Rhett

  Pies...wilk...coś innego? Wszystko jedno! Szczeniak to szczeniak - co prawda nie taki malutki, ale bezbronny, samotny i przestraszony obecnością obcych w pobliżu. Kundelek zwróciwszy większą uwagę na otoczenie i cały ten niewyobrażalny burdel, nie zauważył jak młode stworzonko wychyliło się, by go obwąchać. Było ślepe, aczkolwiek natura wynagrodziła to bardzo dobrze rozwiniętymi zmysłami. Delikatne pieszczoty uspokoiły chwilowo "wilczka". Za to dały kolejne informacje. Jego skóra miejscami porównywalna była do zbitej stali. Szczególnie na barach, ale kto by zwrócił na to uwagę na Desperacji? Tu wiele bezpańskich psów posiadało pewne udziwnienia - czy to przez zadziwiające mieszanki genetyczne, czy odniesione rany.

  Szlachetne serduszko trzeba docenić i na pewno znajdzie się ktoś, kto to uczyni. Choćby sam piesek, który wtulił się niepewnie, łaskawie nie próbując czy jego chwilowy opiekun jest smaczny. Chwilowo, bo zaintrygowany jego osobą. Przeciskanie się przez kable było...cóż, cholernie uciążliwe i nieprzyjemne. Tu jeden odsuwasz, a drugi uderza Ci w twarz z impetem. Zdradziecki korytarz łapał co rusz za kostki, to zaczepiał zalotnie ramiona, jednak ostatni odcinek był utorowany. Na dole pręty, kable i inne bajkowe stwory zostało poprzecinane w sposób umożliwiający sprawne przejście pochylonym w pół. Ewentualnie na czworakach.
    Ta da! Oto przed oczami ukazał Ci się najbardziej uporządkowane pomieszczenia, jakie dotychczas widziałeś na wraku. Oprócz splecionych kawałków kabli, zapewne z korytarza, na podłodze nie leżało nic. Kolejne, bliżej nieokreślone zapachy. Zwierzęce. Parę kroków dalej, przy dwóch, otwartych skrzynkach klęczała postać postawy samego Opętanego. Długi, puchaty koci ogon przesuwał się po podłodze to w prawo, to w lewo. Tak hipnotyzujące ruchy potrafiły przyprawić o senność. Nie jego właściciela. Ewidentnie Wymordowana o dłuższych, mysich włosach. Skupiona na grzebaniu w zawartościach skrzynki nie zwróciła uwagę na dodatkowych gości. Ledwo co wyciągnięty klucz francuski upadł na podłogę z łoskotem, strasząc przy tym szczeniaka, który zerwał się z rąk Rhetta. Za to Wymordowana zjeżyła się od ogona po czubek wystających uszu, łapiąc ponownie za klucz francuski, uznając narzędzie za idealne do obrony. W końcu niczego innego prócz uroku osobistego i pazurów nie miała.
- H-hej! Zostaw go, zostaw go, nie zawaham się tego użyć! - Groźnie wymachiwała przedmiotem, co by towarzysz zauważył w jak poważnym znalazł się niebezpieczeństwie nastroszonej wymordowanej-kotki. Natychmiast rozejrzała się w poszukiwaniu zaginionego szczeniaka. W całym tym zamieszaniu gdzieś znikł. Możliwe, że ruszył w drogę powrotną do poprzedniego legowiska, a może schował się gdzieś po kątach. Wszystko było przesiąknięte jego zapachem oraz tym nowej znajomej. Nie była tu pierwszy raz.
- Nie pozwolę ich skrzywdzić! Zwyrole! Tylko na pieniądze łasicie się, co?! - Trzymając w obu dłoniach jakże niebezpieczną broń, ruszyła na potencjalnego kłusownika z jasnym zamiarem solidnego przysolenia mu ciężkim kluczem francuskim.

Łajza

   Heroiczne wyjście Łajzy spowodowało oczywiste skierowanie luf karabinów w jego stronę. To odwaga czy już głupota? Przypuszczalnie jeden z tamtej trójki mógł pociągnąć za spust choćby z nerwów, a Boris prędko straciłby nerkę, płuco, rękę, łeb, niepotrzebne skreśl, własną opcje dopisz w okienku poniżej. Nieważne czym tak właściwie był czyn mężczyzny, ważne, że nie został natychmiastowo podziurkowany. A nawet działało!

