Środek nie był zbyt zachęcający, ale i tak było lepiej niż sądziłaś, bo dało się wejść bez żadnych problemów. Przód wyglądał zachęcająco, więc zamierzałaś właśnie tam się rozejrzeć. Rozglądałaś się wokół siebie przy każdym stawianym kroku, zachowując maksymalną czujność. Miałaś nadzieję, że wyczujesz coś więcej, nawet wątły zapach, który doprowadziłby cię do celu. W końcu musiałaś pokazać Yury'emu, że byłaś przydatna, że mogłaś mu zaoferować na tyle, by załatwił dla ciebie kilka drobiazgów. Latarka ci się przydała, czułaś się z nią pewniej, choć i tak nie byłaś w stanie opanować kilku ciarek, które przeszły ci po kręgosłupie. Po tylu latach, gimnastyka, o ironio, nie sprawiała ci żadnych problemów. A skoki? Skoki tym bardziej. Byłaś żurawiem. Otrzymana pomoc okazała się być zdradliwa, uruchomienie zajęło ci za dużo czasu, a na koniec i tak poleciałaś w dół. Tyłek pulsował ci bólem, przy okazji spadania, obtarłaś sobie ramię, więc do tego wszystkiego dochodziło pieczenie. Zaczęłaś kaszleć od piachu, który dostał się do twoich nozdrzy i ust. Głos zamarł ci w gardle, koniec końców zdobyłaś się jedynie na jęk. Gorączkowym wzrokiem, który był pogorszony z uwagi na połamane okulary, rozejrzałaś się wokoło. Sprawdziłaś też latarkę, czy działa bez żadnych przeszkód. Jeśli tak, oświetliłaś sobie swoje nowe otoczenie. Czy powinnaś dać znać swojemu towarzyszowi, że nic ci się nie stało?
Jak dla ciebie to było zbyt ryzykowne, poza tym to nic by nie wniosło, oprócz potencjalnego rozdrażnienia Yury'ego, więc należało zacisnąć zęby i robić to, co do ciebie należało. Wolałaś nawet nie sprawdzać stanu swoich ubrań, które teraz musiały być już do reszty zniszczone. Trzymały się? Trzymały i nic więcej nie miało znaczenia. Musiałaś znaleźć jakieś poszlaki, a najlepiej poszukiwanego przez was desperata.



  

Czekał podparty o skrzydło samolotu i tradycyjnie palił papierosa za papierosem, od czasu do czasu rzucając kontrole spojrzenie trzem kundlom. Cała trójka nadal żerowała, szukając jakikolwiek ochłapów mięsa. Yury odnotował w myślach, by po powrocie na Smoczą Górę sowicie wynagrodzić im te upokorzenie. Sam też czuł ssania w żołądku, ale mimo wszystko nie było tak źle, póki mógł asekurować się tytoniem.
  W końcu jednak stracił resztki cierpliwości, które się w nim tliły jak rozżarzona końcówka nałogu. Ileż to mógł tak stać bezczynnie i gapić się w pustą przestrzeń przed sobą, gdy ta mała nadstawiała za nich obu karku? Może właśnie umierała, a on co? Stał i dopalał piątego papierosa z paczki, którą dostał od niej w ramach zachęty w pomocy zrealizowania jej marzenia o stałym dachu nad głową i częstym dostępie do wyżywienia.
  — Dobra, kundle. Patrolujcie okolice. Jak ktoś wyjrzy z wraku, wiecie co robić — rozkazał psom. Dwoje z nich - Chimera i Muszu - zamarło na brzmieniem jego głosu, jakby na znak, że zrozumiały przekaz, Ookami zaś nadal beztrosko węszył za potencjalnym źródłem prowiantu.
  Zgasił papierosa, depcząc go pod podeszwami obuwia i podszedł w ślad za Noią. Ciemność panująca we wraku nijak mu przeszkadzała. Przywykł do szwankującego wzroku i nauczył się z tym żyć, wszak nie od dzisiaj był niekompletny. Wykorzystał do egzystencji pozostałe zmysły, w tym głównie podatny na każdy najdrobniejszy hałas słuch. Starał się też w miarę swoich możliwości poruszać się jak najciszej tylko mógł, by nie narobić niepotrzebnego hałasu, ale przede wszystkim wypatrywał wąskiego, bladego strumienia światła padającego z chemicznej latarki.

