Muszu szedł przodem. Oddalał się i znikał co chwilę z oczu. Szukał tropu, węszył, wyraźnie urzeczony nową przestrzenią. Swą radość demonstrował w charakterystyczny dla siebie sposób - ujadał, dokazywał. Niepokorny jak zawsze. Chimera nie ustępowała mu w łapaniu tropu na krok, choć jej zakres poszukiwań był bardziej ograniczony, ale przy tym dokładniejszy. Trzymała się w pobliżu swojego właściciela.
    Yury po komendzie złożonej ze skomplikowanej sekwencji liter i liczb uruchomił droida szpiegującego „AGRAVV” zdobytego rok temu, ale jak dotąd, poza kilkoma testami, nie miał okazji z niego skorzystać w terenie. Robot wybudowany na podobieństwa kruka unosił się kilka centymetrów na jej głową patrolując okolice do trzech kilometrów, ale jego funkcjonalność była obarczona ryzykiem, o czym windtykator przekonał się niespełna po pięciu minutach jego użytkownika. Mechanizm, nie współpracujący z niskimi temperaturami, sprawił, przeszedł w szybki stan hibernacji.
    — Zakichane ustrojstwo — skomentował, gdy skontrolował lot zmechanizowanego pomocnika. W odpowiednim momencie, bowiem maszyna zapikowała ostro w dół i wylądowała w miękkim puchu kilka metrów przed nimi. Zabrał go po drodze.
    Najemnik rozejrzał się po okolicy. W oddali majaczył szkielet samolotu. Czyżby tam ukrywała się ta szczerbata moczymorda? Uśmiechnął się drapieżnie pod nosem, zerkając przez ramię na idąc trochę z tyłu Noa.
    — Miejmy nadzieję, że niedługo pokażesz, ile warte była te twoje przechwałki i zrobisz użytek z twoich cycków, laleczko — rzucił ku niej z kpiarskim uśmiechem wykrzywiającym usta. Chociaż raz już mu pokazała. Namówiła Boba swoim wdziękami, by zaniżył rachunek za prowiant i nocleg, ale to wciąż za mało.
    I znowu pudło. Choć Muszu obszedł wrak dookoła i obszczekał go równie sumiennie, co oznaczył moczem, maszyna, poza butelkami, syfem i smrodem spalenizny, nie było tam nikogo. By dać upust swojemu rozdrażnieniu kopnął pustą puszkę po konserwie, która walała się w śniegu i wpadła mu pod but.
    — Ten sukinsyn tutaj był — podzielił się ze swoimi spostrzeżeniem ze swoją towarzyszką. — Jak go w końcu dorwiemy, to łeb mu ukręcę. Z karku urwę i do szyi naszczę —  zagroził, bo miał już dość tej tułaczki. Ich egzystencja od kilku dni opierała się na jednym i tym samych – tułaczce. Przez dwa dni, z powodu niekorzystnych warunków atmosferyczny, musieli nocować nad barem w „Przyszłość” w zapyziałym pokoju. Tam uzupełnili zapasy żywności, ale te wkrótce się uszczupliły i teraz nic z nich nie zostało, a delikwent w dalszym ciągu była kilka znaczących kroków przed nimi. Ciągle nieuchwytny. Jakby nagle zapadł się po ziemie, a pewnie leżał gdzieś pijany jak bela, cały w strachu drżał, zadurzony u połowy mieszkańcu Apogeum, a przynajmniej to wykazało ich mini śledztwo w Apogeum. Moczymorda jedna.

Ekwipunek:
Po kieszeniach paczka papierosów, zapalniczka piromana i chemiczna latarka. Na plecach obecnie pusty plecak (wcześniej była w nim żywność). Na oczach okulary z przyciemnianymi szkłami. W kaburze naładowany pistolet z pięcioma nabojami. Nóż przy pasku od spodni. Poza tym dorid  „AGRAVV”, a na szyi łańcuszek z obrączką (artefaktem umożliwiającym kontrole piasku) i kłem + asysta dwóch kundli (Muszu i Chimera).