  Wielce zdziwieni spojrzeli po sobie, nie do końca wiedząc jak zareagować na to święte objawienie. Jeden, ten zdecydowanie spokojniejszy (#3), upuścił broń w przeciwieństwie do drugiego. Wyglądał na tego bardziej myślącego, jednocześnie wycofanego i dającego działać temu silniejszemu. Ubiór miał stosunkowo prosty, tak jak każdy z nich tutaj. Ot, pomieszane cywilne ubrania z elementami pustynnego kamuflażu. Tylko ten jeden, wpatrujący się z czystym zainteresowaniem w Lazarusa, nosił pasoszelki aka Belkit. To właśnie on odezwał się pierwszy, uciszając wyrywającego się do darcia mordy kompana.

- Jaki masz interes w dorwaniu tego gnoja i dlaczego miałbyś "oddać" nam samochód za ta niewielką cenę? - Początkowo mężczyzna chciał zapytać o coś innego. Na twarzy jego towarzysza malowało się nieme pytanie "co do kurwy". Nie wiedział o co chodzi. Właściwie żaden z nich nie wiedział, ale lider grupy nie miał zamiaru przepuścić okazji. Taka trafia się dość rzadko. A jeśli gościu będzie gadał z sensem, kto wie, może faktycznie dorobią się dodatkowo na jakimś randomowym tempie do ustrzelenia? Łatwa, przyjemna robota. Nic, tylko brać!

- Ilu ich jest? - I choć cisnęło mu się na usta pytanie o kim kurwa mowa, nie miał zamiaru udawać, że doskonale wie, sprawiając wrażenie, jakby cały ten teatrzyk trafił idealnie w punkt i cel przybycia tu tej trójki. Pan-Wielki (#2), ruszył się w stronę ich nowego wspólnika zbrodni. Oh, Laz, chyba nie wiesz na co się piszesz.

Informacje:

Rhett

     Kocica wyglądała na...cóż, po pierwsze przerażoną, co było widać już w samych jej ruchach i niepewności w głosie, po drugie szczerze zaskoczoną spotkaniem. Strzygła uszami, nie wiedząc zbytnio co począć, w momencie, w którym jej cios został sprawnie uniknięty. Nigdy nie była jakoś specjalnie dobra w walce, ale hej! PRZYNAJMNIEJ spróbowała, a to już dużo. Zawsze mogła krzyczeć wniebogłosy i dać się zaciukać z miejsca. A tego nie chciała, życie jej jeszcze miłe. Tak, jak życie szczeniaczka skrytego w bliżej nieokreślonym miejscu.
      Kurczowo ściskając w dłoniach przedmiot służący jej za broń, zrobiła krok w tył, stale trzymając go przed sobą. Jakby w obawie o nagły atak. Wszystko jedna wskazywało na to, że towarzysz nie miał zamiaru jej skrzywdzić ani tej malej buły, gdziekolwiek obecnie była. Bądź był, nie zaglądajmy pod ogon!

- O-oh... - wypuściła głośno powietrze z wyraźną ulgą, mimo, że nie miała pewności co do nieznajomego, ten wydawał się całkiem prawdomówny. Wystarczyło jedno spojrzenie, by pomyśleć sobie "a po co miałby mnie okłamywać? Czy te oczy mogą kłamać?". Ostatecznie opuściła klucz, starając się wyłapać charakterystyczny kształt szczeniaka. Na marne. Ani widu, ani słychu. Powróciwszy kocimi oczyma do rozmówcy, widocznie się zawstydziła. Rhett najwyraźniej miał coś w sobie takiego, jakiś urok osobisty, pozwalający na uspokojenie kociej damy. Jeszcze zanim odpowiedziała, wychyliła się za niego, zamiatając ogonem podłogę, by spojrzeć czy oby na pewno nie przyszedł z kimś. Po upewnieniu się przegryzła wargę, myśląc nad czymś intensywnie, by dostrzegając ogon odetchnąć głębiej. Tak, wszystko w porządku!