Przemieszczania się w tej ograniczonej przestrzeni nie było znowu takie trudne, jak z początku przypuszczał, a wnętrze wraku było znacznie pojemniejsze niż wyglądało z zewnątrz. Bez większych komplikacji pokonywał kolejne metry kwadratowe nieznanej mu dotychczas powierzchni, jednakowoż uważając, by nie stać się ofiarą własnej pewności siebie, która niejednokrotnie przyniosła mu zgubę.
  Zatrzymał się dopiero, kiedy oczy zetknęły się ze strugami światła nieśmiało rozpraszającymi mrok. To one zaalarmowały go o niebezpieczeństwie w postaci wyrytej w ziemi dziury. Przykucnął przy niej i zerknął w jej czeluść, ale była na tyle głęboka, że nie był w stanie dojrzeć na jej dnie żadnej sylwetki.
  — Noa, jesteś tam? —  krzyknął, ale początkowo żadna odpowiedź nie nadeszła. Zamiast tego, cmentarna cisza, została zakłócona przez nerwowe psie ujadanie, które sprawiło, że Yury rozejrzał się za siebie, jakby się łudząc, że dojrzy kogoś za swoimi plecami.
  Z początku nie wiedział, co zrobić. Zawrócić, a może czekać aż kobieta mu odpowie? Ostatecznie jednak nie zaryzykował upadku z nieznanej mu odległości. Spróbował natomiast wyjrzeć na zewnątrz przez zabite szpary w oknach. Ewentualnie, w przypadku porażki, spróbował je sforsować zmechanizowaną dłonią przy użyciu nadludzkiej siły fizycznej.

Nie chciałaś sprawiać kłopotów, nie zamierzałaś też okazywać słabości, bo tym samym udowodniłabyś, że nie mylił się, co do ciebie i twojej przydatności. Skoro latarka działała, skierowałaś ją jeszcze w górę by sprawdzić czy będziesz mogła jakoś w ten sam sposób wrócić. Oczywiście, tym razem bez żadnego spadania. Widząc drewniane klocki, które musiały aktywnie komuś służyć. Świadczyły o tym pozostawione ślady, wszelkie wytarcia. Nie była to najlepiej zabezpieczona kryjówka, ale jakaś zawsze była. Wreszcie trzeba było podnieś obolały tyłek, więc niezwłocznie to zrobiłaś, starając się ignorować pieczenie w ramieniu. Co do palców, choć nie miałaś już śniegu, pozostawiłaś to na później. To nie było nic takiego. Nie czekając, postanowiłaś ruszyć tunelem. Wiedziałaś, że nie możesz się bać, że strach nie był najlepszym towarzystwem w takiej sytuacji. Miałaś porządną latarkę, prawdziwe cudeńko, w której byś pogrzebała, gdyby było więcej czasu. Ale nie było.
Usłyszałaś coś, czyiś głos, dochodzący z góry. Spięłaś się i poświeciłaś latarką w stronę z której przyszłaś, gdzie znajdował się otwór. Czyżby był to Yury? Powinnaś też krzyknąć by cię usłyszał, wiedział że nic  tobie nie było? Gęsia skórka dotknęła twojego ciała. Wasz cel mógł nadal tu być, czekać, a jeśli swoim głosem narobisz więcej szkód niż pożytku?
Musiałaś pokazać Smokowi, zamiast wyłącznie na nim polegać. Nie powinnaś tak robić. Nie, jeśli chciałaś przetrwać. Poszłaś dalej tunelem, bacznie nasłuchując i obserwując drogę przed tobą.