Z łatwością ty i twoje nowe towarzystwo pozbyliście się wszelkich zapasów jedzenia. Kromki i woda od Rain poszły od razu, już w pierwszy dzień wędrówki. W porównaniu do Yury'ego, nie miałaś tego za wiele, głównie jakieś rupiecie, walące się po szmacianej torbie, którą trzymałaś jak najbliżej siebie. Części urządzeń, niewykorzystanych śrub i śrubek, wszystko, co tylko wpadło ci w ręce. To były twoje jedyne narzędzia, zbitki, które mogły się jeszcze przydać. Ślady, które pozostawiła po sobie zmechanizowana ręka powoli zaczęły znikać z twojej szczęki, ale przecież nadal tam były. Poza tym pamiętałaś, musiałaś pamiętać by wiedzieć, że gorsze rzeczy mogły się jeszcze tobie przytrafić. To była Desperacja, tak to tutaj działało. Ciało było towarem, a umiejętności stanowiły o tym, czy zasłużysz na to by przetrwać czy też nie. Pokazałaś mu zresztą przedsmak, teraz czekało cię prawdziwe wyzwanie.
Ookami trzymał się bardziej z tyłu by dbać o to, żeby coś znienacka na nich nie wyskoczyło za nimi. Swoim nosem sprawdzał też potencjalne tropy napływające z innych stron, a przynajmniej się starał. Nie chciał też wchodzić w zbytnie interakcje z Muszu. Często zresztą zmieniał swój sposób poruszania się, gdy brałaś go ze sobą, dlatego nie miał problemu z oddaniem prowadzenia. Zdawało się go to mało interesować, co innego śnieg. Nawet niewielka ilość przyciągała jego ciekawski nos. Bardzo ciężko było się mu oprzeć, ale dzielnie szedł za tobą. Ty zaś skupiłaś się na droidzie szpiegującym. Z chęcią zapoznałabyś się z nim bliżej, ale wolałaś o to nie prosić. Nie było czasu. Zanotowałaś jednak by w wolnej chwili się o niego spytać by móc trochę nad nim popracować. Może nawet byłabyś w stanie go ulepszyć i dostosować do trudniejszych warunków? Pogrążyłaś się w myślach, na chwile zapominając o tym, po co tu jesteś. Głos Yury'ego zadziałał lepiej niż chłodniejsze powietrze, które poruszyło ledwo trzymającymi się na tobie szmatami.
Powinnaś zdobyć nowy strój, grubasko.
- Przekonasz się - rzuciłaś krótko, patrząc mu prosto w oczy. Nie mogłaś okazać strachu, nie mogłaś się nad sobą trząść. Na nowe pamiątki na ciele też jeszcze był czas. Smród spalenizny był wyraźny, ale wydawało ci się, że oprócz niego było w powietrzu coś jeszcze. Coś bardzo charakterystycznego. Twoje nozdrza poszły w ruch, tak samo zresztą jak nozdrza waszych psisk.
- Byłbyś beznadziejnym śledczym. Zanieczyszczasz potencjalne ślady - rzuciłaś w odpowiedzi, a resztę jego wywodu przemilczałaś. Musiało coś tu być. Coś konkretniejszego, co naprowadzi ich na dłużnika. Szukałaś w podłożu czegoś, co mogłoby świadczyć o obecności człowieka lub zwierzęcia. Co mogłoby się przydać. Twój wzrok bez okularów nie był najlepszy, ale twarz trzymałaś blisko puchu, tam gdzie było palenisko, następnie zbliżyłaś się do ścian wraku. Chciałaś spróbować wejść głębiej, do kadłuba. Ookami w tym czasie okrążał obiekt, ale w pewnej odległości od Muszu, który skupił się na pozostałościach maszyny.

Ekwipunek:

Zauważyłaś coś więcej przy resztkach ogniska. Poczułaś zresztą bijące od niego ciepło, gdy wykopywałaś resztki folii. Poszukiwany nie mógł zajść za daleko, niezależnie od umiejętności, które mógł posiadać. Upijanie się działało na jego niekorzyść. Zamierzałaś zdobyć od niego, co tylko mogłaś by pokazać Yury'emu, że zasługujesz na to, o co go poprosiłaś. Zerknęłaś przelotnie w stronę Ookamiego, Muszu i Chimery.
- Resztki folii aluminiowej. Jeszcze ciepłe - powiedziałaś w końcu do mężczyzny. - Jesteśmy blisko. Masz jakiś konkretny plan działania czy improwizacja?
Wolałaś się wcześniej upewnić, że nie zepsujesz mu zamysłu. Nagle Ookami zaczął dziwnie się zachowywać. Po skrobaniu i złapaniu czegoś w pysk, podbiegł kawałek na bok.
- Ookami - poprosiłaś, skupiając się całkowicie na nim. Muszu i Chimera też się zainteresowali znaleziskiem. Powoli zbliżałaś się do swojego psiego towarzysza. - Ookami, kochanie, pokaż co znalazłeś.
Kroki stawiałaś powoli, sprawdzając jego reakcje. Nie chciałaś zrobić czegoś niewłaściwego. Gdy byłaś dostatecznie blisko, złapałaś go pewnie, głaszcząc go uspokajająco jedną ręką, a drugą sięgając do jego pyska. Nie przejmowałaś się tym, że mógłby cię ugryźć.
- Już dobrze, już, już. Dostaniesz za to coś o wiele pyszniejszego.