- Nie chciałam go przestraszyć! Zresztą...! To miłe, że chciałeś mu pomóc, ale - zaczęła nieco nerwowo, właściwie wciąż nieco niepewna. - ...nie powinieneś. Jego matka może tu wrócić w każdej chwili. - Kolejne, głośnie westchnięcie. Chyba nie potrafiła pozbierać myśli. Uciekała co rusz wzrokiem, nasłuchiwała.  - Wybacz...Ja, ja chcę tylko je chronić. Kilka dni temu jakaś banda uwzięła się na te biedne stworzenia, bo ich skóra i w ogóle jest cenna. Kłusownicy. Rozumiesz to?! Chcą zabić je dla pieniędzy. Z siostrą próbujemy coś wykombinować, ale jest ciężko. Są strasznie agresywne. Tylko kiedy im podrzucamy jakiś kawałek mięsa, jakby uspokajają się i tylko obserwują z daleka. Chyba przemieszczają się w poszukiwaniu jedzenia. Tak mi się wydaje. - Wytłumaczyła, klękając, by dołączyć do nawoływań. Między gwizdami ciągnęła dalej, starając się jak najlepiej odpowiedzieć na zadane pytanie.

- Sarghal. To sarghal. Nie nazwałyśmy go, bo nie wolno się przywiązywać. Chociaż kusi...Wiesz...jest taki uroczy! - Pokiwała głową, kierując się w stronę korytarza, z którego przybywał Kundelek. Kilka kroków do środka i niemal natychmiast wróciła się, dopadając do skrzynki, w której wcześniej grzebała.
- To co, p...pomożesz nam? Boję się, że ci ludzie mogą tu być w pobliżu. Już raz wiedzieli moją siostrę i o mało jej nie zabili. Nie mogę zostawić go tutaj na pastwę tych okrutników! - Spojrzała błagalnie, niemal tak, jak ten słynny kot w butach. Pomimo złego pierwszego wrażenia nie była wcale aż taka zła, prawda? Nieco strachliwa, ale empatyczna i szczera! - Możesz coś wziąć, jest tu pełno narzędzi, jakieś nożyce, liny...Nie wiem, może znajdziesz coś ciekawego? Chyba nawet nóż tam widziałam. - Gestem dłoni zaprosiła go do siebie, odsuwając się na tyle, by mógł sam przeszukać zawartość skrzyni.

- Mógł wrócić do legowiska. Albo usłyszał matkę. Nie wiem, widziałeś gdzieś w pobliżu ślady jego rodziny? Na pewno nie oddalili się daleko, nie zostawiliby go tutaj całkiem samego.

Łajza

      Łajza był dobry w tym co robił. Cholernie dobry, jeśli być tu szczerym. W słowach, a nawet w ruchach tkwiła pewna szczerość, przekonująca zebranych tu ludzi do jego osoby na tyle, by nie uważać go za faktyczne niebezpieczeństwo. Jakby, i tak mieli przewagę liczebną, a to, że nie widzieli u niego broni palnej dawało dwójce kolejne powody, by mu zwyczajnie na chwilę obecną odpuścić, skupiając się w pełni na zadaniu. A wizja zdobycia kolejnego pojazdu była piekielnie kusząca. Tak, jak łatwego zysku, jeśliby tak opylić furę za grube pieniążki. Oh, tyle możliwości!

