie było jego pierwotne zamierzenie, o ile wcześniej napastnik nie wykonał uniku.
  Nie tylko budowa dłoni uległa przekształceniu. Wyglądał Yury'ego zmienił się doszczętnie, czego on sam, pod ciężarem towarzyszących mu emocji, nie był nawet świadomy. Włosy stanęły dęba i poza siwymi pasami przeszły koloryzacje - czerń zmieniła się w ciemną zieleń. Na skórze  pojawiły się gdzieniegdzie jasnozielone przebarwienia podobne do pleśń, a także łuski. Tam, gdzie chwile temu był zarost, teraz wystawały chude niczym igły kolce. Źrenica zwęziła się jak u gada, a wokół oczu wykształciła się obwoluta ukształtowana z twardych łusek. A mimo to usta najemnika wykrzywiły się w uśmiechu – szyderczym i nienawistnym. Miarka się przebrała. Cierpliwość ulotniła się zupełnie.
  Piasek opadł całkowicie. W powietrzu unosił się zapach spalenizny. Muszu już nie płonął. Podbiegł do siostry i szturchnął ją nosem w pysk, skomląc.

Artefakt kontroli piasku - 2/2
Kontrola wzrostu cierni - 1/3

Rozpoczął się pustynny szturm, a w samym środku byłaś ty z załadowanym plecakiem. Zanim się obejrzałaś, cała sytuacja się pogorszyła. Nie miałaś za wiele, pamiętałaś jednak, że w swojej szmacianej torbie powinnaś mieć coś jeszcze, co może przyda ci się w razie walki. Należało kombinować, dopóki była jeszcze taka możliwość. Wyraźnie zadrżałaś, czując rosnące zdenerwowanie. Tam był przecież Ookami! Oddech stał się płytki, byłaś niespokojna, nie wiedząc gdzie podziać oczy. Zacisnęłaś dłoń w pięść, czując jak robisz się coraz chora z powodu obecnej sytuacji. Głodna. Zmęczona. Chciałaś, żeby się to skończyło. Żebyś mogła po prostu się położyć na czymś miękkim, zwyczajne najedzona. Kiedy jednak między twoimi nogami przebiegło psisko, dokładnie T W O J E psisko, z twojego gardła wydobył się ni to jęk ni to warkot. T W OJ E psisko było R A N N E. Nie musiałaś dobrze widzieć, węch powiedział ci więcej. Dźwięków było dużo, nawet za dużo, ale starałaś się nad sobą panować. Jedno uderzenie laską. Drugą uderzenie. W głowie wciąż miałaś pisk. Kilka pisków. Przy trzecim powiedziałaś w głowie stop.
- Ookami - wyszeptałaś i przystanęłaś odwracając się w stronę staruszka. Postanowiłaś wykorzystać jego rozkojarzenie i większe rozproszenie uwagi spowodowane przemykającym za nim stworzeniem. Twoje psisko było we wraku. Nigdzie dalej nie pójdziesz. Byłaś głodna, zmęczona. Gra dobiegła końca. Zrzuciłaś plecak i choć byłaś osłabiona, skupiłaś wszystkie możliwe siły na tym by móc złapać jego laskę, wyrwać ją i nią uderzyć. Przestraszone zwierzę w tym czasie pochwyciło twój głos. Ślepe, zranione, wyszło ze śmieci powoli, futro stanęło w końcu w ogniu. Płomienie były podsycane przez stres. Wykorzystując swoją prędkość, stanęło za staruszkiem.
- Nigdzie nie pójdziesz - twoje oczy pociemniały, głos brzmiał niczym odgłos wydawany przez trąbkę. To była jego wina. Nie zasługiwał na twoją litość. Przegryzłaś język by choć trochę twojej własnej krwi zaspokoiło głód. Nawet jeśli miałabyś zemdleć, nie wykonasz kroku dalej. Nie dasz mu też przejść.
- Ookami - wyszeptałaś, gdy szpikulec laski skierowałaś na brzuch starca. Psisko podeszło jeszcze bliżej, jakby chciało stanąć obok ciebie. Puściły iskry.