Gdy kobieta plądrowała teren wokół szkieletu samolotu, ten z braku lepszych pomysł jeszcze przyjrzał się jego szpetnym wnętrzu. Musiał przyznać, że skurczybyk był wytrzymały. Co prawda nie za często zapuszczał się w te okolice, ale ten wrak witał podróżnych już z daleka. Kolejny symbol dawnej potęgi uśmierconej przez korozje i inne uroki natury.
    Podniósł głowę znad starocia, zaciekawiony tym nagłym poruszeniem swojej hojniej obdarzonej przez naturę towarzyszki.
   — I co tam znalazł ten parchaty kundel, ślicznotko? — zaciekawił się. Podszedł do kobiety ciągnąc za sobą droida jak worek kartofli. Nie dość, że bezużyteczne badziewie, to jeszcze ciężkie. Czemu życie musiała go tak nie ustanie karać? Podpadał znowu komuś, czy jak? Nie wliczając bezwstydnej kontemplacji jędrnych piersi Noi, był grzeczny w tym miesiącu i trzymał ręce przy sobie. — Nie obiecuj mu gruszek na wierzbie, bo dostanie figę z makiem, jak tak dalej pójdzie. Żyjesz na rachunek, paniusiu — mruknął, wyrywając jej te znalezisko rodem z archiwum X z ręki gwałtownym szarpnięciem.
   Z wyjątkowo wdzięcznym „co do chuja?”, przyjrzał się kości, ale nie wiele mógł z niej wyczytać. Nie znał się na elementach ludzkiego czy jakiegokolwiek innego szkieletu. Umiał je zaledwie łamać.
   Muszu zameldował się tuż przy nim, jakby w nadzieje, że dotknie go zaszczyt skonsumowania zdobyczy Ookamiego. Dostał nią prosto w ciekawski łeb.
   — Chyba ominęła nas uczta stulecia.
   Ognisko. Kości. Ależ ten obdartus miał tupet.
   Oddał Noi szczątki niezidentyfikowanego pochodzenia i oddalił się o kilka metrów, nadal szukając czegokolwiek, co mogłoby posłużyć za wskazówkę. Skoro, jeśli wierzyć kobiecie, popiół był jeszcze ciepły, ta moczymorda powinna koczować gdzieś w pobliżu, a na otwartej przestrzeni nie było zbyt wiele kryjówek. Ten cwel zapadł się pod ziemię, czy jak?

Yury nie od razu spostrzegł, że Noia zapłaciła ceną za wyrwania psu kości z pyska. Dopiero, kiedy znowu do niej podszedł, by ze wzruszeniem ramion i stosowaną na tą okoliczność irytacją stwierdzić, że na śniegu nie ma śladów ludzkiej bytności, dostrzegł, jak z jej ręki cieknie krew wprost na białych puch.
  Muszu, zachęcony zapachem, zainteresował się tym zjawiskiem. Oblizał szkarłatne plamy wsiąkłe w opad atmosferyczny. Przed odejściem charknął gardłowo, co dla najemnika było czytelny sygnał, że głód doskwierał czworonogom, a unoszący się w powietrzu zapach prowiantu w formie mięsa jeszcze bardziej pobudzał ich zmysły.
  — Masz szczęście, że nie odgryzł ci palca. Głodny jest — stwierdził po chwili, pochylając się.
  Zabrał w palce trochę śniegu, aczkolwiek przy wykonywaniu tej czynności zasyczał przez zaciśnięte zęby, czując pod opuszkami jego lodowatą strukturę. Brawo, Yury, cóż za niewiarygodne spostrzeżenie, prychnął w myślach. Prostując się, uformował z puchu niezgrabną kulkę i wcisnął ją do ręki kobiety.
  — Przyłóż do rany. Nie zaszkodzi — rzucił w przelocie znowu zerkając na wrak.
  Choć dotychczas odrzucał od siebie ową opcję, teraz był jej coraz bardziej przychylny – ten skurwiel musiał ukrywać się w środku pojazdu powietrznego, jednakże Windykator nie miał zamiaru przekonywać się o tym na własnej skórze. Nie przepadał za ciasnymi, małymi przestrzeniami, w których trudno było się przemieszczać. Szczątki samolotu były solidnie uszkodzone, a więc tym bardziej w takim przypadkach była wymagana ostrożność. Noa ze swoim filigranowym rozmiarem bardziej się do tego nadawała.
  — Masz — wyjął z kieszeni chemiczną latarkę i wręczył ją kobiecie do rąk własnych — i właź do środka — rozkazał jej w końcu. — Ja zostaną na zewnątrz, na wypadek, gdyby ten kretyn chciał się wymknąć i zwijać, chociaż pewnie z taką eskortą jak trzy głodne bydlaki nawet mysz, by się nie prześlizgnęła. Krzycz jakby ci cycki gdzieś utknęły. Popędzę na ratunek — dodał znacznie ciszej po złapaniu kontaktu wzrokowego z towarzyszką. Żaden z nich nie był tu w celach rekreacyjnych. Wybiła godzina zero.