  - Stary, to chyba oni. Niezła okazja, co? Psia mać, lepiej być nie mogło, serio! - Podchodzący do Laza mężczyzna w jednej chwili wyszczerzył się, niemal klasnął w dłonie, przystając w połowie drogi do Azarowa. Ten to chyba nie mógł trafić lepiej. Żeby aż tak przekupić kogoś swoją ckliwą historyjką? Nawet ten, uważany za głowę całego przedsięwzięcia, wydawał się przekonany do pomocy. Cóż, bandytom w biedzie zawsze się pomaga, by potem i ich okraść!
- Nie podniecaj się tak, kurwa. W każdym razie...Jakkolwiek Ci tam, jesteśmy w stanie podać pomocną łapę. Zabieramy furę, a Ty rozprawiasz się z tym całym Wilkiem czy innym gównem, które Cię tak nęka, pod warunkiem, że to, co ma przy sobie, wędruje do nas. Masz jakąś broń oprócz tego - wskazał na maczetę. - ...czy mam rozumieć, że chciałeś rozprawić się z nim na "gołodupca"? - zapytał ruchem głowy przywołując do siebie wielkoluda. Ten niechętnie się wrócił, choć widocznie zainteresował się wspomnianą bronią białą Lazarusa. W pewnym momencie mógłby przypuszczać, że ten najchętniej podpierdoliłby mu ją. I tak właściwie, nie pomyliłby się za bardzo, bo ślepia mężczyzny stale wracały do owej maczety. Co z tego, że sam dysponował o niebo lepszym sprzętem? No, nie oszukujmy się, pierwsza klasa to to nie była, ważne, że w ogóle strzelało. Tymczasem facet grzejący miejsce za kierownicą niezbyt był zainteresowany pogadankami, wpatrzony w cudowny krajobraz Desperacji.

- Luo, ten to Gezi, fury pilnuje Long. - Role zamieniły się, teraz to on podlazł bliżej, przyglądając się uważnie rozmówcy. - Koniec tego pierdolenia, robota czeka. Wskaż nam gdzie jest ta dwójka. Rozdzielimy się. Pójdę sprawdzić w poszukiwaniu naszych kochanych piesków, Gezi, Ty pójdziesz z "panem". W razie czego krzycz. -  Skinął głową, oddalając się w stronę drugiego, oddalonego spory kawałek wraku. Za to ten, który pozostał i zerkał raz za razem łapczywie co by tu zajebać Lazowi, spojrzał wyczekująco.
- Wyparować nie wyparowali, co? Siedzą w środku? - zapytał pokazując lufą karabinu na wrak przy którym stali.

Informacje:

Rhett

      Dziewczę najwidoczniej zauważyło chwilowe zawieszenie towarzysza na myśl o tym niewielkim, a jakże groźnym w przyszłości stworzeniu. Sama doskonale wiedziała, że co jak co, ale Sarghale były...no, niebezpieczne. Bardzo. A mimo to nie odmówiła sobie udzielenia pomocy. Być może wiedziała wraz z swą siostrą o rzeczach, o których reszta nie wiedziała. Być może w rzeczywistości delikatne ciałko i dusza nie były aż tak delikatne, jak mogłoby się wydawać. Pozory potrafią mylić. Jednak, skoro już o siostrze Kocicy mowa...!

- Szuka pomocy w okolicy, organizuje pułapkę. Jest niczym kameleon, ciężko dostrzec ją wśród piasku i może pojawić się w każdej chwili... Ależ spokojnie, jest bardziej opanowana - zachichotała cicho, obserwując poszukiwania. - Dziękuje. Masz dobre serce, wiesz? Nie każdemu chciałoby się ryzykować własnym życiem, nawet za...Oczekujesz późniejszej zapłaty? - Bystre spojrzenie uraczyło kompana, zadając to jedno, istotne pytanie. Dla Rhetta mogło oznaczać to pewien zysk w zależności od odpowiedzi, a na pewno wyrobienie sobie opinii u tej Wymordowanej.

- Gdyby spotkał któregoś z nich, zapewne już byśmy to usłyszeli. Wiesz...Sarghale to naprawdę cudowne stworzenia. Niebezpieczne, ale tak...Dostojne i królewskie. Nie powinniśmy wchodzić z buciorami w ich życie, mimo, że są bestiami. Nie zabijają z nudów - mruknęła pod nosem, sięgając po rzuconą w kąt pomieszczenia skórzaną torbę. Przełożyła ją przez głowę, w odpowiedzi poklepując bok torby. Mięso musiało być zamknięte w szczelnym pojemniku bądź w jakimś opakowaniu, który skutecznie osłabiał jego intensywny zapach. Bez słowa ruszyła za Rhettem, uważając na zwisające kable. Musieli trochę uważać, by nie zrobić sobie krzywdy i w tym momencie. Im bardziej zbliżali się do wyjścia, tym bardziej słyszeli niesione echem głosy wydobywające się z zewnątrz. Ktoś na nich już czekał? Lisica zatrzymała się, łapiąc Opętanego za ramię.
- Co robimy? - szepnęła cichutko strzygąc uszami na boki.