Chemiczna latarka: 2/4

Szłaś dalej o nagich stopach, w które wbijały się kamienie. Podeszwy przyzwyczaiły się do trudniejszych warunków, skóra na nich stwardniała, stały się bardziej wytrzymałe. Miałaś tylko nadzieję, że twoja droga nie będzie długa, że zbytnio się nie oddalisz od miejsca z którego przyszłaś. Czy gdybyś krzyknęła teraz Yury by cię usłyszał? Przyszedł ci na pomoc? Ale czy sama tego nie chciałaś? Tej samodzielności? Więc miałaś. Bierz i napawaj się nią, bo tylko to ci zostało, dopóki wszystkiego zjawiskowo nie spieprzysz. Byłaś przecież do tego zdolna, co tu ukrywać.
Nie miałaś żadnej gwarancji, że przetrwasz, że ta konstrukcja zwyczajnie się nie zawali. Przypomniałaś sobie zdjęcie, które zaprezentował ci wcześniej Yury.
Przyjrzyj się mu uważnie. To nasz cel. Zaszył się w slumsach, jak szczur.
Czy to właśnie on, ten cel, urzędował w tej kryjówce? Widziałaś złotą poświatę, drgającą, która przywoływała cię swoim ciepłem. Mogłabyś się tam ogrzać, przeczekać... Ale był cień. Nie byłaś więc tutaj sama. Zwolniłaś, stąpałaś bardzo ostrożnie. Nie mogłaś panikować, kiedy trzeba było grać. Zagryzłaś dolną wargę do krwi, a ona wzbogaciła czerwienią całą powierzchnię ust, gdy palcem ją rozsmarowałaś.
- Robert mi powiedział, żebym... tutaj przyszła. Do ciebie. Nie powinnam? - spytałaś cicho, nieco drżącym głosem, chowając latarkę chemiczną za siebie. Wolałaś mieć ją w pogotowiu, poza tym nie miałaś pewności, że to ten mężczyzna, którego poszukiwaliście.  
- Ponoć strasznie się stresujesz... przemęczasz wręcz - zrobiłaś większe oczy, próbując przekonać nieznajomego, że nie masz złych zamiarów, że wręcz przeciwnie, chcesz mu tylko pomóc.

Chemiczna latarka: 3/4

Słyszał głos Noa dobiegający z dołu. Parsknął rozbawiony i wyszczerzył zęby w złośliwym uśmiechu, ale chwila rozbawienia szybko się ulotnia. Otóż, przez szparę w zabitym oknie dostrzegł dwie zbliżające się do wraku sylwetki. Jeden z psów - obstawiał wiecznie wyrywającego się do walki Muszu - ujadał coraz głośniej. Czemu akurat teraz? Czemu przyjemności miały taką krótką datę ważności?
  Niechętnie, z głębokim żalem i smutkiem, który doprowadził do wygaśnięcia z jego ust uśmiechu, zrobił tył zwrot, najciszej jak potrafił, a potem bezzwłocznie skierował się do wyjścia, co po zapoznaniu się z wnętrzem maszyny, zajęło mu znacznie mniej czasu, by wejść w interakcje ze nieznajomymi zakapiorami. Miał tylko nadzieję, że nie obejdzie się przez użycia przemocy. Czuł swąd w palcach. Domagały się świeżej krwi, a on osobiście tęsknił za konkretną rozrywką.  
    —  Panowie, co tak późno, ileż można na was czekać?
  Chimera tradycyjnie zameldowała się tuż przy nimi. Muszu nie był aż tak wylewny w okazywaniu radości. Zależało mu na tym samym, co obecnie Yury'emu. Demonstrował to całym sobą. Zjeżoną sierścią na karku. Demonstracją pakietu naostrzonych na kościach zębisk. I warkotem umykającym z gardła. Kątem oka uchwycił sylwetkę Ookamiego. Ten niczym nieprzyjęty nadal węszył przy wraku.