Rzut na atak


Muszu nadal trwał przy siostrze, ale podniósł łeb do góry, kiedy z wraku wyjrzała znajoma sylwetka. Powęszył i zaszczekał, wyczuwając obcą mieszkankę zapachową unoszącą się w powietrzu.
   Yury aktualnie nie zwracał uwagi na swoje najbliższe otoczenie.  Utrata pistoletu nie zmusiła go do żadnej refleksji. Pogłębił jeszcze bardziej grymas, który widniał na jego wargach, teraz przekształcający się w pełnoprawny drwiący uśmiech. Walka na pięści dostarczała mu zwykle więcej satysfakcji niż pospolita kulka w łeb; takowa być może rozstrzygnęłaby ten spór, ale nie dlatego zbliżył się do przeciwka, by rozkoszować się tak prostym, nie wymagającym niemalże żadnego wysiłku rozwiązaniem tego konfliktu. Potrzebował rozładować złość, najlepiej przy użyciu siły fizycznej, a po co rezygnować z szansy, która sama zawitała.  
  — No no, znasz się na rzeczy — rzucił mniej lekceważąca, ale wyraźnie uradowanym tym nieprzewidywalnym zwrotem akcji. Idąc tu, spodziewał się jednostronnego mordobicia, a tu taka niespodzianka. Spóźniony prezent gwiazdkowy w końcu do niego dotarł. Lepiej później niż wcale. Ponadto napastnik najwyraźniej przejawiał podobne skłonności, co on sam, a to sprawiało, że potyczka stała się jeszcze bardziej emocjonująca i to dla obu stron.
  Doszło do szybkiej, bolesnej wymiany ciosów. Szalę zwycięstwa przechyliła się na stronę napastnika, który dysponował podobną siłą, co najemnik. Yury czuł krew w ustach. Przekrzywiony nos piekł go boleśnie, tak samo jak zdarte aż do krwi knykcie. Już dawno pozbył się okularów - tym momencie byłby tylko przeszkodą. Choć kręciło mu się w głowie, nie ustępował. Z zwierzęcymi okrzykami nadal okładał pięściami przeciwnika, chociaż jego ciosy nie był aż tak precyzyjne. Wynik był coraz bardziej oczywisty, przynajmniej aż do momentu w którym to kolejne skrawki ciała najemnika nie obrosły w twarde kolce. Trucizna znajdująca się w nań tylko czekała, by rozprzestrzenić się po wrogim ciele.
  Dyszał, sapał. Jak lokomotywa z wiersza Tuwima i podobnie jak ona nie dawał za wygraną, nawet pomimo obecności śniegu pod połami ubrań. Jak to zwykle bywało ferworze walki adrenalina wzięła nad nim górę. Przyjemnością, która czerpał, nie była widoczna nie tylko w obnażonych w uśmiechu zębach, ale przede wszystkim w rozpalonym przez  ogniki spojrzeniu. Nie było tam leku. Ledwie odczuwalny ból nie był w stanie stłumić namiastki szczęścia. Poddał się jej zupełnie. Rozkoszował się każdym uderzeniem. Nie liczyło się nic poza tym, co tu i teraz. Całkowicie omamiony, nie uległ pod kolejnym gratem ciosów, choć ulatywało z niego coraz więcej sił.Osłonił się metalową kończyną, jednocześnie ludzkie palce zaciskając na nożu, który nadal spoczywał w kaburze uczepionej paska od spodni. Wyszarpał go z etui i zamachnął się nim na obcą dyszącą mu tuż przy ucho twarz, celując w oko.