Łajza

      Miłość nie wybiera, tak jak miłość do pieniędzy i kusząco wyglądającej broni. No kto by nie chciał położyć łap na kolejnej zdobyczy? I, wbrew temu co można było odczuć, nie chodziło o coś skrywanego w spodniach. Wielkolud poprawił trzymaną w łapach broń, rzucając towarzyszowi taki iście głupkowaty uśmiech.
- Czy ja wiem. Przy takim cacku, to co najwyżej w dupę możesz ją sobie wsadzić. - Wzruszył ramionami. A może jednak Lazarus miał racje co do zapędów bandyckiego kompana? W każdym razie nie wyglądało na to, by miał czelność odebrać mu broń siłą. Z kolei do negocjacji i targowania nie miał łba, co raczej było widać już na pierwszy rzut oka. Robił tu za żywą tarczę, takie siłowe wsparcie na wszelki wypadek. Wpierw spojrzał na Borisa unosząc brew w geście "Ja miałbym nie mieć? Potrzymaj mi piwo", by następnie skierować spojrzenie za siebie, na leniuchującego w samochodzie kierowce. Chciał go zawołać, by ruszył z nimi, ale ktoś musiał pilnować nie tylko fury, co otoczenia. W każdej chwili mógł zjawić się ktoś, kto zechce im przeszkodzić. W dodatku trzeba nadzorować działania drugiej strony.
Mężczyzna zawahał się, jakby miał powody do obaw. Parsknął śmiechem, dość nerwowym, nakazując Lazowi odsunięcie się od wyrwy. Dla nich była za mała, a więc trzeba było użyć nieco siły, by odpowiednio ją rozszerzyć. Przynajmniej tak, by mogli tam wczołgać się bez problemów i obaw, że utkną raz na zawsze. To, co zrobił, mogło dać wiele do myślenia. Pod wpływem dwóch, silnych uderzeń uszkodzony przez wpływ lat i czynniki atmosferyczne metal ugiął się z łatwością, a nawet ułamał, ułatwiając zadanie. Zadowolony z siebie Gezi klasnął w dłonie.
- Nie pierdol, właź. - Lufą karabinu pchnął go w kierunku wyrwy.

Informacje:

Spotkanie tej dwójki nie uszło uwadze wielkoluda, który w pierwszym odruchu miał pociągnąć za spust. A to oznaczałoby niechybne trafienie jednego z tej dwójki. Jednak to nie stało się. Żadnego huku wystrzału, żadnego przeszywającego bólu. Nawet obyło się bez bolesnego szturchnięcia w akompaniamencie wkurwionego, szorstkiego głosu. Mężczyzna cofnął się otwierając już usta, a wtedy rozległ się krzyk za nich. Siedzący w samochodzie facet, przez ten cały czas ewidentnie nudzący się w całym tym syfie, podjechał niemal pod sam wrak. Dudniąc cholernie głośno silnik potrafił zagłuszyć niejedne myśli, przypominając chmarę irytujących much czy komarów, krążących wokół głowy akurat kiedy chce się zasnąć po dniu ciężkiej pracy. Warknął coś wychodząc na moment z pojazdu, by pociągnąć za bar Geziego. Z tego, co dało się usłyszeć mówili o złapanym łupie i problemach przy pracy. Rozmowa ucięła się tak gwałtownie jak zaczęła. Najwyraźniej mieli w poważaniu faktyczną pomoc Łajzie, stawiając na pierwszy miejscu własną korzyść. No bo - po cholerę? Desperacja rządziła się własnymi prawami.
Odjechali.
Za to gdyby Rhett próbował cofnąć się do kociej towarzyski, zobaczyłby, że zniknęła pozostawiając na podłodze zapakowane szczelnie surowe mięso. Wokół cisza, nawet dudnienie silnika gdzieś ucichło w oddali. Być może, gdyby zostali w tym miejscu dłużej, tamta trójka powróciłaby, co oznaczałoby dość nieprzyjemne spotkanie.
Lepiej zabrać dupę w troki i znaleźć inne miejsce.