Najwyraźniej ten miesiąc będzie wyjątkowo symboliczny, jeśli chodziło o upadek. Motyw zdawał się przewijać przez każde odwiedzane przez ciebie miejsce. Wzrok Yury'ego kwitowałaś pozorną obojętnością, trzymając się roli, którą sama stworzyłaś. Wszystko w określonym celu.
Nie podobał ci się jego język, ale to nie było zbyt rozsądne by zacząć to roztrząsać w obecnych warunkach. W gruncie rzeczy byłaś na jego łasce. Nie skrzywiłaś się przy ugryzieniu, choć na pewno oczy zrobiły się szkliste. Nie był delikatny, ale to głód nie dawał mu spokoju. Głód, którego zamierzałaś mu oszczędzić, w końcu podejmując konkretniejsze kroki. Po raz pierwszy od tak wielu lat, kiedy to myślałaś, że przecież poradzisz sobie sama.
Jak widać, niekoniecznie.
- Dostanie, tak czy inaczej - stwierdziłaś krótko, nie bawiąc się w wyjaśnienia. Trochę krwi zlizał przy okazji Ookami, gdy wyszarpałaś mu tę kość. Nie miałaś czasu by lepiej się jej przyjrzeć, bo Yury bezceremonialnie ci ją odebrał. Jej analizę zostawiłaś więc jemu, samej patrząc za psami. Nie odpowiedziałaś. Uczta jak uczta, mógł zapolować, mógł komuś ukraść, a może było go na to stać. Bez szemrania przyjęłaś z powrotem kość i sama się jej przyjrzałaś, ale też za niewiele ci mówiła. Czy to w ogóle miało sens? Czy mogło się im przydać? Stwierdziłaś, że i tak ją zostawisz by później oddać ją Ookamiemu. Wrzuciłaś ją do swojej szmacianej torby. Znowu w ruch poszły nozdrza, skierowałaś głowę ku górze i próbowałaś coś uchwycić w powietrzu nad tobą tak dla odmiany. Jakiś zapach, element, cokolwiek.
Ookami na aktywność Muszu sam charknął, jakby ostrzegawczo. Najwyraźniej nie podobało mu się, że był tak blisko siebie. Zerknęłaś w końcu w stronę Yury'ego, który pojawił się w twojej okolicy.
- Wszyscy jesteśmy. Jeden palec mniej mógłby oznaczać potencjalny spadek mojej funkcjonalności... - zawiesiłaś się, gdy dotarło do ciebie, co robił. Ścisnęłaś od razu kulkę i mimowolnie drgnęły ci wargi. To chyba była wdzięczność. Twój wzrok również poszedł w tamtą stronę. Wrak. Kadłub. Skoro mężczyzna nadal tam nie wchodził to najwyraźniej coś nie grało. A może nie chciał? Sprawdzał cię?
Kulka już praktycznie się roztopiła, gdy przyjęłaś od niego latarkę. Na wzmiankę o piersiach, zmarszczyłaś czoło.
- To tak nie działa - również dodałaś ciszej i kiwnęłaś głową. Po drodze minęłaś rozkopaną przez psiska dziurę i w końcu weszłaś do środka, starając się trzymać ścian.