— Najemnik, a kto? — rzucił prowokacyjnie, kątem oka zerkając na giwery w ich dłoniach. Ciekawe, czy w ogóle potrafili się nim posługiwać, skoro nadal celowali w najmniej strategiczny punkt, jaki mogli - w podłoże. Wyglądali na takich, co głośno szczekają, ale nie gryzą.
  Windykator prowokacyjnie zrobiła kilka kroków w przód, wnosząc ręce ku górze, jakby w poddańczym geście. Na znak pokojowych zamiarów, chociaż grymas, który pojawił się na jego ustach, zaprzeczał tym intencjom.
  — Szef jest na dole. Kosztuje życia — a niech tylko ją dotknie, to oprócz majątku, straci też rękę albo dwie — ale zaraz tu będzie. Dajcie mu jeszcze chwilę. Panna, przy takim pokaźnym asortymencie, ma sporo do zaoferowania. Uwierzcie, nie znam nikogo, kto by pogardził takim obfitym wyposażeniem. Sam bym skorzystał, gdyby było mnie na to stać — nawilżył językiem lubieżnie wargi. — No dajcie spokój, panowie. Co robicie takie miny? Szef ma słabą pikawę? Chwila przyjemności jeszcze nikogo nie zabiła, a te z tutejszego burdelu to ponoć bardzo utalentowane panny.

___________________________
Dziękujemy za wyrozumiałość. >D

Musiał nie być w humorze, skoro reagował, aż tak nerwowo. Na fotografii obleśnie się uśmiechał, a teraz zdawał się nie zwracać na ciebie żadnej uwagi. Może to i lepiej? Zajęcie się opróżnianiem kryjówki brzmiało zdecydowanie lepiej od przymilania się do niego. Nieważne jak, ważne że działało. Nie umknęło ci to, że poruszał się z laską, którą łatwo byłoby zrobić krzywdę. Kiedy na ciebie spojrzał, przyjęłaś nieco bardziej pewną siebie postawę. Gra musiała być jak najbardziej wiarygodna, dostosowana do widowni by ta uwierzyła. Staruszek musiał ci wierzyć, zaufać, byś mogła go stamtąd wyciągnąć bez większych trudności. Przez chwilę zastanawiałaś się czy nie uderzyć go latarką, ale ryzyko było zbyt duże. Poza tym jakbyś go przeniosła do góry?
- Spakuj się, pomogę ci. Robert mnie wziął ze sobą, bo brakowało rąk. Stwierdził że mogę ci się przydać i przyspieszyć ewakuację  - szłaś za nim, gasnącą latarkę chowając ostrożnie do szmacianej torby. Rozejrzałaś się ostrożnie, zauważając choćby kurczaka. Czyżby to po nim została tamta kość? Ta kryjówka mogłaby się jeszcze przydać, o ile całkowicie się nie zawali. Musiałaś z nim wyjść na górę, tutaj nie było, co działać. Im szybciej się tam z nim znajdziesz tym szybciej Yury będzie mógł zdobyć to, czego chciał.
Udałaś posłuszną, kiwnęłaś głową i wzięłaś się do dzieła, zgarniając jak najwięcej rzeczy, które wpadły ci w dłonie. Wpakowałaś ubrania i wszelkie inne drobiazgi do plecaka, albo tam gdzie wskazał. Jeśli nie było już miejsca, wpychałaś do swojej torby.  
Czekałaś już tylko na niego, starając się zapanować nad ciarkami obrzydzenia. Wyobrażałaś sobie kogoś innego w tym miejscu, chcąc wierzyć, że tak ma właśnie być. Przekonywałaś samą siebie, że to nie musi zakończyć się tym, co Smok sugerował.
Chciałaś już iść dalej, wrócić na górę i wepchnąć to cielsko Yury'emu w ramiona, tym samym dając mu to, czego chciał.

Chemiczna latarka: 4/4

Tak, dziękujemy!