Odnowa artefaktu kontroli piasku - 1/4
Kontrola wzrostu cierni - 2/3

Byłaś niczym bariera oddzielająca starucha od pustyni. Nie miałaś zamiaru odpuścić, zbyt dużo od tego zależało. To był test, który musiałaś wykonać. Zaparłaś się w końcu nogami, nie mając zamiaru angażować się w to, co robił Yury. To była jego walka, nie twoja. To była jego sprawa, nie twoja. Miałaś zadanie, cel był przed tobą. Pokażesz Smokowi swoją wartość. W końcu czego się nie robi z desperacji, nie?
Nie, grubasko?
- Nie - zacisnęłaś zęby, sucha skóra dolnej wargi, którą przed chwilą zagryzłaś, utknęła ci między siekaczami. Plecak stał się słupkiem, wyznacznikiem końca drogi. Bolało, ale nie puszczałaś, gardłowo pisnęłaś, cicho. Nie puściłaś. - Martw się lepiej o siebie.
Kątem oka zarejestrowałaś to, że psisko podeszło bliżej ciebie. Widziałaś krew, to jak się trząsł. Czułaś rosnące napięcie, wręcz złość, że nie miałaś jak odpocząć, byłaś głodna i zmęczona, a mężczyzna był wyjątkowo uparty. Nadal trzymałaś dłoń na lasce by nie zrobił nią niczego niepotrzebnego. Nawet jeśli oberwałaś i teraz bolało cię niemiłosiernie to nie był czas na użalanie się nad sobą.
- Ookami, ogień - wyszeptałaś i złapałaś go bez ostrzeżenia, wolną ręką, za gardło, błyskawicznie się przybliżając by się wgryźć mu w tętnicę. Miałaś nadzieję, że Ookami, jeśli wypuści więcej iskier stanie bliżej mężczyzny, konkretnie za nim. Jeśli jednak nadal będzie blisko i poczujesz swąd własnego ciała, cofniesz się. Nie dasz jednak mu stąd odejść. Nie bez walki.

Tego się nie spodziewałaś. Reakcja twojego psiska była nietypowa, zupełnie wymiał starego wygę Desperacji, a przecież on tam był. Wiedziałaś, widziałaś go. Czułaś też wszelkie obrażenia, które ci zadał. Ból dałaś na drugi plan, funkcjonowałaś już tak długo na pustyni, że przyzwyczaiłaś się do wielu niespodzianek. Były gorsze rzeczy od ran i szram, które mogły po nich zostać. Ale przecież twój organizm i tak szybko się goił. Potencjalne ślady na ciele? Gorsze były te, które miałaś na duszy. Dusza... błysnęła migawka kilku zakopanych wspomnień. Tamten też ukrywał się za maską, gdy bawił się z twoim DNA, sprawdzał twoje możliwości.
Przecież zasłużyłaś.
Wiesz, że zasłużyłaś.
Teraz możesz się zemścić. Teraz możesz ukoić ból. Wiesz, że możesz. Co ci szkodzi? Co się stanie, co? Oszalejesz? Już oszalałaś. Ile razy, nawet nie zliczysz, żałosna kreaturo, ile razy ocierałaś się o krawędzie upadku i nigdy nie skoczyłaś, nie poszłaś dalej. W końcu przegrasz, już przegrywasz, bo coraz mniej w tobie człowieczeństwa. Naiwne dziecko, które nie może się obudzić. Żyj. Chcesz żreć? Chcesz oddychać? Spać?
To żyj, świnio.
Nie możesz się więcej wahać.
Nie potrzebowałaś wyćwiczonego ciała, bo miałaś siły. Dużo siły zaparcia, upartości. Wirus X budził w tobie zwierzynę. Zaczynały pojawiać się pióra na rękach, twoja szyja nieco się wyciągnęła, rogówki pociemniały. Nie kontrolowałaś się zupełnie, zwłaszcza, kiedy mówił, co ślina mu przyniosła na język. To tylko łączyło się z twoimi myślami, głosem, który słyszałaś, każdego dnia. Głosem, który obwiniał cię za wszystko. Zawsze tam był. Ten głos. Twój głos.
- Zawrzyj gębę - to już był wyższy dźwięk, bliski żurawiego klangoru. Rękę z krtani przesunęłaś na maskę i ściągnęłaś ją z jego twarzy. Bez czekania wgryzłaś się z całych sił w jego ramię. Byłaś głodna, tak? To masz tu swój posiłek.
Znowu spróbowałaś wyrwać mu laskę z ręki, szarpnęłaś nią, starając się by ostry koniec nie trafiał w twoje odsłonięte nogi. Nastąpiła zmiana planów. Nie będziesz w stanie wepchnąć starca w ramiona Smoka. Emocje eksplodowały wraz z adrenaliną. Już dawno nie straciłaś nad sobą kontroli. Wgryzłaś się w niego ponownie, na oślep, trzymając się go z całych sił. Nieważne czy miał maskę czy nie. Neważne czy trzymał swój kij czy nie. Musiał zapłacić.
... nawet to ci nie wychodzi?
Bo to wszystko była jego wina. To on ci wszystko zabrał.